Τρεις πολύ καλές και τρεις ... πολύ κακές ταινίες

• ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
  
• ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

• To «Παγωμένο Ποτάμι», της Κόρτνεϊ Χαντ, που παρακολουθεί τη ζωή μιας παρατημένης γυναίκας, η οποία φτάνει στα άκρα για να θρέψει τα παιδιά της, είναι ο απόλυτος κινηματογραφικός ρεαλισμός. Δυστυχώς, η δημιουργός της δεν άντεξε το βάρος της απόλυτης αλήθειας και υπέκυψε σε «γλυκό» φινάλε! Πάντως, είναι μια θαυμάσια ταινία.

• Η ταινία του Γιαπωνέζου Γιοτζίρο Τακίτα, «Departures», που κέρδισε το Οσκαρ ξένης ταινίας στην πρόσφατη απονομή των Οσκαρ, είναι μια θαυμάσια άσκηση κινηματογραφικού ύφους και ένα υψηλό μάθημα σκηνοθεσίας (και ανθρωπιάς). Η ιεροτελεστία και ο σεβασμός στο νεκρό ανακουφίζει, τελικά, τον πόνο του χαμού. Ποιότητα και σκέψη για ένα θέμα ταμπού. Το θάνατο!

• Εξαιρετική αισθητική και ιδιαίτερα προσεχτική σκηνοθετική ματιά διαθέτει και το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, «Τη Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα Συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη». Μια φαντασιακή συνάντηση δύο φανταστικών ποιητών! Λείπει, ωστόσο, το περιβάλλον, ο χώρος και ο χρόνος, η πηγή έμπνευσης των ποιητών.

• Μετά τα τρία μικρά αριστουργήματα ξαναπέφτουμε στο φασισμό της εικόνας, στο ιδεολογικό χάος και στις μετριότητες! «Watchmen», του Ζακ Σνάιντερ. Μια φασιστική αερολογία, με τη μορφή του κόμικ, που σε εξαντλεί (162΄!). «Κοίτα τι Εγινε», του Μπάρι Λέβινσον. Πολλοί και καλοί ηθοποιοί σε μια αδιάφορη δραματική, υποτίθεται, ταινία. Το Χόλιγουντ και τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων του, υποτίθεται! Οι «Δύο Ερωτες», του Τζέιμς Γκρέι είναι, επίσης, αδιάφορη και κουραστική ταινία. Νεαρός άντρας, που αντιδρά σαν παιδί (τελείως αψυχολόγητα) μάς ταλαιπωρεί με τους ανούσιους έρωτές του. [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 12 Μάρτη 2009]