Νουβέλ βαγκ σαν γαλλικό τραγούδι από τα 70s

• ΚΡΙΤΙΚΗ
• Δημητρης Mπουρας
• Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Tετάρτη, 25 Mαρτίου 2009

Με λένε Στέλλα *** 1/2. Δράμα. Σκηνοθεσία: Σιλβί Βερχέιντε. Ερμηνεία: Λεόρα Μπάρμπαρα, Καρόλ Ροσέ, Μπενζαμίν Μπιολέ, Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ.

• Η «Στέλλα» της Σιλβί Βερχέιντε κοιτάζει τον θεατή κατευθείαν στα μάτια με θλιμμένο βλέμμα, αλλά δεν γίνεται μελό. Αρκείται στη γλυκόπικρη αίσθηση που αποπνέει η ζωή ενός μικρού κοριτσιού που δεν φοβάται το μέλλον. Η «Στέλλα» (έγινε «Με λένε Στέλλα» απ' τον Ελληνα διανομέα της) περιστρέφεται γύρω απ' την παιδική ηλικία με σιγουριά και με τα νώτα της καλυμμένα πίσω απ' τη μεγάλη παράδοση του γαλλικού σινεμά, που αγκάλιασε το παιδί σε κορυφαίες στιγμές της ιστορίας του.

• Η εντεκάχρονη Στέλλα ζει σε μια λαϊκή γειτονιά του Παρισιού στη σοφίτα της οικογενειακής της επιχείρησης: ένα μπαρ με μόνιμους πελάτες «μποέμ» τύπους που ζουν από τα επιδόματα της κοινωνικής πρόνοιας. Οι γονείς της είναι ένα νεαρό ανώριμο ζευγάρι, που βυθίζεται αργά και σταθερά σ' έναν χρεοκοπημένο γάμο, δίνοντας περιεχόμενο στο οικογενειακό δράμα που περικυκλώνει ασφυκτικά τη Στέλλα. Η μητέρα της είναι μια γυναίκα σε απόγνωση που αναζητά οξυγόνο στην ερωτική απιστία. Ο μελαγχολικός πατέρας της, που δείχνει «κουλ», μοιάζει σαν έφηβος που τσακίστηκε κατά την είσοδό του στην ώριμη ηλικία. Η ευαίσθητη και τρυφερή Στέλλα στην πραγματικότητα είναι ένα σκληρό παιδί που μεγαλώνει σ' έναν εύθραυστο μικρόκοσμο.

• Η ιστορία ξεκινάει το 1977 μαζί με τη σχολική χρονιά και τελειώνει στις αρχές του επόμενου καλοκαιριού. Η Στέλλα μπαίνει για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο με μια μπάλα ποδοσφαίρου παραμάσχαλα και δέχεται το πρώτο χτύπημα στη νέα της ζωή: μια γροθιά στο πρόσωπο από ένα συμμαθητή της. Παράλληλα με τις σχολικές περιπέτειες, γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων, άλλοτε ασήμαντων κι άλλοτε σοβαρών, που ζει η Στέλλα στο περιθώριο της «μποέμικης» ζωής των γονιών της.

• Η Βερχέιντε μεταφέρει στην οθόνη κομμάτια από τη δική της παιδική ηλικία μ' έναν τρόπο που θυμίζει το σινεμά του Τριφό. Ο κόσμος δεν είναι τέλειος, αλλά μπορεί να γίνει καλύτερος. Το σχολείο και γενικότερα η παιδεία είναι η ελπίδα. Η μικρή ηρωίδα της αφήνει την μπάλα (χωρίς να ξεχνά το παιχνίδι) για να ξεφυλλίσει ένα βιβλίο του Μπαλζάκ ή της Ντιράς. Για συντροφιά και ευχαρίστηση. Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι εξαιρετική.