Αποστολή: Παύλος Θ. Κάγιος. ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
«Το σινεμά δεν με έμαθε να ζω, αλλά με συμφιλίωσε με την ομοφυλοφιλία μου», είπε σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση ο πρωτοπόρος Τέρενς Ντέιβις
Με ένα ανορθόδοξο, ποιητικό, σκεπτόμενο και πρωτοποριακό κινηματογραφικό έργο που η φιλοσοφία του συνοψίζεται σε τρία μικρού και πέντε μεγάλου μήκους φιλμ-ευαγγέλια, ο 63χρονος Τέρενς Ντέιβις αναδεικνύεται ως η πλέον σοφιστικέ μορφή του 49ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που οι αίθουσες σε όλες τις προβολές των ταινιών του είναι ασφυκτικά γεμάτες.
«Σε ηλικία 11 ετών, όταν διαπίστωσα την ομοφυλοφιλία μου, έχασα για πάντα την παιδική μου αθωότητα και από τότε έπαψα να πιστεύω στον Θεό», έλεγε χτες. «Αν και μέχρι τα 22 μου πήγαινα στην εκκλησία όπου όμως δεν έβρισκα παρηγοριά καθώς οι κληρικοί και οι εξομολογητές σού λένε ότι η αμφιβολία είναι έργο του Διαβόλου».
Παιδί του Λίβερπουλ- «ο φιλμικός κόσμος του είναι σαν αυτόν του Θόδωρου Αγγελόπουλου» είπε ο κριτικός κινηματογράφου Τζεφ Άντριου που τον παρουσίασε-, έχει τιμηθεί από όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου. «Στα φιλμ του κυριαρχεί η γνήσια συγκίνηση κι όχι ο απλός συναισθηματισμός». «Ιμπρεσιονιστικά, ποιητικά δοκίμια» χαρακτήρισε ο ίδιος τις ταινίες του, τις οποίες διατρέχει η αγωνία της αναζήτησης τού περάσματος του χρόνου καθώς «ο τωρινός και ο παρελθών χρόνοςίσως να υπάρχουν μαζί μέσα στον μελλούμενο...- κι ο χρόνος ο μελλούμενος ίσως να περιέχεται στον παρελθόντα». Και «απλώνοντας» τη σκέψη, μας εξομολογήθηκε: ● «Ο κινηματογράφος μού έδωσε την ψυχική υγεία την οποία είχα ανάγκη».
«Σε ηλικία 11 ετών, όταν διαπίστωσα την ομοφυλοφιλία μου, έχασα για πάντα την παιδική μου αθωότητα και από τότε έπαψα να πιστεύω στον Θεό», έλεγε χτες. «Αν και μέχρι τα 22 μου πήγαινα στην εκκλησία όπου όμως δεν έβρισκα παρηγοριά καθώς οι κληρικοί και οι εξομολογητές σού λένε ότι η αμφιβολία είναι έργο του Διαβόλου».
Παιδί του Λίβερπουλ- «ο φιλμικός κόσμος του είναι σαν αυτόν του Θόδωρου Αγγελόπουλου» είπε ο κριτικός κινηματογράφου Τζεφ Άντριου που τον παρουσίασε-, έχει τιμηθεί από όλα τα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου. «Στα φιλμ του κυριαρχεί η γνήσια συγκίνηση κι όχι ο απλός συναισθηματισμός». «Ιμπρεσιονιστικά, ποιητικά δοκίμια» χαρακτήρισε ο ίδιος τις ταινίες του, τις οποίες διατρέχει η αγωνία της αναζήτησης τού περάσματος του χρόνου καθώς «ο τωρινός και ο παρελθών χρόνοςίσως να υπάρχουν μαζί μέσα στον μελλούμενο...- κι ο χρόνος ο μελλούμενος ίσως να περιέχεται στον παρελθόντα». Και «απλώνοντας» τη σκέψη, μας εξομολογήθηκε: ● «Ο κινηματογράφος μού έδωσε την ψυχική υγεία την οποία είχα ανάγκη».
● «Το “μάτι του Θεού” είναι η κάμερα».
● «Η μορφή, η φόρμα, πρέπει να επηρεάζονται από το περιεχόμενο και όχι το αντίστροφο, γιατί έτσι καταλήγεις σε κάτι το στεγνό και φορμαλιστικό».
- Γυρίσατε ταινίες και στο Χόλιγουντ. Πώς ήταν εκεί;
Το Χόλιγουντ είναι ανιαρό, γεμάτο υποκρισία, αμείλικτο όσον αφορά τον ανταγωνισμό. Όλοι θέλουν να είναι πάνω από τους άλλους, να πετύχουν. Κανένας δεν επιτρέπεται να γεράσει! Όλοι κάνουν λίφτινγκ και τα τρομακτικά πρόσωπά τους μετά νομίζουν ότι είναι νεανικά, ότι έχουν νικήσει τον χρόνο, ενώ το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να παραμορφωθούν φρικτά.
- Σε ποιο κοινό απευθύνονται, εν τέλει, οι ταινίες σας;
Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω ειναι ότι τολμώ να κάνω ταινίες με ειλικρίνεια, να κοινωνώ τα αισθήματά μου στους θεατές. Δεν μου αρέσει αυτό που είμαι, θα ήθελα να είμαι ένας ωραίος, ποθητός και άμυαλος άνδρας!
No comments:
Post a Comment