cinema: Κωμωδία καταστάσεων με όλα τα «υλικά»

Wednesday, April 1, 2009

Η δοσολογία είναι σωστή και τα «υλικά» καλής ποιότητας: ένα όμορφο αλλά απομονωμένο νησί του Αιγαίου, ένας νεαρός αστυνομικός, ένα πτώμα και μια τηλεστάρ πρωινάδικου. Ο Αρης Σερβετάλης που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ξεχωρίσει από τις συνεργασίες του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου («2», «Μήδεια 2»). Αποδίδει το, άνευ ουσιαστικού αντικειμένου, όργανο του νόμου που αναλαμβάνει χρέη αυτόκλητου ντετέκτιβ επιδιώκοντας να εξιχνιάσει τον φόνο (;), με ένα ευπρόσδεκτο κράμα αφέλειας, εντιμότητας και ρομαντισμού.

Χωρίς ανοίγματα

Ο Χρίστος Γεωργίου στο «Μικρό έγκλημα» (**½) γράφει και σκηνοθετεί μια κωμωδία καταστάσεων, με ρυθμό, χιούμορ και διάθεση να προβάλει –σχηματικά έστω– τη συνθήκη ζωής και τα παιχνίδια εξουσίας στη μικροκλίμακα της απόμακρης νησιωτικής Ελλάδος. Oμως, στην τεχνικά και σεναριακά σωστά δομημένη ταινία λείπει η έμπνευση που θα της προσδώσει σπιρτάδα, στηρίζοντας το παράλογο και την ανατροπή. Το «Μικρό έγκλημα» καταλήγει να είναι μια καθωσπρέπει αισθηματική κομεντί, στην προσπάθειά της να ισορροπήσει όλα τα συνταγογραφημένα «υλικά».

Και η απορία –που διατυπώσαμε και από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης– παραμένει: Γιατί, άραγε, στριμώχνεται στο σωρό ένας σκηνοθέτης που μπορεί να ξεχωρίσει; Ο Χρίστος Γεωργίου με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Κάτω από τ’ άστρα» απέδειξε ότι με τα λάθη του πρωτοεμφανιζόμενου, διαθέτει ικανότητες πάνω από τον μέσο όρο. Και η κωμωδία, δύσκολη και απαιτητική ως είδος, θα μπορούσε να του προσφέρει ένα καλό επόμενο βήμα αν είχε φοβηθεί λιγότερο και επενδύσει λιγότερο στους κανόνες και στις συμβάσεις.

Πολλές οι ελλείψεις

Το «Unitas» (*) προέρχεται από το Digital Wave πρόγραμμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο 48χρονος Κώστας Μπασογιάννης γυρνάει την πλάτη στον ρεαλισμό και ασχολείται με τις αισθήσεις. Ενα λιμάνι, κάπου στη Λατινική Αμερική, ο Κρις το βαποράκι και η Λίλυ η πόρνη προσπαθούν να ξεφύγουν, να πετάξουν, με κομμένα όμως φτερά. «Την ταινία αυτή την αντιλαμβάνομαι ως μια εικαστική απόδοση της αισθητικής του κακού», λέει ο σκηνοθέτης. Με τα περιορισμένα μέσα μιας φθηνής –από άποψη– παραγωγής, ο σκηνοθέτης επιδιώκει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Του λείπουν όμως (απελπιστικά) το σενάριο και οι χαρακτήρες. Και το κινηματογραφικό παιχνίδι για να υπάρξει ως αισθητική αναζήτηση και μόνο προϋποθέτει πολλά...