«Watchmen». Οι υπερήρωες στην εποχή της μελαγχολίας

• ΚΡΙΤΙΚΗ
  
• Κ. ΤΕΡΖΗ
  
• Η ΑΥΓΗ, 12/03/2009

«Watchmen». Αμερικανική παραγωγή, 2008, 165 λεπτά. Σκηνοθεσία: Ζακ Σνάιντερ

• Αν δεν σας λέει τίποτε το όνομα Αλαν Μουρ, αγαπητοί αναγνώστες, φοβάμαι πως βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικούς δρόμους: Είναι ο κορυφαίος εν ζωή δημιουργός κόμικς, «γεννημένος στα 1953, Βρετανός και όχι Αμερικανός, και δεν θα βρείτε το όνομά του στους τίτλους της ταινίας, παρά το γεγονός ότι βασίζεται στο αριστούργημά του, γιατί διαφωνεί εντελώς εδώ και χρόνια με την κινηματογραφική εκμετάλλευση των έργων του.

• Οι νεότεροι μάλλον δεν γνωρίζουν ότι στα 1986-1987, όταν πρωτοκυκλοφόρησε, σε μια περιορισμένη σειρά 12 τευχών, από την DC Comics το “Watchmen”, ο πυρηνικός πόλεμος ήταν πολύ κοντά, ίσως πιο κοντά κι από την εποχή της κρίσης στην Κούβα. Ο Αλαν Μουρ έφτιαξε σε συνεργασία με τον Ντέιβ Γκίμπονς μια αλληγορία πάνω στην ηθική και το βάρος της στον μοναχικό άνθρωπο, τη δύναμη της εξουσίας να συνθλίβει και να εξευτελίζει: ο Αρμαγεδδών έρχεται, αλλά ο ελκυστικός μύθος του υπερήρωα ακυρώνεται από τον Αλαν Μουρ, που δίνει πρόσωπο και χρώμα στο φόβο και την ανασφάλεια μιας ολόκληρης γενιάς.

• Στον κόσμο που περιγράφει ο Μουρ, ο Ρίτσαρντ Νίξον είναι πρόεδρος της Αμερικής για πέμπτη θητεία, αφού εξόντωσε όσους θα αποκάλυπταν το Γουοτεργκέιτ, ο πόλεμος στο Βιετνάμ έληξε με νίκη των Αμερικανών, οι οποίοι στη συνέχεια προσάρτησαν τη χώρα στις Πολιτείες τους, Παραδόξως, ο Ζακ Σνάιντερ («δικός μας» και αυτός για τους «300») δεν κατέστρεψε το αριστούργημα του Μουρ. Του πρόσθεσε μπόλικη βία, χάθηκε στον δρόμο αρκετό από το χαρακτηριστικό «εγκεφαλικό» ύφος του κόμικς, αλλά δεν νομίζω ότι το πρόδωσε τελικά. Ο Φίλιπ Γκλας («Κογιανισκάτσι») χρησιμοποιείται σε μια έξοχη μουσική επένδυση, συν τους Μπομπ Ντίλαν, Μπίλι Χόλιντεϊ, Σάιμον και Γκαρφάνκελ, Λέοναρντ Κοέν, Τζίμι Χέντριξ.