Η Ανθή, που ήταν αγόρι

Το λιγότερο τολμηρή. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση της νεαρής ηθοποιού Σοφίας Γεωργοβασίλη να υποδυθεί -στην πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση- την Ανθή, ένα αγόρι που μεγάλωσε σαν κορίτσι; Είναι η ηρωίδα της ταινίας του Βαρδή Μαρινάκη, «Μαύρο Λιβάδι».

Η ιστορία μάς πηγαίνει στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα του 1650, σε ένα χριστιανικό μοναστήρι, όπου μεγαλώνει η Ανθή. Ενας τραυματισμένος γενίτσαρος (Χρήστος Πασσαλής) βρίσκει θαλπωρή στο μοναστήρι. Το σκάνε μαζί. Μέσα στα δάση, σαν πρωτόγονα πλάσματα, ανακαλύπτουν το μυστικό που κρύβει η Ανθή: μεγάλωσε ως κορίτσι, για να γλιτώσει το παιδομάζωμα.

Τα ζητήματα που θίγει η ταινία είναι διαχρονικά: υπαρξιακά, ταυτότητας, φύλων. «Η εποχή έχει περισσότερο σχέση με την αισθητική. Την ταινία διατρέχει το διαχρονικό ερώτημα, "ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω...", και ένα διαχρονικό πρόβλημα, το ότι ερωτευόμαστε λάθος άτομα», λέει η 29χρονη Σοφία.

Το ένστικτο οδηγεί την Ανθή να το σκάσει από το μοναστήρι («ερωτεύεται τον γενίτσαρο, για να βγει στον έξω κόσμο»). Το ένστικτό της εμπιστεύτηκε και η ηθοποιός. Και δικαιώθηκε. Καταφέρνει με λεπτότητα και ισορροπία να βγάλει αυτό που είναι η Ανθή, «ένα πλάσμα μη φυσιολογικό, κλειστό και σκοτεινό, που έχει ζήσει σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον και έχει μάθει να λατρεύει κάτι άγνωστο, τον Θεό».

Εκαναν πολλές συζητήσεις με τον Βαρδή Μαρινάκη, αλλά αυτός ένα πράγμα της ζήτησε. «Να μείνω αξύριστη για πέντε μήνες», αποκαλύπτει γελώντας. Υπήρχαν βέβαια και χειρότερα. Οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες και οι κακοτράχαλες τοποθεσίες. «Κάναμε γυρίσματα υπό το μηδέν μέσα στον Βοϊδομάτη και φορούσα ένα νυχτικάκι. Σκαρφαλώναμε σαν τα κατσίκια ξυπόλυτοι στους βράχους. Στο Παλαμήδι αναπνέαμε χώματα 24 ώρες την ημέρα», διηγείται.

Τέσσερις ώρες χρειάστηκαν για να της προσθέσουν ψεύτικα αντρικά γεννητικά όργανα. «Χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς να έκανα, θα κρατούσε λιγότερο!», λέει. Το αντιμετωπίζει με χιούμορ και προτιμά να αναφέρεται στον χαρακτήρα της ως γένους θηλυκού.

Δούλεψε έχοντας στο μυαλό της μια απλή γραμμή. «Προσπαθούσα να φανταστώ πώς κινείται, πώς τρώει, πώς κοιμάται ένα τέτοιο πλάσμα. Οπως φαντασιωνόμαστε κάποιον όταν είμαστε ερωτευμένοι», εξηγεί. Κατά τα άλλα, όπως λέει, «δεν ανήκω στη γενιά των ηθοποιών που ταυτίζονται με τον ρόλο και σπάνε το κεφάλι τους».

Ούτε για τον δρόμο της το σπάει. Τον έχει βρει. Αφού τελείωσε τη Σχολή της Νέλλης Καρρά και έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις, έχει ξεχωρίσει το σινεμά. «Το επιβεβαίωσα όταν έγινε η ταινία. Εξαιρετική εμπειρία. Αγαπώ το θέατρο, αλλά καμιά φορά μού φαίνεται αυτιστικό: στον ίδιο χώρο, με τους ίδιους αθρώπους, λες τα ίδια πράγματα. Εχει όμως και τις χαρές του».

* Πρεμιέρα της ταινίας αύριο στις 10.30 μ.μ. στην «Ελλη», στο πλαίσιο της εκδήλωσης «Fog Films» (5 έως 12 Νοεμβρίου). Πληροφορίες στο www.fogfilms.org.

• ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009