cinema: ΡΕΧΑ ΕΡΝΤΕΜ: Μοναδική μου ηλιαχτίδα

Wednesday, March 4, 2009

Η Τουρκία, τι κρίμα, είναι τόσο όμορφη χώρα για να περιλούζεται με τόσους αβάσταχτους καημούς! Καημούς που φαίνονται στην ταινία και καημούς από τους οποίους οι πιο πολλοί και οι πιο ανυπόφοροι να βρίσκονται έξω από το κάδρο. Τους ακούμε, αλλά δεν τους βλέπουμε (επιλογή του σκηνοθέτη για να τους φανταστούμε σύμφωνα με τις εμπειρίες μας και τις γνώσεις μας).

Εξω από το κάδρο, λοιπόν, μια Τουρκία γεμάτη βία και απειλές. Σειρήνες αστυνομικές, σειρήνες ασθενοφόρων, κρωγμοί πλοίων, σκυλιά να γαυγίζουν, πυροβολισμοί, πολλοί πυροβολισμοί. Και κάτι μουσικές να σου σκίζουν τα στήθια! Χειρότερες από τους πυροβολισμούς! Μέσα στο κάδρο, πάνω στην κατάλευκη οθόνη, μια μικρή κυνηγημένη ψυχούλα, μια μικρή κυνηγημένη ηλιαχτίδα, ένα 14χρονο κορίτσι που μεγαλώνει μέσα στην ασχήμια. Ο πατέρας ψιλοψαράς, ψιλονταβατζής και ψιλοκακοποιός. Ενα δυστυχισμένο ρεμάλι. Η μάνα άλλο ερείπιο αυτή! Εφυγε από τον μικροαπατεώνα, εγκαταλείποντας και τη μικρή ηλιαχτίδα, και ζει με ένοπλο αστυνομικό (γέννησε και άλλο παιδί μαζί του). Από τη μια παρανομία στην άλλη! Στο σπίτι, επίσης, υπάρχει και ο κατάκοιτος παππούς. Ενας ανυπόφορος και ανυπόληπτος μισοπεθαμένος άντρας!

Το κορίτσι (η Τουρκία;) μεγαλώνει, όπως τα αγριολούλουδα, από μόνη της. Ολα γύρω της εχθρικά και έτοιμα να τη χρησιμοποιήσουν και να την εκμεταλλευτούν! Ο παιδεραστής μπακάλης της γειτονιάς, η χοντρή γειτόνισσα, οι πόρνες που μεταφέρει ο πατέρας της, τα αστυνομικά αυτοκίνητα που σκούζουν, οι πυροβολισμοί. Το κορίτσι σπαράζει και κανένας δεν ακούει τις κραυγές της. Κάθε τόσο πιάνει το στήθος της, γιατί δε βγαίνει η στριμωγμένη ανάσα της (άσθμα).

Η μικρή ηλιαχτίδα δεν έχει παρά δυο επιλογές (όπως ο καθένας μοναχικός άνθρωπος στη θέση της). Να πεθάνει ή να ζήσει! Αποφασίζει τη δεύτερη, παρόλο το κόστος! Αναγκάζεται, λοιπόν, σπρωγμένη από το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης και την επιθυμία της να ζήσει, να σκληρύνει. Δε βγαίνει πέρα η ζωή αλλιώς! Στο τέλος της ταινίας η μικρή Ηλιαχτίδα θα πάρει τα πράγματα, τα όποια πράγματα, καλά ή κακά, τη ζωή, τελικά, στα χέρια της. Και θα πολεμήσει.

Η ταινία είναι μια μικρή εσωτερική τραγωδία. Χωρίς μαλλιοτραβήγματα και μεγάλες κορόνες. Με μια πολύ καλή και στρωτή γραφή. Τα πρόσωπα είναι τόσο εκφραστικά, που από μόνα τους είναι μια μεγάλη πληγή. Μεγάλη πληγή είναι και ο Βόσπορος με την άγρια ομορφιά του. Και από πάνω του τα μαύρα απειλητικά σύννεφα. Η μεγαλύτερη πληγή, όμως, είναι τα τραγούδια της ταινίας. Είναι φανερό ότι χωρίς αυτά τα πονεμένα τραγούδια να απορροφάνε τον πόνο, δύσκολα θα επιβίωνε ο γειτονικός λαός.

Παίζεται επίσης

Η κωμωδία, ο θεός να την κάνει κωμωδία, του Ντέιβιντ Φράνκελ, «Μάρλεϊ. Ενας μεγάλος μπελάς». Ζευγάρι που δεν έκανε παιδιά αγόρασε σκύλο. Μετά άρχισε να γεννάει και παιδιά και όλοι μαζί, παιδιά, σκυλί και γονείς, πέφτουν απάνω στον πολύτιμο χρόνο σας (115΄, παρακαλώ) και στο πορτοφόλι σας. Φυλαχτείτε! Παίζουν (ας πούμε): Οουεν Ουίλσον, Τζένιφερ Ανιστον, Ερικ Ντέιν, Αλαν Αρκιν, Καθλίν Τέρνερ. [Ριζοσπάστης, Πέμπτη 5 Μάρτη 2009]