Το θέμα της απώλειας και της προσπάθειας ξεπεράσματός της στην ιταλική ταινία «Ηρεμο χάος» του Αντονέλο Γκριμάλντι, ένας δυνατός έρωτας που καταλήγει σε τραγωδία στην ταινία «Ελεγεία ενός έρωτα» της Ιζαμπέλ Κοϊξέτ και το άλλο «βρώμικο» πρόσωπο της CIA, στην ταινία «Η πλεκτάνη» του Ρίντλεϊ Σκοτ, ξεχωρίζουν σε μια βδομάδα που προσφέρει έξι συνολικά νέες ταινίες. Στις υπόλοιπες: η κωμωδία «Οι γυναίκες», η φουτουριστική περιπέτεια «Κούρσα θανάτου» και η ταινία τρόμου «Το τρένο του μεσονυκτίου».
Ήρεμο χάος
 Ο Νάνι Μορέτι στο «Ηρεμο χάος» του Αντονέλο Γκριμάλντι |
*** ½
Συγκινητική, με ωραίες ερμηνείες ταινία, γύρω από την απώλεια και το ξεπέρασμά της, μέσα από την ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί να ξεπεράσει το «ήρεμο χάος» του θανάτου της γυναίκας του μέσα από τη σχέση του με τη 10χρονη κόρη του.
Η σχέση ενός πατέρα με τη 10χρονη κόρη του, μετά τον ξαφνικό θάνατο της γυναίκας του, είναι στο επίκεντρο της ταινίας αυτής που σκηνοθέτησε ο Αντονέλο Γκριμάλντι, σε σενάριο των Νάνι Μορέτι, Λάουρα Παολούτσι και Φραντζέσκο Πίκολο, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Σάντρο Βερονέζε.
Ο ίδιος ο Μορέτι ερμηνεύει (για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, σε ταινία που δεν σκηνοθέτησε ο ίδιος) τον πατέρα, Πιέτρο Παλαντίνι, πολυάσχολο επιχειρηματία, που η ξαφνική αυτοκτονία της γυναίκας του τον μετατρέπει σ' ένα σιωπηλό, εσωστρεφή, αφημένο σ' ένα «ήρεμο χάος» άντρα, που αρχίζει να στρέφει το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στη μικρή του κόρη, Κλαούντια. Την πρώτη κιόλας μέρα του σχολικού έτους, ενώ τη συνοδεύει στο σχολείο, ο Πιέτρο αποφασίζει να σταματήσει τη δουλειά του και αρχίζει να περιμένει, έξω από το σχολείο, την Κλαούντια να σχολάσει.
Το θέμα της απώλειας αλλά και της μοναξιάς και η προσπάθεια ξεπεράσματός τους, μαζί και οι αληθινές αξίες της ζωής, είναι στο επίκεντρο της ταινίας, με τον Αντονέλο Γκριμάλντι να καταφέρνει, μέσα από μικρές, ωραίες σκηνές (ιδιαίτερα εκείνες των συναντήσεων του ήρωα με διάφορους τύπους στην πλατεία) κι ένα λεπτό χιούμορ, και αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς, να φτιάξει, με ειλικρίνεια και αληθινή συγκίνηση, μια τρυφερή ταινία χαμηλών τόνων. Στη δημιουργία της ατμόσφαιρας συμβάλλει τόσο η εξαιρετική επιλογή της μουσικής, καθώς και, σε πολύ μεγάλο βαθμό, η συγκρατημένη, δοσμένη με ζεστασιά και αρκετή φρεσκάδα, ερμηνεία του ίδιου του Μορέτι, αλλά και των υπόλοιπων, δεύτερων ρόλων, με επικεφαλής τη δική μας Βαλέρια Γκολίνο, την Ιζαμπέλ Φεράρι (που μας πρόσφερε και μια ιδιαίτερα τολμηρή ερωτική σκηνή με τον Μορέτι) και τον Ρόμαν Πολάνσκι, σ' ένα ρόλο γκεστ-σταρ, εκείνο του εκπροσώπου της κινηματογραφικής βιομηχανίας με την οποία σχετίζεται ο Πιέτρο.
Ελεγεία ενός έρωτα
 «Ελεγεία ενός έρωτα» της Ιζαμπέλ Κοϊξέτ με τον Μπεν Κίνγκσλεϊ και την Πενέλοπε Κρουζ |
*** ½
Μια τρυφερή, συγκινητική ματιά πάνω στον έρωτα και το σεξ, μέσα από τη σχέση ενός μεσήλικα καθηγητή με την 20χρονη φοιτήτριά του. Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Κίνγκσλεϊ και την Κρουζ.
Ο έρωτας, η μοναξιά αλλά και ο θάνατος είναι τα θέματα της όμορφης ταινίας που η Ιζαμπέλ Κοϊξέτ σκηνοθέτησε με βάση τη νουβέλα «Το ετοιμοθάνατο ζώο» του Φίλιπ Ροθ. Στο επίκεντρο ο έρωτας ενός μεσήλικα καθηγητή (εξαιρετικός στον ρόλο ο Μπεν Κίνγκσλεϊ) για μια 20χρονη φοιτήτριά του, την Κονσουέλα (η Πενέλοπε Κρουζ σ' έναν από τους καλύτερους, μαζί μ' εκείνον στην ταινία του Γούντι Αλεν, ρόλους της).
Η Κοϊξέτ συνδυάζει τον έρωτα με το σεξ για να μας μιλήσει για τη σχέση και τα αισθήματα του φαινομενικά αταίριαστου, αλλά στην πραγματικότητα πολύ ταιριαστού, ζευγαριού της. Σχέση ερωτικά περίπλοκη που καταλήγει σε ξαφνικό χωρισμό, όχι εξαιτίας κάποιας ασυνεννοησίας αλλά μιας απρόσμενης, τραγικής εξέλιξης. Μέχρι που να μας οδηγήσει στην περίπλοκη ερωτική σχέση τους, κερδίζοντας στο δεύτερο μέρος, όταν εκείνη τον εγκαταλείπει και ο καθηγητής αντιμετωπίζει τη μοναξιά του, πριν τελικά πληροφορηθεί για την ανίατη αρρώστια της αγαπημένης του. Το καλύτερο πάντως στοιχείο της ταινίας είναι η ερμηνεία του Μπεν Κίνγκσλεϊ, ερμηνεία συγκρατημένη, με εσωτερικότητα, που δείχνει ξεκάθαρα τον έλεγχο του ηθοποιού πάνω στα μέσα του. Πολύ καλές είναι και οι δευτερεύουσες ερμηνείες, από εκείνη της Πατρίσια Κλάρκσον μέχρι εκείνη του Ντένις Χόπερ.
Η πλεκτάνη
Body of Lies. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ. Σενάριο: Γουίλιαμ Μόναχαν, από μυθ. Ντέιβιντ Ιγκνέισιους. Ηθοποιοί: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Ράσελ Κρόου, Μαρκ Στρονγκ, Γκολσίφτε Φαραχάνι. 129 λεπτά.
***
Ενας πράκτορας της CIA προσπαθεί να ανακαλύψει και να εξοντώσει έναν επικίνδυνο Αραβα τρομοκράτη για να μπλέξει σε μιαν ανεξέλεγκτη περιπέτεια, σε ένα καλογυρισμένο θρίλερ, δοσμένο με σασπένς, ρεαλισμό και κριτικό σχόλιο πάνω στη δράση της CIA.
Με την υπερσύγχρονη κατασκοπία αλλά και τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιεί η CIA καταπιάνεται η νέα αυτή περιπέτεια του Ρίντλεϊ Σκοτ («Το βασίλειο του ουρανού», «Μπλέιντ Ράνερ»). Πρωταγωνιστής, ο Ρότζερ Φέρις (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο), ένας φαινομενικά ανεξάρτητος πράκτορας της CIA που γνωρίζει καλά τη Μέση Ανατολή, μιλάει τα αραβικά και αισθάνεται κοντά σ' έναν κόσμο άγνωστο στους υπόλοιπους συμπατριώτες του, που στέλνεται από τον ανώτερό του, Χόφμαν (Ράσελ Κρόου), να ανακαλύψει και να εξοντώσει, με τη βοήθεια της ιορδανικής αντικατασκοπίας, έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο τρομοκράτη.
Μέχρι σ' ένα σημείο η ταινία κινείται στα συνηθισμένα κλισέ των κατασκοπευτικών θρίλερ δράσης, από ένα σημείο όμως κι ύστερα ο Ρίντλεϊ Σκοτ, ακολουθώντας το σενάριο του Γουίλιαμ Μόναχαν, με βάση ένα βιβλίο του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Ιγκνέισιους, απλώνεται σε άλλα, πιο ενδιαφέροντα θέματα: εκείνα των μεθόδων κατασκοπίας, των δυνατοτήτων των κινητών τηλεφώνων και των δορυφορικών παρακολουθήσεων, την αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή, καθώς και του αληθινού, ρεαλιστικού τρόπου λειτουργίας της CIA.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για μια καθαρά πολιτική περιπέτεια, ο Σκοτ όμως, και σίγουρα μέχρι σ' ένα βαθμό και ο πρωταγωνιστής του, ΝτιΚάπριο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε στρατευμένο ηθοποιό που ενδιαφέρεται για σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αφορούν τον πλανήτη μας, τονίζουν όσο καλύτερα μπορούν τις πλευρές αυτές της ταινίας τους. Ετσι, αντίθετα με περιπέτειες όπως εκείνες με τον Τζέιμς Μποντ, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ειδικά εφέ, εδώ, πέρα από τη δοσμένη με σασπένς και καλό ρυθμό δράση, έχουμε έναν ανθρώπινο πράκτορα που τραυματίζεται, υποφέρει, κινδυνεύει κυριολεκτικά να πεθάνει και που γίνεται υποχείριο τόσο στα χέρια της ιορδανικής αστυνομίας (τελικά πολύ πιο ανθρώπινης από τη CIA) όσο και σ' εκείνα της CIA που σε κάθε στιγμή τον αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο. Στοιχείο που τονίζεται με την ερμηνεία του Ράσελ Κρόου - ψυχρού, κυνικού προϊσταμένου που, απαλλαγμένος συναισθημάτων, ακολουθεί μια παράλογη τελικά πολιτική.
***
Ενας πράκτορας της CIA προσπαθεί να ανακαλύψει και να εξοντώσει έναν επικίνδυνο Αραβα τρομοκράτη για να μπλέξει σε μιαν ανεξέλεγκτη περιπέτεια, σε ένα καλογυρισμένο θρίλερ, δοσμένο με σασπένς, ρεαλισμό και κριτικό σχόλιο πάνω στη δράση της CIA.
Με την υπερσύγχρονη κατασκοπία αλλά και τα απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιεί η CIA καταπιάνεται η νέα αυτή περιπέτεια του Ρίντλεϊ Σκοτ («Το βασίλειο του ουρανού», «Μπλέιντ Ράνερ»). Πρωταγωνιστής, ο Ρότζερ Φέρις (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο), ένας φαινομενικά ανεξάρτητος πράκτορας της CIA που γνωρίζει καλά τη Μέση Ανατολή, μιλάει τα αραβικά και αισθάνεται κοντά σ' έναν κόσμο άγνωστο στους υπόλοιπους συμπατριώτες του, που στέλνεται από τον ανώτερό του, Χόφμαν (Ράσελ Κρόου), να ανακαλύψει και να εξοντώσει, με τη βοήθεια της ιορδανικής αντικατασκοπίας, έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο τρομοκράτη.
Μέχρι σ' ένα σημείο η ταινία κινείται στα συνηθισμένα κλισέ των κατασκοπευτικών θρίλερ δράσης, από ένα σημείο όμως κι ύστερα ο Ρίντλεϊ Σκοτ, ακολουθώντας το σενάριο του Γουίλιαμ Μόναχαν, με βάση ένα βιβλίο του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Ιγκνέισιους, απλώνεται σε άλλα, πιο ενδιαφέροντα θέματα: εκείνα των μεθόδων κατασκοπίας, των δυνατοτήτων των κινητών τηλεφώνων και των δορυφορικών παρακολουθήσεων, την αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή, καθώς και του αληθινού, ρεαλιστικού τρόπου λειτουργίας της CIA.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για μια καθαρά πολιτική περιπέτεια, ο Σκοτ όμως, και σίγουρα μέχρι σ' ένα βαθμό και ο πρωταγωνιστής του, ΝτιΚάπριο, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε στρατευμένο ηθοποιό που ενδιαφέρεται για σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα που αφορούν τον πλανήτη μας, τονίζουν όσο καλύτερα μπορούν τις πλευρές αυτές της ταινίας τους. Ετσι, αντίθετα με περιπέτειες όπως εκείνες με τον Τζέιμς Μποντ, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ειδικά εφέ, εδώ, πέρα από τη δοσμένη με σασπένς και καλό ρυθμό δράση, έχουμε έναν ανθρώπινο πράκτορα που τραυματίζεται, υποφέρει, κινδυνεύει κυριολεκτικά να πεθάνει και που γίνεται υποχείριο τόσο στα χέρια της ιορδανικής αστυνομίας (τελικά πολύ πιο ανθρώπινης από τη CIA) όσο και σ' εκείνα της CIA που σε κάθε στιγμή τον αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο. Στοιχείο που τονίζεται με την ερμηνεία του Ράσελ Κρόου - ψυχρού, κυνικού προϊσταμένου που, απαλλαγμένος συναισθημάτων, ακολουθεί μια παράλογη τελικά πολιτική.
Οι γυναίκες
The Women. ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Νταϊάν Ινγκλις. Ηθοποιοί: Μεγκ Ράιαν, Ανέτ Μπένινγκ, Εύα Μέντες, Ντέμπρα Μέσινγκ, Μπέτι Μίντλερ, Κάντις Μπέργκεν, Κάρι Φίσερ, Κλόρις Λίτσμαν. 114 λεπτά.
*
Μέτριο ριμέικ μιας κλασικής κωμωδίας γύρω από μια ομάδα γυναικών που συζητούν τα προβλήματα με τους άντρες/εραστές τους.
Το 1939 ο σκηνοθέτης Τζορτζ Κιούκορ έφτιαξε μιαν απολαυστική κωμωδία, βασισμένη σε θεατρικό έργο, που εκτυλισσόταν αποκλειστικά σ' ένα ινστιτούτο αισθητικής κι όπου έπαιζαν μόνο γυναίκες, ενώ οι άντρες, παρ' όλο που ήταν απόντες από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό της ταινίας, ήταν το βασικό θέμα της συζήτησης και των αποκαλύψεων (συζυγικής απάτης και άλλων «δεινών») από την πλευρά των γυναικών. Κλασική σήμερα κωμωδία με ένα διάσημο καστ της τότε εποχής, ανάμεσά τους και τις Νόρμα Σίρερ, Τζόαν Κρόφορντ, Ρόζαλιντ Ράσελ και Πολέτ Γκοντάρντ.
Διασκευή του έργου αποπειράθηκε στην ταινία της η Νταϊάν Ινγκλις, με πρωταγωνίστριες τέσσερις φίλες (δύο παντρεμένες και με παιδιά, την τρίτη ανύπαντρη και υπεύθυνη περιοδικού μόδας και την τέταρτη λεσβία - πρόσωπο που για λόγους λογοκρισίας έλειπε από τη βερσιόν του 1939), μεταφέροντας την ιστορία των γυναικών στη σύγχρονη Νέα Υόρκη, ξεκινώντας από το κομμωτήριο του Σακς και ξανοίγοντας την πλοκή στα σπίτια και στους χώρους δουλειάς των γυναικών.
Υπάρχουν στην ταινία οι βασικές καταστάσεις του θεατρικού έργου, με μερικούς έξυπνους διαλόγους, η σκηνοθεσία όμως δεν ξεπερνά τις τηλεοπτικές μεταφορές τύπου «Sex and the City», με παρόμοιες μάλιστα τολμηρές σεξουαλικές αναφορές, ενώ οι ερμηνείες παραμένουν άνισες και σε κάνουν ν' αναζητείς την ανεπανάληπτη ταινία του Κιούκορ. *
*
Μέτριο ριμέικ μιας κλασικής κωμωδίας γύρω από μια ομάδα γυναικών που συζητούν τα προβλήματα με τους άντρες/εραστές τους.
Το 1939 ο σκηνοθέτης Τζορτζ Κιούκορ έφτιαξε μιαν απολαυστική κωμωδία, βασισμένη σε θεατρικό έργο, που εκτυλισσόταν αποκλειστικά σ' ένα ινστιτούτο αισθητικής κι όπου έπαιζαν μόνο γυναίκες, ενώ οι άντρες, παρ' όλο που ήταν απόντες από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό της ταινίας, ήταν το βασικό θέμα της συζήτησης και των αποκαλύψεων (συζυγικής απάτης και άλλων «δεινών») από την πλευρά των γυναικών. Κλασική σήμερα κωμωδία με ένα διάσημο καστ της τότε εποχής, ανάμεσά τους και τις Νόρμα Σίρερ, Τζόαν Κρόφορντ, Ρόζαλιντ Ράσελ και Πολέτ Γκοντάρντ.
Διασκευή του έργου αποπειράθηκε στην ταινία της η Νταϊάν Ινγκλις, με πρωταγωνίστριες τέσσερις φίλες (δύο παντρεμένες και με παιδιά, την τρίτη ανύπαντρη και υπεύθυνη περιοδικού μόδας και την τέταρτη λεσβία - πρόσωπο που για λόγους λογοκρισίας έλειπε από τη βερσιόν του 1939), μεταφέροντας την ιστορία των γυναικών στη σύγχρονη Νέα Υόρκη, ξεκινώντας από το κομμωτήριο του Σακς και ξανοίγοντας την πλοκή στα σπίτια και στους χώρους δουλειάς των γυναικών.
Υπάρχουν στην ταινία οι βασικές καταστάσεις του θεατρικού έργου, με μερικούς έξυπνους διαλόγους, η σκηνοθεσία όμως δεν ξεπερνά τις τηλεοπτικές μεταφορές τύπου «Sex and the City», με παρόμοιες μάλιστα τολμηρές σεξουαλικές αναφορές, ενώ οι ερμηνείες παραμένουν άνισες και σε κάνουν ν' αναζητείς την ανεπανάληπτη ταινία του Κιούκορ. *
Οι άλλες ταινίες
ΚΟΥΡΣΑ ΘΑΝΑΤΟΥ (Death Race). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πολ Γ.Σ. Αντερσον. Ηθοποιοί: Τζέισον Στάθαμ, Τζόαν Αλέν, Ιαν ΜακΣέιν. 105 λεπτά.
*
Ριμέικ μιας φουτουριστικής περιπέτειας, όπου, σ' ένα κοντινό μέλλον, ισόβια φυλακισμένοι παίρνουν μέρος σε κούρσες θανάτου, για λογαριασμό μεγάλης εταιρείας που τις παρουσιάζει ζωντανές στο Διαδίκτυο. Δράση και συνεχές σασπένς, δοσμένα βασικά μέσα από εντυπωσιακά ειδικά εφέ.
ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ (The Midnight Meat Train). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ριουχέι Κιταμούρα. Ηθοποιοί: Μπράντλεϊ Κούπερ, Λέσλι Μπιμπ, Μπρουκ Σιλντς, Βίνι Τζόοουνς. 100 λεπτά.
**
Ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα βίαιη, διασκευή μιας νουβέλας του Κλάιβ Μπάρκερ, γύρω από ένα φωτογράφο που κυνηγά ένα χασάπη/σίριαλ-κίλερ στο νυχτερινό τρένο της Νέας Υόρκης, για να βρεθεί ξαφνικά ο ίδιος αιχμάλωτος του τρομερού χασάπη. Σκηνοθετημένη με δεξιοτεχνία ταινία τρόμου, που συνδυάζει πετυχημένα στοιχεία των ταινιών «σπλάτερ» (εμπνευσμένα από τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το σκεπάρνι») με την αγωνία και το σασπένς.
*
Ριμέικ μιας φουτουριστικής περιπέτειας, όπου, σ' ένα κοντινό μέλλον, ισόβια φυλακισμένοι παίρνουν μέρος σε κούρσες θανάτου, για λογαριασμό μεγάλης εταιρείας που τις παρουσιάζει ζωντανές στο Διαδίκτυο. Δράση και συνεχές σασπένς, δοσμένα βασικά μέσα από εντυπωσιακά ειδικά εφέ.
ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ (The Midnight Meat Train). ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Ριουχέι Κιταμούρα. Ηθοποιοί: Μπράντλεϊ Κούπερ, Λέσλι Μπιμπ, Μπρουκ Σιλντς, Βίνι Τζόοουνς. 100 λεπτά.
**
Ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα βίαιη, διασκευή μιας νουβέλας του Κλάιβ Μπάρκερ, γύρω από ένα φωτογράφο που κυνηγά ένα χασάπη/σίριαλ-κίλερ στο νυχτερινό τρένο της Νέας Υόρκης, για να βρεθεί ξαφνικά ο ίδιος αιχμάλωτος του τρομερού χασάπη. Σκηνοθετημένη με δεξιοτεχνία ταινία τρόμου, που συνδυάζει πετυχημένα στοιχεία των ταινιών «σπλάτερ» (εμπνευσμένα από τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το σκεπάρνι») με την αγωνία και το σασπένς.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/11/2008
No comments:
Post a Comment