- Ο Βενσάν Κασέλ δίνει ρεσιτάλ ως τρομερός κακοποιός Ζαν Μεσρίν στην ταινία «Υπ΄ αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος»
- «Ή έξω (από τη φυλακή) ή νεκροί!» ήταν το σύνθημα του γάλλου κακοποιού Ζαν Μεσρίν, του γκάνγκστερ με τα 1.000 πρόσωπα, όπως τον αποκαλούσαν. Στο «Υπ΄ αριθμόν 1 δημόσιος κίνδυνος» («L΄ instinct de mort», Γαλλία, 2008) η ιστορία έγινε ένα έπος-μαμούθ το οποίο προβάλλεται μοιρασμένο σε δύο μέρη (όπως το «Κill Βill» του Κουέντιν Ταραντίνο και ο «Che» του Στίβεν Σόντερμπεργκ). Ρατσιστής, εθνικόφρων (ψυχρός εκτελεστής στον πόλεμο της Αλγερίας), ικανός να κομματιάσει με το μαχαίρι τον εχθρό του, απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του προς τις γυναίκες (άλλοτε γλυκός και τρυφερός, άλλοτε τερατώδης και βάναυσος), ο Μεσρίν έγινε ο φόβος και ο τρόμος του υποκόσμου, όχι μόνο της πατρίδας του, αλλά και του Καναδά, όπου επίσης έδρασε. Σύμφωνα με την ταινία του Ζαν Φρανσουά Ρισέ (το σενάριο είναι εμπνευσμένο από την αυτοβιογραφία του κακοποιού), ο Μεσρίν στράφηκε προς το έγκλημα περισσότερο από την παρορμητικότητα του χαρακτήρα του και την αδυναμία του να ενταχθεί σε οποιοδήποτε «σύστημα». Ως ήρωας θυμίζει κάπως τον «Σημαδεμένο» του Αλ Πατσίνο (μέσα στην παράνοιά του ακολουθεί πιστά έναν κώδικα ηθικής), την ώρα που ο φακός τού Ρισέ παρακολουθεί τα δρώμενα με την όρεξη των «Καλών παιδιών» του Μάρτιν Σκορσέζε.
- Ο παλμός της καρδιάς της ταινίας οφείλεται όμως στον Βενσάν Κασέλ , που υποδύεται με ηλεκτρισμό τον Μεσρίν στην καλύτερη ως τώρα κινηματογραφική ερμηνεία του, η οποία υποψιαζόμαστε ότι θα γίνει σημείο αναφοράς στην καριέρα του για πολλά χρόνια (του χάρισε μια υποψηφιότητα για το βραβείο ερμηνείας στα εφετινά Σεζάρ). Ο τρόπος με τον οποίο ο Κασέλ φαίνεται να ζει τον ρόλο του Μεσρίν προκαλεί ανατριχίλα και βοηθά την ταινία να μην εξαντληθεί από το πρώτο μέρος, που είναι ένα ψηφιδωτό περιστατικών από την πρώτη περίοδο δράσης του Μεσρίν (τέλη δεκαετίας ΄50- αρχές δεκαετίας ΄70). Οταν το πρώτο μέρος τελειώνει, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε εκκρεμότητα και περιμένεις με αγωνία το δεύτερο (που θα προβληθεί αργότερα). Βέβαια, μόνον όταν δούμε και το δεύτερο μέρος της ιστορίας θα είμαστε σε θέση να πούμε αν το ίδιο έργο θα ήταν καλύτερο ως ενιαία ταινία μικρότερης διάρκειας με λιγότερα περιστατικά που δεν θα αλλοίωναν ούτε το νόημα ούτε τον χαρακτήρα της.
ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
- «Για τα μάτια της Τουλπάν» («Τulpan», Καζακστάν/Ρωσία, 2008) τουΣεργκί Ντβορτσεβόι. Εχοντας ολοκληρώσει τη στρατιωτική θητεία του, ένας νεαρός από το Καζακστάν (Ασκάτ Κουτσεντσέρεκοφ) επιστρέφει στον τόπο του με στόχο να παντρευτεί και να δουλέψει ως βοσκός. Ωστόσο η υποψήφια σύζυγός του, η Τουλπάν, έχει πρόβλημα με τα μεγάλα... αφτιά του. Μια από τις μικρές αλλά όμορφες ανακαλύψεις του περσινού τμήματος Ενα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ των Κανών, διακρίνεται για τον νατουραλισμό στον χειρισμό του θέματος αλλά και τη «γεμάτη» φωτογραφία της.
- «Η επανάσταση των γαριφάλων» («Capitanes d΄ Αvril», 2000, Πορτογαλία) της Μαρία ντε Μεντέιρος. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της πορτογαλέζας ηθοποιού Μαρία Ντε Μεντέιρος, μια αναδρομή στα γεγονότα της νύχτας της 24ης προς την 25η Απριλίου του 1974, όταν στρατός και λαός ενώθηκαν για την ανατροπή της δικτατορίας που κυβερνούσε τη χώρα επί περίπου μισό αιώνα. Ενδιαφέρον θέμα, αλλά χάνει σε συγκίνηση.
- «Crank 2: Ηigh voltage» (ΗΠΑ, 2008) των Μαρκ Νεβελντίν, Μπράιαν Τέιλορ. Η επιτυχία του «Crank» («Εκτός ορίων»), όπου ένας ετοιμοθάνατος (Τζέισον Στέιθαμ) αναζητούσε τον δολοφόνο του, είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμη πιο γκροτέσκα συνέχεια. Αποθέωση της σιχαμάρας και της ξεφτίλας.
- «Κάτω από το μακιγιάζ σου» (2008) του Βαγγέλη Σεϊτανίδη. Ενα μοιραίο δυστύχημα αλλάζει ριζικά τη ζωή μιας ανεγκέφαλης μακιγιέζ (Αριελ Κωνσταντινίδη) σε μια ταινία που σε αφήνει άφωνο με το μέγεθος της ανοησίας της. «Τι ηλίθια που είμαι; Δεν το πιστεύω αυτό που είπα!» αναλογίζεται κάποια στιγμή η ηρωίδα. Κάπως έτσι έπρεπε να σκεφτούν όταν έγραφαν το σενάριο.
- Μια συρραφή από ιστορίες που διασταυρώνονται, με παράνομους μετανάστες στις ΗΠΑ είναι το «μαύρο» σύμπαν της ταινίας του Γουέιν Κρέιμερ, η οποία τελικά παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον ως κινηματογραφικό εγχειρίδιο της αμερικανικής νομοθεσίας- τι επιτρέπεται και τι όχι στους μετανάστες- και λιγότερο ως ολοκληρωμένο έργο μυθοπλασίας. Οι ιστορίες είναι πολύ περισσότερες απ΄ όσες το φιλμ μπορεί να «σηκώσει», με αποτέλεσμα το όλο εγχείρημα να θυμίζει «πιλότο» τηλεοπτικής σειράς- παγίδα την οποία, για παράδειγμα, είχε αποφύγει το «Crash» του Πολ Χάγκις. Οπως ήταν φυσικό, το βάρος πέφτει σε μια από αυτές της ιστορίες (που είναι και η καλύτερη) της οποίας κεντρικός ήρωας είναι ένας ηθικός αστυνομικός του Σώματος Δίωξης Λαθρομεταναστών που προσπαθεί να κάνει το καλό. Δυστυχώς, έχει το πρόσωπο ενός βαριεστημένου όσο ποτέ Χάρισον Φορντ (στη φωτογραφία). Ο άνθρωπος σχεδόν δεν αντέχεται πλέον.
- Στο τελευταίο ψυχεδελικό ταξίδι του Τσάρλι Κάουφμαν(σεναριογράφος των «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»), ο κεντρικός ήρωας (Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν) υποφέρει από λογιών λογιών ασθένειες, αλλάζει γιατρούς σαν τα πουκάμισα, βλέπει το σώμα του να βγάζει λιπαρά υγρά, τη γυναίκα του να τον εγκαταλείπει. Κάνει κακό σεξ με την καινούργια σχέση του (Σαμάνθα Μόρτον) και επί... δεκαετίες προσπαθεί να ανεβάσει το πιο φιλόδοξο έργο στην ιστορία του θεάτρου. Νιώθεις ότι η ζωή περνά δίπλα από έναν dead man walking. Οι εμπνευσμένες, γοητευτικές εικόνες υπερνικούν την απίστευτα δαιδαλώδη πλοκή που ενώ νομίζεις ότι είναι το αποτέλεσμα εγκεφαλικού βραχυκυκλώματος στην πραγματικότητα κρύβουν πίσω τους βαθιά σκέψη και προβληματισμό σε μια ταινία που μπορεί να παρακολουθείται με σχετική δυσκολία αλλά ταυτόχρονα δεν σου επιτρέπει να την αφήσεις εύκολα πίσω σου όταν τελειώνει. «Μη με ξεχνάς»
- Ενας έρωτας «κολλημένος» στο παρελθόν προσπαθεί να κινήσει τα νήματα της τελευταίας ταινίας του καταξιωμένου αργεντινού σκηνοθέτη Εκτορ Μπαμπένκο («Το φιλί της γυναίκας-αράχνης»). Παρακολουθούμε την πορεία ενός ανύπαντρου ζευγαριού (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ανάλια Κουσουέρο στη φωτογραφία) που αποφασίζει να χωρίσει ύστερα από δώδεκα χρόνια σχέσης. Αρχικώς το γεγονός αντιμετωπίζεται με ψυχραιμία. Οσο όμως ο καιρός περνά τόσο η γυναίκα μετατρέπεται σε σκιά του άντρα- ό,τι και να κάνει. Από την πλευρά του, εκείνος επίσης αδυνατεί να προχωρήσει. Ο Μπαμπένκο δημιουργεί ατμόσφαιρα, η ιστορία περιέχει ανατροπές, ωστόσο την ίδια ώρα το έργο σού δίνει την εντύπωση ότι μένει ακίνητο στον χρόνο και ότι η ιστορία κουράζεται πολύ προτού ολοκληρωθεί. Επιπλέον, δεν έχει χαρισματικούς πρωταγωνιστές.
No comments:
Post a Comment