Αποστολή: Δηµήτρης Δανίκας, TA NEA, 21/05/2010
Στα τέλη του 60 ο Ζαν Λικ Γκοντάρ είχε σκηνοθετήσει ένα γριφώδες ντοικιµαντέρ για τους Stones στη διάρκεια της ηχογράφησης του «Sympathy for the devil». «Εγώ και ο Γκοντάρ ζευγάρι τροµερό. Θαυµάσια η δουλειά που έκανε. Αλλά να έρθει εδώ να µας εξηγήσει περί τίνος πρόκειται. Δεν κατάλαβα γρι», είπε γελώντας ο Μικ Τζάγκερ
Αν αυτός εκεί πάνω µε το λαµέ γκρι κοστούµι, το κατάλευκο πουκάµισο και τα λευκά sneakers είναι «εξόριστος», τότε εγώ το πιο βρωµερό, τρισάθλιο και τιποτένιο ανθρώπινο σκουπίδι των Καννών. Ο κόσµος είναι τρελός. Sorry Γιάννη (στον Τσαρούχη, αν µ’ ακούει εκεί πάνω οµιλώ). Οχι µόνο εν Ελλάδι, αλλά και στις Κάννες συµβαίνει το ίδιο: είσαι ό,τι δηλώσεις. Εξόριστος ο Μικ Τζάγκερ; Εξόριστος λοιπόν.
Ολα, µα όλα τα σηµεία και τα σύµβολα αυτού του ωριαίου ντοκιµαντέρ που κατασκευάστηκε από κάποιον Στίβεν Κίγιακ προκειµένου να «σπρωχθεί» ακόµα περισσότερο η λουσάτη επανακυκλοφορία του θρυλικού «Εxile Οn Μain Street» και του 1972, φωνάξουν sex, drugs και πολύ ύστερα rock ‘n’ roll. Η γλώσσα µε τα κατακόκκινα χείλη. Η φίρµα «Ρornograph records». Οι αναφορές στα όργια εντός της βίλας του Κιθ Ρίτσαρντς στη Νότια Γαλλία. Το άσµα «Μove your hips». Η αναφορά σ’ ένα παλιότερο ντοκιµαντέρ µε τον... θρησκευτικό τίτλο «Cocksucker Βlues».
Τα πάντα. Μοναδικές εξαιρέσεις ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο. Ο πρώτος - πασίγνωστος λάτρης του rock -πέταξε µια µουσική φιλοφρόνηση του τύπου «όλο το ροκ είναι σ’ αυτό τον δίσκο». Και ο Μπενίτσιο «µµµ» σαν να έγλειφε µέλι.
Το ψητό αυτής της ιστορίας η «αντάρτικη» επιλογή του Μικ. Παµπόνηρα σκεπτόµενος, πρόσφερε το εν λόγω ντοκιµαντέρ και φυσικά τον εαυτό του στο εχθρικό - του επίσηµου φεστιβάλ - στρατόπεδο, δηλαδή στην «Quinzaine». Το Δεκαπενθήµερο των σκηνοθετών». Ενα ας πούµε αντιφεστιβάλ, δηµιούργηµα του Ζαν Λικ Γκοντάρ από τον Μάη του ‘68. Τώρα, όση σχέση έχει ο Μικ µε revolution άλλη τόση κι εγώ µε τη CΙΑ.
Μα πώς µπορείς να γράφεις τραγούδια µε τόση µαριχουάνα;
(εντελώς ψύχραιµος, τον παραδέχτηκα) «Κι όµως γίνεται. Σε βεβαιώ καθόλου σπουδαίο να τραγουδάς και να “καπνίζεις”. Αλλωστε στη Βρετανία δηµιουργήθηκε κίνηµα υπέρ της “µαγειρικής µαριχουάνας”. Πώς συµβαίνει µε την οικολογία και τα βιολογικά προϊόντα; Γιατί όχι και µε ελαφρά ναρκωτικά».
Οι κριτικοί υποδέχτηκαν µε ψυχρότητα την κυκλοφορία του «Εxile Οn Μain Street».
«Οχι ακριβώς. Οι περισσότεροι ναι. Κάπως ψυχρά. Διθυραµβικές κριτικές όµως για το “Sticky fingers”. Τι να κάνουµε. Χρειάζεται χρόνος να αφοµοιώσει κάποιος, ακόµα και ο µουσικοκριτικός, τέτοια µουσικά κοµµάτια. Μετά όµως, όταν τα άκουσαν στις συναυλίες, υποκλίθηκαν».
Η κυκλοφορία του άλµπουµ συνέπεσε τότε και µε τη διάλυση των Βeatles.
«Τι εννοείς; Αν το ευχαριστηθήκαµε; Ούτε καν πέρασε από το µυαλό µου. Απλώς µελαγχολήσαµε. Ακρως θλιβερή αυτή η ιστορία».
Δέκα νέα τραγούδια περιλαµβάνονται στην επανακυκλοφορία του «Εxile». «Δεν το έκανα για τα λεφτά», λέει ο Τζάγκερ. «Απλώς η εταιρεία µε ρώτησε αν υπάρχουν κι άλλα ακυκλοφόρητα κοµµάτια. Στην αρχή είπα “όχι”, αλλά στη συνέχεια µπήκα στον κόπο κι έψαξα. Ετσι τα βρήκα».
Χωµένα σε κάποιο συρτάρι;
«Πες το κι έτσι» (γέλια).
Νοσταλγείς;
«Τι; Εκείνη την εποχή; Σαν να βλέπω φωτογραφίες από οικογενειακό άλµπουµ. Οµως η ταινία καµία σχέση µε νοσταλγία. Προχωράµε».
Και από ταινίες και σκηνοθέτες εκείνης της εποχής; Ποιος ο καλύτερος;
Από γούστο σκίζει ο Μικ. Μόλις εβδοµήντα κιλών. Μόλις 67 ετών. Φτου να µην αβασκαθεί το παιδί!
No comments:
Post a Comment