Αντόνιο Μπαντέρας: «Δεν με τρομάζει ο έρωτας που αλλάζει»

• Η μεγάλη επιτυχία στις ταινίες του συμπατριώτη του, Πέδρο Αλμοδόβαρ, όπως «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) και «Δέσε με», οδήγησε, αναπόφευκτα, τον ισπανό ηθοποιό Αντόνιο Μπαντέρας στο Χόλιγουντ.

Εκανε διεθνή επιτυχία με ταινίες όπως «Φιλαδέλφεια», «Η μάσκα του Ζορό», «Ο θρύλος του Ζορό», «Εβίτα», «Φρίντα» αλλά και στο ρόλο του γάτου στο καρτούν «Σρεκ».

Η καριέρα όμως του Μπαντέρας άρχισε νωρίτερα, όταν ακόμη νεαρός άρχισε να παίζει στο θέατρο - συλλαμβάνεται μάλιστα και φυλακίζεται από την αστυνομία του Φράνκο, όταν παίζει σε έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.

Είναι λίγο αργότερα, όταν φτιάχνει δικό του θίασο, που τον βλέπει ο Αλμοδόβαρ και του προσφέρει το ρόλο στην ταινία του «Ο λαβύρινθος του πάθους» (1981), οπότε αρχίζει και η τόσο αποδοτική συνεργασία τους.

Τα τελευταία χρόνια, εκτός από ηθοποιός, ο Μπαντέρας στράφηκε και στη σκηνοθεσία, αρχικά με την ταινία «Crazy in Alabama» (1999), με πρωταγωνίστρια τη γυναίκα του Μέλανι Γκρίφιθ, και πιο πρόσφατα με το «Summer Rain» («Καλοκαιρινή βροχή», 2006), γύρω από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα μιας ομάδας νεαρών στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Από πλευράς ερμηνείας, μόλις πρόσφατα τον είδαμε στην ταινία «Εντιμότατοι διαρρήκτες», στο ρόλο του συνεργάτη ενός δεινού επαγγελματία διαρρήκτη (Μόργκαν Φρίμαν), ενώ αυτές τις μέρες αρχίζει να προβάλλεται η δραματική, δοσμένη με σασπένς, ταινία «Ο άλλος» του Ρίτσαρντ Εϊρ, στην οποία ο Μπαντέρας ερμηνεύει τον άντρα που παρασύρει σε έναν παθιασμένο έρωτα τη σύζυγο ενός πετυχημένου σχεδιαστή (Λίαμ Νίσον).

Τον 48χρονο σήμερα Μπαντέρας τον συναντήσαμε στη συνέντευξη τύπου που έδωσε στη διάρκεια του διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, όπου του απονεμήθηκε το ειδικό βραβείο του προέδρου του φεστιβάλ. Με την ευκαιρία αυτή μας μίλησε για την καριέρα του, τις τολμηρές σκηνές του στην οθόνη, για τη σχέση του με τη Μέλανι Γκρίφιθ, για την πρόσφατη συνεργασία του με τον Γούντι Αλεν αλλά και τη σκέψη του να γυρίσει στο θέατρο.

Λίγο μετά την αναχώρησή του από το Κάρλοβι Βάρι, αποκαλύφθηκε πως η «σκέψη» του αναφερόταν στην απόφασή του να παίξει στο θέατρο σε μια νέα διασκευή του μιούζικαλ «Αλέξης Ζορμπάς», στο ρόλο που είχε ερμηνεύσει στην οθόνη ο Αντονι Κουίν.

-Γεννηθήκατε στη Μάλαγα, όπως και ο Πικάσο. Πώς σας φαίνεται; Δύο διάσημοι άντρες γεννημένοι στον ίδιο τόπο;

«Ο Πικάσο είναι πολύ πιο διάσημος από μένα. Τον θαύμαζα. Κάποτε μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Ελεγα πως ο Πικάσο βγήκε από τους δρόμους της Μάλαγα. Κι αν το κατάφερε εκείνος, γιατί όχι κι εγώ; Σήμερα έχω στην κατοχή μου, στο Λος Αντζελες, δύο Πικάσο».

-Δεν λυπάστε που φύγατε από τη Μάλαγα;

«Σίγουρα ήταν πολύ ωραία εκεί. Γνώριζες όλους τους ανθρώπους, η ζωή ήταν πιο ανθρώπινη. Ησουν πιο κοντά στην οικογένεια. Υπήρχε κάτι το όμορφο, πιο φυσιολογικό. Δεν είναι όπως το Λος Αντζελες. Αλλά, η δουλειά...»

-Οταν ήσασταν στο κολέγιο θέλατε να γίνετε ποδοσφαιριστής. Τι σας έκανε ν' αλλάξετε γνώμη;

«Εσπασα το πόδι μου κι ύστερα άρχισα να ενδιαφέρομαι για το θέατρο. Νομίζω ότι διάλεξα το καλύτερο... Αν είχα γίνει ποδοσφαιριστής, τώρα, στην ηλικία που έφτασα, θα είχα τελειώσει. Ενώ στον κινηματογράφο είμαι πολύ ικανοποιημένος κι έχω ακόμη πολλά να δώσω».

-Ζείτε στο Χόλιγουντ εδώ και 25 χρόνια. Πώς νιώθετε;

«Δεν έχω αλλάξει. Είμαι ο ίδιος όπως όταν έφυγα από τη Μάλαγα. Στο Λος Αντζελες, πρέπει να πω, δεν έμαθα μόνο για τα επαγγελματικά μου αλλά και για την ίδια τη ζωή μου, για τη σχέση μου με τους άλλους. Για την οικογένειά μου, για το πώς είναι να είσαι πατέρας. Εμαθα πώς να αντικρίζω τον κόσμο. Τώρα βλέπω τους ανθρώπους γι' αυτό που είναι, όχι γι' αυτό που κάνουν. Το Χόλιγουντ είναι για μένα κι ένα πανεπιστήμιο της ζωής, δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς να παίζεις στην οθόνη».

-Σε πολλές ταινίες σας έχετε κάνει τολμηρές σκηνές... Θα συνεχίσετε να τις γυρίζετε;

«Κοίταξε, τώρα που πλησιάζω τα 50 νομίζω πως είναι καιρός να σταματήσω. Πάντα αισθανόμουνα άβολα, ιδιαίτερα όταν έχεις γύρω σου 50 άτομα να σε κοιτάζουν...»

-Προτιμάτε τώρα να παίζετε τη γάτα στο καινούριο «Σρεκ»...

(Γέλιο) «Ναι, τώρα όλοι με προτιμούν γάτα παρά Ζορό...»

-Οταν παντρευτήκατε με τη Μέλανι Γκρίφιθ, κανένας δεν περίμενε πως ο γάμος σας θα κρατούσε τόσο...

«Ναι, κανένας δεν το πίστευε...»

-Ηταν τόσο άσχημο;

«Ασχημο; Οι άνθρωποι έβαζαν στοιχήματα σε περιοδικά λέγοντας πως ο γάμος μας δεν θα κρατούσε περισσότερο από έξι μήνες. Επρεπε να δεχόμουν τα στοιχήματα, θα είχα βγάλει πολλά λεφτά. Αλλά, ξέρετε, οι σχέσεις μας στους προηγούμενους γάμους μας ήταν πολύ δυνατές, γι' αυτό κι αντλούσαμε από όσα είχαμε μάθει. Στηρίξαμε τη σχέση μας με τη Μέλανι στην κάθε μέρα της ζωής μας και στο ότι ο έρωτας αλλάζει, κι αυτό δεν πρέπει να σε τρομάζει. Σήμερα οι άνθρωποι είναι πολύ οργασμικοί. Ενδιαφέρονται για τις πρώτες εντυπώσεις, για όλα όσα είναι ρόδινα και δυνατά, και όταν όλα αυτά εξαφανίζονται, αισθάνονται άδειοι. Αλλά ποτέ δεν θα αποκτήσουν αυτό που έχω εγώ».

-Δηλαδή;

«Να σαλιαρίζουμε το βράδυ, και τέτοια. Να αισθάνεσαι άνετα με κάποιον. Ν' αρχίσεις να αισθάνεσαι ότι εσύ κι αυτό το άτομο είσαστε ένα και ότι έχετε τους ίδιους στόχους...»

-Τελευταία γυρίζετε ταινίες τη μια μετά την άλλη: «Εντιμότατοι διαρρήκτες», «Ο άλλος», «Σρεκ»...

«Ναι, μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω με εξαίρετους ηθοποιούς: Μόργκαν Φρίμαν, Λίαμ Νίσον... Και είναι τόσο διαφορετικές ταινίες. Δεν θέλω να τυποποιηθώ».

-Και τώρα αρχίσατε το γύρισμα μιας ταινίας στο Λονδίνο, με τον Γούντι Αλεν. Πώς αισθάνεστε;

«Θαυμάσια! Ο Γούντι είναι ένας από τους σκηνοθέτες που ήθελα πάντα να συνεργαστώ. Τον θαυμάζω πάρα πολύ, όχι απλά ως σκηνοθέτη αλλά και ως συγγραφέα-σεναριογράφο. Μου αρέσει το πώς αντιμετωπίζει τη ζωή, γι' αυτό και θα περάσω υπέροχα μαζί του. Σίγουρα!»

«Θαυμάζω τον Μπερτολούτσι»

-Σίγουρα θα του αρέσει κι ο δικός σας τρόπος που αντιμετωπίζετε τη ζωή.

«Δεν ξέρω... Οταν βρίσκομαι μπροστά σε τόσο μεγάλους θρύλους αισθάνομαι κάπως ντροπαλός. Εχει ήδη αρχίσει τα γυρίσματα, είναι μια ταινία συνόλου, με πολλούς ηθοποιούς. Δεν ξέρω αν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τον πλησιάσω και να κουβεντιάσω μαζί του. Εχω τόσα πράματα να του πω. Δεν ξέρω, πράγματι...»

-Υπάρχουν κι άλλοι σκηνοθέτες με τους οποίους θέλετε να συνεργαστείτε;

«Ναι, πολλοί! Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τον Μπερτολούτσι. Θυμάμαι όταν είδα το "1900", ήμουν 19 χρόνων και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ηταν ένας εξαίρετος τρόπος για να αφηγηθείς μια ιστορία».

-Εκτός από τον Γούντι Αλεν, ποιοι άλλοι είναι για εσάς θρύλοι;

«Ο Ντέιβιντ Λιντς είναι ένας από τους ήρωές μου, όπως είναι ο Ορσον Γουέλς και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Από τους ηθοποιούς μού αρέσει πολύ ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Ξέρετε, φέτος, τη βραδιά των Οσκαρ, πήγα σ' ένα πάρτι, στο σπίτι της Μαντόνα. Ηταν πολλοί εκεί, ο Μικ Τζάγκερ, όλοι... και κάποια στιγμή εμφανίζεται και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο. Δεν τον ήξερα, αλλά τον πλησίασα και του είπα: "Πρέπει να ξέρεις, πρέπει να σου πω, πόσο λατρεύω τη δουλειά σου, πόσο την αγάπησα όταν έπαιξες στο "Οργισμένο είδωλο", στο "1900", στον "Ταξιτζή"... Και δεν σταματούσα να μιλάω. Οταν έπαψα να μιλώ, με κοίταζε και δεν έλεγε τίποτα, και ξαφνικά μ' αρπάζει, αρπάζει το πρόσωπό μου και με φιλάει. Εφυγα και σκεφτόμουν: Αυτό είναι κουλ! Πολύ ιταλικό!»

-Κάποτε είχατε παίξει και στο θέατρο. Θα θέλατε να συνεχίσετε κάποια στιγμή;

«Ναι, το θέλω πολύ. Το θέατρο είναι το κάτι άλλο. Ελπίζω σύντομα να μπορέσω να επιστρέψω. Θα δούμε...» *

• Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / Επτά, Κυριακή 2 Αυγούστου 2009