Νίκος Σέκερης: Ενας καλός, καλός παραγωγός

Συνέντευξη: Νίκος Σέκερης

• Ποιος είναι ο Νίκος Σέκερης, που σάρωσε τα περσινά κινηματογραφικά βραβεία Θεσσαλονίκης και θέλει να ξοδεύει τα χρήματά του στις πιο απρόβλεπτες ταινίες νέων Ελλήνων σκηνοθετών. Ενας παραγωγός συζητήθηκε περισσότερο στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης: ο Νίκος Σέκερης, που έφυγε με τα 16 από τα 17 κρατικά βραβεία ποιότητας! Και μάλιστα για δύο εκ διαμέτρου αντίθετα φιλμ: τους παραδοσιακούς «Σκλάβους στα δεσμά τους», ένα μελόδραμα εποχής με δημοφιλές καστ που προβάλλεται αυτές τις μέρες, και το «Without» (α' κρατικό βραβείο), μια καλλιτεχνική ταινία από έναν πρωτοεμφανιζόμενο γερμανοτραφή εικαστικό: τον Αλέξανδρο Αβρανά.

• Ο Σέκερης πίστεψε τόσο στον τελευταίο, ώστε χρηματοδότησε εξ ολοκλήρου την ταινία του, παίρνοντας τραπεζικό δάνειο αξίας 200.000 ευρώ. Αυτό κι αν είναι ρίσκο: η ταινία, με θέμα την αβίωτη καθημερινότητα ενός ζευγαριού, δίχασε στη Θεσσαλονίκη, καθώς η δράση της περιορίζεται στο ελάχιστο και τον πρώτο λόγο παίρνει η αισθητική.

«Μπορούμε και μόνοι μας»

• Η περίπτωση του Σέκερη επιβεβαιώνει την αίσθηση πως τα τελευταία χρόνια ενδυναμώνεται ο ρόλος του ιδιώτη παραγωγού, κόντρα δηλαδή στο παλιότερο μοντέλο του σκηνοθέτη-παραγωγού που τα έκανε όλα μόνος του, αλλά και σε αυτό που θέλει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου πανταχού παρόν. Επί σειρά ετών συνεργάτης του Αγγελόπουλου και ταμίας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, ο Σέκερης έχει ταχθεί στο πλευρό των νέων σκηνοθετών, «πανέτοιμος να χρηματοδοτήσω από την τσέπη μου άλλους δύο».
  

• Το βιογραφικό του περιελάμβανε ήδη ταινίες πρωτοεμφανιζόμενων, όπως ένα παραμύθι εποχής, «Το χάνι» (Γ. Μπακόλας), που αν και βραβεύτηκε δεν βρήκε ποτέ διανομή, την πρώτη ταινία του Θ. Αναστόπουλου, και την «Εφήμερη πόλη» του Γ. Ζαφείρη: ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «αδραματικού κινηματογράφου» (sic) για τους επαΐοντες, για άλλους πάλι απλώς μια ναρκισσιστική συρραφή πανέμορφων εικόνων. Γιατί όμως αυτή τη φορά δεν αποτάθηκε στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου;

• «Για να αποδείξω απέναντι σε όλη αυτήν την παρακμή, ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα και μόνοι μας. Χωρίς να χρειάζεται να περάσει ενάμισης χρόνος για να σου απαντήσει το Κέντρο. Και αν η απάντησή του είναι αρνητική να μισείς τον άλλο που πήρε λεφτά. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να γυρίσουμε με τον Τώνη τους "Σκλάβους". Αρχίζει να σαπίζει μέσα σου το θέμα μιας ταινίας. Μας έχουν βάλει σε ένα τριπ κακόγουστο και παρηκμασμένο».

• Πρέπει, υποστηρίζει, «να βάλουν επιτέλους τα τηλεοπτικά κανάλια τα χρήματα που υποχρεούνται. Να εφαρμοστούν τα συστήματα φοροαπαλλαγών. Να μην αποκλείονται οι πραγματικά ταλαντούχοι. Ευτυχώς είναι και άνθρωποι σαν τον Κούτρα που με τρεις απορρίψεις από το Κέντρο, δεν το βάζουν κάτω. Μέχρι το Βερολίνο έφτασε. Μόνος του, όπως ο Αλεξίου. Γιατί κανείς δεν ρισκάρει να ρίξει χρήματα σε έναν πρωτοεμφανιζόμενο. Ποντάρουν μόνο σε επιχορηγήσεις και χρηματοδοτήσεις. Ομως εμένα μ' ενδιαφέρει να εντοπίζω πάντα το καινούριο».

• Του έχουν προτείνει άπειρες κωμωδίες. «Σέβομαι αυτό το σινεμά, αλλά τα τελευταία χρόνια νομίζω πως έχει ξεχαστεί η λέξη τέχνη. Η κρατική εξουσία που προέρχεται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μάς έχει κάνει άτολμους. Ο καθένας γράφει ένα σενάριο και μπαίνει στη σειρά σαν τον συνταξιούχο που κάθε πρώτη του μηνός πάει στην τράπεζα για ένα ξεροκόμματο. Το ΕΚΚ έχει γίνει Εθνική Τράπεζα. Ομως για να κάνεις σινεμά, θέλει λίγη τρέλα!».

• Από τη Θεσσαλονίκη κι ύστερα, παραδέχεται, νιώθει μια εχθρότητα. Μήπως επειδή μόλις δύο ταινίες συγκέντρωσαν όλα τα κρατικά βραβεία; «Ηταν έκπληξη και για μένα. Αλλά μια επιτροπή 42 ατόμων δεν ελέγχεται. Με είπαν συνδικαλιστική καραβάνα. Μα, αν είχα τέτοια επιρροή, θα είχα άλλη πορεία...»

Περί επιτροπών και άλλων

• Πριν από χρόνια, πάντως, είχε πει πως «οι επιτροπές αποτελούνται κυρίως από αποτυχημένους που θέλουν να μπαίνουν σε κέντρα εξουσίας». «Τότε ήταν άλλη η επιτροπή. Ηταν ολιγομελής και διοριζόταν από το ΥΠΠΟ. Ενώ τώρα είναι πολυπληθής -άρα και πιο δίκαια», απαντά σήμερα. «Τα μέλη της επιτροπής πρέπει να αυξηθούν. Για να ελέγχονται πολύ πιο δύσκολα. Παλιότερα έβγαζαν βραβεία-τέρατα». Στους «Σκλάβους» δούλεψε στενά με τον αδικοχαμένο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη. «Δεν πρόλαβε καν να δει την ταινία... Για μένα ήταν ο μεγαλύτερος ηθοποιός της γενιάς του. Μ' άρεσε η ηθική του απέναντι στα πράγματα. Ξενυχτούσε πολύ. Τον έβλεπες κουρασμένο να κοιμάται στην πολυθρόνα, και ξαφνικά μεταμορφωνόταν και σάρωνε τα πάντα... Ξέρετε, στο σινεμά δεν επενδύουν πια στη συγκίνηση και το μελόδραμα. "Ζω μόνο για σένα", λέει ο Παπαχρόνης στην ταινία. Αν αυτά τα λόγια εκστομίζονταν από κάποιον άλλο ηθοποιό μπορεί και να τον έκραζαν...» *

• Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ - φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 22/03/2009