 |
Οι ελληνικές ταινίες έδειξαν τη δυναμική τους. Θα αναφερθούμε, κυρίως, σε τρία αξιοπρόσεκτα ντοκιμαντέρ.
Στη «Μακρόνησο» η Εύη Καραμπάτσου και ο Ηλίας Γιαννακάκης καταγράφουν έντιμα την ιστορία της Μακρονήσου. Η κινηματογράφηση δημιουργεί μια δραματοποίηση, ξεπερνώντας τα στενά όρια της ρεπορταζιακής αφήγησης και κάνοντας υψηλής τέχνης κινηματογράφο.
Δύο τάσεις υπάρχουν, παγκοσμίως, στο ντοκιμαντέρ. Η μία είναι το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ και η άλλη ο κινηματογράφος - αλήθεια. Και οι δύο υπάρχουν στο Φεστιβάλ, με δύο πολύ καλές ταινίες.
Η μία είναι η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη». Αυτή η συνάντηση δεν έγινε ποτέ. Το μόνο πραγματικό γεγονός είναι ο λογιστής, ο οποίος πήγε στην Αμερική, γέρος επέστρεψε για να μείνει μόνιμα στην Αρκαδία και φιλοδόξησε να γίνει συγγραφέας. Μέσα από αυτό το πραγματικό γεγονός συναντώνται η ζωή και το έργο των Καβάφη και Πεσσόα, αλλά και το κλίμα της εποχής τους. Εδώ έχουμε μια δραματοποίηση, όπως στους Ρους, Μαρκέρ και Φλάερτι. «Εισπράττουμε» την ποίηση των έργων των δύο μεγάλων λογοτεχνών και έτσι το ντοκιμαντέρ αποκτά όλες τις αρετές του κινηματογράφου.
Την ίδια καλλιτεχνική γοητεία έχει η ταινία του Γεράσιμου Ρήγα «Πάρβας, άγονη γραμμή». Είναι κινηματογράφος - αλήθεια, όπως στον Βερτόφ και στο «direct cinema». Βλέπουμε τη ζωή του καφετζή Πάρβα, στην Αμοργό. Η κάμερα παρακολουθεί διακριτικά τη ζωή του και των φίλων του. Ουσιαστικά καταγράφεται η ζωή στην Αμοργό. Η επαφή με τη φύση, η ηρεμία και η γαλήνη που βγαίνουν από τις κουβέντες των Αμοργιανών. Μετά το θάνατο του Πάρβα η ζωή συνεχίζεται, κάτι που δείχνει η κινηματογράφηση, καταγράφοντας μετέπειτα γεγονότα. Η δραματοποίηση γίνεται στο μοντάζ και οι μεσότιτλοι, με τη «λογική» του βωβού κινηματογράφου, επιβάλλουν το σεβασμό προς το υποκείμενο της έρευνας.
 |
No comments:
Post a Comment