Στέλλα, το κορίτσι-θαύμα από το Παρίσι

Η Λεορά Μπαρμπαρά υποδύεται ένα κορίτσι που μεγαλώνει στο Παρίσι του 1976 μοιράζοντας τη ζωή του μεταξύ του σχολείου της και του λαϊκού καφέ των γονιών της στη γλυκύτατη ταινία της Σιλβί Βερέιντ «Με λένε Στέλλα»

Με τον αυθορμητισμό, το χιούμορ και την εξυπνάδα της, η 11χρονη ηρωίδα της ταινίας «Με λένε Στέλλα» χαρίζει συγκίνηση

• ΚΡΙΤΙΚΗ
  
• Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ
• ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

• Πριν από μερικούς μήνες μια άγνωστη γαλλίδα σκηνοθέτις, η Σιλβί Βερέιντ, και η 11χρονη συμπατριώτισσά της Λεορά Μπαρμπαρά έγιναν τα πρόσωπα του Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία τους «Με λένε Στέλλα» («Stella», 2008) κέρδισε επάξια από τους πιο αυστηρούς κριτικούς ως τους πιο αδιάφορους θεατές. Η Στέλλα (Μπαρμπαρά) είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει στο Παρίσι του 1976, «διχασμένο» ανάμεσα στις σκληρές συνθήκες του σχολείου της και στο κάθε άλλο παρά τρυφερό περιβάλλον του λαϊκού καφέ που διατηρούν οι γονείς του ( Καρόλ Ροσέ, Μπενζαμέν Μπιολέ ). Λιγομίλητη αλλά όχι γκρινιάρα, μαθήτρια μέτρια αλλά ξύπνια. Με τη βοήθεια μιας φίλης ανακαλύπτει τη μαγεία του Μπαλζάκ και της κλασικής λογοτεχνίας, ενώ καλύτερος φίλος της στο μπαρ των γονιών της είναι ένας μυστηριώδης αλλά γοητευτικός θαμώνας (υπέροχος ο Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ, ο οποίος πέθανε πέρυσι). Η Στέλλα προσπαθεί να μη δίνει δικαιώματα αλλά ούτε «αγία» είναι ούτε «φυτό». Στην άμυνά της μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Το «κέρδος» της από την πρώτη ημέρα στο σχολείο, ένα μαυρισμένο μάτι! Το ταξίδι της στη ζωή μετατρέπεται σε σιντριβάνι συναισθημάτων που σε απογειώνει, ενώ το ίδιο το κορίτσι αποδεικνύεται μια ηρωίδα με απίστευτη προσωπικότητα σε τούτη τη «μικρή» ταινία με τη μεγάλη καρδιά.
  

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

▅ Ολα χωρούν στο πειραματικό φιλμ «Το σύνδρομο της Χιονάτης» του Αγγελου Σπάρταλη. Από τη «17 Νοέμβρη» ως την αρχαία τραγωδία, από την αισθητική των κόμικς ως τον Μάνο Βακούση. Και τον Νίκο Κούνδουρο. O Σπάρταλης έχει αισθητική, ιδέες, βλέμμα και αφήνει λαμπρές υποσχέσεις για την πρώτη «κανονική» ταινία του.

▅ Στη μόδα της εκσυγχρονισμένης επαναφοράς στις παλιές ταινίες τρόμου εντάσσεται και το αιμόφυρτο ριμέικ της «Παρασκευής και 13» σε σκηνοθεσία Μάρκους Νίσπελ.

• «Συντρίμμια ψυχής» («Fugitive pieces»). (Καναδάς/Ελλάδα, 2009) του Ζερεμί Ποντεσουά

Ενας ορφανός Πολωνοεβραίος σώζεται από έναν αρχαιολόγο ( Ράντε Σεμπέρτζια ), τον ακολουθεί στην Υδρα και στη συνέχεια στον Καναδά, από όπου θα αρχίσει να φτιάχνει τη ζωή του. Ο έρωτας, οι μνήμες θανάτου, η κατανόηση του πόνου και η ελληνική φύση είναι στοιχεία που θα παίξουν τον δικό τους ρόλο στην εξέλιξη του ήρωα (που μεγάλος έχει το πρόσωπο του Στίβεν Ντιλέιν ). Βασισμένα στο πολυβραβευμένο μπεστ σέλερ της καναδέζας ποιήτριας Ανν Μάικλς, τα «Συντρίμμια ψυχής» είναι μια άρτια ταινία, η οποία όμως χωλαίνει σε ρυθμό. Σίγουρα το πρώτο μέρος, όταν ο Μπιρ είναι ακόμη παιδί ( Ρόμπι Κέι, στη φωτογραφία με τον Σεμπέρτζια), παρακολουθείται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκριτικά με το δεύτερο, όπου η πολλά υποσχόμενη Αγελέτ Ζούρερ προσπαθεί να δώσει το «φιλί της ζωής» σε μια ταινία που μοιάζει να αργοπεθαίνει.

• «Αγάπη στα άκρα» («Τhe edge of love»). (Αγγλία, 2009) του Τζον Μέιμπουρι

Αν και το βιβλίο «Dylan Τhomas: Α farm, two mansions and a bungalow», γραμμένο από τον εγγονό του Ντίλαν Τόμας, τον Ντέιβιντ Τόμας, υπήρξε η ουσιαστική πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία αυτής της ταινίας, ο διάσημος ουαλλός ποιητής δεν είναι ο σταρ της (τον υποδύεται ο Μάθιου Ρις ). Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι δύο γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του εν μέσω Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: η σύζυγός του Κέιτλιν ( Σιένα Μίλερ ) και ένας εφηβικός έρωτας, η Βίβιαν ( Κίρα Νάιτλι, αριστερά στη φωτογραφία με τη Μίλερ), τραγουδίστρια σε καμπαρέ. Η αντιζηλία τους δεν θα τις εμποδίσει να αναπτύξουν μια παράξενη σχέση φιλίας, επάνω στην οποία όμως o Τζον Μέιμπουρι (δημιουργός της εξαιρετικής βιογραφίας του Φράνσις Μπέικον «Η αγάπη είναι διάβολος») φλυαρεί χωρίς να φτιάχνει ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ερωτισμού.

• «Σκοτεινός κώδικας» («Τhe knowing»). (ΗΠΑ, 2009) του Αλεξ Πρόγιας

• Στο μεταφυσικό θρίλερ του ελληνικής καταγωγής αυστραλού σκηνοθέτη Αλεξ Πρόγιας ο Νίκολας Κέιτζ (φωτογραφία) υποδύεται έναν επιστήμονα ο οποίος θα βρεθεί σε δύσκολη θέση όταν ανακαλύπτει ότι οι αριθμοί που αναγράφονται στο σημείωμα μιας μαθήτριας γραμμένο το 1958 αντιστοιχούν σε καταστροφές της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της πεντηκονταετίας που ακολούθησε. Τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον; Ως ένα σημείο η ταινία λειτουργεί αξιοπρεπώς ακολουθώντας το τέμπο ενός ακόμη θρίλερ που «παίζει» με την ιδέα του «Αρμαγεδδώνος». Αργότερα, όμως, τον πρώτο λόγο παίρνουν οι εξωγήινοι, οπότε το φιλμ αλλάζει ύφος και μετατρέπεται σε κακοφτιαγμένο κοκτέιλ «Στενών επαφών τρίτου τύπου» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και «Μέρας ανεξαρτησίας» του Ρόλαντ Εμεριχ.