Ο μέχρι πρόσφατα «κύριος Όσκαρ», Σιντ Γκάνις, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

«Κάνουμε ανόητες ταινίες, εξασφαλίζουμε τα ταμεία»

• Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας, TA NEA: Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΠΟΙΟΣ; Ο ΣΙΝΤ ΓΚΑΝΙΣ ΜΕ ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ- Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΙΣΑΑΚ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΕΝ ΑΠΟ ΡΟΥΜΑΝΙΑ- ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ ΤΩΝ ΗΠΑ. Ε, ΚΑΙ; Ε, ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΩΡΑ. ΜΑ ΕΠΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΡΧΙΔΕΡΒΕΝΑΓΑΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΣΚΑΡ. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΕΛΑ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ ΟΣΚΑΡ!

Πού να σας «κατεβάσω» το βιογραφικό του. Μια σπιθαμή τύπος- με λαμπυρίζοντα από εξυπνάδα μάτια- να έχει πάρει σβάρνα τα 2/3 των μεγαλύτερων Studios. Από τη Fox μέχρι την Ρaramount. Και από τον Τζορτζ Λούκας (Star Wars, ντε) μέχρι τον Άνταμ Σάντλερ. Η κωμωδία «Μr Deeds» είναι δική του παραγωγή. Μπροστά σ΄ αυτόν τον αρχιστράτηγο, ο Έλληνας Ωνάσης της Fox και του Χόλιγουντ με το όνομα Τζιμ Γιαννόπουλος είναι συνταγματάρχης. Και πού ΄σαι. Για να έχω καλό ρώτημα. Όταν λέμε producer, σεναριογράφος και καστ director στο Χόλιγουντ, εννοούμε περίπου το Α και το Ω του Βox Οffice. Πρώτα η βιομηχανία και μετά, πολύ μετά, η καλλιτεχνική αξία!

• Όταν μπήκα σας εξέλαβα σαν δίδυμο του Τζορτζ Λούκας.

(Χαμόγελα) Δεν είστε ο πρώτος. Μάλιστα, ο Τζορτζ πάνω στην πλάκα μού έλεγε να τον αντικαθιστώ στις δημόσιες εμφανίσεις του. Σαν τους σωσίες των προέδρων.

• Ελληνικά;

Μπα ελάχιστα. Όπως, ti kanis? Εisai kala?

• Τα Γιάννενα;

Δεν τα έχω επισκεφτεί.

• Πανέμορφη πόλη. Ο Αλή Πασάς πριν από δύο αιώνες φρόντισε από τη μια να κόβει κεφάλια, από την άλλη να τη φωτίζει με Παιδεία και Πολιτισμό.

Απίστευτο. Συμβαίνει με πολλούς ηγεμόνες. Δύο πράγματα μαζί. Βαρβαρότητα και Πολιτισμός. Σχιζοφρένεια.

• Βαρβαρότητα και η περιφρόνηση των Αμερικανών στις ταινίες του ιδιοφυούς Γούντι Άλεν. Η τελευταία του «Κι αν σου κάτσει;» ένα παραλήρημα πνευματώδους γέλιου και αστραφτερών διαλόγων.

Τι να σου πω; Από τον «Νευρικό εραστή» μέχρι σήμερα ο θεατής έχει αλλάξει. Εσείς οι Ευρωπαίοι είστε πιο απαιτητικοί.

• Εννοείτε εγγράμματοι;

Όχι ακριβώς. Πιο σοφιστικέ. Η αμερικανική βιομηχανία επενδύει σε κακές ταινίες, επιπέδου «Ιron Μan» και σε μέτριες ιστορίες. Η ανοησία εξασφαλίζει ασφάλεια.

• Η Ευρώπη λατρεύει τον καλό αμερικανικό κινηματογράφο, αλλά οι Αμερικανοί τον περιφρονούν

Είναι αλήθεια. Ελάχιστες οι διαθέσιμες αίθουσες για την προβολή καλών ταινιών. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς.

• Κι εσείς;

Α, εγώ ετησίως βλέπω περί τις εκατό ξένες παραγωγές σε ειδική, για τα Όσκαρ, αίθουσα στο L.Α.

• Και τις ελληνικές;

Φυσικά. Δεν θυμάμαι τίτλους, αλλά τρεις από αυτές που είδα στο Φεστιβάλ Ελληνικού Σινεμά στο L.Α. ήταν στέρεες και καλοφτιαγμένες.

• Μα δεν είναι αντιφατικό, όπως εμείς στο ποδόσφαιρο,εσείς να κάνετε εισαγωγή ξένων σκηνοθετών;

Αναγνωρίζουμε το ταλέντο τους. Όπως του Ντένη Ηλιάδη. Πρόσεξε όμως. Έρχονται και σκηνοθετούν τις ταινίες που εμείς θέλουμε.

• Δηλαδή αμερικανοποιούνται;

Φυσικά. Λογικό. Έτσι αναγνωρίζονται διεθνώς.

• Το μέλλον;

Κάθε τεχνολογική ανακάλυψη, από τον ήχο και την τηλεόραση του πενήντα μέχρι το Ιnternet σήμερα, δημιουργεί εμπόδια και προβλήματα. Όμως ό,τι κι αν γίνει, χωρίς story δεν υπάρχει ταινία. Ας πούμε, εσύ με το κινητό σου μπορείς να γυρίσεις ταινία. Αν έχεις μια καλή ιστορία, θα σκίσεις. Αν δεν έχεις κάτι ενδιαφέρον να αφηγηθείς, θα χρεοκοπήσεις. Very simple. Έτσι έγινε με το «Ρaranormal activity» (Μεταφυσική δραστηριότητα). Ένα παλικάρι από το Ισραήλ γύρισε σε DVD μια ιστορία τρόμου δέκα χιλιάδων δολαρίων και μέχρι στιγμής έχει εισπράξει περί τα εκατό εκα τομμύρια παγκοσμίως. Πάντα θα μας αρέσουν τα παραμύθια.

«ΦΕΥΓΟΥΝ ΟΙ ΕΝΗΛΙΚΟΙ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»

• Οι καλοί Αμερικανοί όταν έρχονται στην Ευρώπη μάς λένε πως τα Studios θέλουν ταινίες μόνο για παιδιά. Τέρμα το σινεμά των ενηλίκων.

Αλήθεια είναι. Φεύγουν οι ενήλικοι, έρχονται τα παιδιά. Όσο μεγαλώνει ο θεατής τόσο περισσότερο μένει στο σπίτι. Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Οι αδελφοί Κόεν, για παράδειγμα, είναι και έξυπνοι και σαρκαστικοί και παίρνουν βραβεία στην Ευρώπη και κόβουν εισιτήρια στην Αμερική. Εξαρτάται.

• Και από τους Greek Αmericans;

Η Νία Βαρντάλος.

• Μπα, η τελευταία ταινία της ήταν σκέτη πανωλεθρία.

Μπορεί. Κανείς στον κόσμο δεν γυρίζει μόνο επιτυχίες. Σε βεβαιώ, είναι από τους πιο εργασιομανείς κινηματογραφιστές που έχω γνωρίσει. Ασταμάτητη, όλο ενέργεια και πάθος.

• Και μια τελευταία υπόσχεση;

Όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο αισθάνομαι την ανάγκη να μάθω ελληνικά. Φεύγοντας τον αποχαιρέτησα αμερικανικά. Syd, good bye and good luck.

«Η Μελίνα ψήφιζε για τα Όσκαρ»

• Η διαδικασία για την επιλογή των οσκαρικών ταινιών είναι δημοκρατική;

Είναι. Περίπου έξι χιλιάδες μέλη της Ακαδημίας Μotion Ρicture ψηφίζουν κάθε χρόνο τους καλύτερους της χρονιάς. Οι καλύτεροι από κάθε ειδικότητα. Σκηνοθέτες, παραγωγοί, μοντέρ, ενδυματολόγοι, ηθοποιοί κ.ο.κ.

• Ποιος το λέει πως είναι οι καλύτεροι;

Κάθε ειδικότητα εκλέγει μια επιτροπή από περίπου τριάντα μέλη και αυτή εξετάζει τις αιτήσεις και εγκρίνει ή απορρίπτει. Έτσι λειτουργεί η Ακαδημία.

• Μόνο από Αμερικανούς;

Όχι μόνο. Και από ξένους. Γάλλους, Ιταλούς, Γερμανούς, όλους. Ας πούμε η Κατρίν Ντενέβ είναι μέλος της Ακαδημίας με δικαίωμα ψήφου. Από την Ελλάδα ήταν η Μελίνα.

• Και ο Αγγελόπουλος θα μπορούσε;

Φυσικά. Αρκεί να κάνει μια αίτηση μέσα από το Διαδίκτυο. Πόσες ταινίες έχει σκηνοθετήσει;

• Κάπου δώδεκα. Τι γνώμη έχετε; Αργός;

Ε τότε, μπορεί. Αργός; Για τα αμερικανικά δεδομένα εντελώς.

• Αφού αυτοί οι έξι χιλιάδες αποτελούν την αφρόκρεμα του διεθνούς κινηματογράφου, τότε πώς αγνόησαν, ας πούμε, τις «3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα» του Τόμι Λι Τζόουνς, ένα από τα καλύτερα Western όλων των εποχών;

Μπορεί η ταινία να μη βρήκε έγκαιρα αίθουσα για προβολή. Τι να σου πω;

• Και ο «Πολίτης Κέιν»;

Ε, αυτό ήταν σκάνδαλο. Όλοι το αναγνώρισαν.