Dirty Walt
Να τος πάλι. Πέντε περίπου χρόνια μετά το «Μillion Dollar Βaby», να τος πάλι στην οθόνη. Μας είχε λείψει. Ψηλός, ευθυτενής, αγέλαστος. Να λέει λίγα, αλλά ως συνήθως μόνο τα απαραίτητα. Να μασά ταμπάκο και να τον φτύνει προκλητικά. Να γρυλίζει όποτε «παίρνει ανάποδες». Να μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Να στηρίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του και να κρύβει μέσα του, βαθιά μέσα του, την αίσθηση του δικαίου. Ο Κλιντ Ιστγουντ, ο θεός των μοναχικών ηρώων του κινηματογράφου, είναι επιτέλους και πάλι κοντά μας.
Στην πραγματικότητα όμως ο Γουόλτ Κοβάλσκι είναι πολύ πιο τρυφερός απ΄ όσο επιτρέπει στον εαυτό του να φανεί και αυτή η τρυφερότητά του θα αναδυθεί με τη συνδρομή μιας οικογένειας ασιατών γειτόνων. Εκεί άλλωστε βρίσκεται η καρδιά αυτής της απλής, ήρεμης και στιβαρής ταινίας: το περιθώριο να αλλάξεις, να βρεις τη γαλήνη, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις το νόημα της ύπαρξής σου δεν χάνεται ποτέ, ακόμη κι όταν βρίσκεσαι δυο βήματα πριν από τον θάνατο.
Την ίδια ώρα, ο Κοβάλσκι του «Gran Τorino» είναι ένας απίστευτα γοητευτικός ήρωας, τον οποίο απλώς χαίρεσαι να βλέπεις. Μοιάζει με μωσαϊκό πολλών προηγούμενων ηρώων του Ιστγουντ· ένας χάρτης από σταθμούς της ως τώρα πορείας του μπροστά στον φακό. Κάπου βλέπεις τον «Dirty Ηarry» συνταξιούχο, αλλά με το ίδιο αποφασιστικό βλέμμα. Εντάξει, μπορεί να μην τραβά το πιστόλι τόσο γρήγορα όσο ο «Ανθρωπος δίχως όνομα» των σπαγκέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, όμως δεν διστάζει να το τραβήξει. Ή να μπλοφάρει. Και η πίκρα που κουβαλά για την προηγούμενη ζωή του, ίσως έχει αρκετά κοινά σημεία με εκείνη του Γουίλιαμ Μάνι των «Ασυγχώρητων».
Ο Κοβάλσκι είναι ένα απόσταγμα όλων όσα έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια από την κινηματογραφική περσόνα του Κλιντ Ιστγουντ και που θα εξακολουθούμε να αγαπάμε όσο θα ανανεώνεται παραμένοντας ίδια.
- Αυτή τη φορά λέγεται Γουόλτ Κοβάλσκι.
- Μια αντίκα. Οπως ο ίδιος.
Στην πραγματικότητα όμως ο Γουόλτ Κοβάλσκι είναι πολύ πιο τρυφερός απ΄ όσο επιτρέπει στον εαυτό του να φανεί και αυτή η τρυφερότητά του θα αναδυθεί με τη συνδρομή μιας οικογένειας ασιατών γειτόνων. Εκεί άλλωστε βρίσκεται η καρδιά αυτής της απλής, ήρεμης και στιβαρής ταινίας: το περιθώριο να αλλάξεις, να βρεις τη γαλήνη, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, να ανακαλύψεις το νόημα της ύπαρξής σου δεν χάνεται ποτέ, ακόμη κι όταν βρίσκεσαι δυο βήματα πριν από τον θάνατο.
Την ίδια ώρα, ο Κοβάλσκι του «Gran Τorino» είναι ένας απίστευτα γοητευτικός ήρωας, τον οποίο απλώς χαίρεσαι να βλέπεις. Μοιάζει με μωσαϊκό πολλών προηγούμενων ηρώων του Ιστγουντ· ένας χάρτης από σταθμούς της ως τώρα πορείας του μπροστά στον φακό. Κάπου βλέπεις τον «Dirty Ηarry» συνταξιούχο, αλλά με το ίδιο αποφασιστικό βλέμμα. Εντάξει, μπορεί να μην τραβά το πιστόλι τόσο γρήγορα όσο ο «Ανθρωπος δίχως όνομα» των σπαγκέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, όμως δεν διστάζει να το τραβήξει. Ή να μπλοφάρει. Και η πίκρα που κουβαλά για την προηγούμενη ζωή του, ίσως έχει αρκετά κοινά σημεία με εκείνη του Γουίλιαμ Μάνι των «Ασυγχώρητων».
Ο Κοβάλσκι είναι ένα απόσταγμα όλων όσα έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια από την κινηματογραφική περσόνα του Κλιντ Ιστγουντ και που θα εξακολουθούμε να αγαπάμε όσο θα ανανεώνεται παραμένοντας ίδια.
No comments:
Post a Comment