Οι ταινίες της εβδομάδας: Ψυχαναλυτές, ψυχασθενείς, κατάσκοποι... και η Μόνικα

Ο Πιερφραντσέσκο Φαβίνο και η Μόνικα Μπελούτσι σε σκηνή από την ιταλική ταινία «Ο άντρας που αγαπά», ένα «Αρλεκιν» για σκεπτόμενους θεατές

• Νευρώσεις διασημοτήτων, αυτοκτονίες, «φαντάσματα» του παρελθόντος, ψυχαναλυτές που θυμίζουν ψυχασθενείς, υπαρξιακά αδιέξοδα για πάσα ηλικία, αρκετή μαριχουάνα και στο φόντο η σκοτεινότερη πτυχή του θεοπάλαβου κόσμου του Χόλιγουντ. Ιδού πάνω κάτω τα στοιχεία που συνθέτουν το βαρύγδουπο σύγχρονο δράμα «Εξομολογήσεις» («Shrink», ΗΠΑ, 2009) σε σκηνοθεσία του Τζόνας Πέιτ. Κεντρικός ήρωας (και άξονας των ιστοριών) ένας διάσημος ψυχαναλυτής (Κέβιν Σπέισι) με ένα «τσιγαριλίκι» διαρκώς στο στόμα. Γύρω του μια μικρή παρέλαση τραυματισμένων ανθρώπων- όπως άλλωστε και ο ίδιος- που προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα. Κατάμαυρες καταστάσεις, κυνισμός που σπάζει κόκαλα, πρόσωπα με την εχθρότητα μονίμως χαραγμένη πάνω τους. Κάποιες ιστορίες, όπως εκείνη του κυνικού, υποχόνδριου μεγαλοατζέντη (άψογος ο Ντάλας Ρόμπερτς), παρακολουθούνται με ενδιαφέρον, κάποιες, όπως εκείνη του σκηνοθέτη (Ρόμπιν Γουίλιαμς) που έχει σεξουαλικά προβλήματα, με λιγότερο ενδιαφέρον και κάποιες άλλες, όπως της διάσημης σταρ (Σαφρόν Μπάροουζ) που δεν ξέρει τι θέλει από τη ζωή της, είναι απλώς διακοσμητικές. Καθ΄ ότι δραματουργικός χώρος είναι το Λος Αντζελες, όλες αυτές οι «διακλαδωτές» ιστορίες ενίοτε θυμίζουν ατμόσφαιρα από το «Crash» του Πολ Χάγκις - κάπου διακρίνεις και «σκιές» από την «Οικογενειακή γιορτή» του Τόμας Βίντεμπεργκ. Εν τέλει φεύγεις από την αίθουσα με την αίσθηση τού «ναι μεν αλλά...».

• Με τον «Αντρα που αγαπά» («L΄ uomo che ama», Ιταλία, 2008) η Μαρία Σόλε Τονιάτσι, κόρη του ηθοποιού Ούγκο Τονιάτσι, αποπειράται να πει μια μάλλον κοινότοπη ερωτική ιστορία με πρωτότυπο τρόπο. Τόσο που στο τέλος νομίζεις ότι είδες αίνιγμα. Ενας άνδρας (Πιερφραντσέσκο Φαβίνο) δεν μπορεί να αντέξει την ιδέα του χωρισμού του από μια όμορφη γυναίκα (Ξένια Ράποπορτ). Αργότερα στη ζωή του βλέπουμε να εμφανίζεται μία ακόμη ομορφότερη γυναίκα, η Μόνικα Μπελούτσι. Το σκηνικό της σχέσης θα επαναληφθεί, αλλά αυτή τη φορά τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει ο άντρας. Η ζωή κύκλους κάνει και όλα εδώ πληρώνονται μέσα σε ένα άκρως ρομαντικό πλαίσιο που θυμίζει «Αρλεκιν» για σκεπτόμενους θεατές. Το τρικ του μπερδέματος με τον χρόνο των δύο «κεφαλαίων» της ταινίας σε ξαφνιάζει μόλις το αντιλαμβάνεσαι, αργότερα όμως νιώθεις ότι ήταν περισσότερο εφέ και λιγότερο χρηστικό στη δραματουργία.

• Ο «Κατάσκοπος που γύρισε από το... Ρίο. Μυστικός πράκτορας ΟSS 117» («ΟSS 117: Lost in Rio», 2009, Γαλλία) του Μισέλ Χαζαναβίσιους ακολουθεί την επιτυχία της ταινίας «ΟSS 117: Αποστολή στο Κάιρο» (2006) που παρωδεί τον πράκτορα ΟSS 117 ή την απάντηση της Γαλλίας στον Τζέιμς Μποντ στη δεκαετία του ΄60 (τον είχε υποδυθεί ο Φρέντερικ Στάφορντ). Οι ίδιοι βασικοί συντελεστές λοιπόν υπέγραψαν μια πανομοιότυπη κωμωδία, στην οποία το μόνο που ουσιαστικά αλλάζει είναι το λάτιν φόντο- σε σύγκριση με το αφρικανικό της προηγούμενης ταινίας. Ο ΟSS (Ζαν Ντιζαρντέν) αναζητεί στη Βραζιλία έναν ναζιστή εγκληματία πολέμου. Το πρώτο μέρος έχει πολλή πλάκα, στο δεύτερο τα σημάδια της επαναληπτικότητας είναι έντονα.

• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009