Η μάλλον χλιαρή ταινία για τη σχεδιάστρια-θρύλο φαντάζει αριστούργημα μπροστά στην ανεκδιήγητη κωμωδία του Νικ Γιαννόπουλου
Το «Coco before Chanel» (Γαλλία, 2009), όπως μεταφράστηκε για την... Ελλάδα ο γαλλικός τίτλος «Coco avant Chanel» (και σημαίνει «Η Κοκό πριν από τη Σανέλ»), είναι μια ελεύθερη «βουτιά» στα χρόνια που προηγήθηκαν της δημιουργικής και πιο δημοφιλούς περιόδου της σχεδιάστριας μόδας Κοκό Σανέλ (1888-1971).
Πιο συγκεκριμένα, η ταινία αρχίζει να εκτυλίσσεται στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα, όταν η ορφανή Σανέλ (Οντρέ Τοτού) μεγάλωνε σε ιερατική σχολή μαζί με την αδελφή της (Μαρί Ζυλέν). Εν συνεχεία το σενάριο τροφοδοτείται από τις ερωτικές σχέσεις της τόσο με τον αριστοκράτη Ετιέν Μπαλσάν (Μπενουά Πουλβό) όσο και με τον βρετανό αριστοκράτη Μπόι Καπέλ (Αλεσάντρο Νίβολα), ο οποίος βοήθησε τη Σανέλ να ανοίξει το πρώτο κατάστημα ρούχων της.
Με την Οντρέ Τοτού μπροστά στον φακό- η γαλλίδα ηθοποιός, χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερες προσπάθειες και χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από το μακιγιάζ, έχει τη Σανέλ στο πετσί της-, η ταινία της Ανν Φοντέν δείχνει (και είναι) ελκυστικότερη από το «Coco Chanel & Ιgor Stravinsky» με την Ανα Μουγκλαλίς. Το μόνο μειονέκτημά της, το οποίο αποτυπώνεται και στον έντιμο τίτλο της ταινίας, είναι ότι αφήνει «πεινασμένο» τον θεατή που θα ενδιαφερόταν να μάθει κάποια πράγματα για τη δημιουργική περίοδο της Σανέλ.
Μ ε το «Τhe kings of Μykonos» του Πίτερ Ανδρικίδη τα φαντάσματα των καμακιών της Μυκόνου των 80s επιστρέφουν στο ίδιο νησί της δεκαετίας του 2010 μετουσιωμένα στα πρόσωπα του Ελληνοαυστραλού Στιβ (Νικ Γιαννόπουλος ) και του «κολλητού» του ( Βινς Κολόσιμο). Αλύπητα και οι δυο τους κάνουν σκόνη ό,τι βρουν μπροστά τους δίνοντας... προτεραιότητα στην αισθητική και στο γούστο. Κάτι πάει να κάνει η Ζέτα Μακρυπούλια για να σώσει την κατάσταση (είναι το πιο γλυκό ον της ταινίας), αλλά πού τέτοια τύχη...
Μια υπόθεση κληρονομιάς του Στιβ υπήρξε το πρόσχημα ώστε το σενάριο (του Γιαννόπουλου) να γεμίσει ασφυκτικά με μπανάλ καταστάσεις. Αρχίζουν από τους δύο γερμανούς αρχαιολόγους που συλλέγουν φρέσκα κόπρανα κατσίκας για να αναπτύξουν αρχαιολογικές θεωρίες και καταλήγουν στο χειρότερο νούμερο μιούζικαλ στην ιστορία του σινεμά υπό τους ήχους του θρυλικού «Land Down Under» των Μen at Work. Εκεί ήταν που δεν άντεξα και είπα: «Μamma mia!».
- ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Ενας ισπανός έφηβος ( Φερνάντο Τιέλβε, στη φωτογραφία) ο οποίος αναζητεί τον πατέρα του στο Λονδίνο και μια συνομήλική του Βελγίδα ( Ντεμπορά Φρανσουά ) η οποία θέλει να αναπληρώσει τον χαμένο έρωτα είναι τα πρόσωπα που κινούν την ιστορία της ταινίας «Ξέστρωτα κρεβάτια» («Οnmale beds», Αγγλία 2009) του Αλέξις Ντος Σάντος. Φιλμ χειροποίητο, ειλικρινές, πολύ ανθρώπινο μέσα στη χαριτωμένη αθωότητα των ηρώων του. Χωρίς να προσπαθεί να δηλώσει κάτι συγκεκριμένο, μιλάει με αγάπη για τη σύγχρονη γενιά των 20 και κάτι (ή παρά κάτι) και, παρ΄ ότι κάπως υπερβολικά χαλαρό, κρύβει μια βαθιά μελαγχολία που σε ορισμένες σκηνές σε σκλαβώνει.
- ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Η Πεντάμορφη και το Τέρας» («La Βelle et la Βete») του Ζαν Κοκτό
Το γαλλικό παραμύθι που από την εποχή της πρώτης έκδοσής του (1740) δεν έχει σταματήσει να εμπνέει βρήκε την πιο αντιπροσωπευτική κινηματογραφική μεταφορά του το 1946 στα χέρια του Ζαν Κοκτό . Στο επίκεντρο της ιστορίας ένα ανθρωπόμορφο τέρας που για να χαρίσει τη ζωή σε έναν έμπορο ζητεί ως αντάλλαγμα μία από τις τρεις κόρες του. Η Μπελ ( Ζοζέτ Ντε - στη φωτογραφία) δέχεται να αυτοθυσιαστεί και πηγαίνει στο κάστρο του τέρατος, όπου τελικά ανακαλύπτει τρυφερότητα πίσω από την εξωτερική ασχήμια. Η λαμπερή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ανρί Αλεκάν αλλά και οι πρωτοποριακές τεχνικές που εμπνεύστηκε ο μετέπειτα σκηνοθέτης Ρενέ Κλεμάν (εδώ βοηθός του Κοκτό) καταλήγουν σε ένα πρωτοποριακό σύνολο, το οποίο ωστόσο ίσως ξενίσει τη σύγχρονη γενιά θεατών σε ό,τι αφορά το κάπως παλαιομοδίτικο και υπερβολικά θεατρικό παίξιμο των ηθοποιών. Κατά τα άλλα, μια γνήσια ονειρική εμπειρία που θα πρέπει να έχει υπόψη του κάθε πραγματικός φίλος της Εβδομης Τέχνης.
«Ενας προφήτης, μα τι προφήτης» («Life of Βrian») του Τέρι Τζόουνς
Η πιο αναρχική κωμωδία των βασιλιάδων της κωμικής αναρχίας Μόντι Πάιθον είναι αυτή η ξεκαρδιστική σάτιρα της γέννησης και ζωής του Ιησού Χριστού. Στον πυρήνα της ιστορίας ο Μπράιαν (Γκρέαμ Τσάπμαν), ο οποίος εξαιτίας της ομοιότητάς του με τον Υιό του Θεού τρέχει και δεν φτάνει. Το ακραίο χιούμορ των Μόντι Πάιθον (Τζον Κλιζ, Τέρι Τζόουνς, Ερικ Αϊντλ, Μάικλ Πέιλιν, Τέρι Γκίλιαμ, Τσάπμαν) είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες αλλά και αστείες κωμωδίες όλων των εποχών, η οποία καταδιώχθηκε ως βλάσφημη από την Εκκλησία και απαγορεύτηκε στη Βρετανία. Μάλιστα παραλίγο να μη γυριστεί, κάτι που τελικά απεφεύχθη χάρη στην πολύτιμη συμβολή του πρώην Βeatle Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος υποθήκευσε το σπίτι και το γραφείο του στο Λος Αντζελες προκειμένου να συγκεντρώσει τα 4 εκατ. δολάρια που χρειάζονταν.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=335386&dt=03/06/2010#ixzz0pmwzV2ho
No comments:
Post a Comment