Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ
Με τον μακρόχρονο αγώνα ενός ζωγράφου για αναγνώριση καταπιάνεται η ταινία «Ο Αχιλλέας και η χελώνα» του Ιάπωνα Τακέσι Κιτάνο, που το φεστιβάλ τίμησε με Χρυσό Αλέξανδρο. Ταινία ελεγειακή, δοσμένη με ποιητική διάθεση, με επίκεντρο τη σύγκρουση της εμπορικής επιτυχίας με το πραγματικό ταλέντο. Αφορμή για τον Κιτάνο να χρησιμοποιήσει στην ταινία τους δικούς του πίνακες.
* Τα τελευταία χρόνια, ο ρουμανικός κινηματογράφος, με ταινίες όπως εκείνες του Μουντζίου και του Πούιου, μας έδειξε ένα νέο, προβληματισμένο πρόσωπο. Τέτοιο δρόμο ακολουθεί και το «Κυριακάτικο ψάρεμα» του Αντριάν Σιτάρου, από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος. Αρχίζει με το κυριακάτικο πικνίκ ενός παράνομου ζευγαριού που η συνάντησή του με μια νεαρή πόρνη θα το αναγκάσει να δει με πιο αληθινή ματιά τη ζωή και τα αισθήματά του. Ωραίο σενάριο, ευπρόσδεκτες μικρές ανατροπές διανθισμένες με χιούμορ, ψυχολογημένοι χαρακτήρες, πολύ καλές ερμηνείες και ένα άμεσο ρεαλιστικό στιλ προσέγγισης.
* Στις «Μέρες ανεξαρτησίας» είδαμε μία ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανεξάρτητη αμερικανική ταινία, τον «Μαμάκια» («Momma's Man»), τρίτη δουλειά του Αζέιζελ Τζέικομπς, γιου του πρωτοποριακού σκηνοθέτη, Κεν Τζέικομπς. Εχει θέμα τον φόβο της ενηλικίωσης. Ενας παντρεμένος νέος επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην εφηβική ζωή του, μέσα από διάφορα αντικείμενα και μνήμες, βρίσκοντας διάφορες προφάσεις για να μην επιστρέψει στη γυναίκα και το παιδί του. Μια προσωπική και ατμοσφαιρική ταινία, με ηθοποιούς που μοιάζουν να έχουν ζήσει αυτά που αφηγείται, και με μια φωτογραφία καθαρά ρεαλιστική, επηρεασμένη από το ντοκιμαντέρ, φέρνοντας στον νου εκείνη στις «Σκιές» του Κασσαβέτη.
* Στις «Μέρες ανεξαρτησίας» είδαμε μία ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα ανεξάρτητη αμερικανική ταινία, τον «Μαμάκια» («Momma's Man»), τρίτη δουλειά του Αζέιζελ Τζέικομπς, γιου του πρωτοποριακού σκηνοθέτη, Κεν Τζέικομπς. Εχει θέμα τον φόβο της ενηλικίωσης. Ενας παντρεμένος νέος επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην εφηβική ζωή του, μέσα από διάφορα αντικείμενα και μνήμες, βρίσκοντας διάφορες προφάσεις για να μην επιστρέψει στη γυναίκα και το παιδί του. Μια προσωπική και ατμοσφαιρική ταινία, με ηθοποιούς που μοιάζουν να έχουν ζήσει αυτά που αφηγείται, και με μια φωτογραφία καθαρά ρεαλιστική, επηρεασμένη από το ντοκιμαντέρ, φέρνοντας στον νου εκείνη στις «Σκιές» του Κασσαβέτη.
 Η Αριελ Κωνσταντινίδη ερμηνεύει πωλήτρια σε κατάστημα καλλυντικών που θέλει απεγνωσμένα να γίνει μητέρα, αλλά... σκοτώνει κατά λάθος ένα παιδί |
* Δυστυχώς, από ελληνικής πλευράς, με την ταινία «Κάτω από το μακιγιάζ σου» του Βαγγέλη Σεϊτανίδη, είχαμε μία ακόμη απογοήτευση. Πρώτο μεγάλο πρόβλημα, ένα σενάριο με απαράδεκτες ακρότητες, που μπερδεύει τρεις διαφορετικές ιστορίες, που δεν καταφέρνουν να δέσουν μεταξύ τους και θα μπορούσαν να αποτελέσουν το θέμα για τρεις διαφορετικές ταινίες. Η ηρωίδα, πωλήτρια καλλυντικών, προσπαθεί να βρει τον κατάλληλο άντρα (εγκαταλείπει τον έναν εραστή για κάποιον άλλο) για να κάνει το παιδί που ποθεί με μανία. Περίπου μία ώρα αφότου αρχίζει η ταινία, έχουμε μια δεύτερη ιστορία, με επίκεντρο το τραγικό δυστύχημα, κατά το οποίο η ηρωίδα σκοτώνει με το αυτοκίνητό της ένα κοριτσάκι, με αποτέλεσμα η μητέρα του παιδιού να αρχίσει να την κυνηγά και η ίδια να «τα χάνει». Τέλος, στο τρίτο μέρος, η ηρωίδα, που έχει αδικαιολόγητα συνέλθει από τη σχεδόν κατατονική κατάστασή της, προσπαθεί να σώσει ένα κοριτσάκι από τα χέρια του νταβατζή φίλου της με απρόβλεπτα, τραγικά αποτελέσματα!
Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, η σκηνοθεσία. Εντελώς τηλεοπτική στο πρώτο μέρος, με συνεχή, αδικαιολόγητα, κοντινά πλάνα, και μια αντιμετώπιση α λα «Sex and the City». Αλλάζει στιλ στο δεύτερο μέρος, θυμίζοντας τον Πολάνσκι της «Αποστροφής», όταν η ηρωίδα αρχίζει να κλείνεται στον εαυτό της και να κινδυνεύει να τρελαθεί. Στο τρίτο μέρος, πάλι, μετατρέπεται σε ψυχολογικό θρίλερ, όταν η μητέρα του νεκρού κοριτσιού αρχίζει να την κυνηγά με πιστόλι. Στο τέλος, παίρνει στροφή προς τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας με ένα φινάλε με εξωγήινους, εμπνευσμένο από τις «Στενές επαφές τρίτου τύπου»! Αποτέλεσμα: κάτω από το μακιγιάζ, να μην παραμένει τελικά τίποτα το αξιοπρόσεκτο.
Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, η σκηνοθεσία. Εντελώς τηλεοπτική στο πρώτο μέρος, με συνεχή, αδικαιολόγητα, κοντινά πλάνα, και μια αντιμετώπιση α λα «Sex and the City». Αλλάζει στιλ στο δεύτερο μέρος, θυμίζοντας τον Πολάνσκι της «Αποστροφής», όταν η ηρωίδα αρχίζει να κλείνεται στον εαυτό της και να κινδυνεύει να τρελαθεί. Στο τρίτο μέρος, πάλι, μετατρέπεται σε ψυχολογικό θρίλερ, όταν η μητέρα του νεκρού κοριτσιού αρχίζει να την κυνηγά με πιστόλι. Στο τέλος, παίρνει στροφή προς τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας με ένα φινάλε με εξωγήινους, εμπνευσμένο από τις «Στενές επαφές τρίτου τύπου»! Αποτέλεσμα: κάτω από το μακιγιάζ, να μην παραμένει τελικά τίποτα το αξιοπρόσεκτο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/11/2008
No comments:
Post a Comment