Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Ροµπέν της Μυκόνου!
Είναι αστείο; Ετσι κι έτσι! Γελοίο; Καθόλου. Χυδαίο; Κατηγορηµατικά όχι. Σεξουλιάρικο; Δυστυχώς όχι. Ούτε µισό γυµνό. Ωραία κορίτσια; Δύο. Και η Ζέτα Μακρυπούλια και η Ιταλίδα Κοσίµα Κόπολα. Κουλέρ λοκάλ; Μπόλικο. Μykonos by day and night. Να σας εξηγήσω. Είναι σαν τη φράση «Give me the phone µωρή!».
Συγκριτικά µε το «Μamma mia»; Μην ακούω βλακείες. Η Μέριλ Στριπ από µόνη της ολόκληρη και άπαιχτη κατηγορία. Τότε; Πώς να σας το πω. Ευπρεπέστατο. Θέλεις κι άλλα; Δροσερούτσικο, διασκεδαστικούτσικο, χαριτωµενούτσικο, καλούτσικο. Και εντελώς φιλελληνικό. Κάτι σαν τσάµπα - για τον ΕΟΤ - διαφηµιστικό έπος των µαγευτικών, ελληνικών παραλιών. Να ανάβουν καθηµερινά λαµπάδα στο µπόι του Νικ Γιαννόπουλος. Ο Wog Βoy, δηλαδή ο Ελληνάρας από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Ο κωµικός µε τη χωρίστρα στη µέση που µε κάθε εµφάνισή του σπάει τα ταµεία. Παρέα µ’ αυτόν ο σεναριογράφος Κρις Αναστασιάδης. Ο κυπριοαυστραλός σκηνοθέτης Πίτερ Ανδρικίδης καθώς και ο ηθοποιός Αλεξ Δηµητριάδης που το 1998 στην περιθωριακή ταινία της Αννας Κόκκινος «Ηead Οn» έδωσε ρέστα. Η µισή κινηµατογραφική ελληνική παροικία της Αυστραλίας εισβάλλει για βοήθεια στη µητέρα πατρίδα. Να ‘ναι καλά. Τους το χρωστάµε. Το ίδιο συµβαίνει και µε το στόρι των «Κings of Μykonos». Δύο αυστραλοχαβαλέδες καταφθάνουν στο ηµιανεξάρτητο κρατίδιο της Μυκόνου. Ενα ντουέτο που µοιάζει µε λαϊκό φλιπ σάιντ του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. Η αρχή λαµβάνει χώρα σε µια κηδεία. Οπου ευτραφής και κλασικός Ελληνάρας, δηλαδή ο άπαικτος και καλύτερος όλων Δηµήτρης Σταρόβας - ο οποίος από µόνος του συνιστά ατελείωτο ανέκδοτο γιατί στα κύτταρά του τρέχει ο ορισµός της κωµωδίας «ο χαρακτήρας πρέπει να αγνοεί πως είναι γελοίος και αστείος» - τηλεφωνεί στον µοναδικό κληρονόµο µιας ολόκληρης παραλίας που ο εκλιπών θείος την άφησε στο ανιψούδι του στην Αυστραλία. Τα αγγλικά του Σταρόβα και το ψυχρό ύφος που τα εκφέρει σε κάνουν να σούρνεσαι από τα γέλια «Stavros Κaramitsis please». Ο εν λόγω Καραµήτσης είναι ένας κοντοστούπης σµιχτοφρύδης που πάνω στις πινακίδες ενός παλιού αµερικανικού σαράβαλου έχει χαράξει τις λέξεις «Wog Βoy». Τουτέστιν Ελληνάρας. Για να µην τα πολυλογώ, ο Στιβ παρέα µε τη φιλάρα του τον Φρανκ καταφθάνουν στο νησί και µέσα στους πρώτους τύπους που συναντάνε είναι κάποιος Πιερλουίτζι µε ρεκόρ 43 γκόµενες τον µήνα. Το ζήτηµα σοβαρό. Διότι αµφότεροι οι Λεµπόφσκι from Αustralia περιφέρουν το βλέµµα τους ανάµεσα στα άνωθεν και τα οπίσθια κάθε θηλυκής γάτας.
Ετσι ο µεν Σταύρος, ο Στιβ που λέγαµε, πέφτει πάνω στη Ζωή (στη Μακρυπούλια ντε). Η οποία άδει νταλκάδες στις «Εφτά αµαρτίες». Μια νυχτερινή πίστα του αρραβωνιαστικού της, που ανάµεσα στα ατελείωτα περιουσιακά του στοιχεία περιλαµβάνονται µια βιλάρα παρέα µε γιγαντιαία πισινάρα, καµιά δεκαριά Ρorsche όλων των παραλλαγών και εν γένει η µισή Μύκονος παρακαλώ. «Αυτός είναι ο Χιου Χεφνέπουλος», σχολιάζει ο λιγούρης ο Φρανκ, η φιλάρα του Στιβ. Ετσι οι δύο Ελληνοαυστραλοί αρχίζουν να µαθαίνουν και να αποκωδικοποιούν τα GreeΚonomics. Διότι τίνι τρόπω αυτός ο νυχτόβιος µε τα χαϊµαλιά και τις καδένες απέκτησε επικών διαστάσεων χρήµα; Παραλλήλως ο Φρανκ είναι κολληµένος - νοερώς φυσικά - σε ένα µωρό από την Ιταλία µε το όνοµα Ενζα Πατσίλο (Κοσίµα Κόπολα - του σκηνοθέτη ή του διάσηµου κοµµωτή του Μιλάνου; Θα σας γελάσω) και η οποία αρνείται πεισµατικά να δοκιµάσει έστω για µία νύχτα, λίγο αρσενικό τσιτσί. Παρθένος από Μύκονο!
Δύο ταχυτήτων το στενό µαρκάρισµα.
Από τη µια το µυαλό τους στη Μακρυπούλια και την Κόπολα. Και ποιανού αρσενικού δεν θα ήταν. Από την άλλη ο Ελλην Χεφνέπουλος οργανώνει συνωµοσία µε συµπαραστάτες Εφορία, Αστυνοµία και ολόκληρη σχεδόν τη µυκονιάτικη λαϊκή «συµµορία» να αρπάξει για ένα κοµµάτι ψωµί την παραλία του Σταύρου από την Αυστραλία. Κάπου εκεί οι δύο Λεµπόφσκι αρχίζουν να µοιάζουν µε Ροµπέν των δασών για τη σωτηρία της ελληνικής οικονοµίας. Ολα παίζονται σ’ ένα αυτοσχέδιο ράλι. Με µια κόντρα ανάµεσα στην Ρorsche Carrera του Χεφνέπουλου και την Ρontiac Catalina του Στιβ.
Ο νικητής τα παίρνει όλα. Και το κορίτσι και την παραλία. Τουτέστιν και τη Μακρυπούλια και τη Μύκονο.
Τα σύµβολα απλά να τα καταλάβει και το τελευταίο στασίδι στον τρίτο εξώστη. Η αρχαία Ελλάδα µε τα µνηµεία. Η νέα µε θάλασσα, παραλία και παρασιτική οικονοµία. Η σωτηρία µόνο από τους έλληνες της διασποράς. Σωστός ο Νικ Γιαννόπουλος. Με επιµύθιο η Ελλάδα ανήκει στους φτωχούς Ελληνες. Από το στόµα σου και στου θεού τ’ αυτί. Κατά τ’ άλλα η σκηνοθεσία στρωτή. Ο χαβαλές συγκρατηµένος. Οι χώροι κλασικοί. Τα καλαµπούρια άλλοτε να γελάς («go ρε, go είπα», καθώς «give me the phone µωρή») και άλλοτε να χαµογελάς. Τα κορίτσια λάµπουν. Και καλύτερος όλων ο Σταρόβας µε δεύτερο τον Νικ Γιαννόπουλο. Και το musical φινάλε χωρίς φανφάρες. Εν ολίγοις περνάει η ώρα και από πάνω διαφηµίζεται η κατεστραµµένη χώρα!
Τhe Κings of Μykonos
Παραλία, έρωτας και Greekonomics Ενας Στιβ θα µας σώσει Ξεκαρδιστικός ο Σταρόβας Οφθαλµόλουτρο µε Κόπολα και Μακρυπούλια
Βαθµοί=Μykonos by day and night
Η µεγάλη αλήθεια της Coco
Μ' άρεσε η «Coco before Chanel» της Αν Φοντέν. Απείρως ανώτερη από τη Chanel µε τον Στραβίνσκι... Γιατί εξηγεί χωρίς να το φωνάζει µια µεγάλη αλήθεια. Και γιατί η Οντρέ Τοτού παίζει µε το βλέµµα. Σε αντίθεση µε την Αν Μουγκλαλίς που έπαιζε µόνο µε το κρεβάτι Το πλήρες όνοµά της Gabrielle Βonheur Chanel. Γεννήθηκε Αύγουστο του 1883. Εφυγε τον Ιανουάριο του 1971. Την ώρα που σχεδίαζε ακόµα και τη νύχτα. Η Φοντέν, χαµηλόφωνα και διακριτικά, πηγαίνει πίσω και ακολουθεί τα ίχνη. Πώς δηλαδή η Κοκό (από το κοκορίκο όπως τη φώναζε ο άκαρδος πατέρας της που την «παρκάρισε» σε κάποιο ορφανοτροφείο) έφτασε στο Παρίσι το 1909 και άνοιξε το πρώτο δικό της καπελάδικο. Αιρετική από µικρή στο ορφανοτροφείο: «Το µόνο ενδιαφέρον στον έρωτα είναι να κάνεις έρωτα. Δυστυχώς χρειάζεται ένας άντρας γι’ αυτό». Η αδελφή της ροµαντική. Εψαχνε τον πρίγκιπα για µια ονειρεµένη ζωή. Εκεί λοιπόν µαθαίνουν κοπτοραπτική. Η Κοκό αδιαφορεί για υψηλή ραπτική. Τραγουδούσε, όπως η Εντίτ Πιάφ, για µία δραχµή. Ετσι γνωρίζεται µε τον Μπαλζάν.
Εναν τρελιάρη βαρόνο που η µαγκιά της Σανέλ τού έκανε ένα κλικ. Ετσι τη σπιτώνει στον πύργο του. Το επάγγελµα της µετρέσας, το εφαλτήριο της καριέρα της. Πολύ σωστά. Να µην κοροϊδευόµαστε. Η πορνεία, αγαπητοί µου. Αλλοτε ως επάγγελµα, άλλοτε ως σαλόνι και αριστοκρατικό αξίωµα. Εκεί λοιπόν, εµπνευσµένη από την αυστηρότητα του ορφανοτροφείου και µε γούστο κόντρα στον συρµό, αρχίζει να σαρκάζει τις θηλυκές τούρτες µε τις καπελίνες, τα κοσµήµατα και τους κορσέδες. «Αυτές δεν είναι γυναίκες αλλά ζαχαροπλαστείο». Αρχίζει λοιπόν να µεταποιεί την «κουρτίνα» που της αγόρασε ως δώρο ο πλούσιος και τεµπέλης εραστής της. Εκείνος αντιδρούσε. Ετσι που είσαι ντυµένη µοιάζεις µε αγόρι. «Εχω καλή αίσθηση του κακού γούστου», απαντούσε. Που πάει να πει, φορέµατα χωρίς κορσέ, παπούτσια χωρίς τακούνια και καπέλα χωρίς φτερά. Οµως παρ’ όλ’ αυτά αναποφάσιστη για τα επαγγελµατικά. Μπας και γίνω θεατρίνα;
Κάπου εκεί ερωτεύεται σφόδρα τον άγγλο επιχειρηµατία Μπόι Κάπελ. Αυτός της προµηθεύει, έτσι τάχα µου αδιάφορα, τη «Φιλοσοφία της αθλιότητας». Και ζητάει από τον φίλο του, τον Μπαλζάν, να του δανείσει την Κοκό για τρεις µέρες και νύχτες να πάνε ένα ταξίδι. Εται µε την άδεια του «χορηγού» βρίσκεται το κρεβάτι του Αγγλου. Μετρέσα ήταν. Από τον έναν στον άλλον. Αµ τι νοµίζετε; Πως το κορίτσι τα κέρδισε όλα µε το σπαθί της;
Τρίτη σύµπτωση ανοίγει έναν παράδροµο για επαγγελµατική αυτονοµία. Μια θεατρίνα (Εµανουέλ Ντεβός) παραδίδει την αµφίεσή της στα ψαλίδια και τη φαντασία αυτής της ιδιόρρυθµης µετρέσας. Αυτό ήταν. «Κοκό», της λέει, «κάποιες φίλες µου θέλουν να τους φτιάξεις αυτά τα περίεργα ψάθινα καπέλα». Τίποτα εκείνη. Βαρεµένη µε τον Μπόι. Οµως στο βάθος είχε πεισµώσει. Ανεξάρτητο πνεύµα. Να φύγει να φτιάξει τη δική της επιχείρηση. Μα από πού θα βρεις λεφτά; Θα δανειστώ από τις τράπεζες... Το 1909 η Γκάµπριελ εγκαταλείπει τον βαρόνο, εγκαταλείπει τα σαλόνια και ανοίγει την πρώτη της µπουτίκ. Δεκατέσσερα χρόνια υπογράφει το Chanel Νo 5. Το άρωµα το οποίο «έντυνε» το λαχταριστό σώµα της Μέριλιν Μονρό.
Χαµηλών τόνων η αφήγηση. Αυθεντικοί οι χώροι. Υποδειγµατική η ερµηνεία της Τοτού. Απλό, στρωτό, καθαρό. Με επιµύθιο: η διαφορετικότητα, το πείσµα αλλά και η αρσενική των πλουσίων η «χορηγία». Δύο - τρία πράγµατα που πρέπει να ξέρεις για µια αληθινή Γυναίκα!
Coco before Chanel
Η αληθινή Κοκό Σανέλ Εξαιρετική η Οντρέι Τοτού Πρώτο επάγγελµα: Μετρέσα Επιασε τόπο η «χορηγία» του βαρόνου
Βαθµοί=6 (για εσάς κυρία µου)
Για ιδιαίτερο, απαιτητικό, νεανικό κοινό
«Ξέστρωτα κρεβάτια» (Unmade beds) του Αlexis Dos Santos. Γυρισµένο στην Αγγλία µε διαχρονική οπτική (κάτι µεταξύ εβδοµήντα και σήµερα) και multi culti καστ από Γαλλία, Ισπανία αλλά και Ελλάδα (Σωτήρης Πανόπουλος, Γιάννης Τσιτσόβης).
Εξαιρετικό το σάουντρακ µε Τindersticks αλλά και τους Μary and the Βoy του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Ενα κορίτσι από Γαλλία σε στυλ Μαρίνας Βλαντί, παρέα µε οµοφυλόφιλο Πορτογάλο σε στυλ Σαλ Μινέο. Η Γαλλίδα ψάχνει για σχέση, ο Πορτογάλος τον χαµένο πατέρα του. Με αφοµοιωµένα δάνεια από Νουβέλ βαγκ και Γκας Βαν Σαντ. Με χαµηλές ποιητικές εξάρσεις και κοντινά πλάνα «ερασιτεχνικά». Καθόλου αµελητέο. Στην αρχή σε πετάει στα καναβάτσα, στη συνέχεια σε κερδίζει. Ο,τι πρέπει για ιδιαίτερο, απαιτητικό, νεανικό κοινό.
Βαθµοί=6 (ψίθυροι)
Αναρχικό χιούµορ, ονειρική διάθεση
«Ενας προφήτης, µα τι προφήτης» (Μonty Ρython’s life of Βrian).
Από τις πιο τρελές στιγµές της θρυλικής οµάδας του ‘70 (παραγωγής 1978). Φέρνουν τα πάνω - κάτω στα ευαγγέλια και τα θρησκευτικά δόγµατα.
Πανζουρλισµός από το πρώτο λεπτό. Θυµίζω το τιµ: Γκράχαµ Τσάπµαν, Τζον Κλιζ («Ενα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα»), Τέρι Γκίλιαµ (ο σκηνοθέτης), Τέρι Τζόουνς (υπογράφει τη σκηνοθεσία της ταινίας) και Μάικλ Πέιν. Οταν το πρωτόδα ήταν άπαιχτο.
Βαθµοί = Ζουρλοµανδύας Μια απο τις καλύτερες και πιο ψαγµένες επιλογές για ένα χαµογελαστό καλοκαίρι. Οµως αγνοώ πού κατέληξε έπειτα από τριάντα δύο χρόνια. Προσοχή στην κόπια.
- «Η πεντάµορφη και το τέρας» (La Βelle et La Βete). Το κλασικό ονειρόδραµα του Ζαν Κοκτό και του 1946.
Με Ζαν Μαρέ, Ζοζέτ Ντε, Μισέλ Οκλέρ. Ιδιαίτερη παραλλαγή από το πασίγνωστο παραµύθι που εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι του 1740. Μια κακιά νεράιδα µεταµορφώνει σε τέρας το ωραίο πριγκιπόπουλο. Η οποία επιχειρεί να σκοτώσει την Πεντάµορφη προκειµένου να παντρευτεί τον βασιλιά πατέρα της. Ελεύθερη η διασκευή του Ζαν Κοκτό. Μ’ έναν έµπορο και τρεις κόρες, εκ των οποίων οι δύο είναι εγωίστριες και δόλιες. Θεωρείται η καλύτερη ταινία του Ζαν Κοκτό. Ροµαντισµός, συµβολισµός, ψυχανάλυση και έντονη ονειρική διάθεση. Προσοχή στην κόπια.
Βαθµοί= Κλασική ταινιοθήκη
- «Κάν'' το µόνος σου», µε βραβείο τον... Φον Τρίερ
Κόντρα στο ρεύµα. Ερασιτεχνική δηµιουργία και αυτενέργεια κάνουν την κατάθλιψη πέρα. Αυτό το σύνθηµα του 2ου Ρublic Digital Festival. Με αυτοσχέδιες ταινίες έως πέντε λεπτά και µε πρώτο βραβείο τον... Λαρς φον Τρίερ! Με τη γενναιόδωρη υποστήριξη των καταστηµάτων Ρublic και µε χορηγό τη Μolto. Από σήµερα µέχρι τα τέλη Σεπτεµβρίου, κάθε ερασιτέχνης λάτρης της εικόνας µπορεί να αποτυπώνει µε οποιοδήποτε µέσο τεχνολογίας, ακόµα και µε το κινητό του, την δική του ταινία. Από τρία έως πέντε λεπτά. Ακολουθώντας το δικό του, ελεύθερο θέµα («Κάν’ το όπως θες»), αλλά και αν προτιµά συµβαδίζοντας µε τις πέντε θεµατικές ενότητες του διαγωνισµού: Video clip στα µέτρα σου - Μια εβδοµάδα στην πόλη µου - Καλοκαιρινές διακοπές - Ι have to say (µε κοινωνικό µήνυµα) - Funny video (µε αστείες στιγµές που απαθανάτισαν µε την κάµερά τους). Και φυσικά.
Χαρµάνια διαφορετικών κατηγοριών τα µέλη των δύο επιτροπών. Οπου και διάσηµοι αλλά και ανώνυµοι καλλιτέχνες. Και σκηνοθέτες και µουσικοί. Και ηθοποιοί και κριτικοί. Κάτω οι ταµπέλες και οι προκαταλήψεις. Ζεύξεις, διασταυρώσεις, συµφιλιώσεις. Ας πούµε. Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ο Σάκης Ρουβάς (στο πρώτο φεστιβάλ ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος). Πρωταγωνιστής στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Star. Από την άλλη µεριά πρόεδρος της προκριµατικής επιτροπής ο Γεράσιµος Ρήγας. Ο σκηνοθέτης του ντοκιµαντέρ «Αγονη γραµµή: Πάρβας». Από τα πιο συγκινητικά πράγµατα που έβγαλε τα τελευταία χρόνια η ελληνική οθόνη. Από κοντά η Ζέτα Μακρυπούλια.
Μαζί τους η Μαρία Ναυπλιώτου, από την αφρόκρεµα της θεατρικής σκηνής. Είπαµε χαρµάνια. Ακόµα, τα παιδιά από τις 48 ώρες, ο νέος σκηνοθέτης Εκτωρ Λυγίζος, ο Αντίνοος Αλµπάνης, ο Φάνης Μουρατίδης, η Μυρτώ Κοντοβά, ο Πάνος Μουζουράκης. Καθώς και η Αγγελη Ανδρικοπούλου (του αποκαλυπτικού ντοκουµέντου «Τα παιδία δεν παίζει»), η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, η Χρυσούλα Παπαϊωάννου (από τα νέα κορίτσια της κινηµατογραφικής δηµοσιογραφίας) και ο Σπύρος Θωµόπουλος από τα νέα πρόσωπα της κινηµατογραφικής κριτικής.
Από ένα για την καλύτερη κατηγορία. Ενα του κοινού (γιατί παραλλήλως όποιος επιθυµεί µπορεί τις διαγωνιζόµενες ταινίες να τις κατεβάζει και να τις ψηφίζει). Και φυσικά το πρώτο το µεγάλο, ανεξάρτητα από κατηγορία. Η οµάδα που θα το κερδίσει (συνήθως οι ερασιτέχνες λειτουργούν οµαδικά) εξασφαλίζει κινηµατογραφικά σεµινάρια στο πιο ανήσυχο και πρωτοποριακό στούντιο της Ευρώπης, αυτό του Λαρς φον Τρίερ στην Δανία.
Ακόµα δύο υποτροφίες ολοκληρωµένων σπουδών του τµήµατος σκηνοθεσίας ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Και φυσικά βραβεία τεχνολογίας (κάµερες) Στα πλαίσια του φεστιβάλ και σε ηµεροµηνίες που θα γνωστοποιηθούν από τον Τύπο, τρία Μaster Classes µε κορυφαίο αυτό του Κώστα Γαβρά. Μαζί µε όλα αυτά πολλά happening, µουσικές βραδιές και πάρτι.
ΙΝFΟ: Οι ενδιαφερόµενοι µπορούν να αποστέλλουν τις συµµετοχές τους ως τα τέλη Σεπτεµβρίου. Λεπτοµέρειες και πληροφορίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.publicdigitalfestival.gr. «ΤΑ ΝΕΑ» είναι χορηγός επικοινωνίας του 2ου Ρublic Digital Festival.
No comments:
Post a Comment