Λουκέτο στο «Πλάζα», απώλεια για τους σινεφίλ

Δημήτρης Ρηγόπουλος, Η Καθημερινή, Tετάρτη, 12 Nοεμβρίου 2008

Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να συγκρατήσει την αποψίλωση των μεμονωμένων κινηματογραφικών αιθουσών (και όχι μόνο) στην Αθήνα. Ιστορικά χειμερινά σινεμά όπως η «Πλάζα», η «Ζίνα» (έγινε θέατρο), το «Αλφαβίλ» και το «Αστρον» δεν άνοιξαν ποτέ στη νέα σεζόν, ενώ παρελθόν αποτελεί και το μίνιπλεξ «Οντεόν Μαρούσι Σινεφίλ» (τρεις αίθουσες) στη λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος του Κτήματος Συγγρού. Είναι το πρώτο μίνιπλεξ το οποίο «κατεβάζει ρολά» στο Λεκανοπέδιο, δείγμα της κρίσης που δείχνει να εξαπλώνεται πέρα από την μεμονωμένη αίθουσα.

Αν υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό στις περισσότερες από τις αίθουσες που έκλεισαν είναι ότι προσπαθούσαν να προσελκύσουν ένα πιο απαιτητικό κοινό, χωρίς να σημαίνει ότι απέκλειαν ταινίες φτιαγμένες για πολλά εισιτήρια. Επίσης, έκαναν κινήσεις για να αναβαθμίσουν τις υποδομές τους. Τυπικό παράδειγμα η ιδιοκτησία του «Πλάζα» που προχώρησε πριν από λίγα χρόνια σε ριζική ανακαίνιση των εγκαταστάσεων του κινηματογράφου, διαμορφώνοντας και μια δεύτερη μικρότερη αίθουσα. Κι αν το «Οντεόν Μαρούσι Σινεφίλ» ήταν καρπός του boom της δεκαετίας του ’90 με τους κινηματογράφους νέας γενιάς να ξεπηδούν μέσα σε εμπορικά κέντρα, η «Πλάζα» γεννήθηκε υπό διαφορετικές συνθήκες. Ηταν το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60 και η Αθήνα δοκίμαζε νέες εικόνες στα όρια των προαστίων της. Η περιοχή του Γηροκομείου χτιζόταν από την αρχή και στα καινούργια κτίρια της γειτονιάς χαραζόταν η φιλοδοξία μιας δυναμικής, ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ο «Φλόκας» στη λεωφόρο Κηφισίας, δίπλα στον μετέπειτα Πύργο του Εκθεσιακού Κέντρου Αθηνών και ο κινηματογράφος πολυτελείας «Πλάζα» συμπύκνωναν το πνεύμα της «νέας Αθήνας», δίνοντας ένα δείγμα γραφής για μια γειτονιά που γρήγορα έγινε της μόδας. Σαράντα χρόνια μετά, και με τον «Φλόκα» να έχει αποδημήσει προ πολλού, ένας κύκλος φαίνεται να κλείνει. Και η ώρα του αποχαιρετισμού δεν είναι για όλους ίδια. Διαβάζουμε στο μπλογκ «ωχ, το μάτι μου» (wx-to-mati-mou.blogspot.com/2008/10/t.html): «Ισως στο “Πλάζα” να ήταν και η πρώτη φορά που κρατήθηκα χέρι με χέρι στα σκοτάδια, ίσως να αντάλλαξα και το πρώτο μου φιλί. Το “Πλάζα” που ήταν το καταφύγιό μου στον επαναστατικό καιρό της εφηβείας που δεν θες να μένεις σπίτι, δεν υπάρχει πια».