Monday, April 30, 2007
Ταινίες των ημερών...
Για τις ταινίες «Miss Potter», «Το μυστικό στην κορυφή του κόσμου» (Valley of flowers), «Πέρα από τη λίμνη» του Πάνου Στασινού (πρωταγωνιστούν: Στάθης Μαντζώρος, Αna Dimitrijevic, Αναστασία Πανταζοπούλου, Χρήστος Καλαβρούζος), «Οι δέκα πληγές» (The reaping), «Η αποπλάνηση ενός ξένου» (Perfect stranger), «Sunshine», «Οι χαρλεάδες» (Wild Hogs), «Άγγελοι Εξολοθρευτές» (Les anges exterminateurs), μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση της Αγγελικής Κοτσοβού στη Ναυτεμπορική. Επίσης στο Έθνος, για τις ταινίες «Επισκέπτης» (από την Κορέα) , για μια νέα εκδοχή του μύθου του Ντ. Χ. Λόρενς γύρω από το ερωτικό ξύπνημα της μοιχαλίδος «Λαίδης Τσάτερλι», για τη Ρενέ Ζελβέγκερ ως ταλαίπωρη συγγραφέα παιδικών βιβλίων «Μiss Ρotter», τις Dixie Chicks στο μουσικο-κοινωνικό ντοκιμαντέρ «Σκάσε και τραγούδα», τον Ρομέν Ντιρίς ως ατίθασο «Μολιέρο» και τον Εντι Μέρφι σε ένα ρεσιτάλ τριπλού ρόλου και κακογουστιάς στο «Νorbit».
Ο ηθοποιός Ζαν - Πιερ Κασέλ
Ο γάλλος ηθοποιός Ζαν-Πιερ Κασέλ, γνωστός από τις κωμωδίες του Φιλίπ ντε Μπροκά στη δεκαετία του ΄60 και αστέρας του γαλλικού μιούζικαλ, πέθανε στις 19 Απριλίου στο Παρίσι σε ηλικία 74 ετών έπειτα από μακρά ασθένεια. Τον Ζαν-Πιερ Κασέλ ανακάλυψε ο Τζιν Κέλι και στη συνέχεια έλαμψε στις κωμωδίες του Φιλίπ ντε Μπροκά ("Les jeux d' amour" και "Le farceur"). Ανθρωπος του μιούζικ χολ, παθιασμένος με το μιούζικαλ, ο Ζαν-Πιερ Κασέλ γύρισε επίσης ταινίες με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής του που του εμπιστεύονταν ρόλους γόη, από τον Ρενουάρ ("Le Caporal Epingle") μέχρι τους Μπουνιουέλ, Σαμπρόλ, Κλερ, Λόουζι, Μελβίλ και Αλτμαν.
Αστέρια στις Κάννες...
Με διάσημους ηθοποιούς (όπως η Αντζελίνα Τζολί στη φωτογραφία) του παγκόσμιου κινηματογράφου και λαμπερούς αστέρες ανοίγει το φετινό 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, στις 16 Μαΐου. Mερικοί από αυτούς είναι οι Ταραντίνο, Βαν Σαντ, αδελφοί Κοέν, Τζορτζ Κλούνι, Μπραντ Πιτ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και Τζούλια Ρόμπερτς, που θα πλημμυρίσουν με τη λάμψη τους την Κρουαζέτ.
Στο διαγωνιστικό μέρος βρίσκουμε τον Κουέντιν Ταραντίνο στην ταινία «Death Proof», τον Γκας Βαν Σαντ στο «Paranoid Park», τον Ουόνγκ Καρ Βάι στο «My Blueberry Nights», τους αδελφούς Κοέν στο τελευταίο τους θρίλερ «No Country For Old Men», ενώ αίσθηση αναμένεται να προκαλέσει και το νέο ντοκιμαντέρ του Αμερικανού σκηνοθέτη Μάικλ Μουρ «Sicko». Ο Βαν Σαντ στο «Paranoid Park» αφηγείται την ιστορία ενός έφηβου που σκοτώνει κατά λάθος έναν άνδρα ασφαλείας.
Εκτός συναγωνισμού θα προβληθεί η ταινία του Μάικλ Γουίντερμπότομ «A Mighty Heart», με πρωταγωνίστρια την Αντζελίνα Τζολί και θέμα τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Ντάνιελ Περλ.
Πολλή από τη λάμψη του Χόλιγουντ θα μεταφερθεί στις Κάννες, αφού οι πρωταγωνιστές της ταινίας του Στίβεν Σόντερμπεργκ «Ocean's 13» θα βρεθούν εκεί για την εκτός συναγωνισμού προβολή της ταινίας, με πρωταγωνιστές τους Μπραντ Πιτ, Τζορτζ Κλούνι, Τζούλια Ρόμπερτς, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Ματ Ντέιμον και Αλ Πατσίνο.
Στην ταινία του Καρ Βάι «My Blueberry Nights» πρωταγωνιστούν οι Νόρα Τζόουνς, Τζουντ Λο, Ρέιτσελ Βάιζ και Νάταλι Πόρτμαν.
Παρών θα είναι και ο Εμίρ Κουστουρίτσα με την ταινία του «Promise Me This», την ιστορία ενός γέρου Σέρβου που προσεύχεται να βρει ο γιος του μια σύζυγο.
Η 60ή διοργάνωση του Φεστιβάλ θα διανθιστεί και από τις τρίλεπτες ταινίες 33 σκηνοθετών απ' όλο τον κόσμο, όλοι τους βραβευμένοι στις Κάννες, με θέμα τις τωρινές τους σκέψεις, όπως είπε ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Ζιλ Ζακόμπ. Ανάμεσά τους οι Τζέιν Κάμπιον, Νάνι Μορέτι, Κεν Λόουτς, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Βιμ Βέντερς, Λαρς Φον Τρίερ, Ρόμαν Πολάνσκι.
Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής είναι ο Βρετανός σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς.
Στο διαγωνιστικό μέρος βρίσκουμε τον Κουέντιν Ταραντίνο στην ταινία «Death Proof», τον Γκας Βαν Σαντ στο «Paranoid Park», τον Ουόνγκ Καρ Βάι στο «My Blueberry Nights», τους αδελφούς Κοέν στο τελευταίο τους θρίλερ «No Country For Old Men», ενώ αίσθηση αναμένεται να προκαλέσει και το νέο ντοκιμαντέρ του Αμερικανού σκηνοθέτη Μάικλ Μουρ «Sicko». Ο Βαν Σαντ στο «Paranoid Park» αφηγείται την ιστορία ενός έφηβου που σκοτώνει κατά λάθος έναν άνδρα ασφαλείας.
Εκτός συναγωνισμού θα προβληθεί η ταινία του Μάικλ Γουίντερμπότομ «A Mighty Heart», με πρωταγωνίστρια την Αντζελίνα Τζολί και θέμα τη δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Ντάνιελ Περλ.
Πολλή από τη λάμψη του Χόλιγουντ θα μεταφερθεί στις Κάννες, αφού οι πρωταγωνιστές της ταινίας του Στίβεν Σόντερμπεργκ «Ocean's 13» θα βρεθούν εκεί για την εκτός συναγωνισμού προβολή της ταινίας, με πρωταγωνιστές τους Μπραντ Πιτ, Τζορτζ Κλούνι, Τζούλια Ρόμπερτς, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Ματ Ντέιμον και Αλ Πατσίνο.
Στην ταινία του Καρ Βάι «My Blueberry Nights» πρωταγωνιστούν οι Νόρα Τζόουνς, Τζουντ Λο, Ρέιτσελ Βάιζ και Νάταλι Πόρτμαν.
Παρών θα είναι και ο Εμίρ Κουστουρίτσα με την ταινία του «Promise Me This», την ιστορία ενός γέρου Σέρβου που προσεύχεται να βρει ο γιος του μια σύζυγο.
Η 60ή διοργάνωση του Φεστιβάλ θα διανθιστεί και από τις τρίλεπτες ταινίες 33 σκηνοθετών απ' όλο τον κόσμο, όλοι τους βραβευμένοι στις Κάννες, με θέμα τις τωρινές τους σκέψεις, όπως είπε ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Ζιλ Ζακόμπ. Ανάμεσά τους οι Τζέιν Κάμπιον, Νάνι Μορέτι, Κεν Λόουτς, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, Βιμ Βέντερς, Λαρς Φον Τρίερ, Ρόμαν Πολάνσκι.
Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής είναι ο Βρετανός σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς.
Οι Ινδοί καταζητούν ο Ρίτσαρντ Γκιρ!
Ινδικό δικαστήριο διέταξε τη σύλληψη του χολιγουντιανού αστέρα Ρίτσαρντ Γκιρ για προσβολή της δημοσίας αιδούς επειδή φίλησε την ηθοποιό του Μπόλιγουντ Σίλπα Σέτι σε γκαλά κατά του AIDS αυτό το μήνα στο Νέο Δελχί.
Η δημοσίευση φωτογραφιών στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και η μετάδοση από τα τηλεοπτικά δίκτυα εικόνων που έδειχναν τον Γκιρ να φιλάει την Σέτι πολλές φορές στα μάγουλα, προκάλεσαν έντονες διαμαρτυρίες σε διάφορα μέρη της χώρας, κυρίως από ινδουϊστικές οργανώσεις που έκριναν ότι συνιστούν προσβολή της αιδούς και της ινδικής κουλτούρας. Τέτοιου είδους νοοτροπίες, ήθη και έθιμα, τι σχέση μπορεί να έχουν με τον 21ο αιώνα;
Ταινία για την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη
Tο Χόλιγουντ βρίσκεται στην προετοιμασία μιας ταινίας για τη δράση και την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη στην Ελλάδα με κεντρικό άξονα της ιστορίας τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Για το ρόλο του πρώην υπουργού ακούγονται τα ονόματα του Τζορτζ Κλούνι και του Νίκολας Κέιτζ. Σύμφωνα με πληροφορίες, σκηνοθέτης ενδέχεται να είναι ο Ολιβερ Στόουν (στη φωτογραφία).
Ολα ξεκίνησαν από άρθρο του Νικ Γκέιτζ (ή αλλιώς Νίκου Γκατζογιάννη), που φιλοξενήθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου του μηνιαίου περιοδικού «Vanity Fair». Ο συγγραφέας της «Ελένης», του πολιτικού αυτοβιογραφικού μπεστ σέλερ, το οποίο έγινε ταινία το 1984 με πρωταγωνιστή τον Τζον Μάλκοβιτς, περιγράφει με λεπτομέρειες όλο το παρασκήνιο των μεθόδων που ακολουθήθηκαν από την Ελληνική Αστυνομία, μέχρι το μοιραίο τέλος, όπου από μία ατυχή σύμπτωση απεκαλύφθη η επί 30 σχεδόν χρόνια αόρατη οργάνωση.
Η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει ότι οι ταινίες που ασχολούνται με την τρομοκρατία γνωρίζουν επιτυχία και, κυρίως, όταν έχουν happy end. Το κείμενο του Γκατζογιάννη αρχίζει από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς το Δεκέμβριο του 1975 και φτάνει ως το 2002, τη χρονιά του τέλους της 17 Νοέμβρη. Το τι θα βγάλει η κουτάλα του Γκατζογιάννη, μόνο εκείνος ξέρει. Ή όσοι γνωρίζουν, θα καταλάβουν. Το Χόλιγουντ έχει κάνει άπειρες διατριβές πάνω σε σχετικά θέματα και φυσικά το Πεντάγωνο παραδίπλα είναι και η CIA που γράφουν σενάρια και πραγματοποιούν "επιχειρήσεις". Λίγο πολύ το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Ολα ξεκίνησαν από άρθρο του Νικ Γκέιτζ (ή αλλιώς Νίκου Γκατζογιάννη), που φιλοξενήθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου του μηνιαίου περιοδικού «Vanity Fair». Ο συγγραφέας της «Ελένης», του πολιτικού αυτοβιογραφικού μπεστ σέλερ, το οποίο έγινε ταινία το 1984 με πρωταγωνιστή τον Τζον Μάλκοβιτς, περιγράφει με λεπτομέρειες όλο το παρασκήνιο των μεθόδων που ακολουθήθηκαν από την Ελληνική Αστυνομία, μέχρι το μοιραίο τέλος, όπου από μία ατυχή σύμπτωση απεκαλύφθη η επί 30 σχεδόν χρόνια αόρατη οργάνωση.
Η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει ότι οι ταινίες που ασχολούνται με την τρομοκρατία γνωρίζουν επιτυχία και, κυρίως, όταν έχουν happy end. Το κείμενο του Γκατζογιάννη αρχίζει από τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς το Δεκέμβριο του 1975 και φτάνει ως το 2002, τη χρονιά του τέλους της 17 Νοέμβρη. Το τι θα βγάλει η κουτάλα του Γκατζογιάννη, μόνο εκείνος ξέρει. Ή όσοι γνωρίζουν, θα καταλάβουν. Το Χόλιγουντ έχει κάνει άπειρες διατριβές πάνω σε σχετικά θέματα και φυσικά το Πεντάγωνο παραδίπλα είναι και η CIA που γράφουν σενάρια και πραγματοποιούν "επιχειρήσεις". Λίγο πολύ το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Η Σάλμα Χάγιεκ...
Για τη Σάλμα Χάγιεκ, την 41χρονη επιτυχημένη ηθοποιό, που σε συνεργασία με την MGM ίδρυσε εταιρεία και θα γυρίζει ταινίες με στόχο το ισπανόφωνο κοινό, γράφει ο Παναγιώτης Παναγόπουλος:
Μια γυναίκα που θεωρείται από τις πιο όμορφες και σέξι του Χόλιγουντ, αποδεικνύεται ότι είναι και μια από τις εξυπνότερες. Η Σάλμα Χάγιεκ, στα 41 της χρόνια, φαίνεται να κατακτά όλα της τα όνειρα, αφού είναι επιτυχημένη ως ηθοποιός, περιμένει το πρώτο της παιδί, αλλά προχωράει και σε ένα τολμηρό επιχειρηματικό σχέδιο.
Τη δημιουργία μιας εταιρείας που θα ειδικεύεται σε ταινίες που αφορούν το λατινόφωνο κοινό. Ταινίες όπως η «Βαβέλ» και ο «Λαβύρινθος του Πάνα» και όχι ερωτικές κωμωδίες με σέξι Λατίνες είναι ο υψηλός στόχος της εταιρείας. «Θέλουμε να κάνουμε παραγωγές που να αφορούν όλο τον κόσμο και να κάνουν περήφανο το ισπανόφωνο κοινό», είπε η Χάγιεκ για τον στόχο της.
Οπως ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες, η Χάγιεκ συνεργάζεται με το στούντιο της MGM για τη δημιουργία της Ventanazul (Γαλάζιο παράθυρο), μιας εταιρείας παραγωγής που θα γυρίζει ταινίες με λατινοαμερικανική θεματολογία και με στόχο το ισπανόφωνο κοινό. Είναι η δεύτερη συνεργασία της MGM με έναν μεγάλο σταρ, έπειτα από το επαναλανσάρισμα της United Artists με επικεφαλής τον Τομ Κρουζ, κάτι που δείχνει ότι οι σταρ δεν αρκούνται πλέον στον ρόλο τους, αλλά θέλουν να πάρουν τον έλεγχο των ταινιών τους στα χέρια τους. Το «Γαλάζιο παράθυρο» με πρόεδρο τη Χάγιεκ θα παράγει δύο έως τέσσερις ταινίες κάθε χρόνο, με την ίδια πότε στον ρόλο της πρωταγωνίστριας και πότε ως παραγωγό, κάτι που δεν κάνει για πρώτη φορά... (η συνέχεια στην Καθημερινή)
Μια γυναίκα που θεωρείται από τις πιο όμορφες και σέξι του Χόλιγουντ, αποδεικνύεται ότι είναι και μια από τις εξυπνότερες. Η Σάλμα Χάγιεκ, στα 41 της χρόνια, φαίνεται να κατακτά όλα της τα όνειρα, αφού είναι επιτυχημένη ως ηθοποιός, περιμένει το πρώτο της παιδί, αλλά προχωράει και σε ένα τολμηρό επιχειρηματικό σχέδιο.
Τη δημιουργία μιας εταιρείας που θα ειδικεύεται σε ταινίες που αφορούν το λατινόφωνο κοινό. Ταινίες όπως η «Βαβέλ» και ο «Λαβύρινθος του Πάνα» και όχι ερωτικές κωμωδίες με σέξι Λατίνες είναι ο υψηλός στόχος της εταιρείας. «Θέλουμε να κάνουμε παραγωγές που να αφορούν όλο τον κόσμο και να κάνουν περήφανο το ισπανόφωνο κοινό», είπε η Χάγιεκ για τον στόχο της.
Οπως ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες, η Χάγιεκ συνεργάζεται με το στούντιο της MGM για τη δημιουργία της Ventanazul (Γαλάζιο παράθυρο), μιας εταιρείας παραγωγής που θα γυρίζει ταινίες με λατινοαμερικανική θεματολογία και με στόχο το ισπανόφωνο κοινό. Είναι η δεύτερη συνεργασία της MGM με έναν μεγάλο σταρ, έπειτα από το επαναλανσάρισμα της United Artists με επικεφαλής τον Τομ Κρουζ, κάτι που δείχνει ότι οι σταρ δεν αρκούνται πλέον στον ρόλο τους, αλλά θέλουν να πάρουν τον έλεγχο των ταινιών τους στα χέρια τους. Το «Γαλάζιο παράθυρο» με πρόεδρο τη Χάγιεκ θα παράγει δύο έως τέσσερις ταινίες κάθε χρόνο, με την ίδια πότε στον ρόλο της πρωταγωνίστριας και πότε ως παραγωγό, κάτι που δεν κάνει για πρώτη φορά... (η συνέχεια στην Καθημερινή)
Ο Επισκέπτης
Ο Δημήτρης Μπούρας γράφει για τον Επισκέπτη, "το καλύτερο pulp fiction τρόμου της τελευταίας δεκαετίας", που ήρθε από την Κορέα... Οι κινηματογραφικές αίθουσες σπανίως έχουν την τύχη να φιλοξενούν δημιουργίες σαν τον κορεατικό «Επισκέπτη». Το «τέλειο μείγμα του αφελούς και του σοβαρού» κατά το περιοδικό «The New Yorker», που επισημαίνει εύστοχα τη συγγένεια της ταινίας με το «Οld boy» και την «Εκδίκηση μιας κυρίας», που έκαναν το κορεατικό σινεμά γνωστό στο ευρύ κοινό της Δύσης,. Η διαρκώς μεταβαλλόμενη διάθεση ανάμεσα στην ένταση (στην οποία υποβάλλουν τον θεατή το σασπένς και οι εκρήξεις της δράσης), τον λυρισμό (που λειτουργεί λυτρωτικά) και στο υπονομευτικό χιούμορ προσδιορίζουν το ύφος μιας «καλτ» ταινίας, στην οποία ανακυκλώνεται με τον πιο δημιουργικό τρόπο ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει η μυθολογία του τρόμου και οι ταινίες καταστροφής από το ’50 μέχρι σήμερα.
Ο «Επισκέπτης» γυρίστηκε πέρυσι από τον 38χρονο Τζουν Χο Μπογκ. Κόστισε γύρω στα 12 εκατομμύρια δολάρια και ξεπέρασε παγκοσμίως σε εισπράξεις τα 80 εκατομμύρια δολάρια. Η απρόσμενη εμπορική επιτυχία του πυροδότησε ένα σκληρό παζάρι στο Χόλιγουντ γύρω από τα δικαιώματα για το αμερικανικό ριμέικ, που αναμένεται το 2008... (η συνέχεια στην Καθημερινή)
Ο «Επισκέπτης» γυρίστηκε πέρυσι από τον 38χρονο Τζουν Χο Μπογκ. Κόστισε γύρω στα 12 εκατομμύρια δολάρια και ξεπέρασε παγκοσμίως σε εισπράξεις τα 80 εκατομμύρια δολάρια. Η απρόσμενη εμπορική επιτυχία του πυροδότησε ένα σκληρό παζάρι στο Χόλιγουντ γύρω από τα δικαιώματα για το αμερικανικό ριμέικ, που αναμένεται το 2008... (η συνέχεια στην Καθημερινή)
Οταν περνούν οι γερανοί
Νοσταλγία για κάποιες άλλες εποχές, νεότητας, τρυφερότητας, οραμάτων, αγώνων. Η ταινία «Οταν περνούν οι γερανοί» του Μιχαήλ Καλατόζοφ είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα παραγωγής της άλλοτε κραταιάς σοβιετικής κινηματογραφικής βιομηχανίας... Πρωταγωνιστούν: Τατιάνα Σαμοΐλοβα, Αλεξέι Μπατάλοφ, Μ. Μερκούλιεφ, Α. Χβόριν. Στη Μόσχα το 1941, έχει ξεσπάσει ο πόλεμος. Οι Γερμανοί εισβάλλουν, κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζουν κάποιες στιγμές ευτυχίας. Πάνω τους πετούν οι γερανοί. Παρά την πίεση όλων των δικών του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Σ' έναν τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του τη βιάζει και παντρεύονται. Εκείνη είναι εσωτερικά συντριμμένη. Τα γερμανικά στρατεύματα προχωρούν, η οικογένεια μετακινείται στη Σιβηρία όπου η Βερόνικα περνά δύσκολες μέρες... Ο Καλατόζοφ, μαζί με τον θαυμάσιο οπερατέρ του, Ουρουσέφσκι, έπλασαν έξοχες λυρικές εικόνες και δεξιοτεχνικές λήψεις, που ανέδειξαν το βαθύ ρομαντισμό του έργου... Η φωτογραφία, με την Σαμοϊλοβα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, από τον Ριζοσπάστη. Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή, 4 Απριλίου, από την ΕΤ-1, 24.00.
Συνοικία το όνειρο
Μια εξαιρετική ταινία που άφησε εποχή, σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη. Μιλάω για τη βραβευμένη δραματική ταινία «Συνοικία το όνειρο», με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και στη διανομή: Αλέκος Αλεξανδράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Αλέκα Παΐζη, Μάνος Κατράκης, Σπύρος Μουσούρης... Ολες οι εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων μιας αθηναϊκής φτωχοσυνοικίας, οι οποίοι, αν και ζουν στην έσχατη μιζέρια, δεν παύουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο. Ο Ρίκος αποφυλακίζεται και επιστρέφει σπίτι του, σε μια από τις φτωχότερες συνοικίες της Αθήνας. Η παλιά του αγάπη, η Στεφανία, δε θέλει να συνεχίσει τη σχέση της μαζί του, τώρα που έχει άλλους πλούσιους φίλους. Ο Ρίκος μαζί με το Νεκροφόρα και τον Ασημάκη αρχίζουν εμπόριο παράνομων προϊόντων, αλλά «πέφτουν έξω». Ο Ρίκος προτείνει να επιχειρήσουν ένα μεγαλύτερο κόλπο, όμως δε θα προλάβουν να το ξεκινήσουν γιατί έχει ήδη σπαταλήσει τα λεφτά που του έδωσε ο Ασημάκης για κεφάλαιο... Όποιος βρεθεί... σταθερός, ας μη χάσει αυτή την όμορφη ταινία. Πρωτομαγιά 2007, Τρίτη, ΕΤ-3, 22.00. Έβαλα και τη φωτογραφία με τον Μάνο Κατράκη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη (από τον Ριζοσπάστη).
Sunday, April 29, 2007
Ταινίες για την ομοφυλοφιλία
Από τις 3 έως τις 9 Μαϊου θα γίνει στη Θεσσαλονίκη το 9ο Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών Ταινιών, που διοργανώνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, σε συνεργασία με τη Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφιλίας και την υποστήριξη του Ινστιτούτου Γκαίτε.
Στον κινηματογράφο ΟΛΥΜΠΙΟΝ θα προβληθούν επιλεγμένες ταινίες με προσανατολισμό τις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ το πρόγραμμα των παράλληλων εκδηλώσεων περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα και μία έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Ματσούκα που θα φιλοξενηθεί σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ έξω από την αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Οι ταινίες του αφιερώματος είναι: «ΤransΑmerika» του Ν.Τάκερ, «Το μυστικό του Brokeback Μountain» του Α.Λι, «Ξένο δέρμα» της Α. Μακαρόνε, «C.R.Α.Ζ.Υ» του Ζ.Μ.Βαλέ, «Ο παράδεισος είναι μακριά» του Τ.Χέινς και «Πρόγευμα στον Πλούτωνα» του Ν.Τζόρνταν.
Το Σάββατο 5 Μαϊου θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Οικογένειες και ομοφυλόφιλα ζευγάρια» και θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα «Πολιτικός γάμος ομόφυλων πολιτών», ενώ το Μικρό Θέατρο θα παρουσιάσει την παράσταση «Το κορμί» σε σκηνοθεσία Εβης Δημητροπούλου.
Την Κυριακή 6 Μαϊου θα γίνει συζήτηση με θέμα «Προώθηση της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας. Στόχοι και αναμενόμενα συμπεράσματα Προγράμματος του υπουργείου Ανάπτυξης και Κοινωνικής Πολιτικής», και την Τετάρτη 9 Μαϊου το θέατρο Playback θα παρουσιάσει μια πρωτότυπη παράσταση χωρίς κείμενο, αλλά με τη συνεργασία του κοινού.
Στον κινηματογράφο ΟΛΥΜΠΙΟΝ θα προβληθούν επιλεγμένες ταινίες με προσανατολισμό τις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ το πρόγραμμα των παράλληλων εκδηλώσεων περιλαμβάνει, ανάμεσα στα άλλα και μία έκθεση φωτογραφίας του Κώστα Ματσούκα που θα φιλοξενηθεί σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ έξω από την αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Οι ταινίες του αφιερώματος είναι: «ΤransΑmerika» του Ν.Τάκερ, «Το μυστικό του Brokeback Μountain» του Α.Λι, «Ξένο δέρμα» της Α. Μακαρόνε, «C.R.Α.Ζ.Υ» του Ζ.Μ.Βαλέ, «Ο παράδεισος είναι μακριά» του Τ.Χέινς και «Πρόγευμα στον Πλούτωνα» του Ν.Τζόρνταν.
Το Σάββατο 5 Μαϊου θα παρουσιαστεί το βιβλίο «Οικογένειες και ομοφυλόφιλα ζευγάρια» και θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα «Πολιτικός γάμος ομόφυλων πολιτών», ενώ το Μικρό Θέατρο θα παρουσιάσει την παράσταση «Το κορμί» σε σκηνοθεσία Εβης Δημητροπούλου.
Την Κυριακή 6 Μαϊου θα γίνει συζήτηση με θέμα «Προώθηση της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας. Στόχοι και αναμενόμενα συμπεράσματα Προγράμματος του υπουργείου Ανάπτυξης και Κοινωνικής Πολιτικής», και την Τετάρτη 9 Μαϊου το θέατρο Playback θα παρουσιάσει μια πρωτότυπη παράσταση χωρίς κείμενο, αλλά με τη συνεργασία του κοινού.
Οι Σλοβάκοι στη Θεσσαλονίκη
27/4/2007. Στη Θεσσαλονίκη μεταφέρεται «Η Ανοιξη του σλοβάκικου κινηματογράφου» ως τις 2 Μαϊου προβάλλονται στον κινηματογράφο ΟΛΥΜΠΙΟΝ εννιά ταινίες -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- της πιο πρόσφατης σλοβακικής κινηματογραφικής παραγωγής καθώς και «Ο κήπος» του Μάρτιν Σούλικ, ταινία που επανέφερε τον κινηματογράφο της χώρας στο διεθνές προσκήνιο.
«Η Ανοιξη του σλοβάκικου κινηματογράφου» περιλαμβάνει επίσης ένα μικρό αφιέρωμα στη Σχολή Κινουμένων Σχεδίων της Μπρατισλάβα, με βραβευμένες ταινίες των αποφοίτων της από την τελευταία δεκαετία.
Μέχρι την αλλαγή του καθεστώτος, τον Νοέμβριο του 1989, η σλοβάκικη κινηματογραφική παραγωγή αριθμούσε περίπου 8 ταινίες τον χρόνο.
Οι σκηνοθέτες της χώρας χρειάστηκαν μια περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα, με αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να γυρίζονται μόλις 2 με 3 ταινίες ετησίως.
Κάποιοι άρχισαν να μιλούν για εξαφάνιση του σλοβάκικου κινηματογράφου.
Η απάντηση ήρθε το 1995 με την ταινία «Ο κήπος», η οποία απέσπασε σημαντικά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, όπως του Κάρλοβι Βάρι και του Τορίνο, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας νέας εποχής για τον σλοβάκικο κινηματογράφο.
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβληθούν οι ταινίες: «Απόδραση στη Βουδαπέστη» (2002), «Βάναυση Χαρά» (2002), «Θα μείνει μεταξύ μας» (2003), «Δυο συλλαβές πίσω» (2004), «Παιχνίδια Απιστίας» (2003), «Η πόλη του ήλιου» (2005), «Ο Τόμας το γεράκι» (2000), «Αλλοι Κόσμοι» (2006), «Εδώ είμαστε» (2005).
«Η Ανοιξη του σλοβάκικου κινηματογράφου» περιλαμβάνει επίσης ένα μικρό αφιέρωμα στη Σχολή Κινουμένων Σχεδίων της Μπρατισλάβα, με βραβευμένες ταινίες των αποφοίτων της από την τελευταία δεκαετία.
Μέχρι την αλλαγή του καθεστώτος, τον Νοέμβριο του 1989, η σλοβάκικη κινηματογραφική παραγωγή αριθμούσε περίπου 8 ταινίες τον χρόνο.
Οι σκηνοθέτες της χώρας χρειάστηκαν μια περίοδο προσαρμογής στα νέα δεδομένα, με αποτέλεσμα για κάποιο διάστημα να γυρίζονται μόλις 2 με 3 ταινίες ετησίως.
Κάποιοι άρχισαν να μιλούν για εξαφάνιση του σλοβάκικου κινηματογράφου.
Η απάντηση ήρθε το 1995 με την ταινία «Ο κήπος», η οποία απέσπασε σημαντικά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, όπως του Κάρλοβι Βάρι και του Τορίνο, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας νέας εποχής για τον σλοβάκικο κινηματογράφο.
Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα προβληθούν οι ταινίες: «Απόδραση στη Βουδαπέστη» (2002), «Βάναυση Χαρά» (2002), «Θα μείνει μεταξύ μας» (2003), «Δυο συλλαβές πίσω» (2004), «Παιχνίδια Απιστίας» (2003), «Η πόλη του ήλιου» (2005), «Ο Τόμας το γεράκι» (2000), «Αλλοι Κόσμοι» (2006), «Εδώ είμαστε» (2005).
Κακός ο Ανθρωπος - Αράχνη;
Στο "Έθνος" το ρεπορτάζ της Άντας Δαλιάκα: Ο Τόμπι Μαγκουάιρ, ο κινηματογραφικός Ανθρωπος-Αράχνη επιστρέφει στο σελιλόιντ την ερχόμενη Πέμπτη (θα κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα μία ημέρα προτού βγει στις ΗΠΑ) για τρίτη φορά με την «αραχνοϋφαντη», σήμα κατατεθέν στολή του σε μαύρη απόχρωση. Γιατί μαύρη; Γιατί στο «Spider-Μan 3», το πρώτο μεγάλο μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού που εγκαινιάζει τον φετινό χορό των κινηματογραφικών σίκουελ, ο Σπάιντερ-Μαν αναγκάζεται να πολεμήσει όχι μόνον εναντίον τριών νέων εχθρών αλλά και εναντίον του σκοτεινού, εκδικητικού εαυτού του.
Οι αντίπαλοι είναι και αυτοί που προδιαγράφουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σεναριακή πλοκή, τουλάχιστον για τους φίλους της σειράς που έκανε το ξεκίνημά της πριν από πέντε χρόνια με θεαματικά αποτελέσματα (οι δύο προηγούμενες ταινίες έχουν συγκεντρώσει πάνω από 1.6 δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office). Γιατί όσο πιο πολλοί είναι οι «κακοί» που έχει να εξολοθρεύσει ο Σπάιντερ-Μαν, άλλο τόσο πιο χορταστικό θα είναι και το θέαμα και καταιγιστική η δράση. Ενα «δώρο», για την ακρίβεια, για τον αμφιβληστροειδή κοντά στην τιμή των 300 εκατομμυρίων δολαρίων σύμφωνα με το συνολικό κόστος της ταινίας το οποίο εκτοξεύτηκε στα ύψη με το στούντιο της Sony να ξοδεύει το μεγαλύτερο ποσό για τα ειδικά εφέ. Γνωρίζοντας τις ικανότητες του σκηνοθέτη Σαμ Ράιμι, περιμένουμε να απολαύσουμε τις πιο πρωτοποριακές μάχες. Πόσω μάλλον όταν ακούγεται πως αυτή η περιπέτεια ενδέχεται να είναι και η τελευταία για τον 31χρονο Μαγκουάιρ με τη στολή του «Σπάιντι».
Τι θα δουν, λοιπόν, τα μάτια μας αυτήν την φορά; [η συνέχεια στο Έθνος]
Οι αντίπαλοι είναι και αυτοί που προδιαγράφουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σεναριακή πλοκή, τουλάχιστον για τους φίλους της σειράς που έκανε το ξεκίνημά της πριν από πέντε χρόνια με θεαματικά αποτελέσματα (οι δύο προηγούμενες ταινίες έχουν συγκεντρώσει πάνω από 1.6 δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office). Γιατί όσο πιο πολλοί είναι οι «κακοί» που έχει να εξολοθρεύσει ο Σπάιντερ-Μαν, άλλο τόσο πιο χορταστικό θα είναι και το θέαμα και καταιγιστική η δράση. Ενα «δώρο», για την ακρίβεια, για τον αμφιβληστροειδή κοντά στην τιμή των 300 εκατομμυρίων δολαρίων σύμφωνα με το συνολικό κόστος της ταινίας το οποίο εκτοξεύτηκε στα ύψη με το στούντιο της Sony να ξοδεύει το μεγαλύτερο ποσό για τα ειδικά εφέ. Γνωρίζοντας τις ικανότητες του σκηνοθέτη Σαμ Ράιμι, περιμένουμε να απολαύσουμε τις πιο πρωτοποριακές μάχες. Πόσω μάλλον όταν ακούγεται πως αυτή η περιπέτεια ενδέχεται να είναι και η τελευταία για τον 31χρονο Μαγκουάιρ με τη στολή του «Σπάιντι».
Τι θα δουν, λοιπόν, τα μάτια μας αυτήν την φορά; [η συνέχεια στο Έθνος]
Ο Τζέρεμι Άϊρονς
Στο μυστήριο, τη φαντασία και το όνειρο μάς μεταφέρει ο Ντέιβιντ Λιντς, ένας από τους πιο δυνατούς, αντικομφορμιστές σκηνοθέτες του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου, στη σχεδόν τρίωρη ταινία του «Inland Empire» (περιοχή στις παρυφές του Λος Αντζελες), που προβάλλεται αυτές τις μέρες.
Στο επίκεντρο το Χόλιγουντ και γενικά ο κόσμος του κινηματογράφου. Μέσα από σκηνές σουρεαλιστικές, βουτηγμένες στην αλλόκοτη, ονειρική, γοητευτική ατμόσφαιρα που μας γνώρισε σε προηγούμενες ταινίες του, ιδιαίτερα στο «Twin Peaks» και το «Mulholland Drive», ο Λιντς περιγράφει το γύρισμα μιας ταινίας και τη σχέση της σταρ (Λόρα Ντερν) με τον σκηνοθέτη της (Τζέρεμι Αϊρονς), βρίσκοντας την ευκαιρία να καταπιαστεί με αγαπητά του θέματα, όπως εκείνο της διπλής προσωπικότητας, του ρόλου του υποσυνείδητου μέχρι το θέμα της ανάμειξης φαντασίας και πραγματικότητας. Για όλα αυτά μας μιλά ο Τζέρεμι Αϊρονς.
- Τα γυρίσματα του Ντέιβιντ Λιντς σίγουρα δεν είναι ποτέ ίδια μ' εκείνα άλλων σκηνοθετών...
«Εχετε δίκιο. Ούτε γνωρίζεις από την αρχή το σενάριο. Τον ρωτούσα διαρκώς τι γίνεται. Αλλά αισθάνθηκα πολύ άνετα μαζί του. Ηταν ένας πολύ ζεστός και έντιμος άνθρωπος. Πιστεύω πως σ' αυτή την ταινία έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν. Εφτιαξε ένα συνειδητοποιημένο ρεύμα αδόμητης ταινίας, από την οποία το κοινό μπορεί να πάρει εκείνο που θέλει και να βρει τη δική του ιστορία και πραγματικότητα. Που είναι αυτό που κάνουν πολλοί καλλιτέχνες, ζωγράφοι, φωτογράφοι. Παίρνουν μια εικόνα και σου λένε: να την! Δεν την τιτλοφορούν. Το "Inland Empire" είναι θαυμάσιος τίτλος αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά. Δεν είναι για παράδειγμα μια ιστορία για τη μητέρα μου. Κι επειδή ο καθένας μας κοιτάζει διαφορετικά ένα έργο τέχνης, παίρνουμε αυτό που επικοινωνεί με μας. Κανείς άλλος δεν φτιάχνει τέτοιες ταινίες σήμερα»... [η συνέχεια της συνέντευξης του Τζέρεμι Άϊρονς στον Ν.Φ. Μικελίδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία]
Στο επίκεντρο το Χόλιγουντ και γενικά ο κόσμος του κινηματογράφου. Μέσα από σκηνές σουρεαλιστικές, βουτηγμένες στην αλλόκοτη, ονειρική, γοητευτική ατμόσφαιρα που μας γνώρισε σε προηγούμενες ταινίες του, ιδιαίτερα στο «Twin Peaks» και το «Mulholland Drive», ο Λιντς περιγράφει το γύρισμα μιας ταινίας και τη σχέση της σταρ (Λόρα Ντερν) με τον σκηνοθέτη της (Τζέρεμι Αϊρονς), βρίσκοντας την ευκαιρία να καταπιαστεί με αγαπητά του θέματα, όπως εκείνο της διπλής προσωπικότητας, του ρόλου του υποσυνείδητου μέχρι το θέμα της ανάμειξης φαντασίας και πραγματικότητας. Για όλα αυτά μας μιλά ο Τζέρεμι Αϊρονς.
- Τα γυρίσματα του Ντέιβιντ Λιντς σίγουρα δεν είναι ποτέ ίδια μ' εκείνα άλλων σκηνοθετών...
«Εχετε δίκιο. Ούτε γνωρίζεις από την αρχή το σενάριο. Τον ρωτούσα διαρκώς τι γίνεται. Αλλά αισθάνθηκα πολύ άνετα μαζί του. Ηταν ένας πολύ ζεστός και έντιμος άνθρωπος. Πιστεύω πως σ' αυτή την ταινία έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν. Εφτιαξε ένα συνειδητοποιημένο ρεύμα αδόμητης ταινίας, από την οποία το κοινό μπορεί να πάρει εκείνο που θέλει και να βρει τη δική του ιστορία και πραγματικότητα. Που είναι αυτό που κάνουν πολλοί καλλιτέχνες, ζωγράφοι, φωτογράφοι. Παίρνουν μια εικόνα και σου λένε: να την! Δεν την τιτλοφορούν. Το "Inland Empire" είναι θαυμάσιος τίτλος αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά. Δεν είναι για παράδειγμα μια ιστορία για τη μητέρα μου. Κι επειδή ο καθένας μας κοιτάζει διαφορετικά ένα έργο τέχνης, παίρνουμε αυτό που επικοινωνεί με μας. Κανείς άλλος δεν φτιάχνει τέτοιες ταινίες σήμερα»... [η συνέχεια της συνέντευξης του Τζέρεμι Άϊρονς στον Ν.Φ. Μικελίδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία]
Κινηματογραφόφιλοι... σπεύσατε εκεί!
Η δημοσιογράφος Ευάννα Βενάρδου έγραψε (στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) ένα ενδιαφέρον "κομμάτι" για μια σειρά από κινηματογραφικούς χώρους ή στέκια με κινηματογραφική αισθητική στην Αθήνα, που μάς προσκαλούν να ζήσουμε "μια εναλλακτική κινηματογραφική εμπειρία. Μπαρ ή εστιατόρια κινηματογραφικού κόνσεπτ, χώροι εικονικής πραγματικότητας, αίθουσες για τρισδιάστατο σινεμά, πλανητάριο, cinema park..." Μερικά αποσπάσματα:
* Απ' τις νεότερες και πιο πρωτότυπες αφίξεις το «Nixon» στον Κεραμεικό: ένα είδος μπαρ-ρέστοραν με τη δική του αίθουσα προβολής. Στο στιλάτο μπαρ του θα πιείτε το ποτό σας και στους αναπαυτικούς καναπέδες του και τα δερμάτινα σεπαρέ του θα απολαύσετε νόστιμα πιάτα. Αφού, όμως, πρώτα παρακολουθήσετε μια κλασική ταινία στη διπλανή (αλλά πλήρως ηχομονωμένη) πριβέ αίθουσα.
* Σε πρώτης τάξως κινηματογραφικό στέκι έχει εξελιχθεί και το μοντέρνο σινεμά «Μικρόκοσμος» στη Συγγρού. Αν το «Nixon» αποτελεί μπαρ με σινεμά, ο «Μικρόκοσμος» είναι ένα σινεμά με δυνατό μπαρ που λειτουργεί και ανεξάρτητα από τον κινηματογράφο, προσελκύοντας φίλους της 7ης τέχνης αλλά και επαγγελματίες του χώρου.
Εδώ θα βρείτε κι ένα μικρό κινηματογραφικό «περίπτερο» με σχεδόν όλα τα free press, ενώ σύντομα θα διατίθενται και εξειδικευμένα DVD. Δεν είναι τυχαίο που ο «Μικρόκοσμος» είναι ένας από τους χώρους στους οποίους φιλοξενήθηκε και η Μπερλινάλε. Ο κινηματογραφικός κόσμος διοργανώνει συχνά πολλές από τις πρεμιέρες αλλά και τα πάρτι του, ενώ στο χώρο έχει βρει φανατικούς υποστηρικτές και το ντοκιμαντέρ.
* Στο «Μικρόκοσμο», άλλωστε, αλλά και στο «Τριανόν» δίνει τα δικά του κινηματογραφικά ραντεβού το δίκτυο Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με τα σαββατιάτικα αφιερώματά του «Κινηματογράφος και λογοτεχνία» (στο πρώτο) και «Μουσικές Τρίτες» (στο δεύτερο).
* Σε έναν εναλλακτικό χώρο ψηφιακών προβολών έχει εξελιχθεί όμως και το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο στη Συγγρού (www.planetarium.gr).
[...] Σημειώστε και μερικά κινηματογραφικά στέκια σε άλλο μήκος κύματος:
* Τα «Κυριακάτικα απογεύματα στο Cine Φιλίπ» υπόσχονται αριστουργήματα στους μικρούς σινεφίλ, στο κατ' εξοχήν στέκι τους, τον παιδικό κινηματογράφο Φιλίπ.
* Το Ινστιτούτο Γκέτε έχει εξελιχθεί σε έναν μικρό κινηματογραφικό πόλο με τις τακτικές προβολές του, κυρίως δυσεύρετων ψηφιακών ντοκιμαντέρ του ευρωπαϊκού προγράμματος Delicatessen Kino Kultur (κάθε δεύτερη Πέμπτη).
* Το κινηματογραφικό μαγαζί Clip Art είναι ένας μικρός παράδεισος γεμάτος γκάτζετ και σπάνια DVD που δημιούργησε με πολλή αγάπη ο αδικοχαμένος κριτικός Μπάμπης Ακτσόγλου. Εδώ ο Τζέιμς Μποντ συναντά τον Χονδρό και το Λιγνό και οι κινηματογραφόφιλοι χαζεύουν με τις ώρες ψάχνοντας για κινηματογραφικούς θησαυρούς.
* Οι λάτρεις του Μάρλον Μπράντο συναντιούνται στο νέο μπαρ-ρέστοραν Mafia στο Κολωνάκι, «ντυμένο» στα κόκκινα, με μεγάλες φωτογραφίες του Μπράντο στους τοίχους. Σε... μαφιόζικο κλίμα.
* Απ' τις νεότερες και πιο πρωτότυπες αφίξεις το «Nixon» στον Κεραμεικό: ένα είδος μπαρ-ρέστοραν με τη δική του αίθουσα προβολής. Στο στιλάτο μπαρ του θα πιείτε το ποτό σας και στους αναπαυτικούς καναπέδες του και τα δερμάτινα σεπαρέ του θα απολαύσετε νόστιμα πιάτα. Αφού, όμως, πρώτα παρακολουθήσετε μια κλασική ταινία στη διπλανή (αλλά πλήρως ηχομονωμένη) πριβέ αίθουσα.
* Σε πρώτης τάξως κινηματογραφικό στέκι έχει εξελιχθεί και το μοντέρνο σινεμά «Μικρόκοσμος» στη Συγγρού. Αν το «Nixon» αποτελεί μπαρ με σινεμά, ο «Μικρόκοσμος» είναι ένα σινεμά με δυνατό μπαρ που λειτουργεί και ανεξάρτητα από τον κινηματογράφο, προσελκύοντας φίλους της 7ης τέχνης αλλά και επαγγελματίες του χώρου.
Εδώ θα βρείτε κι ένα μικρό κινηματογραφικό «περίπτερο» με σχεδόν όλα τα free press, ενώ σύντομα θα διατίθενται και εξειδικευμένα DVD. Δεν είναι τυχαίο που ο «Μικρόκοσμος» είναι ένας από τους χώρους στους οποίους φιλοξενήθηκε και η Μπερλινάλε. Ο κινηματογραφικός κόσμος διοργανώνει συχνά πολλές από τις πρεμιέρες αλλά και τα πάρτι του, ενώ στο χώρο έχει βρει φανατικούς υποστηρικτές και το ντοκιμαντέρ.
* Στο «Μικρόκοσμο», άλλωστε, αλλά και στο «Τριανόν» δίνει τα δικά του κινηματογραφικά ραντεβού το δίκτυο Filmcenter του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου με τα σαββατιάτικα αφιερώματά του «Κινηματογράφος και λογοτεχνία» (στο πρώτο) και «Μουσικές Τρίτες» (στο δεύτερο).
* Σε έναν εναλλακτικό χώρο ψηφιακών προβολών έχει εξελιχθεί όμως και το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο στη Συγγρού (www.planetarium.gr).
[...] Σημειώστε και μερικά κινηματογραφικά στέκια σε άλλο μήκος κύματος:
* Τα «Κυριακάτικα απογεύματα στο Cine Φιλίπ» υπόσχονται αριστουργήματα στους μικρούς σινεφίλ, στο κατ' εξοχήν στέκι τους, τον παιδικό κινηματογράφο Φιλίπ.
* Το Ινστιτούτο Γκέτε έχει εξελιχθεί σε έναν μικρό κινηματογραφικό πόλο με τις τακτικές προβολές του, κυρίως δυσεύρετων ψηφιακών ντοκιμαντέρ του ευρωπαϊκού προγράμματος Delicatessen Kino Kultur (κάθε δεύτερη Πέμπτη).
* Το κινηματογραφικό μαγαζί Clip Art είναι ένας μικρός παράδεισος γεμάτος γκάτζετ και σπάνια DVD που δημιούργησε με πολλή αγάπη ο αδικοχαμένος κριτικός Μπάμπης Ακτσόγλου. Εδώ ο Τζέιμς Μποντ συναντά τον Χονδρό και το Λιγνό και οι κινηματογραφόφιλοι χαζεύουν με τις ώρες ψάχνοντας για κινηματογραφικούς θησαυρούς.
* Οι λάτρεις του Μάρλον Μπράντο συναντιούνται στο νέο μπαρ-ρέστοραν Mafia στο Κολωνάκι, «ντυμένο» στα κόκκινα, με μεγάλες φωτογραφίες του Μπράντο στους τοίχους. Σε... μαφιόζικο κλίμα.
Ντέιβιντ Λιντς: «Το φιλμ είναι νεκρό»!
Ο Ν.Φ.Μικελίδης (στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) διάβασε για μας το νέο βιβλίο του Ντέιβιντ Λιντς με τίτλο «Catching the Big Fish: Meditation, Consciousness and Creativity», όπου ο σκηνοθέτης εξηγεί, σε 85 μικρά κείμενά του (ακόμα και μιας ή δυο φράσεων), στα οποία ανακατεύει αναμνήσεις, αποσπασματικές σκέψεις του, ανεκδοτολογικά περιστατικά, παρασκήνια μαζί με βιογραφικά και φιλμογραφικα στοιχεία. Με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτει ενίοτε και τους απρόσμενους δρόμους που ακολουθεί το ασυνείδητό του, με αφορμή ακόμα και τα πιο τετριμμένα πράγματα, όπως ένα... μιλκ σέικ, ή, όπως στην περίπτωση της νέας του ταινίας, απλώς ένα τοπωνύμιο: «Inland empire». Ένα απόσπασμα:
Ο ΤΙΤΛΟΣ: Μια μέρα, ακόμη πολύ νωρίς στο ξεκίνημα, μιλούσα με τη Λόρα Ντερν κι έμαθα πως ο τωρινός της σύζυγος, Μπεν Χάρπερ, είναι από το Inland Empire στο Λος Αντζελες. Συζητούσαμε και μου το ανέφερε. Δεν θυμάμαι πότε αυτό ξεπετάχτηκε, αλλά της είπα: «Αυτός είναι ο τίτλος ταινίας». Δεν ήξερα ακόμη τίποτε για την ταινία τότε. Αλλά θέλησα να την ονομάσω Inland Empire.
Οι γονείς μου έχουν ένα εξοχικό στη Μοντάνα. Κι ο αδερφός μου, μια μέρα που έκανε ξεκαθάρισμα, βρήκε ένα λεύκωμα αποκομμάτων πίσω από ένα κομοδίνο. Μου το έστειλε, γιατί ήταν το μικρό μου λεύκωμα αποκομμάτων όταν ήμουν πέντε χρόνων, όταν ζούσα στο Σποκέιν της Ουάσιγκτον. Ανοιξα αυτό το λεύκωμα κι η πρώτη εικόνα που είδα σ' αυτό ήταν μια πανοραμική φωτογραφία του Σποκέιν. Κι από κάτω έγραφε: "Inland Empire". Ετσι, σκέφτηκα πως ήμουν στον σωστό δρόμο».
Ο ΤΙΤΛΟΣ: Μια μέρα, ακόμη πολύ νωρίς στο ξεκίνημα, μιλούσα με τη Λόρα Ντερν κι έμαθα πως ο τωρινός της σύζυγος, Μπεν Χάρπερ, είναι από το Inland Empire στο Λος Αντζελες. Συζητούσαμε και μου το ανέφερε. Δεν θυμάμαι πότε αυτό ξεπετάχτηκε, αλλά της είπα: «Αυτός είναι ο τίτλος ταινίας». Δεν ήξερα ακόμη τίποτε για την ταινία τότε. Αλλά θέλησα να την ονομάσω Inland Empire.
Οι γονείς μου έχουν ένα εξοχικό στη Μοντάνα. Κι ο αδερφός μου, μια μέρα που έκανε ξεκαθάρισμα, βρήκε ένα λεύκωμα αποκομμάτων πίσω από ένα κομοδίνο. Μου το έστειλε, γιατί ήταν το μικρό μου λεύκωμα αποκομμάτων όταν ήμουν πέντε χρόνων, όταν ζούσα στο Σποκέιν της Ουάσιγκτον. Ανοιξα αυτό το λεύκωμα κι η πρώτη εικόνα που είδα σ' αυτό ήταν μια πανοραμική φωτογραφία του Σποκέιν. Κι από κάτω έγραφε: "Inland Empire". Ετσι, σκέφτηκα πως ήμουν στον σωστό δρόμο».
Οι "300" του Ζακ Σνάιντερ προσβάλλουν...
Οι Ιρανοί μιλούν για συνωμοσία μέσω Χόλιγουντ και κατηγορούν ότι το φιλμ ευθυγραμμίζεται με τον αμερικανικό ψυχρό πόλεμο εναντίον του Ιράν. Ρεκόρ με 70 εκατ. δολάρια στις ΗΠΑ
Μία μέρα αφότου πιστοποιήθηκε πως το «300» του Ζακ Σνάιντερ είναι το πρώτο μεγάλο μπλοκμπάστερ της χρονιάς (στην Ελλάδα και στην Αμερική έσπασε όλα τα ρεκόρ στο ντεμπούτο του), οι Ιρανοί εξαπολύουν δριμύτατο «κατηγορώ» κατά της παραγωγού εταιρείας Warner Bros. Την κατηγορούν για αντι-ιρανικά αισθήματα τα οποία διαφαίνονται μέσα από τους «300» της.
Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ σε ζητήματα τέχνης, μίλησε για ξεκάθαρη προσβολή της περσικής κουλτούρας και ευθυγράμμιση του φιλμ με τον αμερικανικό ψυχρό πόλεμο εναντίον του Ιράν. Παράλληλα, κριτικοί σε ειδική εκπομπή του ειδησεογραφικού δικτύου Χαμπάρ υποστήριξαν πως μετά τους Γερμανούς, τους Ιάπωνες, τους Ρώσους και τους Αραβες, οι Ιρανοί φαίνεται να έχουν γίνει ο νέος «κακός» στις παραγωγές του Χόλιγουντ στο πλαίσιο μιας αμερικάνικης πολιτικής συνομωσίας, η οποία υλοποιείται μέσω του Χόλιγουντ και έχει ως αφετηρία τις συνεχιζόμενες πολιτικές διενέξεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης.
Στην Ελλάδα, πάντως, το φιλμ επικροτείται από τους θεατές. Τι κι αν το «έθαψαν» οι Ελληνες κριτικοί στην πλειονότητά τους, οι 139 ελληνικές αίθουσες που φιλοξένησαν τη «μάχη των Θερμοπυλών κατά Σνάιντερ», από το πανελλαδικό άνοιγμά της στις 8 Μαρτίου, έκοψαν 325.000 εισιτήρια ως και την Κυριακή (11/3). Ετσι, οι σύγχρονοι «300» πέρασαν στην ιστορία ως η ταινία με το μεγαλύτερο εισπρακτικό ρεκόρ στο άνοιγμά της επί ελληνικού εδάφους, καταρρίπτοντας το προηγούμενο της περιπέτειας «Οι πειρατές της Καραϊβικής: Το σεντούκι του νεκρού» (215.000 εισιτήρια).
Ρεκόρ ανοίγματος για τον μήνα Μάρτιο έκανε το φιλμ και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι κριτικοί κυρίως διχάστηκαν (συγκέντρωσε 70 εκατομμύρια δολάρια από τις 9 έως τις 11 Μαρτίου, με το 60% του κοινού να αποτελείται από νεαρούς που έχουν περάσει την εφηβεία). Τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ Μαρτίου που κατείχε η ταινία κινουμένων σχεδίων «Η εποχή των παγετώνων 2: Η απόψυξη» (68 εκατομμύρια δολάρια). Επιπλέον, μετά το «Μatrix reloaded» και τα «Πάθη του Χριστού» που είχαν πάρει τον χαρακτηρισμό «R» (απαγορεύεται η είσοδος κάτω των 17 χωρίς συνοδεία γονέων), το «300» γίνεται η τρίτη ταινία με τον ίδιο χαρακτηρισμό που κάνει εντυπωσιακή πρεμιέρα στην κατηγορία της.
Την ώρα που το Ιράν μιλά για παρέκκλιση από την ιστορία και διαμαρτύρεται για τη μονοδιάστατη απεικόνιση των Περσών στην ταινία («ως άσχημα και βίαια πλάσματα παρά ως ανθρώπινα όντα»), ένας μεγάλος αριθμός Ιρανών που ζουν στο εξωτερικό έχουν αρχίσει παγκόσμια εκστρατεία μέσω e-mail όπου διαμαρτύρονται στη Warner Bros για την προσβολή που διέπραξε απέναντι στην ιστορία και τον περσικό πολιτισμό. (Έθνος, 13.3.2007. ΒΛΕΠΕ και Εικόνες).«300» νικητές στις αίθουσες. Εισπρακτικό ρεκόρ όλων των εποχών με 325.000 εισιτήρια τις πρώτες 4 μέρες
Ρεκόρ όλων των εποχών σημείωσαν οι κινηματογραφικοί «300» με την έξοδό τους στις αίθουσες, φτάνοντας μέσα μόλις σε τέσσερις ημέρες προβολής και σε 139 αίθουσες, τα 325.000 εισιτήρια! Η ταινία του Ζακ Σνάιντερ με την ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών έχει αναγκάσει ακόμη και τους αιθουσάρχες της επαρχίας να κάνουν μεσημεριανές και μεταμεσονύκτιες προβολές για να καλύψουν τη ζήτηση εισιτηρίων, ενώ η πρόβλεψη είναι ότι δεν είναι ανέφικτο να ξεπεραστεί το ρεκόρ της «Λούφα και παραλλαγή», αφού ήδη παρατηρούνται επαναληπτικές επισκέψεις των νεαρών κυρίως θεατών. Το προηγούμενο ρεκόρ τετραημέρου ήταν τον περασμένο Αύγουστο όταν το δεύτερο μέρος των «Πειρατών της Καραϊβικής» είχε φτάσει τα 220.000 εισιτήρια το πρώτο τετραήμερο.
Εξαιρετικά εντυπωσιακό ήταν και το αμερικανικό άνοιγμα της ταινίας. Κατά το πρώτο τριήμερο, οι «300» έφτασαν τα 70 εκατομμύρια δολάρια, ρεκόρ για ταινία που κάνει πρεμιέρα τον Μάρτιο. Οι υψηλές εισπράξεις έκαναν τον υπεύθυνο της εταιρείας μετρήσεων του αμερικανικού box office να πει ότι «το καλοκαίρι έφτασε φέτος νωρίς. Τέτοια νούμερα μόνο σε καλοκαιρινές ταινίες σημειώνονται». Τα 70 εκατομμύρια δολάρια των «300» ήταν περισσότερα από τις εισπράξεις όλων μαζί των υπόλοιπων ταινιών της πρώτης δεκάδας. Εντονες αντιδράσεις ωστόσο, εκφράζονται από το Ιράν για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι Πέρσες στην ταινία. Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ σε ζητήματα τέχνης, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Fars ότι η ταινία είναι μια προσβολή για την περσική κουλτούρα και ευθυγραμμίζεται με τον αμερικανικό «ψυχολογικό πόλεμο» εναντίον του Ιράν. (Η Καθημερινή, 13.3.2007). ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Η Τεχεράνη καταδικάζει ως «αντι-ιρανική» την ταινία «300», Ο Λεωνίδας και το μήλο της Μαρίας Κατσουνάκη, Οι «300» στον 21ο αιώνα του Γεωργίου Π. Μαλούχου
Και στα Νέα (13.3.2007): Καταδικάζουν τους «300» ως εχθρούς του Ιράν. Ο Λεονάιντας και ο Ζέρξις στους «300». Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, οι απόγονοι των Περσών, δηλαδή οι σημερινοί Ιρανοί, καταδικάζουν τους «300», την ταινία που βασίστηκε στο κόμικς του Φρανκ Μίλερ, ως «αντιιρανική», υποστηρίζοντας ότι παρεκκλίνει από την Ιστορία και προσβάλλει τους Πέρσες, που εμφανίζονται ως «άσχημα και βίαια πλάσματα». Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ σε ζητήματα τέχνης, δήλωσε ότι η ταινία ευθυγραμμίζεται με τον αμερικανικό «ψυχολογικό πόλεμο» εναντίον του Ιράν. Και το ειδησεογραφικό δίκτυο Χαμπάρ οργάνωσε ειδική εκπομπή με αφορμή τους «300». Είπαν λοιπόν ότι η ταινία συνδέεται με τις συνεχιζόμενες πολιτικές διενέξεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και πως μετά τους Γερμανούς, τους Ιάπωνες, τους Ρώσους και τους Άραβες, οι Ιρανοί φαίνεται να έχουν γίνει ο νέος «κακός» στις χολιγουντιανές παραγωγές. Γι' αυτό και οι Ιρανοί που ζουν στο εξωτερικό άρχισαν να αποστέλλουν e-mails διαμαρτυρίας προς την κινηματογραφική εταιρεία.Η άλλη άποψη στον Ριζοσπάστη (14.3.2007): Οργή των Ιρανών για τους «300». [Στη φωτογραφία: Αρχαίος Ιρανός, κατά το Χόλιγουντ]. Τις αναπόφευκτες αντιδράσεις είχαν οι σαφείς στοχεύσεις του ιμπεριαλισμού μέσω της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής «300», που δήθεν «πραγματεύεται» τη μάχη των Θερμοπυλών. Την εύλογη οργή των Ιρανών (σ.σ. αντίθετα με την ελληνική απάθεια για την προκλητική ακύρωση κάθε ιστορικότητας και αισθητικής από τις αμερικανικές παραγωγές, που «δανείζονται» την ελληνική αρχαιότητα για να τη μετατρέψουν σε τηλεοπτικό «βίντεο - παιχνίδι») εξέφρασε ο ιρανικός Τύπος.
«Το Χόλιγουντ κηρύσσει τον πόλεμο στους Ιρανούς», γράφει στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Αγιαντέχ-Νο». Σύμφωνα με την εφημερίδα, «το μήνυμα προς το θεατή είναι πως το Ιράν, το οποίο αποτελεί τώρα μέρος του "άξονα του κακού", είναι εδώ και καιρό μια πηγή κακού και πως οι πρόγονοι των Ιρανών είναι οι άγριοι και ανόητοι φονιάδες που περιγράφονται στο "300"».
Ο Τζαβάντ Σαμαγνταρί, σύμβουλος πολιτιστικών θεμάτων του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, εξέλαβε την ταινία σαν «αμερικανικό ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του Ιράν». «Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι του πολιτισμού πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αντλήσουν πνευματική ικανοποίηση λεηλατώντας το ιστορικό παρελθόν του Ιράν και προσβάλλοντας αυτό τον πολιτισμό», δήλωσε.
Τρεις βουλευτές ζήτησαν από το υπουργείο Εξωτερικών να διαμαρτυρηθεί επισήμως εναντίον της παραγωγής και της διανομής αυτής της «αντι-ιρανικής χολιγουντιανής ταινίας», ενώ ένας 30χρονος Ιρανός που είδε την ταινία, ο Αλί, εξήγησε πως «οι Ιρανοί έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι, αφού εδώ και 30 χρόνια παρουσιάζονται σαν να ήταν απολίτιστοι τρομοκράτες».
Ιρανοί χρήστες του Ιντερνετ κυκλοφόρησαν διακήρυξη, επικρίνοντας την ταινία «300», επειδή, μεταξύ άλλων, ο περσικός στρατός παρουσιάζεται σαν συμμορία «τεράτων χωρίς ανθρώπινο χαρακτήρα». Σε κάθε περίπτωση, η ταινία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού ως «προκεχωρημένου φυλακίου» των γεωστρατηγικών, επιθετικών στόχων του.
Στο Έθνος (14.3.2007): «Ο Ξέρξης, η παιδεραστία, τα τέρατα και ο Εφιάλτης». Η μάχη των Θερμοπυλών ήταν πραγματική αλλά πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι το «300»; Καθόλου, απαντά ένα άρθρο της καναδικής εφημερίδας «Τορόντο Σταρ», που κάνει λόγο για παραχάραξη της Ιστορίας, ενισχύοντας την παραφιλολογία γύρω από την πολύκροτη περιπέτεια του Ζακ Σνάιντερ. Μια παραφιλολογία που συνεχίζεται, καθώς ειδήμονες δημοσιοποιούν τις απόψεις τους γύρω από την ιστορική ακρίβεια της ταινίας, οι Ελληνες τρέχουν για να τη δουν και τα εγχώρια blogs του Διαδικτύου έχουν πάρει φωτιά από τα χιλιάδες e-mail θεατών που στο σύνολό τους την εκθειάζουν.
Εν προκειμένω, λάδι στη φωτιά ρίχνει το άρθρο του Εφρέμ Λιτλ, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, που είδε την ταινία και αποφάσισε να αναφερθεί εκτενώς στις ανακρίβειές της επισημαίνοντας πως ο τρόπος με τον οποίο το «300» εξυψώνει τη σπαρτιατική κοινωνία είναι προβληματικός έως και ανησυχητικός. Το σκεπτικό του θα ικανοποιήσει τους Ιρανούς που μιλούν για υποκινούμενο από τους Αμερικανούς «ψυχολογικό πόλεμο εναντίον της χώρας τους», αλλά μάλλον θα απογοητεύσει τα εθνικιστικά αισθήματα όσων αναπτερώθηκαν από το φιλμ.
Ο κύριος Λιτλ, λοιπόν, κάνει μια σύντομη αναδρομή στη σπαρτιατική κοινωνία (τους είλωτες που δούλευαν στη σκλαβιά για να μπορούν οι ελεύθεροι Σπαρτιάτες να είναι επαγγελματίες στρατιώτες, τη σπαρτιατική εκπαίδευση που περιλάμβανε και την παιδεραστία). Τονίζει δε, πως ως σήμερα γνωρίζουμε λίγα για τον βασιλιά Λεωνίδα και καμία πηγή δεν δίνει στοιχεία για την παράνομη συνωμοσία του να πάει κόντρα στους πέντε εφόρους, τους ανώτατους αξιωματούχους της Σπάρτης, που στην ταινία φαίνονται σαν γερασμένοι λεπροί, ώστε να αντιμετωπίσει με τους επίλεκτους τριακόσιους τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
«Καταλαβαίνω την κινηματογραφική ανάγκη για καλοσχηματισμένους κοιλιακούς», λέει ο Εφρέμ Λιτλ, αλλά όχι γιατί οι Πέρσες είναι τέρατα σε αντίθεση με τους Σπαρτιάτες που είναι εντελώς ανθρώπινοι. Ακόμη, γιατί ο Ξέρξης παρουσιάζεται σαν ομοφυλόφιλος; Σαν ένα έκτρωμα της φύσης, δηλαδή, τη στιγμή που η παιδεραστία ήταν συνηθισμένη στην αρχαία Σπάρτη. Στους «300» βέβαια, η ομοφυλοφιλία αποδίδεται αποκλειστικά στους Αθηναίους. Και ο Εφιάλτης, από σαφέστατα υγιής Λάκωνας δεν είναι παρά ένας παραμορφωμένος απόκληρος της κοινωνίας.
Στο Έθνος (16.3.2007): Lena Ηeadey: Μία γυναίκα για 300 άντρες!
Paper. Από τον Μανώλη Κρανάκη
Οσοι τη γνώριζαν από πριν, δεν εκπλήσσονται με τα όσα κολακευτικά τής «καταλογίζει» ο συμπρωταγωνιστής της, Τζέραλντ Μπάτλερ, ο οποίος υποδύεται τον Λεωνίδα στην κατά Χόλιγουντ εκδοχή της θρυλικής μάχης των Θερμοπυλών. «Η Λένα είναι τόσο σκληρή, τόσο προσγειωμένη και τόσο δυνατή... Και τόσο όμορφη... Στα μάτια της φαίνεται η σοφία που κρύβει μέσα της. Η Λένα έδωσε στη βασίλισσα της Σπάρτης, τη Γοργώ, ευφυϊα και φλόγα.»
«Καταδικασμένη» να γίνει αργά ή γρήγορα διάσημη, η Λένα Χέντι θα μπορούσε να είναι η Αντζελίνα Τζολί στη θέση της Αντζελίνα Τζολί. Για δύο και μόνο λόγους: πρώτον, γιατί υποδύεται μια βασίλισσα στη χολιγουντιανή εκδοχή μίας ακόμη πτυχής της ελληνικής ιστορίας (όπως η Αντζελίνα υποδύθηκε την Ολυμπιάδα στον Αλέξανδρο του Ολιβερ Στόουν) και, δεύτερον και κυριότερο, επειδή το κορμί της Χέντι είναι γεμάτο από τατουάζ πρώην εραστών, ερωτικά και λοιπά σύμβολα εσώτερης αυτοπεποίθησης.
Μόνο που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για τη Χέντι να γίνει η νέα Αντζελίνα Τζολί. Πολύ απλά γιατί μπορεί να είναι η νέα... Λένα Χέντι. Η Αγγλίδα που γεννήθηκε στις Βερμούδες επειδή ο αστυνομικός πατέρας της έπρεπε να μετακομίσει εκεί για την εκπαίδευσή του λίγο πριν από τη γέννησή της, το 1973, και θα επέστρεφε στην Αγγλία για να «περάσει εφηβεία» και να αποφοιτήσει τελικά από σχολή Υποκριτικής το 1994. Η νεαρή ηθοποιός που θα τραβούσε την προσοχή ενός casting agent σε ηλικία 15 ετών και που με τον πρώτο μεγάλο της ρόλο στο πλευρό του Τζέρεμι Αϊρονς το 1992 στο Waterland του Στίβεν Τζίλενχολ θα εκτοξευόταν αυτόματα στη λίστα με τα πιο υποσχόμενα νέα ταλέντα της Μεγάλης Βρετανίας. Και λίγο πριν 300 άντρες και μαζί ολόκληρος ο αντρικός πληθυσμός του πλανήτη πιουν νερό στο όνομά της, θα τολμούσε, αντίθετα από οποιαδήποτε ηθοποιό της γενιάς της, να πρωταγωνιστήσει σε μια ρομαντική κομεντί, στο ρόλο μιας γυναίκας που ερωτεύεται γυναίκα. Το Καλύτερα οι δυο μας υπήρξε ίσως η πιο ριψοκίνδυνη αλλά ταυτόχρονα ευφυής κίνηση για την καριέρα της, ανοίγοντας ορίζοντες σε όσους δεν γνώριζαν ακόμη τι εστί Λένα Χέντι, αποδεικνύοντας πως ό,τι είναι σέξι μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δυναμικό.
Το 300 που ακολούθησε ήταν απλώς η δικαίωση. Η ευκαιρία που χρειάζεται κάθε «άγνωστος» ηθοποιός προκειμένου να μεταμορφωθεί εν μία νυκτί σε παγκόσμια είδηση. Και την ίδια στιγμή, η ιδανική επιλογή για το ρόλο της βασίλισσας Γοργούς, η οποία με παραδειγματική αυτοθυσία θα πείσει τους Σπαρτιάτες να υποστηρίξουν την επιχείρηση αυτοκτονίας του Λεωνίδα. Οπως περιγράφει και ο ίδιος ο δημιουργός του 300, κομίστας Φρανκ Μίλερ: «Οι γυναίκες της Σπάρτης είναι πολεμιστές της Σπάρτης, ακριβώς όπως οι άντρες. Στέλνουν τον άντρα πρώτα στη μάχη, αλλά μπορείς να δεις στην ταινία πως οι γυναίκες είναι αρκετά δυναμικές. Η Γοργώ είναι σε κάθε περίπτωση υπέροχη. Αυτή και ο Λεωνίδας προσέχουν ο ένας τον άλλον και στην πραγματικότητα η συμβολή της Γοργούς είναι καθοριστική στη στρατηγική. Υπάρχει πολύ μεγάλο συναισθηματικό βάθος και πνευματική αλληλεγγύη μεταξύ τους.»
Η ίδια η Χέντι είναι απλά ενθουσιώδης: «Το 300 ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Το να δουλεύεις με το blue και το greenscreen (σ.σ. έτσι ονομάζεται η τεχνική με την οποία οι ηθοποιοί παίζουν τους ρόλους τους χωρίς φόντο προκειμένου να προστεθεί αργότερα το φόντο από ηλεκτρονικό υπολογιστή) ήταν λίγο τρομακτικό. Συναισθηματικά δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο μπορείς να συνδεθείς, εκτός από τον άλλο ηθοποιό. Δεν υπάρχει καρέκλα, τραπέζι τίποτα. Αλλά ο σκηνοθέτης, Ζακ Σνάιντερ, ήταν υπέροχος. Η Γοργώ είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας στην ταινία, κυρίως εξαιτίας όσων προσπαθεί να ξεπεράσει, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να θυσιαστεί. Κάποιοι άνθρωποι έχουν εκ γενετής το χάρισμα να καταλήγουν σε αποφάσεις χωρίς πολλή ανάλυση. Ο μόνος τρόπος να φτάσεις εκεί είναι με την καρδιά και τα κότσια. Η Γοργώ είναι η καρδιά της Σπάρτης, είναι το ένστικτο της Σπάρτης και το ένστικτο μας οδηγεί συνήθως στη σωστή απόφαση.»
Οπως και το δικό της ένστικτο την έσπρωξε να φλερτάρει διακριτικά με το Χόλιγουντ (παίζοντας για παράδειγμα στους Αδερφούς Γκριμ του Τέρι Γκίλιαμ δίπλα στους Χιθ Λέτζερ και Μόνικα Μπελούτσι), να κάνει μαθήματα μποξ και να φεύγει από την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της γιόγκα που έμαθε στην Ινδία. Σίγουρη πως αυτό που έχει πάντοτε σημασία στη ζωή είναι να βρίσκεσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή: «Περισσότερο από οτιδήποτε πιστεύω πως η ζωή είναι θέμα σωστού timing. Ξέρω ακριβώς πως κάθε κατάσταση της ζωής μου υπήρξε αποτέλεσμα της ίδιας ερώτησης: Γιατί τώρα; Και κάθε φορά ήταν μια δοκιμασία ή ανάλογα μια υπέροχη στιγμή. Γι αυτό και η ζωή είναι τόσο υπέροχη.»
ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Τέα Βασιλειάδου "Η ιστορία επαναλαμβάνεται στις... ψηφιακές Θερμοπύλες". Ημερησία, 10.3.2007
Μία μέρα αφότου πιστοποιήθηκε πως το «300» του Ζακ Σνάιντερ είναι το πρώτο μεγάλο μπλοκμπάστερ της χρονιάς (στην Ελλάδα και στην Αμερική έσπασε όλα τα ρεκόρ στο ντεμπούτο του), οι Ιρανοί εξαπολύουν δριμύτατο «κατηγορώ» κατά της παραγωγού εταιρείας Warner Bros. Την κατηγορούν για αντι-ιρανικά αισθήματα τα οποία διαφαίνονται μέσα από τους «300» της.
Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ σε ζητήματα τέχνης, μίλησε για ξεκάθαρη προσβολή της περσικής κουλτούρας και ευθυγράμμιση του φιλμ με τον αμερικανικό ψυχρό πόλεμο εναντίον του Ιράν. Παράλληλα, κριτικοί σε ειδική εκπομπή του ειδησεογραφικού δικτύου Χαμπάρ υποστήριξαν πως μετά τους Γερμανούς, τους Ιάπωνες, τους Ρώσους και τους Αραβες, οι Ιρανοί φαίνεται να έχουν γίνει ο νέος «κακός» στις παραγωγές του Χόλιγουντ στο πλαίσιο μιας αμερικάνικης πολιτικής συνομωσίας, η οποία υλοποιείται μέσω του Χόλιγουντ και έχει ως αφετηρία τις συνεχιζόμενες πολιτικές διενέξεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης.
Στην Ελλάδα, πάντως, το φιλμ επικροτείται από τους θεατές. Τι κι αν το «έθαψαν» οι Ελληνες κριτικοί στην πλειονότητά τους, οι 139 ελληνικές αίθουσες που φιλοξένησαν τη «μάχη των Θερμοπυλών κατά Σνάιντερ», από το πανελλαδικό άνοιγμά της στις 8 Μαρτίου, έκοψαν 325.000 εισιτήρια ως και την Κυριακή (11/3). Ετσι, οι σύγχρονοι «300» πέρασαν στην ιστορία ως η ταινία με το μεγαλύτερο εισπρακτικό ρεκόρ στο άνοιγμά της επί ελληνικού εδάφους, καταρρίπτοντας το προηγούμενο της περιπέτειας «Οι πειρατές της Καραϊβικής: Το σεντούκι του νεκρού» (215.000 εισιτήρια).
Ρεκόρ ανοίγματος για τον μήνα Μάρτιο έκανε το φιλμ και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι κριτικοί κυρίως διχάστηκαν (συγκέντρωσε 70 εκατομμύρια δολάρια από τις 9 έως τις 11 Μαρτίου, με το 60% του κοινού να αποτελείται από νεαρούς που έχουν περάσει την εφηβεία). Τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ Μαρτίου που κατείχε η ταινία κινουμένων σχεδίων «Η εποχή των παγετώνων 2: Η απόψυξη» (68 εκατομμύρια δολάρια). Επιπλέον, μετά το «Μatrix reloaded» και τα «Πάθη του Χριστού» που είχαν πάρει τον χαρακτηρισμό «R» (απαγορεύεται η είσοδος κάτω των 17 χωρίς συνοδεία γονέων), το «300» γίνεται η τρίτη ταινία με τον ίδιο χαρακτηρισμό που κάνει εντυπωσιακή πρεμιέρα στην κατηγορία της.
Την ώρα που το Ιράν μιλά για παρέκκλιση από την ιστορία και διαμαρτύρεται για τη μονοδιάστατη απεικόνιση των Περσών στην ταινία («ως άσχημα και βίαια πλάσματα παρά ως ανθρώπινα όντα»), ένας μεγάλος αριθμός Ιρανών που ζουν στο εξωτερικό έχουν αρχίσει παγκόσμια εκστρατεία μέσω e-mail όπου διαμαρτύρονται στη Warner Bros για την προσβολή που διέπραξε απέναντι στην ιστορία και τον περσικό πολιτισμό. (Έθνος, 13.3.2007. ΒΛΕΠΕ και Εικόνες).«300» νικητές στις αίθουσες. Εισπρακτικό ρεκόρ όλων των εποχών με 325.000 εισιτήρια τις πρώτες 4 μέρες
Ρεκόρ όλων των εποχών σημείωσαν οι κινηματογραφικοί «300» με την έξοδό τους στις αίθουσες, φτάνοντας μέσα μόλις σε τέσσερις ημέρες προβολής και σε 139 αίθουσες, τα 325.000 εισιτήρια! Η ταινία του Ζακ Σνάιντερ με την ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών έχει αναγκάσει ακόμη και τους αιθουσάρχες της επαρχίας να κάνουν μεσημεριανές και μεταμεσονύκτιες προβολές για να καλύψουν τη ζήτηση εισιτηρίων, ενώ η πρόβλεψη είναι ότι δεν είναι ανέφικτο να ξεπεραστεί το ρεκόρ της «Λούφα και παραλλαγή», αφού ήδη παρατηρούνται επαναληπτικές επισκέψεις των νεαρών κυρίως θεατών. Το προηγούμενο ρεκόρ τετραημέρου ήταν τον περασμένο Αύγουστο όταν το δεύτερο μέρος των «Πειρατών της Καραϊβικής» είχε φτάσει τα 220.000 εισιτήρια το πρώτο τετραήμερο.
Εξαιρετικά εντυπωσιακό ήταν και το αμερικανικό άνοιγμα της ταινίας. Κατά το πρώτο τριήμερο, οι «300» έφτασαν τα 70 εκατομμύρια δολάρια, ρεκόρ για ταινία που κάνει πρεμιέρα τον Μάρτιο. Οι υψηλές εισπράξεις έκαναν τον υπεύθυνο της εταιρείας μετρήσεων του αμερικανικού box office να πει ότι «το καλοκαίρι έφτασε φέτος νωρίς. Τέτοια νούμερα μόνο σε καλοκαιρινές ταινίες σημειώνονται». Τα 70 εκατομμύρια δολάρια των «300» ήταν περισσότερα από τις εισπράξεις όλων μαζί των υπόλοιπων ταινιών της πρώτης δεκάδας. Εντονες αντιδράσεις ωστόσο, εκφράζονται από το Ιράν για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι Πέρσες στην ταινία. Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ σε ζητήματα τέχνης, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Fars ότι η ταινία είναι μια προσβολή για την περσική κουλτούρα και ευθυγραμμίζεται με τον αμερικανικό «ψυχολογικό πόλεμο» εναντίον του Ιράν. (Η Καθημερινή, 13.3.2007). ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Η Τεχεράνη καταδικάζει ως «αντι-ιρανική» την ταινία «300», Ο Λεωνίδας και το μήλο της Μαρίας Κατσουνάκη, Οι «300» στον 21ο αιώνα του Γεωργίου Π. Μαλούχου
Και στα Νέα (13.3.2007): Καταδικάζουν τους «300» ως εχθρούς του Ιράν. Ο Λεονάιντας και ο Ζέρξις στους «300». Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, οι απόγονοι των Περσών, δηλαδή οι σημερινοί Ιρανοί, καταδικάζουν τους «300», την ταινία που βασίστηκε στο κόμικς του Φρανκ Μίλερ, ως «αντιιρανική», υποστηρίζοντας ότι παρεκκλίνει από την Ιστορία και προσβάλλει τους Πέρσες, που εμφανίζονται ως «άσχημα και βίαια πλάσματα». Ο Τζαβάντ Σαμκαντρί, σύμβουλος του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ σε ζητήματα τέχνης, δήλωσε ότι η ταινία ευθυγραμμίζεται με τον αμερικανικό «ψυχολογικό πόλεμο» εναντίον του Ιράν. Και το ειδησεογραφικό δίκτυο Χαμπάρ οργάνωσε ειδική εκπομπή με αφορμή τους «300». Είπαν λοιπόν ότι η ταινία συνδέεται με τις συνεχιζόμενες πολιτικές διενέξεις μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνης για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και πως μετά τους Γερμανούς, τους Ιάπωνες, τους Ρώσους και τους Άραβες, οι Ιρανοί φαίνεται να έχουν γίνει ο νέος «κακός» στις χολιγουντιανές παραγωγές. Γι' αυτό και οι Ιρανοί που ζουν στο εξωτερικό άρχισαν να αποστέλλουν e-mails διαμαρτυρίας προς την κινηματογραφική εταιρεία.Η άλλη άποψη στον Ριζοσπάστη (14.3.2007): Οργή των Ιρανών για τους «300». [Στη φωτογραφία: Αρχαίος Ιρανός, κατά το Χόλιγουντ]. Τις αναπόφευκτες αντιδράσεις είχαν οι σαφείς στοχεύσεις του ιμπεριαλισμού μέσω της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής «300», που δήθεν «πραγματεύεται» τη μάχη των Θερμοπυλών. Την εύλογη οργή των Ιρανών (σ.σ. αντίθετα με την ελληνική απάθεια για την προκλητική ακύρωση κάθε ιστορικότητας και αισθητικής από τις αμερικανικές παραγωγές, που «δανείζονται» την ελληνική αρχαιότητα για να τη μετατρέψουν σε τηλεοπτικό «βίντεο - παιχνίδι») εξέφρασε ο ιρανικός Τύπος.
«Το Χόλιγουντ κηρύσσει τον πόλεμο στους Ιρανούς», γράφει στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «Αγιαντέχ-Νο». Σύμφωνα με την εφημερίδα, «το μήνυμα προς το θεατή είναι πως το Ιράν, το οποίο αποτελεί τώρα μέρος του "άξονα του κακού", είναι εδώ και καιρό μια πηγή κακού και πως οι πρόγονοι των Ιρανών είναι οι άγριοι και ανόητοι φονιάδες που περιγράφονται στο "300"».
Ο Τζαβάντ Σαμαγνταρί, σύμβουλος πολιτιστικών θεμάτων του προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, εξέλαβε την ταινία σαν «αμερικανικό ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του Ιράν». «Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι του πολιτισμού πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αντλήσουν πνευματική ικανοποίηση λεηλατώντας το ιστορικό παρελθόν του Ιράν και προσβάλλοντας αυτό τον πολιτισμό», δήλωσε.
Τρεις βουλευτές ζήτησαν από το υπουργείο Εξωτερικών να διαμαρτυρηθεί επισήμως εναντίον της παραγωγής και της διανομής αυτής της «αντι-ιρανικής χολιγουντιανής ταινίας», ενώ ένας 30χρονος Ιρανός που είδε την ταινία, ο Αλί, εξήγησε πως «οι Ιρανοί έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι, αφού εδώ και 30 χρόνια παρουσιάζονται σαν να ήταν απολίτιστοι τρομοκράτες».
Ιρανοί χρήστες του Ιντερνετ κυκλοφόρησαν διακήρυξη, επικρίνοντας την ταινία «300», επειδή, μεταξύ άλλων, ο περσικός στρατός παρουσιάζεται σαν συμμορία «τεράτων χωρίς ανθρώπινο χαρακτήρα». Σε κάθε περίπτωση, η ταινία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ρόλου του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού ως «προκεχωρημένου φυλακίου» των γεωστρατηγικών, επιθετικών στόχων του.
Στο Έθνος (14.3.2007): «Ο Ξέρξης, η παιδεραστία, τα τέρατα και ο Εφιάλτης». Η μάχη των Θερμοπυλών ήταν πραγματική αλλά πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι το «300»; Καθόλου, απαντά ένα άρθρο της καναδικής εφημερίδας «Τορόντο Σταρ», που κάνει λόγο για παραχάραξη της Ιστορίας, ενισχύοντας την παραφιλολογία γύρω από την πολύκροτη περιπέτεια του Ζακ Σνάιντερ. Μια παραφιλολογία που συνεχίζεται, καθώς ειδήμονες δημοσιοποιούν τις απόψεις τους γύρω από την ιστορική ακρίβεια της ταινίας, οι Ελληνες τρέχουν για να τη δουν και τα εγχώρια blogs του Διαδικτύου έχουν πάρει φωτιά από τα χιλιάδες e-mail θεατών που στο σύνολό τους την εκθειάζουν.
Εν προκειμένω, λάδι στη φωτιά ρίχνει το άρθρο του Εφρέμ Λιτλ, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, που είδε την ταινία και αποφάσισε να αναφερθεί εκτενώς στις ανακρίβειές της επισημαίνοντας πως ο τρόπος με τον οποίο το «300» εξυψώνει τη σπαρτιατική κοινωνία είναι προβληματικός έως και ανησυχητικός. Το σκεπτικό του θα ικανοποιήσει τους Ιρανούς που μιλούν για υποκινούμενο από τους Αμερικανούς «ψυχολογικό πόλεμο εναντίον της χώρας τους», αλλά μάλλον θα απογοητεύσει τα εθνικιστικά αισθήματα όσων αναπτερώθηκαν από το φιλμ.
Ο κύριος Λιτλ, λοιπόν, κάνει μια σύντομη αναδρομή στη σπαρτιατική κοινωνία (τους είλωτες που δούλευαν στη σκλαβιά για να μπορούν οι ελεύθεροι Σπαρτιάτες να είναι επαγγελματίες στρατιώτες, τη σπαρτιατική εκπαίδευση που περιλάμβανε και την παιδεραστία). Τονίζει δε, πως ως σήμερα γνωρίζουμε λίγα για τον βασιλιά Λεωνίδα και καμία πηγή δεν δίνει στοιχεία για την παράνομη συνωμοσία του να πάει κόντρα στους πέντε εφόρους, τους ανώτατους αξιωματούχους της Σπάρτης, που στην ταινία φαίνονται σαν γερασμένοι λεπροί, ώστε να αντιμετωπίσει με τους επίλεκτους τριακόσιους τους Πέρσες στις Θερμοπύλες.
«Καταλαβαίνω την κινηματογραφική ανάγκη για καλοσχηματισμένους κοιλιακούς», λέει ο Εφρέμ Λιτλ, αλλά όχι γιατί οι Πέρσες είναι τέρατα σε αντίθεση με τους Σπαρτιάτες που είναι εντελώς ανθρώπινοι. Ακόμη, γιατί ο Ξέρξης παρουσιάζεται σαν ομοφυλόφιλος; Σαν ένα έκτρωμα της φύσης, δηλαδή, τη στιγμή που η παιδεραστία ήταν συνηθισμένη στην αρχαία Σπάρτη. Στους «300» βέβαια, η ομοφυλοφιλία αποδίδεται αποκλειστικά στους Αθηναίους. Και ο Εφιάλτης, από σαφέστατα υγιής Λάκωνας δεν είναι παρά ένας παραμορφωμένος απόκληρος της κοινωνίας.
Στο Έθνος (16.3.2007): Lena Ηeadey: Μία γυναίκα για 300 άντρες!
Paper. Από τον Μανώλη Κρανάκη
Οσοι τη γνώριζαν από πριν, δεν εκπλήσσονται με τα όσα κολακευτικά τής «καταλογίζει» ο συμπρωταγωνιστής της, Τζέραλντ Μπάτλερ, ο οποίος υποδύεται τον Λεωνίδα στην κατά Χόλιγουντ εκδοχή της θρυλικής μάχης των Θερμοπυλών. «Η Λένα είναι τόσο σκληρή, τόσο προσγειωμένη και τόσο δυνατή... Και τόσο όμορφη... Στα μάτια της φαίνεται η σοφία που κρύβει μέσα της. Η Λένα έδωσε στη βασίλισσα της Σπάρτης, τη Γοργώ, ευφυϊα και φλόγα.»
«Καταδικασμένη» να γίνει αργά ή γρήγορα διάσημη, η Λένα Χέντι θα μπορούσε να είναι η Αντζελίνα Τζολί στη θέση της Αντζελίνα Τζολί. Για δύο και μόνο λόγους: πρώτον, γιατί υποδύεται μια βασίλισσα στη χολιγουντιανή εκδοχή μίας ακόμη πτυχής της ελληνικής ιστορίας (όπως η Αντζελίνα υποδύθηκε την Ολυμπιάδα στον Αλέξανδρο του Ολιβερ Στόουν) και, δεύτερον και κυριότερο, επειδή το κορμί της Χέντι είναι γεμάτο από τατουάζ πρώην εραστών, ερωτικά και λοιπά σύμβολα εσώτερης αυτοπεποίθησης.
Μόνο που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για τη Χέντι να γίνει η νέα Αντζελίνα Τζολί. Πολύ απλά γιατί μπορεί να είναι η νέα... Λένα Χέντι. Η Αγγλίδα που γεννήθηκε στις Βερμούδες επειδή ο αστυνομικός πατέρας της έπρεπε να μετακομίσει εκεί για την εκπαίδευσή του λίγο πριν από τη γέννησή της, το 1973, και θα επέστρεφε στην Αγγλία για να «περάσει εφηβεία» και να αποφοιτήσει τελικά από σχολή Υποκριτικής το 1994. Η νεαρή ηθοποιός που θα τραβούσε την προσοχή ενός casting agent σε ηλικία 15 ετών και που με τον πρώτο μεγάλο της ρόλο στο πλευρό του Τζέρεμι Αϊρονς το 1992 στο Waterland του Στίβεν Τζίλενχολ θα εκτοξευόταν αυτόματα στη λίστα με τα πιο υποσχόμενα νέα ταλέντα της Μεγάλης Βρετανίας. Και λίγο πριν 300 άντρες και μαζί ολόκληρος ο αντρικός πληθυσμός του πλανήτη πιουν νερό στο όνομά της, θα τολμούσε, αντίθετα από οποιαδήποτε ηθοποιό της γενιάς της, να πρωταγωνιστήσει σε μια ρομαντική κομεντί, στο ρόλο μιας γυναίκας που ερωτεύεται γυναίκα. Το Καλύτερα οι δυο μας υπήρξε ίσως η πιο ριψοκίνδυνη αλλά ταυτόχρονα ευφυής κίνηση για την καριέρα της, ανοίγοντας ορίζοντες σε όσους δεν γνώριζαν ακόμη τι εστί Λένα Χέντι, αποδεικνύοντας πως ό,τι είναι σέξι μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δυναμικό.
Το 300 που ακολούθησε ήταν απλώς η δικαίωση. Η ευκαιρία που χρειάζεται κάθε «άγνωστος» ηθοποιός προκειμένου να μεταμορφωθεί εν μία νυκτί σε παγκόσμια είδηση. Και την ίδια στιγμή, η ιδανική επιλογή για το ρόλο της βασίλισσας Γοργούς, η οποία με παραδειγματική αυτοθυσία θα πείσει τους Σπαρτιάτες να υποστηρίξουν την επιχείρηση αυτοκτονίας του Λεωνίδα. Οπως περιγράφει και ο ίδιος ο δημιουργός του 300, κομίστας Φρανκ Μίλερ: «Οι γυναίκες της Σπάρτης είναι πολεμιστές της Σπάρτης, ακριβώς όπως οι άντρες. Στέλνουν τον άντρα πρώτα στη μάχη, αλλά μπορείς να δεις στην ταινία πως οι γυναίκες είναι αρκετά δυναμικές. Η Γοργώ είναι σε κάθε περίπτωση υπέροχη. Αυτή και ο Λεωνίδας προσέχουν ο ένας τον άλλον και στην πραγματικότητα η συμβολή της Γοργούς είναι καθοριστική στη στρατηγική. Υπάρχει πολύ μεγάλο συναισθηματικό βάθος και πνευματική αλληλεγγύη μεταξύ τους.»
Η ίδια η Χέντι είναι απλά ενθουσιώδης: «Το 300 ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Το να δουλεύεις με το blue και το greenscreen (σ.σ. έτσι ονομάζεται η τεχνική με την οποία οι ηθοποιοί παίζουν τους ρόλους τους χωρίς φόντο προκειμένου να προστεθεί αργότερα το φόντο από ηλεκτρονικό υπολογιστή) ήταν λίγο τρομακτικό. Συναισθηματικά δεν υπάρχει τίποτα με το οποίο μπορείς να συνδεθείς, εκτός από τον άλλο ηθοποιό. Δεν υπάρχει καρέκλα, τραπέζι τίποτα. Αλλά ο σκηνοθέτης, Ζακ Σνάιντερ, ήταν υπέροχος. Η Γοργώ είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας στην ταινία, κυρίως εξαιτίας όσων προσπαθεί να ξεπεράσει, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να θυσιαστεί. Κάποιοι άνθρωποι έχουν εκ γενετής το χάρισμα να καταλήγουν σε αποφάσεις χωρίς πολλή ανάλυση. Ο μόνος τρόπος να φτάσεις εκεί είναι με την καρδιά και τα κότσια. Η Γοργώ είναι η καρδιά της Σπάρτης, είναι το ένστικτο της Σπάρτης και το ένστικτο μας οδηγεί συνήθως στη σωστή απόφαση.»
Οπως και το δικό της ένστικτο την έσπρωξε να φλερτάρει διακριτικά με το Χόλιγουντ (παίζοντας για παράδειγμα στους Αδερφούς Γκριμ του Τέρι Γκίλιαμ δίπλα στους Χιθ Λέτζερ και Μόνικα Μπελούτσι), να κάνει μαθήματα μποξ και να φεύγει από την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας τις τεχνικές της γιόγκα που έμαθε στην Ινδία. Σίγουρη πως αυτό που έχει πάντοτε σημασία στη ζωή είναι να βρίσκεσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή: «Περισσότερο από οτιδήποτε πιστεύω πως η ζωή είναι θέμα σωστού timing. Ξέρω ακριβώς πως κάθε κατάσταση της ζωής μου υπήρξε αποτέλεσμα της ίδιας ερώτησης: Γιατί τώρα; Και κάθε φορά ήταν μια δοκιμασία ή ανάλογα μια υπέροχη στιγμή. Γι αυτό και η ζωή είναι τόσο υπέροχη.»
ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Τέα Βασιλειάδου "Η ιστορία επαναλαμβάνεται στις... ψηφιακές Θερμοπύλες". Ημερησία, 10.3.2007
O σκηνοθέτης Απόστολος Τεγόπουλος
Ενα από τα πιο δημοφιλή κινηματογραφικά είδη του ελληνικού σινεμά, το ελληνικό μελό, είχε την υπογραφή ενός κυρίως ανθρώπου, του Απόστολου Τεγόπουλου, που πέθανε ξαφνικά στα 71 του χρόνια. Ο Τεγόπουλος αισθάνθηκε αδιαθεσία το βράδυ της Πέμπτης κατά τη διάρκεια γεύματος του οργανισμού συλλογικής διαχείρισης «Αθηνά» και εξέπνευσε λίγο αργότερα, ενώ η κηδεία του έγινε στις 2 Απριλίου, το μεσημέρι από το Α΄ Νεκροταφείο.
Το όνομά του ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με τα δακρύβρεχτα μελό της δεκαετίας του ’60, αλλά και με το όνομα του Νίκου Ξανθόπουλου, τον οποίο ο Τεγόπουλος καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή και ως «παιδί του λαού», μέσα από τις 24 ταινίες που γύρισαν μαζί. Η εταιρεία παραγωγής του, η «Κλακ Φιλμς», ο λογότυπος της οποίας συνοδευόταν από το σλόγκαν «Ταινίες για όλη την οικογένεια», παρήγαγε λαϊκά δράματα με δημοφιλείς πρωταγωνιστές, μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στις πιο ραφιναρισμένες παραγωγές του Φίνου.
Ο Απόστολος Τεγόπουλος ίδρυσε την «Κλακ Φιλμς» το 1963, με πρώτη ταινία της εταιρείας τις «Πληγωμένες καρδιές». Οι τίτλοι των ταινιών του μαρτυρούν και το περιεχόμενο: «Αγάπησα και πόνεσα», «Είμαι μια δυστυχισμένη», «Περιφρόνα με γλυκιά μου», «Με πόνο και με δάκρυ», «Ο κατατρεγμένος», «Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο», «Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί», «Ταπεινός και καταφρονεμένος». Μεγαλύτερη επιτυχία της συνεργασίας Τεγόπουλου - Ξανθόπουλου ήταν το τρίωρο έπος «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», μια ταινία στα πρότυπα των ινδικών δραμάτων της εποχής.
Ο Απόστολος Τεγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή και στη Σχολή Σταυράκου. Στη διάρκεια της καριέρας του γύρισε περισσότερες από 200 ταινίες, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Υπήρξε επί χρόνια πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Παραγωγών Κινηματογράφου, Τηλεόρασης και Βίντεο και εκπρόσωπός του μέχρι σήμερα στο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του υπουργείου Πολιτισμού.
[Δες Η Καθημερινή, 3.4.2007]
Το όνομά του ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με τα δακρύβρεχτα μελό της δεκαετίας του ’60, αλλά και με το όνομα του Νίκου Ξανθόπουλου, τον οποίο ο Τεγόπουλος καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή και ως «παιδί του λαού», μέσα από τις 24 ταινίες που γύρισαν μαζί. Η εταιρεία παραγωγής του, η «Κλακ Φιλμς», ο λογότυπος της οποίας συνοδευόταν από το σλόγκαν «Ταινίες για όλη την οικογένεια», παρήγαγε λαϊκά δράματα με δημοφιλείς πρωταγωνιστές, μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στις πιο ραφιναρισμένες παραγωγές του Φίνου.
Ο Απόστολος Τεγόπουλος ίδρυσε την «Κλακ Φιλμς» το 1963, με πρώτη ταινία της εταιρείας τις «Πληγωμένες καρδιές». Οι τίτλοι των ταινιών του μαρτυρούν και το περιεχόμενο: «Αγάπησα και πόνεσα», «Είμαι μια δυστυχισμένη», «Περιφρόνα με γλυκιά μου», «Με πόνο και με δάκρυ», «Ο κατατρεγμένος», «Ο άνθρωπος που γύρισε από τον πόνο», «Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί», «Ταπεινός και καταφρονεμένος». Μεγαλύτερη επιτυχία της συνεργασίας Τεγόπουλου - Ξανθόπουλου ήταν το τρίωρο έπος «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου», μια ταινία στα πρότυπα των ινδικών δραμάτων της εποχής.
Ο Απόστολος Τεγόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή και στη Σχολή Σταυράκου. Στη διάρκεια της καριέρας του γύρισε περισσότερες από 200 ταινίες, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση. Υπήρξε επί χρόνια πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Παραγωγών Κινηματογράφου, Τηλεόρασης και Βίντεο και εκπρόσωπός του μέχρι σήμερα στο Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του υπουργείου Πολιτισμού.
[Δες Η Καθημερινή, 3.4.2007]
Subscribe to:
Posts (Atom)