Η συγκινητική ταινία τρόμου «Ασε το κακό να μπει» αντιμάχεται το κοσμοπολίτικο θρίλερ με ρετρό αύρα «Τhe international»

Εναν μοναχικό πράκτορα της Ιντερπόλ υποδύεται ο Κλάιβ Οουεν (εδώ με τη... συμπρακτόρισσά του Ναόμι Γουότς), ο οποίος αποφασίζει να πολεμήσει το ακλόνητο σύστημα μιας «δόλιας» τράπεζας στο φιλμ «Τhe international». Στην ένθετη φωτογραφία, η μικρή Λίνα Λεάντερσον, το βαμπίρ του έξοχου σουηδικού «Ασε το κακό να μπει»

• Σουηδικά βαμπίρ και δολοφονικές τράπεζες

• ΚΡΙΤΙΚΗ
• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

• Αποκάλυψη από τη Σουηδία. Το «Ασε το κακό να μπει» («Lat den ratte komma in», 2008) του Τόμας Αλφρεντσον, όπως και το αμερικανικό «Λυκόφως» της Κάθριν Χέντγουικ, το οποίο προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό, ανήκουν στις ταινίες που υπόσχονται ότι ο μύθος του βρικόλακα δεν έχει ακόμη «πεθάνει». Τουναντίον, έχει περιθώρια ανανέωσης.

• Θρίλερ με τα όλα του, νοσηρό σαν ταινία του Μίχαελ Χάνεκε και τρομακτικό όπως τα διαμάντια της Ηammer Films στην εποχή τους. Ποτέ ωστόσο δεν καταδέχεται να υποκύψει στην ευκολία των λουτρών αίματος. Αντιθέτως, μέσα από την ιστορία ενός βαμπίρ (που εδώ έχει το πρόσωπο μιας κοπέλας Λίνα Λεάντερσον ) ο Αλφρεντσον αναπλάθει τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες στη Σουηδία του 1982 και τις συνδυάζει μαεστρικά με ένα love story που συγκινεί, αλλά και ανατριχιάζει. Οσοι αγαπούν όχι απλώς το είδος του φανταστικού αλλά το ίδιο το σινεμά, να μην το χάσουν.

• Η τράπεζα έχει το πρόσωπο του πραγματικού «κακού» της ιστορίας στην ταινία «Τhe international» (ΗΠΑ/ Αγγλία/ Γερμανία, 2009) του Τομ Τίκβερ. Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από την άνοδο και την πτώση της Βank of Credit and Commercial Ιnternational που ιδρύθηκε στο Πακιστάν τη δεκαετία του 1970 και μετατράπηκε σε μεγάλη επιχείρηση ξεπλύματος χρήματος. Κοσμοπολίτικης κοψιάς, καθ΄ ότι γυρισμένο σε διάφορες χώρες του κόσμου (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Αμερική, Τουρκία), το φιλμ έχει σε πρώτο πλάνο έναν μοναχικό πράκτορα της Ιντερπόλ ( Κλάιβ Οουεν ) που αποφασίζει να πολεμήσει το ακλόνητο σύστημα μιας τράπεζας, η οποία χρησιμοποιεί δόλιους τρόπους για να αυξήσει τα κέρδη της. Ως ταινία διακρίνεται από μια αύρα ρετρό, παρόμοια με τις «Τρεις μέρες του Κόνδορα» ή την «Υπόθεση Πάραλαξ», καθώς μιλάει για τη σκοτεινή δράση παρακρατικών οργανώσεων στις ΗΠΑ. Δεν θα μείνει στην ιστορία, αλλά προσφέρει καλή ψυχαγωγία και έχει μια σκηνή στο Μουσείο Γκουγκενχάιμ τόσο μαεστρικά γυρισμένη που θα τη ζήλευε και ο Μπράιαν Ντε Πάλμα - στα καλά του.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

▅ «Το αστέρι» («Ζvezda», Ρωσία, 2002) του Νικολάι Λεμπέντεφ. Ωμή καταγραφή της δράσης μιας ανιχνευτικής ομάδας του Κόκκινου Στρατού με την κωδική ονομασία «Αστέρι», που μάχεται κατά των ναζιστών στο πολωνικό μέτωπο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τραχιά ταινία, που πετυχαίνει ένα «πάντρεμα» της κλασικής αφήγησης του αμερικανικού πολεμικού φιλμ- από τον «Περίπατο στον ήλιο» ως το «Πλατούν»- με την ιδεολογία και την αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, θυμίζοντας αρκετά το «Ελα να δεις» του Ελεμ Κλίμοφ που προβλήθηκε ξανά προσφάτως στις αίθουσες.

▅ Το «Κορίτσι ταξιδιώτης» («Ρavee Lackeen», Ιρλανδία, 2005) του Πέρι Ογκντεν, με τους ερασιτέχνες Μπόνι Ο΄ Μπράιεν και Γουίνι Μον, είναι μια σκληρή ματιά στη ζωή των «ταξιδιωτών», όπως αποκαλούνται οι Τσιγγάνοι της Ιρλανδίας.

▅ Η «Καταδίωξη στο Βουνό των Μαγισσών» («Race to Witch Μountain») του Αντι Φίκμαν είναι ένα παιδικό παραμύθι όπου ένας ταξιτζής (ο θηριώδης Ντουέιν Τζόνσον ) και δύο παιδιά με υπερφυσικές ικανότητες καλούνται να σώσουν τον κόσμο.

Ο γνωστός μας άγνωστος

• Πολύτιμο εργαλείο β΄ ρόλων σε δεκάδες ταινίες και σειρές (από τις «Μάγισσες του Ιστγουικ» ως το «Six feet under»), ο Ρίτσαρντ Τζένκινς (στη φωτογραφία) ανήκει στους καλλιτέχνες που είναι «καταδικασμένοι» να έχουν πασίγνωστο πρόσωπο, όχι όμως και ονοματεπώνυμο. Αυτό φάνηκε να αλλάζει για λίγο, όταν με την ταινία «Τhe visitor» (ΗΠΑ, 2008) του Τομ Μακ Κάρθι βρέθηκε εφέτος στην πεντάδα των υποψηφίων για Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου. Στο χαμηλών τόνων και βαθιά ανθρώπινο φιλμ ο Τζένκινς υποδύεται τον Γουόλτερ, έναν μοναχικό καθηγητή πανεπιστημίου, ο οποίος μετά τη γνωριμία του με ένα ζευγάρι λαθρομεταναστών, ενός Συρίου ( Χάαζ Σλέιμαν ) και μιας Σενεγαλέζας ( Ντανάι Τζεκεσάο Γκουρίρα ), αποφασίζει να βγει από το καβούκι του και να δώσει χαρακτήρα στη μονότονη ζωή του και αντιλαμβάνεται ότι έχει μέσα του τον ρυθμό των τυμπάνων. Παρά τη δυσάρεστη τροπή που παίρνει σταδιακά η ταινία, εν τέλει σε αφήνει γεμάτο αισιοδοξία και με την ανάμνηση μιας πραγματικά αξιόλογης ερμηνείας.

Νάζια και μπουρδολογία

• Εναν χρόνο μετά το «Μόλις χώρισα», η Ζέτα Μακρυπούλια (στη φωτογραφία) βρίσκεται στον πυρήνα μιας ακόμη ποπ αισθηματικής κωμωδιούλας του Βασίλη Μυριανθόπουλου με τον πικάντικο τίτλο «Σούλα έλα ξανά». Μια δασκάλα με χρυσά μαλλιά και χρυσή καρδιά, ετών 30, αναζητεί τον κατάλληλο σύζυγο ανατρέχοντας σε παλιές σχέσεις ( Μέμος Μπεγνής, Μάνος Γαβράς κ.ά.). Το φτωχό και ρηχό φιλμ του Μυριανθόπουλου παραμένει έντιμο σε αυτό που είναι- κάτι που δεν ισχύει για το τρελοκομείο «Ο αρσιβαρίστας και ο άγγελος» (2008) της Ελένης Αλεξανδράκη, που σε κάνει έξαλλο με την ακατάπαυστη μπουρδολογία, τις κακές ερμηνείες και την πλήρη ανικανότητα της σκηνοθέτιδος να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της. Για να καταλάβετε, η Αλεξανδράκη έκοψε πολλά λεπτά από τη βερσιόν που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο ασυνάρτητο από πριν. Και κάτι ακόμη: Χρειάζεται μαεστρία για να καταστρέψεις την ομορφιά της Νισύρου. Ε, και όμως, τα κατάφερε!