ΛΟΡΑΝ ΚΑΝΤΕ: «Το σχολείο μοιάζει πολύ με το θέατρο»

Η ταινία «Ελεύθερος ωραρίου» (2001), του νέου τότε σκηνοθέτη Λοράν Καντέ, γύρω από έναν άνεργο άντρα που καταφέρνει να ξεγελά την οικογένειά του δημιουργώντας μια φανταστική εργασία, μας αποκάλυψε ένα νέο, ταλαντούχο δημιουργό. Δημιουργό που ήδη στην πατρίδα του είχε ξεχωρίσει με την πρώτη του ταινία «Resources humaines» (1999), που του χάρισε το Σεζάρ καλύτερου πρώτου έργου. Το ταλέντο του επιβεβαιώθηκε με «Το κάλεσμα του Νότου» (2005), και τώρα με το «Ανάμεσα στους τοίχους», που δίκαια κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του φετινού Φεστιβάλ των Κανών. Ταινία, βασισμένη στο βιβλίο ενός καθηγητή, του Φρανσουά Μπεγκοντό, που παρουσιάζει τα προβλήματα ανάμεσα σ' έναν καθηγητή, τον Φρανσουά (που τον ερμηνεύει ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου) και τους μαθητές ενός λυκείου σε λαϊκή, υποβαθμισμένη περιοχή του Παρισιού. Ταινία γυρισμένη με ένα τρόπο ημι- ντοκιμαντερίστικο, με πραγματικούς μαθητές, με τους οποίους ο Καντέ εργάστηκε ένα ολόκληρο σχολικό έτος. Συναντήσαμε τον 47χρονο σκηνοθέτη στις Κάνες, μερικές ώρες πριν ανακοινωθούν τα βραβεία, και μιλήσαμε μαζί του για την ταινία και τη δουλειά του με τους μαθητές.

• Τώρα που τελειώσατε την ταινία, αισθάνεστε πως τα παιδιά ίσως σας πρόσφεραν κάποιο δώρο με την εκπληκτική αυτή δουλειά τους;

«Οταν ξεκινήσαμε την ταινία, υπήρχε κάτι το πειραματικό που δεν μου υποσχόταν καμιά επιτυχία. Υπήρχε μια περίοδος αμφιβολίας που εστιαζόταν στο να βρω μια μέθοδο εργασίας που να μου έδινε την εντύπωση ενός θετικού αποτελέσματος. Βέβαια είχα ένα όραμα, ίσως όχι το πώς θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, όλα τελικά εξελίχθηκαν με τρόπο τέλειο, ιδανικό. Σαν να είχαμε μπροστά μας αποδείξεις τού τι πετύχαμε. Αυτό το καταφέραμε γιατί υπήρχε αγάπη και συνεργασία για την ταινία αυτή αλλά και εμπιστοσύνη ανάμεσα σε μένα και τον Φρανσουά και ανάμεσα στον Φρανσουά και τους μαθητές. Το αίσθημα που είχαμε ήταν να κάνουμε κάτι το ωραίο, αυτός ήταν και ο μοχλός που μας έσπρωχνε να κάνουμε την ταινία. Μετά, εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η εκπληκτική ενέργεια που υπήρχε σε όλους. Αλλά και η ικανοποίηση ότι δεν κάναμε μια ταινία με τις συνήθεις εκείνες αρνητικές εικόνες για τους εφήβους, παρουσιάζοντάς τους ηλίθιους ή παιδιά που δεν ενδιαφέρονται για τα μαθήματα αλλά μόνο για φασαρία. Σ' αυτό πιστεύω πως η ταινία απέδωσε σωστά τη θέληση και την αγωνία τους να συμμετέχουν στα μαθήματα»... [συνεχίζεται, Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 7 - 01/06/2008]