Στα Οσκαρ δοκιμάζουμε αλλαγές, ακούμε τις διαφωνίες, αλλά τολμάμε

Υπήρξε πρόεδρος της Ακαδημίας των Οσκαρ για τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια, επικεφαλής μεγάλων στούντιο όπως της Universal και της Columbia, συνεργάτης του κινηματογραφικού τμήματος της Marvel και... ελληνικής καταγωγής. Μόλις έφτασε στη Θεσσαλονίκη, ο Σιντ Γκάνις, παραγωγός, αλλά και συνεργάτης διάσημων ονομάτων του Χόλιγουντ, αναζήτησε τις ρίζες της εβραϊκής οικογένειάς του, που μετανάστευσε από τα Γιάννενα στην Αμερική. Στο Φεστιβάλ, ωστόσο, ο Σιντ Γκάνις ήρθε για να μιλήσει για την εμπειρία του στο σύστημα απονομής κινηματογραφικών βραβείων, ζήτημα που προκάλεσε τόσα προβλήματα στη φετινή διοργάνωση.

– Ηρθατε στη Θεσσαλονίκη ως ομιλητής σε μια συζήτηση για τα κινηματογραφικά βραβεία. Ποιο σύστημα θεωρείτε ακριβές και δίκαιο;

– Το σύστημα που χρησιμοποιούμε στην Ακαδημία είναι πολύ απλό. Ολα τα μέλη της Ακαδημίας, και τα 6.000 που ψηφίζουν, είναι επαγγελματίες δημιουργοί του κινηματογράφου. Νομίζω ότι είναι σωστό, ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος να απονεμηθούν βραβεία. Είναι καλλιτέχνες που ψηφίζουν καλλιτέχνες. Είναι ένα απλό σύστημα που λειτουργεί. Ομως, πρώτα θα πρέπει να δημιουργήσετε μια Ακαδημία. Εμείς την έχουμε, για περισσότερα από 80 χρόνια και λειτουργεί άψογα.

– Και συνεχώς αλλάζει. Από αυτή τη χρονιά υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στην απονομή.

– Υπάρχουν δύο μεγάλες αλλαγές. Η μία συνέβη μόλις το περασμένο Σάββατο. Απονείμαμε τα τιμητικά μας βραβεία σε τέσσερα πρόσωπα του κινηματογράφου, ανάμεσά τους στη Λορίν Μπακόλ, σε μια ξεχωριστή τελετή, χωρίς την πίεση και τη βιασύνη που έχει αυτό το κομμάτι στη μεγάλη τελετή των Οσκαρ. Ηταν μια βραδιά με αρκετά άτομα, περισσότερα από 500, με φιλική και ζεστή ατμόσφαιρα, πιο κατάλληλη γι’ αυτήν την εκδήλωση. Πριν, πολλοί μας έλεγαν ότι δεν πρέπει να το κάνουμε, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε.

– Και η δεύτερη;

– Η δεύτερη είναι πιο αμφιλεγόμενη και έχει να κάνει με το άνοιγμα της κατηγορίας καλύτερης ταινίας σε δέκα υποψηφιότητες. Αποφασίσαμε, όμως, να προχωρήσουμε. Αλλωστε, είναι κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν, στη δεκαετία του ’30. Θελήσαμε να διευρύνουμε την κατηγορία, να δώσουμε περισσότερες ευκαιρίες σε ταινίες. Για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια, υπήρχαν οι «Ζωές των άλλων», σπουδαία ταινία, που κέρδισε το Οσκαρ ξένης ταινίας. Αν ίσχυαν οι δέκα υποψηφιότητες, θα μπορούσε ίσως να είναι υποψήφια για καλύτερη ταινία. Το θεωρώ αυτό εξαιρετικά σημαντικό για ταινίες από άλλες χώρες, που δύσκολα βρίσκουν προβολή στην Αμερική. Επίσης, θα μπορούσε να είναι μια ταινία animation, όπως ο «Wall-e» και το «Ψηλά στον ουρανό» ή μια καλοφτιαγμένη περιπέτεια στούντιο σαν τον «Iron Man» ή το «Star Trek». Το επιχείρημα όσων διαφωνούν με αυτήν την απόφαση είναι ότι η αξία των Οσκαρ γίνεται πλέον πιο «αραιή». Καταλαβαίνω τι σημαίνει η λέξη, όχι όμως και τι εννοούν. Θα το δοκιμάσουμε κι αν δεν πετύχει, πάντα μπορούμε να επιστρέψουμε στο παλιό σύστημα.

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/11/2009