Το Χόλιγουντ πάει Μαρόκο

«Είσαι μπαγαπόντης. Δεν κρατάς το λόγο σου», έλεγε το σημείωμα του Πίτερ Ο' Τουλ που βρήκε ο Ομάρ Σαρίφ στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου όπου έμενε. Μόλις είχε φτάσει στην Ουαρζαζάτ για τα γυρίσματα του «Χιτάλγκο» και τρόμαξε να αναγνωρίσει την πόλη. Την τελευταία φορά που είχε βρεθεί εκεί, για τον «Λόρενς της Αραβίας», δεν υπήρχε τίποτα. Τότε, ηθοποιοί και τεχνικοί κοιμούνταν σε σκηνές στη μέση της ερήμου, είχαν να δουν γυναίκα για μήνες και ένιωθαν λες και ήταν στον στρατό. Ετσι, μόλις τέλειωσε και το τελευταίο γύρισμα, πέταξαν τα κοστούμια τους και έδωσαν έναν όρκο: Να μην ξαναγυρίσουν ποτέ στο Μαρόκο.

Η καρδιά του σινεμά, όμως, χτυπάει εδώ, με μια μικρή αρρυθμία, είναι η αλήθεια, κάτω από τους 50 βαθμούς Κελσίου. Από το 1897, που οι αδελφοί Λιμιέρ έστειλαν έναν κινηματογραφιστή τους να τραβήξει σκηνές από τους δρόμους του Μαρόκου, και το 1934, οπότε ο Χίτσκοκ έφτασε στο Μαρακές με 25 φορτηγά γεμάτα τεχνικούς και υλικά για τον «Ανθρωπο που ήξερε πολλά», η μία παραγωγή διαδέχεται την άλλη: «Βαβέλ», «Αλέξανδρος», «Τσάι στη Σαχάρα», «Το διαμάντι του Νείλου», «Μούμια», «Ο Μονομάχος», «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» και... έπεται συνέχεια.

Ενα σκηνικό από μόνη της είναι η ίδια η χώρα. Το σκληρό πρωινό φως που αντανακλάται πάνω στις ασπίδες και τα ξίφη των πρωταγωνιστών κάνει τις επικές μάχες να φαίνονται ακόμα πιο ρεαλιστικές. Και το γλυκό χρώμα της δύσης που χαρίζει κόκκινες αποχρώσεις όμοιες με αυτές των μαροκινών κάσμπα (οχυρωμένων πόλεων χτισμένων με χώμα από το βουνό του ?τλαντα), χαρίζουν τη νοσταλγία στις ρομαντικές ταινίες μιας άλλης εποχής. Η ποικιλία εθνοτήτων και τοπίων, το φτηνό εργατικό δυναμικό, το κατά το ήμισυ μικρότερο κόστος παραγωγής σε σχέση με την Αμερική, η ευκολία προσωρινής εισαγωγής όπλων και πυρομαχικών για τις ανάγκες ταινιών δράσης, η απαλλαγή φόρου και η αφθονία ανθρώπινων πόρων, σε συνδυασμό με τα τρία στούντιο της Ουαρζαζάτ, από τα μεγαλύτερα του κόσμου, και μιας σχολής κινηματογράφου εκεί, κάνουν το Μαρόκο κάτι περισσότερο από ανταγωνιστικό... [συνεχίζεται, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΝΤΥΠΑ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 7 - 01/06/2008]