Κάο Χάμπουργκερ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ

Οι νεαροί κομμουνιστές γονείς αναγκάστηκαν να φύγουν ...βιαστικά (πέρασαν στην παρανομία). Αφησαν το 12χρονο γιο τους έξω από την πόρτα του παππού, σε ένα προάστιο του Σάο Πάολο, και εξαφανίστηκαν. Για κακή τύχη του μικρού, ο παππούς, κάποιες στιγμές πριν την άφιξή του, προδόθηκε από την καρδιά του. Τον μικρό περιμάζεψε ένας ηλικιωμένος γείτονας.

Η ταινία παρακολουθεί το βίαιο και απότομα μεγάλωμα του νεαρού Μάουρο (είναι ...περίπου ο σκηνοθέτης της ταινίας)! Η γειτονιά, και αυτός που τον περιμάζεψε, είναι Εβραίοι (το ίδιο και ο μικρός). Σε πρώτο πλάνο στη γειτονιά, αλλά και στη χώρα ολόκληρη, βρίσκεται το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου (1970), χρονιά που η Βραζιλία κέρδισε, για τρίτη συνεχόμενη φορά, το έπαθλο. Σε δεύτερο πλάνο, πιο έντονα βέβαια, η χώρα στενάζει κάτω από τη χούντα που ανέβηκε πραξικοπηματικά στην εξουσία το 1964.

Ο Κάο Χάμπουργκερ, με αργές, λεπτές και καλής αισθητικής γραμμές, με σημασία στη λεπτομέρεια, χαράζει πάνω στην οθόνη στιγμές υψηλής ανθρωπιάς. Χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, με χιούμορ και ευαισθησία ακολουθεί τον μικρό Μάουρο στην ενηλικίωση και στη γνωριμία του με το περιβάλλον. Η αρχή της ταινίας βρίσκει το παιδί, όπως όλα τα παιδιά της Βραζιλίας, όπως όλη τη Βραζιλία σωστότερα, να ξυπνάει και να κοιμάται με την μπάλα - και το παγκόσμιο κύπελλο - στο μυαλό. Η πολιτική πραγματικότητα, όμως, πολύ πιο έντονη και πολύ πιο αποφασιστική είναι αυτή, τελικά, που θα διαμορφώσει το χαρακτήρα του, θα τον ωριμάσει (πρόωρα, είναι αλήθεια).

Σημείωση: Περισσότερη ...κριτική στο φύλλο της Κυριακής στη στήλη του ένθετου «Από τις Ταινίες της βδομάδας.

Παίζουν: Μισέλ Χοέλσας, Ντανιέλα Πιέπσικ, Χαρμάνο Χάιουτ, Σιμόνε Σπολαδόρε, Πάολο Αουτράν.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 6 Νοέμβρη 2008