Tου Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 16 Nοεμβρίου 2008
Στην πρώτη του εμφάνιση στη θεατρική σκηνή, σε μια παράσταση όπου εκτός από το ότι έπαιζε έναν από τους βασικούς ρόλους είχε γράψει τη μουσική και τραγουδούσε, πλησίασαν τον Μπεν Κίνγκσλεϊ ο Τζον Λένον και ο Ρίνγκο Σταρ και του είπαν ότι έπρεπε να ασχοληθεί με τη μουσική, διαφορετικά θα το μετάνιωνε για την υπόλοιπη ζωή του. Ο Κίνγκσλεϊ δεν τους άκουσε και δεν το μετάνιωσε. Με ένα Οσκαρ για τον «Γκάντι» και τρεις ακόμη υποψηφιότητες, τον τίτλο του σερ που του απονεμήθηκε το 2001 από τη βασίλισσα Ελισάβετ και σχεδόν εκατό ρόλους στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πέρα από την καριέρα του στο θέατρο, ο Κίνγκσλεϊ είναι μια από τις βασικές και πιο αξιοσέβαστες υποκριτικές δυνάμεις της Βρετανίας.
Ο 65χρονος ηθοποιός, που γεννήθηκε στο Γιόρκσαϊρ, γιος Ινδού γιατρού και μιας όμορφης Βρετανής που εργαζόταν ως μοντέλο, ο Κίνγκσλεϊ, που μεγάλωσε με το όνομα Κρίσνα Μπάνζι, είναι την ίδια στιγμή ένας μεγάλος ηθοποιός, με σπουδαίες ερμηνείες σε ταινίες όπως ο «Γκάντι», το «Sexy beast», η «Λίστα του Σίντλερ» και το «Σπίτι από άμμο και ομίχλη», ενώ την ίδια στιγμή δεν διστάζει να παίξει σε αμφιβόλου γούστου ταινίες σαν το «Love Guru» και την επική περιπέτεια «BloodRayne», κάνοντας πολλούς να απορούν.
Η «Ελεγεία ενός έρωτα» της Ιζαμπέλ Κοϊξέτ (στις αίθουσες από τις 20 Νοεμβρίου) είναι μια ταινία που του δίνει την ευκαιρία να παίξει έναν ακόμη πολύ καλό ρόλο. Βασισμένη στο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ «Το ζώο που ξεψυχά», η ταινία αφηγείται την ερωτική ιστορία του Ντέιβιντ, ενός ώριμου διανοούμενου, που αρνείται να δείξει τρυφερότητα και να παραδοθεί στο συναίσθημα, και της Κονσουέλα, μιας νεαρής γυναίκας (την υποδύεται η Πενέλοπε Κρουζ), που του δείχνει αγάπη, για να βρει ανταπόκριση μόνο όταν εκείνη χτυπηθεί από τον καρκίνο. Με αφορμή αυτή την ταινία, συναντηθήκαμε με τον Κίνγκσλεϊ στην περασμένη Μπερλινάλε, μια μέρα μετά την πρώτη προβολή της ταινίας. Ήταν η πρώτη φορά που και ο ίδιος την είδε.
«Είδα την ταινία για πρώτη φορά μαζί με το κοινό, εδώ στην αίθουσα της Μπερλινάλε, και έχω να πω ότι θαύμασα την ερμηνεία της Πενέλοπε», λέει ο Κίνγκσλεϊ. «Πιστεύω ότι τα καταφέραμε καλά. Ότι πετύχαμε ακριβώς ό,τι θέλαμε από αυτή την ιστορία. Ο χαρακτήρας της είναι τόσο ευάλωτος και λειτουργεί απόλυτα απέναντι στον δικό μου. Είναι ίσως ακόμη νωρίς για να βγάλει κανείς συγκεκριμένα συμπεράσματα, όμως πιστεύω ότι θα είναι μια ταινία που θα αγαπηθεί».
- Παίζετε έναν χαρακτήρα που αντιμετωπίζει με δυσκολία το γεγονός ότι μεγαλώνει. Τι σημαίνει για εσάς ότι μεγαλώνετε;
— Είναι σαν να μην υπάρχει η ερώτηση που μόλις μου κάνατε… Κι αυτό γιατί ζω τη ζωή μου, εργάζομαι συνεχώς, είμαι δραστήριος και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Είμαι το αντίθετο από τον χαρακτήρα που παίζω στην ταινία, γιατί ο Ντέιβιντ ζει μια κατασκευασμένη πραγματικότητα, ενώ θέλει να ζήσει κάτι άλλο. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στην απουσία της οικειότητας και το σύμπαν αποφασίζει να τον δοκιμάσει. Γιατί το σύμπαν σού στέλνει δοκιμασίες για τα πράγματα που προσπαθείς να αποφύγεις. Η δική του δοκιμασία έρχεται με το πρόσωπο της Κονσουέλα και με τον θάνατο του καλύτερού του φίλου, που υποδύεται ο Ντένις Χόπερ. Εκείνη τη στιγμή διαπιστώνει τη θνητότητα. Η διαφορά ωστόσο του Ντέιβιντ με τον φίλο του τον Τζορτζ, είναι ότι ο φίλος του πεθαίνει καλά. Πεθαίνει αγαπώντας τη γυναίκα του και δίνοντας ένα φιλί στον καλύτερό του φίλο. Δεν πεθαίνει μόνος, αλλά με τους δικούς του ανθρώπους κοντά του και με την αγάπη τους. Και τότε ο Ντέιβιντ σκέφτεται: «Πώς θα πεθάνω άραγε εγώ;». Προς το τέλος της ταινίας, ο Ντέιβιντ είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, γιατί επιτρέπει στον εαυτό του την οικειότητα και το να αγαπηθεί.
- Η συμπεριφορά του δεν είναι αρκετά συνηθισμένη στον κόσμο και ειδικά στους άντρες;
— Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε κάποιες αλήθειες για τους χαρακτήρες που παίζουμε. Αυτό που ανακάλυψα για τον Ντέιβιντ, είναι ότι είναι ένας άντρας που έχει συνηθίσει να βρίσκεται ανάμεσα σε άντρες και βρίσκει τρομακτική την οικειότητα. Επίσης κυριαρχείται από τη λογική του και από το σώμα του, θεωρώντας ότι αν δείξει αγάπη, παραδίδεται. Τα πράγματα δεν λειτουργούν όμως έτσι. Δεν υπάρχουν παιχνίδια εξουσίας στις στενές ανθρώπινες σχέσεις που να τις κάνουν καλύτερες. Βλέπω κάθε τόσο στα περιοδικά στήλες με συμβουλές που λένε «κάνε αυτό» ή «μην κάνεις αυτό» ή «πώς να ελέγξεις το παιχνίδι». Είναι γελοίο κάτι τέτοιο. Δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα, εκτός από μοναχικούς ανθρώπους, που προσπαθούν να παίξουν παιχνίδια και μένουν μόνοι. Με τη σχέση του με την Κονσουέλα, το σύμπαν στέλνει στον Ντέιβιντ το μήνυμα «Πρόσεξε: Game over». Και εκείνος αποφασίζει να ακούσει το μήνυμα και να παραδοθεί.
- Βρισκόμαστε σε ένα φεστιβάλ όπου προβάλλονται τρεις ταινίες που παίζετε: Η «Ελεγεία ενός έρωτα», το «Χυμαδιό» και το «Transiberian». Γιατί εργάζεστε τόσο πολύ;
— Απλώς έτυχε. Έτυχε τα δύο τελευταία χρόνια να δουλέψω πολύ. Μ’ αρέσει η δουλειά μου, την αγαπώ, θέλω να συμμετέχω και να παράγω έργο, αξιοποιώντας όλες μου τις δυνατότητες. Προσπαθώ να βοηθώ συγγραφείς, νέους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, να τους φέρω κοντά σε παραγωγούς. Συμβαίνει κάτι σαν κι αυτό που λέγαμε πριν για το σύμπαν. Σαν να έγινε μια στροφή στους πλανήτες κι αυτό ξαφνικά να μου έφερε πολλή δουλειά, κάτι που μου είναι εξαιρετικά ευχάριστο. Όσο δουλεύω, τόσο περισσότερο μου αρέσει και το απολαμβάνω.
- Νιώσατε ποτέ ότι μπορεί να χάσετε τον εαυτό σας ανάμεσα στους ρόλους που παίζετε; Αφήνετε χρόνο για τον εαυτό σας;
— Ποτέ δεν συνέβη αυτό. Ούτε πρόκειται να συμβεί. Αγαπώ τους ρόλους μου, αλλά δεν παίζω παιχνίδια και δεν χάνω τον εαυτό μου σ’ αυτούς. Και πάντα, ακόμη και όταν παίζω, είμαι ο εαυτός μου. Δεν θεωρώ ότι παίζοντας αφήνομαι σε μια μεταμφίεση. Οπότε, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να χαθώ πουθενά…
No comments:
Post a Comment