Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η νέα κινηματογραφική εβδομάδα, με δύο θαυμάσιες ταινίες, που καταπιάνονται με επίκαιρα θέματα την κατάσταση της πολιτικής στην Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, μέσα από το πορτρέτο του Τζούλιο Αντρεότι, στην ιταλική «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο, και μια εμβάθυνση στις ρίζες του φασισμού μέσα από τη γερμανική «Το κύμα», του Ντένις Γκάνσελ. Ακόμη, στο πρόγραμμα, και οι ταινίες: «Ο Ζακ και η Μίρι γυρίζουν πορνό», κωμωδία του Κέβιν Σμιθ, «Νύχτες στη Ροδάνθη», μελόδραμα του Τζορτζ Σ. Γουλφ και «Ταξίδι στο φεγγάρι», κινούμενα σχέδια του, ειδικευμένου στην τεχνική του 3-D, Μπεν Στάσεν.
Il Divo
 Ο Τόνι Σερβίλο στο «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο |
****
Το πορτρέτο του Ιταλού πολιτικού, εφτά φορές πρωθυπουργού, Τζούλιο Αντρεότι, σε μια έξοχη, αποκαλυπτική, δοσμένη με σατιρική διάθεση, ταινία. Εξαιρετικός ο Τόνι Σερβίλο στον ρόλο του μακιαβελικού «Θεού» των Χριστιανοδημοκρατών.
Στην ιταλική ταινία «Il Divo» («Ο θεός»), ο Πάολο Σορεντίνο παρουσιάζει το πορτρέτο του Ιταλού Χριστιανοδημοκράτη, μακιαβελικού πολιτικού, πρωθυπουργού εφτά κυβερνήσεων, Τζούλιο Αντρεότι, με ένα γκροτέσκο, συγγενικό με την «opera bouffe» (κωμική όπερα) αλλά και την έξαρση ορισμένων ταινιών του Φελίνι, στιλ.
Πρωθυπουργός στις δεκαετίες του '80 και '90, σε στενή σχέση με το Βατικανό και την «Κόζα Νόστρα», κατηγορούμενος αργότερα για διαφθορά και πολιτικές δολοφονίες -επί πρωθυπουργίας του δολοφονήθηκαν μυστηριωδώς διάφορα σημαντικά πρόσωπα της ιταλικής κοινωνίας, από δικαστές και πολιτικούς μέχρι τραπεζίτες και δημοσιογράφους, ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του κόμματος, Αλντο Μόρο- ο Αντρεότι σημάδεψε ανεξίτηλα την όλη εξέλιξη της ιταλικής πολιτικής, με έναν αντίκτυπο που, δυστυχώς, συνεχίζεται ώς τις μέρες μας.
Βλέποντας για δεύτερη φορά την ταινία, μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ των Κανών, φαίνεται, ακόμη πιο ξεκάθαρα η δύναμη του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της, Πάολο Σορεντίνο, στο να καταφέρνει, μέσα από την ιστορία του Αντρεότι (με τον Τόνι Σερβίλο εκπληκτικό στον ρόλο του μυστηριώδη, ανέκφραστου σαν σφίγγα, πολιτικού), να δώσει την πολιτική και κοινωνική ιστορία της ίδιας της Ιταλίας στις τελευταίες πέντε δεκαετίες.
Σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο Σορεντίνο παραθέτει πολλές και ανεκτίμητες πληροφορίες, εισάγοντας πραγματικούς πολιτικούς, που βοηθούν τον θεατή στην κατανόηση του όλου πολιτικού κλίματος της εποχής, ενώ παράλληλα, αναπλάθει την όλη ατμόσφαιρα της εποχής, με το μυστήριο, τις ίντριγκες και τα παρασκήνια, αλλά και την κινητικότητα και το πέρα-δώσε μιας πολιτικής που μέχρι και σήμερα, σ' ένα βαθμό, δεν έχει ξεκαθαρίσει, και στις ρίζες της οποίας μπορούμε να βρούμε ψήγματα της πολιτικής που συνεχίζεται σήμερα, από πολιτικούς όπως ο Μπερλουσκόνι.
Με συνεχείς εκπλήξεις, ευρηματικότητα, έξοχους διαλόγους, συνεντεύξεις, αφηγήσεις, εξομολογήσεις, με μια εξαιρετική μουσική υπόκρουση (του Τέχο Τεάρντο), με σκηνές λαμπρές σε σύλληψη, ανάμεσά τους κι εκείνη με τον Αντρεότι, μ' ένα κεφάλι κολλημένο, σχεδόν χωρίς λαιμό, στο σώμα του, συνοδευμένο από προσωπική αστυνομία και σωματοφύλακες, να περιφέρεται, βράδυ, στους έρημους δρόμους της Ρώμης, σαν βρικόλακας από κάποια ταινία τρόμου (στο νου έρχεται ο «Νοσφεράτου» του Μούρναου), ή εκείνη του δικαστηρίου, με τον Αντρεότι κατηγορούμενο για διασυνδέσεις με τη μαφία και υπεύθυνο για αμέτρητες δολοφονίες (ανάμεσά τους κι εκείνες του συνεργάτη του Σάλβο Λίμα και του δημοσιογράφου Μίμο Πεκορέλι), να καταφέρνει με την πονηριά και την ευγλωττία του να ξεγελά τους κατήγορούς του και τελικά να... αθωώνεται, ο Σορεντίνο έφτιαξε μια από τις πιο δυνατές πολιτικές ταινίες που μας έδωσε τα τελευταία χρόνια ο ιταλικός κινηματογράφος και που δίκαια κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κανών.
Το κύμα
 «Το κύμα» του Ντένις Γκάνσελ |
***1/2
Συγκλονιστική, εφιαλτική μελέτη πάνω στο πώς γεννιέται ο φασισμός, μέσα από το πείραμα στο οποίο συμμετέχει μια ομάδα μαθητών ενός γερμανικού λυκείου.
Με τις ρίζες του φασισμού καταπιάνεται η συγκλονιστική αυτή, επίμαχη, γερμανική ταινία, βασισμένη σ' ένα αληθινό γεγονός που συνέβη σε αμερικανικό σχολείο το 1967 και που ο σκηνοθέτης και οι συν-σεναριογράφοι του μετέφεραν σε γερμανικό σχολείο. Η ταινία αρχίζει μ' έναν φιλελεύθερο, συμπαθητικό στους μαθητές ενός λυκείου, καθηγητή να αναθέτει, σαν είδος πειράματος, στους μαθητές του, στη διάρκεια της Εβδομάδας Εργασίας, να καταπιαστούν με το θέμα του απολυταρχισμού. Τρόπος για να δείξει στους επιφυλακτικούς μαθητές του, με τον πιο γλαφυρό και αποτελεσματικό, όπως πιστεύει, τρόπο, το πώς γεννιέται ο φασισμός και πώς άνθρωποι σαν τον Χίτλερ κατάφεραν να παρασύρουν με την ιδεολογία τους ένα ολόκληρο έθνος. Ξεκινώντας με το σλόγκαν «Δύναμη μέσα από την πειθαρχία», οι μαθητές, υπό την ηγεσία του καθηγητή, αρχίζουν να ντύνονται όμοια, εξαφανίζοντας έτσι ταξικές και άλλες κοινωνικές διαφορές, ονοματίζουν την ομάδα τους «Το κύμα», φτιάχνουν δικό τους σήμα κι επινοούν δικό τους χαιρετισμό, που δεν απέχει και πολύ από εκείνο των ναζί. Στοιχεία που τους κάνουν να αισθάνονται ίσοι και ισχυροί, μέλη μιας επίλεκτης ομάδας που μπορεί να επιβάλλει τις απόψεις της, με αποτέλεσμα και μαθητές από άλλες ομάδες να προσχωρήσουν στη δική τους. Λίγοι είναι εκείνοι που αντιδρούν, ανάμεσά τους κι ένα κορίτσι, φίλη ενός από τους ιθύνοντες της ομάδας, καθώς και η γυναίκα του καθηγητή.
Τα πράγματα όμως κλιμακώνονται με μια ταχύτητα που τα παιδιά αλλά και ο καθηγητής δεν μπορούν να ελέγξουν. Στην ομάδα διεισδύουν και άτομα προβληματικά που, μέσα από αυτήν αποκτούν σιγουριά και δύναμη, στοιχεία που χειρίζονται καταστροφικά, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει η ανεξέλεγκτη βία. Τα προβλήματα με τα οποία καταπιάνεται ο Γκένσελ στην ταινία είναι σίγουρα πολύπλοκα. Κι είναι χάρη στο καλογραμμένο, με έξυπνα διαρθρωμένες καταστάσεις αλλά και με ψυχολογημένους χαρακτήρες (ιδιαίτερα εκείνο του καθηγητή αλλά και του προβληματικού μαθητή), που η ταινία του καταφέρνει να μεταδώσει το με πόση ευκολία μπορεί τελικά να αναβιώσει ο φασισμός, ευκολία που σε τρομάζει. Από τις καλές γενικά ερμηνείες, ξεχωρίζει ο Γιούργκεν Φόγκελ, εξαιρετικός στο ρόλο του καθηγητή που σταδιακά αρχίζει να παρασύρεται από τη δύναμη που αποκτά.
Ο Ζακ και η Μίρι γυρίζουν πορνό
 O Σιθ Ρόγκεν και η Ελίζαμπεθ Μπανκς στο «Ο Ζακ και η Μίρι γυρίζουν πορνό» του Κέβιν Σμιθ. |
**1/2
Διασκεδαστική σεξοκωμωδία γύρω από δύο νέους -έναν άντρα και τη γυναίκα συγκάτοικο αλλά όχι ερωμένη του- που αποφασίζουν να γυρίσουν μια πορνοταινία με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Το γύρισμα μιας πορνοταινίας είναι στο επίκεντρο της κωμωδίας αυτής, που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Κέβιν Σμιθ (δημιουργός του «Clerks»). Σ' αυτήν δύο φτωχοί συγκάτοικοι σε διαμέρισμα του Πίτσμπουργκ, ο Ζακ (Σιθ Ρόγκεν) και η Μίρι (Ελίζαμπεθ Μπανκς), αποφασίζουν, όταν γίνονται διάσημοι μέσω του TouTube, να γυρίσουν μια πορνοταινία για να μπορέσουν να κερδίσουν χρήματα. Πορνοταινία στην οποία, μαζί με τους άλλους συμπρωταγωνιστές τους, πρέπει, κάποια στιγμή, να κάνουν έρωτα αν και, μέχρι στιγμής παρέμεναν απλώς φίλοι. Απόφαση που τους προκαλεί προβλήματα και ενδοιασμούς, οδηγώντας τους στην αγκαλιά (πάντα στο πλαίσιο του πορνό) άλλων, πριν τελικά καταλήξουν σε χάπι-έντ.
Πρόκειται για μια διασκεδαστική, σεξουαλική κωμωδία που διακωμωδεί τις πορνοταινίες, με έξυπνα, γεμάτα χιούμορ και συνεχείς αθυροστομίες, γκαγκ, αν και με κοινοτοπίες στην ανάπτυξη των καταστάσεων, με μια σκηνοθεσία χωρίς μεγάλη φαντασία. Τα γυμνά, τα πηδήματα, η σκατολογία και γενικά οι σεξουαλικές αναφορές κυριαρχούν σε μια ταινία που τελικά παραμένει συντηρητική, ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της κεντρικής ιστορίας -και μ' ένα αδύναμο φινάλε- με την ηρωίδα να παραμένει αγνή ώς το τέλος, και, βέβαια, μια και την ερμηνεύει η Ελίζαμπεθ Μπανκς (που έτσι κι αλλιώς ερμηνεύει με κέφι και ζωντάνια το ρόλο), αποφεύγει να εμφανιστεί η ίδια γυμνή, συμμετέχοντας καλυμμένη στα γυρίσματα της πορνοταινίας. Αξίζει ν' αναφέρω πως στην ταινία εμφανίζεται και η γνωστή πορνοστάρ Τρέισι Λορντς.
Νύχτες στη Ροδάνθη
 Ο Ρίτσαρντ Γκιρ και η Νταϊάν Λέιν στις «Νύχτες στη Ροδάνθη» του Τζορτζ Σ. Γουλφ |
*
Σε μια έρημη ακρογιαλιά, δύο χωρισμένα άτομα βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σ' ένα βασισμένο σε διάφορα κλισέ μελόδραμα.
Μελόδραμα γύρω από δύο δυστυχισμένα πλάσματα που, όπως λέει και το πρόγραμμα, «βρίσκουν μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα». Εκείνη είναι χωρισμένη με δύο παιδιά και βρίσκει την ευκαιρία να ξεφύγει κάπως από τα προβλήματά της όταν μια φίλη της της ζητά να αναλάβει, για το Σαββατοκύριακο, το πανδοχείο που έχει στη Ροδάνθη, κοντά στη θάλασσα. Εκείνος είναι γιατρός, κι αυτός χωρισμένος, που τώρα, μοναδικός πελάτης, αναζητά την πρόσκαιρη γαλήνη στο πανδοχείο. Μια ξαφνική καταιγίδα θα τους φέρει κοντά και καταλαβαίνετε τη συνέχεια. Από τις ταινίες που ξαπλώνεις στο κάθισμα, σιγοτρώς τα ποπ-κορν, βγάζεις το μαντίλι και αφήνεσαι στη συγκίνηση του εύκολου μελό.
Οι άλλες ταινίες
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (Fly me to the moon). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Μπεν Στάσεν. Σενάριο: Ντομινίκ Πάρις. Καρτούν μεταγλωττισμένο στα ελληνικά. 89 λεπτά.
Κινούμενα σχέδια γυρισμένα σε 3-D, από έναν ειδικό της σχετικής τεχνολογίας, με πρωταγωνιστές... τρεις μύγες που, έχοντας καταφέρει να διεισδύσουν, λαθρεμπιβάτες, στο διαστημόπλοιο «Απόλλων 11» για ν' ακολουθήσουν τους αστροναύτες στο ταξίδι τους στο Διάστημα, προσπαθούν να σταματήσουν μια σοβιετική μύγα από το να σαμποτάρει την επιχείρηση.
Κινούμενα σχέδια γυρισμένα σε 3-D, από έναν ειδικό της σχετικής τεχνολογίας, με πρωταγωνιστές... τρεις μύγες που, έχοντας καταφέρει να διεισδύσουν, λαθρεμπιβάτες, στο διαστημόπλοιο «Απόλλων 11» για ν' ακολουθήσουν τους αστροναύτες στο ταξίδι τους στο Διάστημα, προσπαθούν να σταματήσουν μια σοβιετική μύγα από το να σαμποτάρει την επιχείρηση.
No comments:
Post a Comment