 |
Το Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τη σημερινή του μορφή, έφαγε τα ψωμιά του! Κάθε μέρα που κρατιέται στη... ζωή είναι μια βασανιστική μέρα, τόσο για το ίδιο, όσο και για τους κινηματογραφιστές. Ιδιαίτερα τους Ελληνες. Η οποίοι απουσιάζουν. Και όσοι φτάνουν εδώ, εκτός από ένα δυο «λαμπρά» ονόματα, τυχαίνουν υποδοχής κομπάρσων!
Γιατί, στ' αλήθεια, γίνεται όλο αυτό το νταβαντούρι (δε βρίσκω άλλη λέξη); Γιατί ξοδεύεται τόσο ζεστό χρήμα; Κάποιοι μιλάνε για 9 εκατ. ευρώ. Η παραγωγή δεν παίρνει ούτε τα μισά. Η πρώτη αφορμή, το πρόσχημα σωστότερα, για να μετατραπεί το ζωντανό και αρκετά παραγωγικό εθνικό φεστιβάλ, ένα φεστιβάλ δυναμικό που λάμπρυναν με την παρουσία τους όλα τα γνωστά και λιγότερα γνωστά ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου, από εθνικό σε διεθνές ήταν (ποιος τάχα να θυμάται ακόμα το πρόσχημα;) να έρχονται, δήθεν, οι ξένοι, κυρίως δημοσιογράφοι και διανομείς, στους οποίους θα προβάλουμε την κινηματογραφική παραγωγή μας. Και με αυτή την προβολή θα ανοίξουν οι πύλες της ανθρωπότητας για την ελληνική κινηματογραφία. Σαν να μη γνωρίζουμε τους νόμους της αγοράς!
Το πρόσχημα διήρκεσε όσο διαρκούν τα προσχήματα. Από την πρώτη κιόλας χρονιά οι κοσμοπολίτικες πλερέζες έπεσαν! Το Διεθνές ήταν η αφορμή για μια κοσμική συνάντηση. Για διεθνείς δημόσιες σχέσεις μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, οι οποίοι, μάλιστα, άλλαζαν σύμφωνα με τα κόμματα που έρχονταν στην εξουσία! Οι «δικοί» μας καλούσαν συναδέλφους τους (όλων των ειδών) από το εξωτερικό και εκείνοι καλούσαν στα δικά τους φεστιβάλ τους «δικούς» μας. Αυτό το αλισβερίσι συνεχίζεται και σήμερα...
Υπάρχει κανείς να μας πληροφορήσει πόσες ελληνικές ταινίες έκλεισαν ξένες διανομές εδώ στο φεστιβάλ; Πόσοι Ελληνες δημιουργοί βρήκαν ξένους παραγωγούς ή συμπαραγωγούς; Να μας πει σοβαρά αν όλο αυτό το χρήμα που ξοδεύτηκε έφερε τα... λεφτά του; Κανείς δεν υπάρχει, γιατί δεν έγινε καμία σοβαρή εμπορική, έστω, πράξη. Η «αφορμή», λοιπόν, ακυρώθηκε από τα πράγματα. Τότε γιατί, και τι είναι αυτό που κρατάει με το ζόρι στη ζωή ένα φεστιβάλ, που δεν πέτυχε ούτε στο ελάχιστο τους σκοπούς του. Απλό! Υπάρχει, γιατί υπάρχει ο μηχανισμός του, που πρέπει να συντηρηθεί. Ταξίδια, αεροπλάνα, ακριβά ξενοδοχεία, χοροί, πανηγύρια..! Υπάρχει, γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση επιθυμεί μια πολιτιστική βιτρίνα. Και η ελληνική κινηματογραφία; Αφήστε την αυτή. Αυτή παραδίδεται, και με νόμο πια, οριστικά στην αγκαλιά του ιδιωτικού κεφαλαίου και στη χυδαία εμπορική ανυποληψία. Η καλή ελληνική κινηματογραφία ενοχλεί! Σκοτώστε την!
Το παραπάνω, πικρό στ' αλήθεια, σχόλιο, είναι και αποτέλεσμα των κακών εντυπώσεων των πρώτων πέντε ταινιών του διαγωνιστικού τμήματος. Τέτοιας ποιότητας ταινίες σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούν τόσο ανθρώπινο κόπο (και τόσο χρήμα). Ακόμα και ταινίες που έχουν αρετές, όπως της Σελίνα Μούργκα (Αργεντινή) «Μια βδομάδα μόνο», κυρίως για το θέμα της, δεν πρόκειται να ταράξει τα νερά.
Το ίδιο θα συμβεί και με την ταινία της Ναντίτα Ντας (Ινδία) «Αποχωρισμός». Και αυτή έχει θέμα που καίει. Ομως, δυστυχώς, η οθόνη δε φλέγεται! «Ο τρόφιμος», του Πάολο Βιγιαλούνα (Φιλιππίνες), καταναλώνεται σε... ανομολόγητους έρωτες πρώην φυλακισμένων, στην εξοχή! Στην εξοχή εξελίσσεται και η ταινία του Ρουμάνου Αντριάν Σιτάρου, «Κυριακάτικο ψάρεμα». Κουβέντα, κουβέντα. Κινηματογράφος - ραδιόφωνο δηλαδή!
Αφήσαμε τελευταία τη μια από τις δυο ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό (την άλλη δεν την είδαμε ακόμα). Η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά, που ακούει στον αγγλικό τίτλο «Without», διακρίνεται από μια... πρωτοτυπία. Η φόρμα της είναι για άλλο θέμα! Τα πλάνα της, οι θέσεις της μηχανής, τα στραβά κάδρα, οι φωτισμοί, οι θόρυβοι (ήχοι), οι μουσικές, ακόμα και το παίξιμο των ηθοποιών, απαιτούσαν μια αστυνομική, κατασκοπευτική, κάποια τέτοιου είδους ιστορία τέλος πάντων. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης «έσπρωξε» μέσα σε αυτή την αρκετά εξεζητημένη φόρμα μια μικρή και τετριμμένη μελό ιστορία. Και ο θεατής αναγκαστικά εκνευρίζεται ή, στη χειρότερη περίπτωση, βαριέται.
No comments:
Post a Comment