Πρωταγωνίστρια από ένστικτο

• Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Επτά, Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Η σαρανταεπτάχρονη Αντρέα Αρνολντ είναι αναμφισβήτητα ανάμεσα στις λιγοστές (και μια από τις πιο σημαντικές) σκηνοθέτριες του σύγχρονου αγγλικού κινηματογράφου. Υστερα από μια εξαιρετική πρώτη ταινία, «Red Road» (2006), βραβευμένη σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, ανάμεσά τους και των Κανών, η Αρνολντ παρουσιάστηκε φέτος στις Κάνες με την ταινία της «Fish Tank», που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της επιτροπής.

Η Αντρέα Αρνολντ διάλεξε την ηρωίδα της για την ταινία «Fish Tank» σε έναν σταθμό

Η ταινία, που ήδη προβάλλεται, καταπιάνεται με τα προβλήματα της Μία, ενός ατίθασου, 15χρονου κοριτσιού, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή ανατολικά του Λονδίνου. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες, μαζί και η πρωταγωνίστρια, Κέιτι Τζάρβις, γιατί, όπως ανέφερε η Αρνολντ, ήθελε «ένα κορίτσι που να μην υποδύεται κάποιαν αλλά να είναι ο εαυτός της».

- Γιατί αυτός ο τίτλος, «Fish Tank»;

Σταμάτησα να τον εξηγώ, γιατί κι εγώ δεν είμαι σίγουρη πια. Στην πραγματικότητα δυσκολεύομαι να εξηγώ τις ταινίες μου. Ο λόγος είναι ότι δεν τις καταλαβαίνω και η ίδια... (γελά)

- Πώς ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία;

Πάντα ξεκινάω με μια εικόνα, αλλά δεν θα την αποκαλύψω, γιατί προδίδει όλη την ταινία. Σαν θεατής, μου αρέσει απλώς να ξέρω αν η ταινία έχει σασπένς, αν σε κάνει να κλάψεις ή να χαρείς. Αυτό μου είναι αρκετό. Δεν θέλω να ξέρω τίποτ' άλλο. Οχι την ιστορία. Ετσι, όταν την βλέπεις είναι κάτι πολύ όμορφο, σαν ένα λουλούδι που ανοίγει.

- Αυτή η ταινία σας είναι πολύ διαφορετική από το «Red Road», όταν γυρίζατε χωρίς κανόνες, ακολουθώντας τις αρχές του κινηματογραφικού δόγματος;

Ναι, τελικά είναι καλύτερα να ακολουθείς κανόνες. Εχω όμως τους δικούς μου. Συχνά σκέφτομαι διάφορους αυτοσχεδιασμούς, αλλά στο τέλος τους εγκαταλείπω.

- Πώς αισθανόσασταν όταν ήσαστε 15 χρόνων, σαν τη Μία;

Ημουν κι εγώ τινέιτζερ, αλλά δεν ήμουν σαν εκείνη. Εβλεπα πολλά παιδιά σαν κι αυτήν γύρω μου. Αλλά θέλησα να βάλω και άλλα πράματα στον χαρακτήρα της, πράματα που γνώριζα αλλά και πράγματα της φαντασίας μου.

- Εχει ιδιαίτερη σημασία αυτό το έρημο, εγκαταλειμμένο τοπίο που χρησιμοποιείτε στην ταινία;

Φαντάζομαι ότι εκφράζει, κατά κάποιον τρόπο, τα αισθήματα των προσώπων, αν και δεν το κάνω συνειδητά. Ενας σκηνοθέτης έλεγε, πολύ σωστά, «μην αμφισβητείς τις επιλογές σου, απλά ακολούθησέ τις». Το τοπίο μας επηρεάζει, εκεί που ζούμε, πώς ζούμε, οι δρόμοι, τα κτίρια, οι θόρυβοι, οι γείτονες... Ο,τι υπάρχει γύρω μας. Και αυτό λέει πολλά για μας.

«Ρίσκο η επιλογή»

- Η ταινία σας θυμίζει τις πρώτες, γυρισμένες για την τηλεόραση, ταινίες του Κεν Λόουτς, όπως το «Cathy, come home»...

Δεν είδα την πρώτη του τηλεοπτική ταινία, αλλά ο Κεν είναι ένας θαυμάσιος σκηνοθέτης, και μάλιστα με πολιτική συνείδηση, σε ένα περιβάλλον όπου, δυστυχώς, πολλοί δεν κάνουν το ίδιο, αδιαφορούν. Με έχουν επηρεάσει πολλά πράματα, αλλά, ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Κεν Λόουτς, θα εξακολουθούσα να γύριζα τις ίδιες ταινίες.

- Ήταν πολύ ωραία η επιλογή του τραγουδιού «Life 's a bitch («Η ζωή είναι μια σκύλα»).

Ναι, μπορείς να πεις πως αυτό είναι αλήθεια. Η ταινία όμως είναι ευχάριστη... Δεν ξεκινάς λέγοντας «θα κάνω μια κωμωδία ή ένα δράμα». Το θέμα σε επιλέγει. Και το ακολουθείς. Ξεκινάς απ' αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Δεν κάνεις τις ταινίες που θέλει ο κόσμος. Ο κόσμος δεν ξέρει τι ταινίες θέλει. Μην προσπαθείς να ευχαριστήσεις κάποιους άλλους. Ετσι δεν θα πετύχεις ποτέ.

- Πώς αλήθεια βρήκατε την πρωταγωνίστριά σας, την Κέιτι;

Την είδαμε στην πλατφόρμα του τρένου. Τσακωνόταν με το αγόρι της. Εκείνη ήταν στη μια πλατφόρμα κι εκείνος σε άλλη. Του φώναζε. Δεν μπορώ να σας πω για ποιον λόγο. Οταν την πλησιάσαμε να της πούμε για την ταινία, εκείνη δεν το πίστευε. Ηταν καχύποπτη. Και είχε δίκιο. Ρισκάραμε όταν την επιλέξαμε. Επρεπε να μάθει τόσα πράματα σ' ένα πολύ σύντομο διάστημα. Αλλά τα κατάφερε.

- Τι κάνει τώρα;

Περιμένει παιδί. Αλλά, απ' ό,τι ξέρω, θέλει να συνεχίσει την καριέρα της ηθοποιού. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γυρίσει μετά. Αυτό που μας τράβηξε εμάς ήταν η ικανότητά της να δείχνει τόσο καλά την οργή της. Βοήθησε μάλιστα και στους διαλόγους.*