Η τρομερή ενηλικίωση των αδελφών Κοέν

Ο φετινός τους θρίαμβος, με το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», σηματοδοτεί την κορυφή της καλλιτεχνικής τους διαδρομής

[The Observer, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Πριν από δέκα χρόνια, σε ένα άρθρο στο New Yorker με τίτλο «Τα έξυπνα πουλιά», η κριτικός Ντάφνι Μέρκιν κατακεραύνωνε τους αδελφούς Κοέν για την «καθυστερημένη ηθική ανάπτυξή» τους. Ολη η ευφυΐα και η δεξιοτεχνία τους, έγραψε, «δεν μπορούν να ισοφαρίσουν την αίσθηση κενού στις ταινίες τους. Αν δεν βρουν τον τρόπο να αφήσουν λίγο την πραγματική ζωή να μπει μέσα, ο Τζόελ και ο Ιθαν Κοέν θα φαίνονται κάπως καθηλωμένοι - στο επίπεδο των πιο έξυπνων παιδιών της τάξης».

Δεν ήταν καινούργια κριτική αυτή. Πολλοί άλλοι έλεγαν παρόμοια πράγματα για το ντουέτο συγγραφέων - παραγωγών - σκηνοθετών από τον καιρό του φιλμ «Μόνο αίμα», που ήταν το εκπληκτικά πρώιμο ντεμπούτο τους το 1984. Σε εκείνη η ταινία, φόρο τιμής στη διφορούμενη δυναμική του συγγραφέα Τζέιμς Μακέιν, επέδειξαν μια οξύτατη αίσθηση της αμερικανικής καθομιλουμένης. Ηταν επίσης μια ταινία στιλπνή, στεγνή σαν σκόνη και αφοπλιστικά ειρωνική... [συνέχεια ΕΔΩ].