Χωρίς αντίπαλο η ταινία των οκτώ Οσκαρ

• ΚΡΙΤΙΚΗ

• Γ. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

• Το πολυβραβευμένο «Slumdog Μillionaire» βγαίνει στις αίθουσες «συνοδευόμενο» από τέσσερις ελληνικές παραγωγές

Ο Ντεβ Πατέλ κλέβει την παράσταση ως νεαρός αγράμματος Ινδός που συμμετέχει σε τηλεοπτικό κουίζ και γίνεται εκατομμυριούχος στο αξιαγάπητο «Slumdog Μillionaire» του Ντάνι Μπόιλ. Δεξιά, ο έμπειρος Γιάννης Φέρτης υποδύεται έναν γνήσια τραγικό αντιήρωα στη μεταφορά του μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Σκλάβοι στα δεσμά τους»

• Το «Slumdog Μillionaire» (Αγγλία/Ινδία, 2008) δεν πήρε δεκάρα τσακιστή από τις ΗΠΑ (όπου παραλίγο να μην προβληθεί καν) αλλά κατάφερε να σαρώσει στα εφετινά Οσκαρ κερδίζοντας οκτώ στα δέκα βραβεία- ανάμεσά τους, καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Γιατί; Διότι το θέμα του άγγιξε όλους όσοι την είδαν. Η ιστορία αναφέρεται στην περίπτωση ενός νεαρού αγράμματου Ινδού ( Ντεβ Πατέλ ) ο οποίος καταφέρνει να τσακίσει την μπάνκα του τηλεοπτικού κουίζ σόου στο οποίο συμμετέχει επειδή οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που του τίθενται αφορούν την ίδια την ταλαίπωρη ζωή του- την οποία μαθαίνουμε μέσα από σχετικά φλασμπάκ. Μια ταινία για την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας με την υπογραφή του 52χρονου Ντάνι Μπόιλ, του οποίου η καριέρα δεν εκτυλίχθηκε έτσι όπως θα περίμενε κανείς μετά την παγκόσμια επιτυχία του «Τrainspotting» μια δωδεκαετία πίσω. Με το «Slumdog Μillionaire» δικαιώθηκε ως βιρτουόζος «κουμπάρος» του Μπόλιγουντ με το Χόλιγουντ, έχοντας ως όπλα ένα πρωτότυπο θέμα, σκηνοθετικό νεύρο και μια τεράστια καρδιά. Χωρίς την παρουσία αναγνωρίσιμων αστέρων, χωρίς καν Αμερικανούς ηθοποιούς, αφού πρωταγωνιστούν μόνο Ινδοί. Ίσως όχι μια τεράστιας αξίας ταινία αλλά σίγουρα μια αναπάντεχη έκπληξη την οποία δύσκολα μπορείς να αγνοήσεις και εύκολα να αγαπήσεις.

Ελληνικό τετράπτυχο

• Όλως παραδόξως οι τέσσερις από τις επτά ταινίες που διανέμονται από σήμερα είναι ελληνικές (η μία σε επανέκδοση), κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν γίνεται συχνά.

• Φορτωμένη με δέκα κρατικά βραβεία ποιότητας, η κινηματογραφική μεταφορά τού διαχρονικής αξίας (και επίκαιρου) μυθιστορήματος «Σκλάβοι στα δεσμά τους» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη έχει βεβαίως τον πρώτο λόγο. Ύστερα από έτη σιωπής ο σκηνοθέτης Τώνης Λυκουρέσης υπέγραψε ένα βαρύ, σχεδόν κλειστοφοβικό δράμα εποχής, αφηγούμενος με υπομονή και προσοχή στις εικαστικές λεπτομέρειες τη σταδιακή πτώση μιας αρχοντικής οικογένειας Κερκυραίων στις αρχές του 20ού αιώνα. Άξονας ο πάτερ φαμίλιας Αλέξανδρος Οφιομάχος που, χάρη στη γρανιτένια μορφή του έμπειρου Γιάννη Φέρτη, γίνεται ένας γνήσια τραγικός αντιήρωας καθώς βλέπει την ιστορία, το όνομα και την περιουσία του να θρυμματίζονται μπροστά στην άνοδο της νέας αστικής τάξης.

• Ενίοτε, ωστόσο, το έργο «σκοντάφτει» στις αρκετές υποϊστορίες οι οποίες, μπορεί μεν να βρίσκονται εκεί για να συνθέσουν την τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής, αλλά εν τέλει ξεχειλώνουν το θέμα. Οι ηθοποιοί, τόσο η Δήμητρα Ματσούκα όσο και ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης στην τελευταία, δυστυχώς, κινηματογραφική παρουσία του, στέκονται θαυμάσια. Οποτε όμως ο φακός απομακρύνεται από την εικόνα του Φέρτη και κυρίως από τη σχέση του με τον γιατρό και βουλευτή Αριστείδη Στεριώτη ( Ακης Σακελλαρίου ) στον οποίο έχει αναγκαστεί να «πουλήσει» την κόρη του, το ενδιαφέρον μειώνεται- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Λυκουρέσης δεν αξιοποίησε με εντιμότητα το πρωτότυπο υλικό του σε μια ολοκληρωμένη ταινία 127΄ που ούτε προσβάλλει το κείμενο στο οποίο βασίστηκε ούτε κοροϊδεύει τον θεατή.

• Αντιθέτως, οι «Ισοβίτες» του Θόδωρου Μαραγκού είναι μια ταινία που νιώθεις ότι σε προσβάλλει. Θέμα υπάρχει: κάτι σαν σατιρικό σχόλιο για το μπάχαλο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας μέσα από την ιστορία ενός φορτηγατζή ( Βαγγέλης Μουρίκης ) και ενός αναρχικού ( Τάκης Σπυριδάκης ) που καταλήγουν στο ίδιο κελί. Ο χειρισμός του όμως είναι που σε κάνει να τρίβεις τα μάτια σου από την κακογουστιά, την προχειρότητα και το φτηνό χιούμορ. Εν προκειμένω τα χρήματα του ελληνικού Δημοσίου πήγαν στα κόπρανα της γίδας και στο γαϊδούρι που δεν κουνιέται από τον δρόμο. Ντροπή, κύριε Παπαλιέ!

• Μια εύπεπτη αν και κάπως «ξερή» αναδρομή στη ζωή του Μιχάλη Κακογιάννη μέσα από κάποιες ταινίες του και με αφηγητή τον ίδιο είναι το αποτέλεσμα του ντοκυμαντέρ «Μια ζωή, μια εποχή- Μιχάλης Κακογιάννης» της Λυδίας Καρρά. Η σκηνοθέτις συγχωνεύει σκηνές μυθοπλασίας των παιδικών χρόνων του σκηνοθέτη στη Λεμεσό με μαρτυρίες συγγενούς και συνεργατών του ( Σαρλότ Ράμπλινγκ, Κλερ Μπλουμ, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης , Γουόλτερ Λάσαλι, Μίκης Θεοδωράκης κ.ά.). Ενα ταξίδι στη μνήμη και στην Ιστορία με χαϊλάιτ τη διαμάχη του Κακογιάννη με τον Γιώργο Κέντρο στις πρόβες των παραστάσεων του «Κοριολανού».

▅ Επαναπροβάλλεται, τέλος, σε δύο αίθουσες η «Εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων» του Δήμου Αβδελιώδη.

• ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

• «Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς» («Μarley & me», 2009, ΗΠΑ) του Ντέιβιντ Φράνκελ. Ευχάριστη κομεντί με πρωταγωνιστή ένα ζημιάρικο αλλά υπέροχο λαμπραντόρ που ορίζει τη ζωή των ιδιοκτητών του ( Τζένιφερ Ανιστον,Οουεν Γουίλσον ) σε αυτή την έξυπνη κωμωδία, στηριγμένη στα απομνημονεύματα του δημοσιογράφου Τζον Γκρόγκαν που έγιναν μπεστ σέλερ (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δρεπανιά).

• «Μοναδική μου ηλιαχτίδα» («Ηayat Var», 2008, Τουρκία/Ελλάδα) του Ρέχα Ερντέμ. Ενα 14χρονο κορίτσι ( Ελίτ Ισκάν ) που ζει μαζί με τον κατάκοιτο παππού και τον πατέρα της σε μια καλύβα στις όχθες του Βόσπορου, προσπαθεί να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα στην οποία είναι εγκλωβισμένη. Ομορφες εικόνες, καλή σκηνοθεσία αλλά και εξαιρετικά αργοί ρυθμοί.

ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009