Το «σταρ σύστεμ» της κριτικής –όπου απονέμονται στις ταινίες αστερίσκοι, από μηδέν έως πέντε– παραμένει αμφιλεγόμενο για εκείνους που μεγάλωσαν όταν οι κριτικές περιείχαν επίθετα και περιγραφές. Εδωσε την ευκαιρία, όμως, στους παραγωγούς του φιλμ «Σουίνι Τοντ», του Τιμ Μπάρτον, να δημοσιεύσουν φοβερές διαφημίσεις, προβάλλοντας τις πεντάδες αστεριών που χάρισαν οι κριτικοί στην ταινία.
Τις τελευταίες εβδομάδες, παρόμοιες διαφημιστικές καμπάνιες πέντε αστέρων έγιναν για τις ταινίες «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» των αδελφών Κοέν και «Before the Devil Knows You’ re Dead» του Σίντνεϊ Λιούμετ – και οι κριτικοί στη Βρετανία δεν έχουν ακόμα δώσει τις ετυμηγορίες τους για ένα κορυφαίο φιλμ: το «Θα χυθεί αίμα» του Πολ Τόμας Αντερσον.
Είμαστε λοιπόν μπροστά σε δύο πιθανές εξηγήσεις. Είτε έχουμε ένα φοβερό ξέσπασμα πληθωρισμού στον κριτικό έπαινο, είτε ζούμε μια εξαιρετική περίοδο στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ανακήρυξη «χρυσής εποχής» δεν πρέπει να γίνεται απερίσκεπτα, γιατί οι χρυσές εποχές συνδέονται πάντα με νοσταλγία: τα χρυσά χρόνια της τηλεόρασης ή της τζαζ, ακούμε από βετεράνους, ήταν τον καιρό της νιότης τους, και εμείς τα έχουμε καταστρέψει. Το αξιοσημείωτο με την τρέχουσα χρυσή εποχή του κινηματογράφου –κατά τη γνώμη μου μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία του– είναι πως οι πάντες βρίσκονται εδώ για να τη δούνε... [συνέχεια ΕΔΩ]
No comments:
Post a Comment