Για την ώρα, οι ταινίες που ξεχωρίζουν στα σινεμά της Αθήνας είναι οι ευρωπαϊκές
Για την ώρα, οι ταινίες που ξεχωρίζουν στα σινεμά της Αθήνας είναι οι ευρωπαϊκές των τελευταίων εβδομάδων, με πρώτα και καλύτερα τα «Γόμορρα», αλλά και το «Ανάμεσα στους τοίχους» που κάνει θεαματική επαφή με τους θεατές και για το οποίο έχω να πω ότι πήγα και το ξαναείδα και στη δεύτερη ανάγνωση διαπίστωσα αρετές που στην πρώτη συνάντηση με το έργο είχαν διαφύγει. Συμβαίνουν αυτά καμιά φορά.
Τα έργα που ξεχωρίζουν αυτή την εβδομάδα είναι σημαιοφόρος το «Il divo», ιταλικό κι αυτό, που επίσης διεκδικεί πολλά βραβεία στις μεγάλες κατηγορίες της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας και παραστάτης το γερμανικό «Κύμα». Κι από τις δύο αυτές ταινίες έχουν προταθεί για το ευρωπαϊκό βραβείο οι πρωταγωνιστές τους, ο Τόνι Σερβίλο κι ο Γιούργκεν Φόγκελ.
«Il divo»
«Divo» δηλαδή Θεό αποκαλούν οι Ιταλοί τον Τζούλιο Αντρεότι. Εννοείται πως ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός, το «Il divo» είναι μεν κοινή προσφώνηση, αλλά με διαφορετική σημασία, διάθεση κι έννοια από το εκάστοτε στόμα.
Ο Τζούλιο Αντρεότι βρισκόταν πάντα στο προσκήνιο της ιταλικής πολιτικής σκηνής, αν κι αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε στη διάρκεια της πολυετούς του θητείας αφορούσαν κατά βάση το παρασκήνιο. Κατηγορήθηκε σχεδόν για τα πάντα. Δεν υπήρξε σκάνδαλο που να μην έχει χρεωμένο και το όνομά του. Εφτά φορές έγινε πρωθυπουργός κι άλλες τόσες -εννοείται!- ανατράπηκε, αμέτρητες άλλες χρημάτισε υπουργός, ενώ στη διάρκεια αυτή η Ιταλία είδε πολλές φορές τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα. Από τη δολοφονία του Αλντο Μόρο με τον οποίο είχε στενές σχέσεις μέχρι τις εμπλοκές με τη Μαφία και τις ανάλογες δολοφονίες και από την έκρηξη της τρομοκρατίας στην αγαπημένη γειτονική χώρα μέχρι το σκάνδαλο της τεκτονικής στοάς, όλα είχαν κι ένα ρόλο για τον Αντρεότι.
Ωραία! Κι εμάς ως θεατές του κινηματογράφου σε τι μας αφορούν όλα αυτά; Μας αφορούν, λοιπόν, από καθαρώς κινηματογραφική άποψη πως ο τρόπος προσέγγισης από το σεναριογράφο και σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο είναι αναδημιουργικός και όχι σκέτα αφηγηματικός, σαν να επρόκειτο για ένα οποιοδήποτε αφιέρωμα του History Channel.
Ο Σορεντίνο υιοθετεί τη σάτιρα που αποτελεί και ιταλική παράδοση στο πώς θα προσεγγίσει τον Αντρεότι «του», για να τον κάνει κινηματογραφικό «divo», και παράλληλα επικαλείται τη χαρακτηριογραφία, τις ψυχολογικές παρατηρήσεις, την ψυχογραφική επισήμανση, στο πώς θα ολοκληρώσει το πορτρέτο. Συγχρόνως, επικαλείται και μια άλλη παράδοση της Ιταλίας: Το ιταλικό πολιτικό σινεμά, το οποίο άκμασε στη δεκαετία ’70. Με αυτό τον μπούσουλα κτίζει τη δομή του και θυμίζει κάποιες φορές καλές στιγμές ταινιών του Φραντσέσκο Ρόζι, όπως την «Υπόθεση Ματέι» και τις «Δολοφονίες διακεκριμένων».
Οι ηθοποιοί είναι παραπάνω από έξοχοι. Ο Τόνι Σερβίλο γίνεται Αντρεότι της ταινίας, τον στηρίζει ως χαρακτήρα, τον κρατάει σε απόσταση ως σύμβολο, και η θαυμάσια Ανα Μποναγιούτο κάνει ένα κέντημα στον πολλαπλών αποχρώσεων σύντομο ρόλο της κυρίας Αντρεότι. Ο ρόλος της Φανί Αρντάν περισσότερο αξίζει ως επισήμανση πτυχής του χαρακτήρα του Αντρεότι παρά ως ρόλος καθαυτός. Το ελάττωμα της ταινίας είναι πως αν δεν κατέχεις τα της ιταλικής πολιτικής, δεν τα πιάνεις όλα.
«Το κύμα»
«Νύχτες στη Ροδάνθη»
Διαβάζοντας κανείς πως ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίζεται το σενάριο έχει γράψει το «Notebook» και το «Message in a bottle», μπορεί να το δει με περισσότερη κατανόηση. Κι έτσι, όμως, η «Ροδάνθη» είναι η πιο αδύναμη από τα τρία.
Ως κινηματογράφος, ανεξαρτήτως πληροφοριών, έχει να πλασάρει το εκ νέου ζευγάρωμα Ρίτσαρντ Γκιρ και Νταϊάν Λέιν, μετά την πετυχημένη «Απιστη», αλλά όλο μαζί μοιάζει λίγο «μπανάλ», λίγο προφανές, λίγο πιο ζαχαρωμένο από όσο το θέλει η εποχή, σαν να ανεβάζει το όριο της ηλικίας στην οποία θέλει να αποταθεί. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ είναι ο Ρίτσαρντ Γκιρ κι οι θαυμάστριες τον θέλουν ακόμα, η Νταϊάν Λέιν είναι ώριμη, οι σκηνές πατέρα και γιου με τον Τζέιμς Φράνκο μού φάνηκαν πολύ «passé», μου άρεσαν πολύ τα εσωτερικά του σπιτιού και η φωτογραφία που προμηνύει την επερχόμενη καταιγίδα.
Επίσης προβάλλονται
Κινούμενο σχέδιο σε 3D, προβάλλεται μεταγλωττισμένο, με τρεις μύγες που εισχωρούν στο διαστημόπλοιο «Απόλλων 11» και ακολουθούν τους Αμερικανούς αστροναύτες στην ιστορική προσελήνωση του 1969.
No comments:
Post a Comment