- Ως Γκόραν Πασχάλης συστήθηκε ο Σέρβος σκηνοθέτης Γκόραν Πασκάλιεβιτς στο masterclass που έδωσε. Πρέπει να ήταν το πιο συνωστισμένο τού φεστιβάλ. Δεν υπήρχε ούτε κενό... σκαλάκι.
Αγαπημένη ταινία του Γκόραν Πασκάλιεβιτς είναι το «Ονειρο χειμωνιάτικης νύχτας» (2004), στο οποίο έπαιζε κι ένα αυτιστικό κοριτσάκι
Αποκάλυψε ότι ο παππούς του ήταν Θεσσαλονικιός. Γι' αυτό και θεωρεί μεγάλη τιμή τον «Χρυσό Αλέξανδρο» που του δόθηκε. Τόσο πολύ που άφησε σε δεύτερη μοίρα το αφιέρωμα που του έκανε πριν δύο χρόνια το «ΜοΜΑ» στη Νέα Υόρκη.
Παρόλο που έχει γυρίσει μια ταινία στην Αμερική -«Twilight time» (1982) με τον Καρλ Μάλντεν- και έκτοτε του έκαναν πολλές προτάσεις, θέλει να μείνει μακριά από το Χόλιγουντ. «Προτιμώ να δουλεύω με Σέρβους παρά με Αμερικανούς ηθοποιούς. Ο Αμερικανός παραγωγός μου ήθελε να ακολουθούμε πιστά το σενάριο. Εγώ όμως δεν δουλεύω χωρίς αυθορμητισμό. Δεν μπορώ να μπω σε ένα σύστημα, όπως είναι το χολιγουντιανό. Αυτή η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου γιατί ένιωσα ότι έχασα την ψυχή μου», έλεγε.
«Η ψυχή μου είναι βαλκανική», επέμενε ο σκηνοθέτης της «Πυριδιταποθήκης». Και παρότρυνε τους θεατές να συγκρίνουν τον βαλκανικό με τον γαλλικό κινηματογράφο. «Δείχνει τη γαλλική κοινωνία σαν παράδεισο ενώ οι βαλκανικές ταινίες απεικονίζουν έναν κόσμο γεμάτο προβλήματα. Μπορεί οι δικές μας να είναι πιο φτηνές, αλλά έχουν πιο δυνατές ιστορίες», είπε. Και έχει απόλυτο δίκιο.
Οι δικές του είναι συνήθως εμπνευσμένες από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της Γιουγκοσλαβίας και ειδικά τις επιπτώσεις του πολέμου στη ζωή των απλών ανθρώπων. Οσο χιούμορ και να κρύβουν οι καθημερινές ιστορίες περιθωριακών ηρώων που επιλέγει, ο πυρήνας τους είναι πάντοτε σκοτεινός και υπονομευτικός απέναντι στο καθεστώς. Την τόλμη του την έχει πληρώσει. Οταν με αφορμή την ταινία «Ειδική θεραπεία» (1980) είχε πει σε δημοσιογράφο ότι αναφέρεται σε δικτάτορες, όπως ο Στάλιν και ο Τίτο, του έκοψαν τις επιχορηγήσεις για τρία χρόνια. Τότε ήταν που πήγε στην Αμερική να δουλέψει.
Αγαπημένη από τις ταινίες του είναι το «Όνειρο χειμωνιάτικης νύχτας» (2004) -μια αλληγορία για τη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης Σερβίας- διότι έναν από τους τρεις βασικούς χαρακτήρες ερμηνεύει ένα αυτιστικό κορίτσι, παίζοντας τον εαυτό της. Η τελευταία του, πάντως, το «Ταξίδια του μέλιτος», που προβλήθηκε χθες, ήταν η πρώτη σερβο-αλβανική παραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου.
No comments:
Post a Comment