Για τους περισσότερους ηθοποιούς, η υποκριτική χρησιμεύει ως το πέρασμα σε μια ζωή επιτυχίας.
- Για τον καλύτερο ηθοποιό που μας σύστησε η ασιατική κινηματογραφία των τελευταίων δύο δεκαετιών, η υποκριτική υπήρξε το στήριγμα σε μια αντίξοη οικογενειακή κατάσταση. «Ο πατέρας μου», μου εξομολογείται ο 45χρονος Τόνι Λιουνγκ, «μας εγκατέλειψε όταν ήμουν μικρός, σε μια εποχή μάλιστα όπου το διαζύγιο θεωρούνταν ντροπή στην κινεζική κοινωνία και οι άνθρωποι σπάνια χώριζαν. Ακόμη και πριν μας εγκαταλείψει, βέβαια, ο πατέρας έφευγε και ξαναγύριζε τακτικά. Τον θυμάμαι να επιστρέφει σπίτι μας ύστερα από απουσία πολλών μηνών, δίχως να μας εξηγεί ποτέ το γιατί. Επειτα από λίγο καιρό εξαφανιζόταν και πάλι, αφήνοντας πίσω του μια βασανιστική σιωπή - αφού το ζήτημά του δεν συζητιόταν στην υπόλοιπη οικογένεια και η απουσία του μας δημιουργούσε άμεσο βιοποριστικό πρόβλημα. Γύρω στα 19 μου που δούλευα ως πλασιέ, αποφάσισα να απαντήσω σε μια αγγελία τηλεοπτικού σταθμού για μαθήματα υποκριτικής. Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω την ερμηνευτική ως έναν τρόπο για να μπορέσω να γιατρέψω το τραύμα που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου. Είχα γίνει ένα λιγομίλητο παιδί, από το φόβο ότι οι συνομήλικοί μου θα μάθαιναν ότι ο μπαμπάς μου μας είχε παρατήσει. Μέσω των μαθημάτων ηθοποιίας, μπορούσα να ξεκλειδώσω σταδιακά τον εσωτερικό μου κόσμο, υποδυόμενος άλλους χαρακτήρες, έτσι ώστε η δική τους χαρά ή η δική τους λύπη να γίνεται δική μου. Ηταν λυτρωτικό για μένα. Εκτός αυτού δεν χρειαζόταν να δίνω σε κανέναν εξηγήσεις για τα δάκρυα ή για το θυμό μου. Υπήρχε πάντα η πρόφαση κάποιου ρόλου».
- Σήμερα ο Λιουνγκ θεωρείται ένας από τους πιο διάσημους ηθοποιούς της Κίνας, απέκτησε διεθνή απήχηση χάρη στις συνεργασίες του με τον Γουόνγκ Καρ Γουάι σε αξέχαστες ταινίες όπως η «Ερωτική Επιθυμία», το «Chungking Express» ή το «Ευτυχισμένοι Μαζί», κέρδισε βραβείο ερμηνείας στο προπέρσινο Φεστιβάλ Βενετίας για τον ρόλο του στο «Προσοχή, πόθος» του Ανγκ Λι και φανέρωσε την ευρεία ερμηνευτική γκάμα του μέσα από αστυνομικά θρίλερ, έπη πολεμικών τεχνών και μεγαλεπήβολες ταινίες εποχής.
- Μια τέτοια ταινία επανασυνδέει τον Λιουνγκ με τον σκηνοθέτη Τζον Γου, ύστερα από δύο πολύ πετυχημένες συνεργασίες τους στο παρελθόν. Ο «Πορφυρός λόφος» είναι η ακριβότερη παραγωγή στα χρονικά της κινεζικής κινηματογραφίας. Τοποθετημένη στο 208 μ.Χ., λίγο πριν από το τέλος της δυναστείας των Χαν, η πρώτη ταινία που γυρίζει ο Γου στην πατρίδα του έπειτα από 15 χρόνια απουσίας στο Χόλιγουντ εξιστορεί μια από τις μεγαλύτερες πολεμικές επιχειρήσεις στην ιστορία της χώρας: τη μάχη του Πορφυρού Λόφου η οποία έφερε αντιμέτωπα τα Τρία Βασίλεια στα οποία ήταν χωρισμένη τότε η αρχαία Κίνα και κατά τη διάρκεια της οποίας κρίθηκε το μέλλον ολόκληρου του έθνους.
- «Το γύρισμα ήταν πολύ δύσκολο», λέει ο Λιουνγκ. «Το εύρος της παραγωγής χρειαζόταν εξαντλητικό συντονισμό. Φορούσαμε και πανοπλίες όταν ο καιρός ήταν τρομερά ζεστός και έπρεπε να υποδυόμαστε κατακαλόκαιρο ότι βρισκόμαστε στο μέσο ενός πολύ βαρύ χειμώνα. »Εκτός αυτού, ο ρόλος απαιτούσε να γυμνάζομαι και να προσέχω την σωματική μου κατάσταση σχολαστικά. Χαίρομαι πολύ, ωστόσο, που μπόρεσα να γίνω μέρος μιας τέτοιας ταινίας. Ο "Πορφυρός λόφος" αποτελούσε έργο ζωής για τον Τζον Γου. Από χρόνια τον θυμάμαι να το συζητά και να περιμένει τη σωστή στιγμή για να το κάνει».
- Η επιτυχία που γνωρίζει η ταινία έξω από τα σύνορα της χώρας της δίνει για πολλοστή φορά την ευκαιρία στον Λιουνγκ για μια καριέρα στο Χόλιγουντ. Ο ίδιος, όμως, παραμένει αφοσιωμένος στο σινεμά της Κίνας. «Καθένας ονειρεύεται μια διεθνή χολιγουντιανή σταδιοδρομία, είτε γιατί του προσφέρει παραπάνω φήμη είτε γιατί του εξασφαλίζει επιπλέον χρήματα. Εγώ προτιμώ να παραμείνω στην πατρίδα μου και να μοιράζομαι από εκεί την κουλτούρα της με τον υπόλοιπο κόσμο. Γυρίζω ταινίες επειδή μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου. Κι επειδή η υποκριτική εξακολουθεί να αποτελεί μια μορφή ψυχοθεραπείας για μένα». *
No comments:
Post a Comment