Τα μυστικά από το εργαστήρι του Αλφρεντ Χίτσκοκ στο Βερολίνο

• ΕΚΘΕΣΗ. Ηταν το 1966 όταν ο Φρανσουά Τριφό παρουσίασε ένα βιβλίο, το οποίο περιείχε το σύνολο μιας 50ωρης συνέντευξής του με τον Αλφρεντ Χίτσκοκ. «Le Cinema celon Hitchcock» θεωρείται έως σήμερα ένα από το βασικά βιβλία της βιβλιογραφίας του κινηματογράφου.

• Ενα βήμα παρακάτω επιχειρεί, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, η έκθεση: «Hitchock – Casting a shadow. Ο Alfred Hitchcock και το εργαστήρι του», στο Μουσείο Κινηματογράφου του Βερολίνου. Μια έκθεση γεμάτη αποκαλύψεις. Πώς δούλευε τελικά αυτός ο μάγος του σασπένς; Πώς προσέγγιζε την αρχική ιδέα μιας ιστορίας;

• «Οι περισσότεροι γυρίζουν έργα τα οποία θυμίζουν φωτογραφημένους ανθρώπους που μιλάνε. Αυτό όμως δεν αρκεί! Ο κινηματογράφος για μένα είναι πολλά μικρά κομματάκια φιλμ, τα οποία κολλημένα εκφράζουν μια ιδέα», διηγείται ο «Hitch» σε μια συνέντευξη στα γερμανικά. Δεν του ήταν εύκολο να μάθει τα γερμανικά αλλά στο τέλος δεν τα μιλούσε και τόσο άσχημα, μια που είχε από την αρχή της καριέρας του μια αρκετά στενή σχέση με τη Γερμανία.

• Ηταν το 1925 όταν επισκέφθηκε στα 20 χρόνια του για πρώτη φορά τα στούντιο της UFA, που ήταν τότε τα πιο σύγχρονα του κόσμου και εργάστηκε ως σεναριογράφος στο έργο «The Blackguard». Στη Γερμανία γνώρισε και τη σύζυγό του, Alma Reville, η οποία έγινε η πιο στενή συνεργάτρια και σύμβουλός του. Επρεπε όμως να περάσουν 40 χρόνια για να επιστρέψει στο Βερολίνο με μια δική του ταινία. Τα γυρίσματα για το «Torn Curtain», πραγματοποιούνται και στις δυο πλευρές του Βερολίνου το 1966, με τον Πολ Νιούμαν και την Τζούλι Αντριους. Η κύρια αποκάλυψη της έκθεσης είναι ότι ο Χίτσκοκ ήταν τόσο καλός λόγω των εξαιρετικών συνεργατών του.

• Ως μύθος καταρρίπτεται επίσης και η γενική άποψη που ήθελε τον Χίτσκοκ να μην αρχίζει γύρισμα εάν δεν είχε το περιεχόμενο κάθε σκηνής στο μυαλό του.

• Δούλευε με ιδιαίτερη αγάπη το σενάριο πάνω σε ζωγραφισμένα σκίτσα, τα γνωστά storyboards, που σχεδίαζαν οι ειδικοί συνεργάτες του, πχ. John DeCuir και Harold Michelson. Αυτά τα storyboards, ακολουθούσε με συνέπεια στα γυρίσματα, όπως στα «Πουλιά» του 1963. Αυτό το έργο είχε ένα πρωτότυπο sound design. Εφόσον είχε αποφασίσει να γυρίσει την ταινία χωρίς μουσική, χρειάζονταν μια ειδική τεχνική για τις κραυγές των πουλιών. Η μοναδική τότε μηχανή «Mixtur-Trautonium», ένα είδος μικρού συνθεσάιζερ ήταν σε θέση να δημιουργήσει αυτόν τον ήχο και βρισκόταν μόνο στο Βερολίνο. Μια ακόμη εργασία που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη βοήθεια των συνεργατών του Χίτσκοκ, Oska Sala και Wolfgang Kieling. Η έκθεση θα είναι ανοικτή έως τέλη Μαΐου 2009.

• Μαριανθη Mυλωνα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/03/2009