Βικτόρια Αμπρίλ: Οταν εγώ ήμουν γνωστή, ο Αλμοδόβαρ ήταν αντεργκράουντ

• Η Βικτόρια Αμπρίλ, πρώτη μεγάλη μούσα του Ισπανού σκηνοθέτη, ήρθε στην Αθήνα για το 10ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Σινεμά. Με ένα στιλό, που το κρατούσε σαν μικρόφωνο, η λεπτοκαμωμένη Βικτόρια Αμπρίλ, γνήσια αλμοδοβαρική φιγούρα μέσα σε ένα ένα γκρίζο φόρεμα και φούξια ψηλοτάκουνα, άρχισε το Σάββατο το πρωί να τραγουδάει με μπρίο στην ταράτσα του ξενοδοχείου «St. George Lycabettus».

«Αγαπάω τη μουσική, επειδή επιλέγω τι, πού, πότε και με ποιον θα τραγουδήσω. Ο ηθοποιός είναι μια από τις ρόδες του αυτοκινήτου, αλλά δεν είναι ο οδηγός», λέει η Βικτόρια Αμπρίλ, η οποία τα τελευταία χρόνια κάνει καριέρα τραγουδίστριας

• Μπορεί η καινούργια αγάπη της Ισπανίδας ηθοποιού να είναι το τραγούδι -έχει κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ στη χώρα της- αλλά μέσα από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ μας πρωτοσυστήθηκε: «Δέσε με», «Ψηλά τακούνια» και «Κίκα».

• Η Αμπρίλ βρέθηκε στην Αθήνα με διπλή αφορμή. Παρουσίασε στο 10ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου την ταινία τής Φλορένς Κέντεν «Αλλο αυτοί, άλλο εμείς», στην οποία πρωταγωνιστεί, «μια κωμωδία», όπως λέει, «ενάντια στην κατανάλωση και τον ρατσισμό, με ήρωες ένα ζευγάρι δήθεν υποδειγματικών Γάλλων που κουβαλάει όλα τα μίζερα ελαττώματα της κοινωνίας μας». Και συναντήθηκε ξανά με τη σκηνοθέτιδα Ζοζιάν Μπαλασκό στην προβολή της τεράστιας επιτυχίας τους «Για όλα φταίει το γκαζόν», με θέμα την ομοφυλοφιλική σχέση ανάμεσα σε δύο γυναίκες.

Σας έχουμε συνηθίσει σε ρόλους femme fatale...

• «Κάθε πρωί που κοιτάζομαι στον καθρέφτη δεν βλέπω καμία femme fatale. Το σινεμά είναι άλλο πράγμα...».

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ρόλος;

• «Είμαι περήφανη για κάθε σκαλί που κατάφερα να ανεβώ. Αν ξεχωρίσω μια δουλειά, είναι σαν να ακυρώνω ένα από τα σκαλάκια. Θα καταρρεύσουν και τα υπόλοιπα. Η επιλογή σημαίνει αποκήρυξη».

Ποια γυναίκα που έχετε υποδυθεί θα μπορούσατε να ερωτευτείτε;

• «Η ηθοποιός είναι σαν ...δικηγόρος. Είμαι εκεί για να υπερασπίζομαι την γυναίκα, όχι να την κρίνω. Είμαι εκεί για να την ερωτευτώ και να την προστατεύσω. Υπάρχουν πολλά ακόμα να διεκδικήσουν οι γυναίκες».

Από τι έχει ανάγκη υπεράσπισης η γυναίκα;

• «Από τους άντρες και την κοινωνία. Μετά τη δεκαετία του '50 κέρδισε δικαιώματα αλλά στον εργασιακό τομέα παραμένει, σε πολλές περιπτώσεις, υπό τον άντρα. Σε πολιτισμούς της Ασίας ή της Αφρικής συνεχίζει να είναι υποδεέστερη».

Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας σας ήταν η συνεργασία σας με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ; Το «Δέσε με» σας έδωσε μια θέση στη διεθνή κινηματογραφία.

• «Την έδωσε και στον Πέδρο. Πριν από το "Δέσε με" ήταν αντεργκράουντ σκηνοθέτης. Εγώ ήμουν περισσότερο γνωστή. Ο Αλμοδόβαρ είναι ο πιο διάσημος από τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω δουλέψει. Εχω όμως συνεργαστεί με πολλούς. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν, θα ήταν ο Βινσέντε Αράνδα, με τον οποίο έκανα 14 ταινίες. Στην πρώτη ήμουν 14 χρόνων, στην τελευταία 44. Με τον Αλμοδόβαρ κάναμε 3 ταινίες μέσα σε πέντε χρόνια, στα τριάντα μου. Ενώ ο Αράνδα διάλεξε την εφηβεία, τη νεότητα και την ωριμότητά μου. Είναι ωραίο να σε επιλέγουν για όλες τις ηλικίες σου. Αυτός με διαμόρφωσε ως ηθοποιό. Οταν γνωρίστηκα με τον Αλμοδόβαρ είχα 15 χρόνια καριέρας και είχα αρχίσει να γίνομαι γνωστή στη Γαλλία. Είχα πάει στις Κάννες με το "Φεγγάρι στον υπόνομο" του Ζαν Ζακ Μπενέξ».

Είναι αλήθεια ότι όταν τελειώσατε τα «Ψηλά τακούνια» είπατε ότι σας γλίτωσε από τον ψυχίατρο;

• «Το σινεμά γενικότερα με έχει γλυτώσει από την ψυχανάλυση. Οταν κάνεις μια ταινία, είσαι υποχρεωμένος να σκέφτεσαι για την προσωπικότητα που υποδύεσαι, η οποία καμιά φορά σε αφορά. Οπως και τα προβλήματα των χαρακτήρων, μπορεί να είναι και δικά σου».

Πώς σας φαίνεται η νέα μούσα του Αλμοδόβαρ, η Πενέλοπε Κρουζ;

• «Υπέροχη».

Τα τελευταία χρόνια σας ενδιαφέρει περισσότερο η μουσική.

• «Ναι, γιατί είναι αληθινή και έχεις μπροστά σου το κοινό. Στο σινεμά δεν βλέπεις το κοινό σου. Επειτα, τη μουσική την καταλαβαίνουν όλοι. Μπορείς να τραγουδήσεις στην Αθήνα, το Ισραήλ, τη Ρουμανία, την Πορτογαλία. Η καλή μουσική είναι ο παράδεισος εδώ και τώρα. Το τραγούδι είναι πλέον η θεραπεία μου. Μια μάσκα οξυγόνουν που τη μοιράζομαι με άλλους».

Στο σινεμά τι συνεργασίες ονειρεύεστε;

• «Δεν διαλέγω σκηνοθέτες, αλλά ιστορίες. Γι' αυτό αγαπάω τη μουσική, επειδή επιλέγω τι, πού, πότε και με ποιον θα τραγουδήσω. Ο ηθοποιός είναι μια από τις ρόδες του αυτοκινήτου, αλλά δεν είναι ο οδηγός». *

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 6 Απριλίου 2009