Thursday, August 30, 2012

Με διαμαρτυρίες ξεκίνησε η «Μόστρα»



Με τους απεργούς εργαζόμενους του μεγάλου στούντιο της «Τσινετσιτά» να διαδηλώνουν έξω από το Palazzo Grande στο πλαίσιο των πολύμηνων κινητοποιήσεών τους ενάντια στα σχέδια της ιταλικής κυβέρνησης να μετατρέψει τη θρυλική «πόλη του κινηματογράφου» σε... εμπορικό και «ψυχαγωγικό» κέντρο της «ελίτ», ξεκίνησε προχτές το 69ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του οποίου μάλιστα, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, εξέφρασε και τη στήριξή του προς τον αγώνα τους. Η φετινή διοργάνωση χαρακτηρίζεται από το μικρό, σε σχέση με τα παλαιότερη μεγέθη, αριθμό ταινιών που συμμετέχουν σε όλα τα προγράμματα και που δεν ξεπερνούν τις εξήντα. Σχολιάζοντας αυτή την επιλογή σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο Μπαρμπέρα είπε ότι «δεν με ενδιαφέρει η ποσότητα, εκείνο που με ενδιαφέρει είναι η ποιότητα. Οταν προγραμματίζεις εκατοντάδες ταινίες, δεν υπάρχει τρόπος να δει κανείς όλες τις ταινίες του φεστιβάλ. Γι' αυτό σκέφτηκα, γιατί να μην κάνουμε το αντίθετο; Να βασιστούμε στην ποιότητα και σε μικρό αριθμό ταινιών για να μπορεί κανείς να τις δει σχεδόν όλες».

Friday, August 17, 2012

Από την τρέλα έως τον τρόμο


Του Ακη Καπράνου

ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κλασικό Χόλιγουντ στα καλύτερά του, εναντίον Σταλόνε και «σκληρών» 

«Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν;»
Πριν από δυο εβδομάδες, με αφορμή τον Μακόλεϊ Κάλκιν, έγραφα κάπου σ' αυτές τις σελίδες: «Λίγα πράγματα σ' αυτή τη ζωή δείχνουν πιο επώδυνα από τη διαρκή υπενθύμιση των περασμένων σου επιτευγμάτων και της τωρινής ανικανότητάς σου να τα επαναλάβεις». Μόνο οι πιο επιφανειακοί των θεατών βλέπουν σήμερα, στο γυρισμένο το 1962 φιλμ του Ρόμπερτ Αλντριτς, ένα… «camp classic» και όχι το θαρραλέο ξεγύμνωμα δυο θρύλων του Χόλιγουντ στην υπηρεσία αυτής της τραγωδίας, όπου η επιδεξιότητα της σκηνοθεσίας συναγωνίζεται στα ίσα τη σπαρακτική της ευαισθησία.

«Οι αναλώσιμοι 2»: Πολύ ξύλο!

Βαθμοί: 3
Οταν το μοντέλο του ακέραιου και ηθικώς αποσαφηνισμένου ήρωα, που εδραιώθηκε τη δεκαετία του '30 (Τζον Γουέιν, Μπόγκαρτ και λοιποί), άρχιζε στα τέλη των 80s να ξεφτίζει, πήραν το πάνω χέρι ο αυτοσαρκασμός, οι cool σκοτωμοί και οι «ευαίσθητοι» ποζεράδες. Και οι action stars που δεν πρόλαβαν να κάνουν το πέρασμα στην κωμωδία (όπως τα κατάφερε ο Σβαρτσενέγκερ) είδαν το άστρο τους να ξεφτίζει. Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Σταλόνε που, έξυπνος καθώς είναι, «έπιασε» την ανάγκη του κοινού γι' αυτή τη χαλκέντερη αγνότητα και επέστρεψε με δυο εξαίσια σκηνοθετημένους από τον ίδιο - και εντέχνως μελαγχολικούς - «Ρόκι» και «Ράμπο», καθώς και με τους «Αναλώσιμους», καρτούν εκδοχή αυτής της περασμένης εποχής. 

Αυγουστιάτικη ραστώνη με δύο πρεμιέρες και δύο επανεκδόσεις


  • Του Δημητρη Mπουρα, Η Καθημερινή, 17/8/2012

ΚΡΙΤΙΚΗ. Ισορροπία σε ό,τι αφορά τους αριθμούς: δύο πρεμιέρες και δυο επανεκδόσεις συμπληρώνουν το πρόγραμμα της κινηματογραφικής εβδομάδας που κυλάει στη ραστώνη του Δεκαπενταύγουστου. Το θορυβώδες «Αναλώσιμοι 2» και το σπονδυλωτό «7 ημέρες στην Αβάνα», δίπλα σε δύο ασπρόμαυρες ταινίες από το παρελθόν, τον βωβό «Κινηματογραφιστή» και το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν», που άντεξε στον χρόνο. Ο Ρόμπερτ Ολντριτς υπήρξε ένας αυθεντικός δημιουργός του αμερικανικού σινεμά, που αφομοίωσε το μελόδραμα, το νουάρ, αλλά τον ψυχολογικό τρόμο φτιάχνοντας πρωτότυπες κινηματογραφικές φόρμες. Το «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν» (1962) κλείνει τον πιο δημιουργικό κύκλο της καριέρας του στον οποίο περιλαμβάνονται και δυο σπουδαία φιλμ νουάρ, το «Αγγελοι με βρώμικα χέρια» (1955) και το «Φίλησέ με μέχρι θανάτου» (1955). Η Μπέτι Ντέιβις, μακιγιαρισμένη έτσι ώστε να σοκάρει όλους όσοι την είχαν λατρέψει για τις ταινίες της κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, παίζει μια μισότρελη γερασμένη γυναίκα, την Μπέιμπι Τζέιν, που υπήρξε παιδί–θαύμα στη σοουμπίζνες. Κάποτε τραγουδούσε και χόρευε σε θέατρα έχοντας ιμπρεσάριο τον πατέρα της, σήμερα βασανίζει ανελέητα την παράλυτη αδελφή της, την Μπλανς, μια πρώην σταρ του σινεμά, την οποία ενσαρκώνει η Τζόαν Κρόφορντ (άσπονδη φίλη της Ντέιβις στην αληθινή ζωή).

Thursday, August 16, 2012

«7 Μέρες στην Αβάνα»


ΜΠΕΝΙΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, ΠΑΜΠΛΟ ΤΡΑΠΕΡΟ, ΕΛΙΑ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ, ΧΟΥΛΙΟ ΜΕΝΤΕΜ, ΓΚΑΣΠΑΡ ΝΟΕ, ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΤΑΜΠΙΟ, ΛΟΡΑΝ ΚΑΝΤΕ

«Η ταινία είναι ο καρπός της γοητείας μιας πόλης σε μια δεδομένη στιγμή της ιστορίας της» (...) «Τα πράγματα αλλάζουν στην Κούβα. Οπως στο Βερολίνο πριν την πτώση του τείχους» (...) «Η κουλτούρα τώρα αρχίζει να διαχέεται από την καθημερινή ζωή, καινούριοι τρόποι ζωής, σκέψης και δημιουργίας αρχίζουν να εμφανίζονται» (...) «Στην Αβάνα θα γίνουν αναμφισβήτητα αξιοσημείωτες αλλαγές τα χρόνια που έρχονται» (...) «Ο κόσμος, στο άκουσμα του ονόματος "Αβάνα" έφερνε στο μυαλό του συγκεκριμένα κλισέ. Είναι καιρός ν' αλλάξουν όλα αυτά. Ηταν καιρός να γίνει αυτό το φιλμ. Η τώρα ή ποτέ...». Αυτές οι, κατά λέξη, αναφορές στο εισαγωγικό κεφάλαιο του βιβλίου που εκδόθηκε για την ταινία, προσδιορίζουν με κυνική ακρίβεια και αποκαλύπτουν το γιατί έγινε αυτή η ταινία, τα πλαίσια, τους στόχους και το πνεύμα που την διαπερνά, υφασμένο με υποδόρια μαεστρία...

Με διαδικασίες επαγωγικές…



Με τον Δεκαπενταύγουστο αποτραβιέται το καλοκαίρι, αφήνοντας χώρο στο φθινόπωρο που καταφθάνει έρποντας. Τέσσερις οι ταινίες που βγήκαν χτες στις αίθουσες, δύο οι πρεμιέρες και ισάριθμες οι επανεκδόσεις. Από τις τελευταίες ξεχωρίζει ο βωβός «ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗΣ» του Μπάστερ Κίτον, σημαντική κωμωδία λίγο πριν τη σαρωτική επικράτηση του ομιλούντος. Η ταινία σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους του δημιουργού της, πρόκειται για την προτελευταία του, φτιαγμένη το 1928... Με το οικονομικό κραχ του '29, ο Κίτον χάνει όλη του την περιουσία, η γυναίκα του τον εγκαταλείπει και οι δανειστές τον κυνηγούν αλύπητα. Εκείνος το ρίχνει στο ποτό, έρχεται αντιμέτωπος με αρρώστιες, ενώ η μια απογοήτευση διαδέχεται την άλλη. Το 1956 κόβει το αλκοόλ και με βήματα δειλά αρχίζει να επιστρέφει στο προσκήνιο. Δέκα χρόνια αργότερα, κριτικοί και κοινό του επιφυλάσσουν, στη Μόστρα της Βενετίας, μεγαλειώδη υποδοχή στη ρετροσπεκτίβα των ταινιών του, εκδήλωση έναυσμα για τις νεότερες γενιές, για να ξανα-πλησιάσουν και να ξανα-ανακαλύψουν το σπουδαίο έργο του καλλιτέχνη. Ο Μπάστερ Κίτον πέθανε από καρκίνο την 1η Φλεβάρη 1966.

ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΛΝΤΡΙΤΣ «Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν»



Σε επανέκδοση, το επικό αυτό κομμάτι του χολιγουντιανού γκραν γκινιόλ, ενός θρίλερ που τραβάει το μελόδραμά του ως τα όρια της ταινίας τρόμου (οι σκηνές του τέλους π.χ. μέσα στο gothic σπίτι, όπου ο φωτισμός όπως πέφτει στην Τζέιν, δίπλα στο κομοδίνο της αδελφής της, την κάνει να μοιάζει με φάντασμα). Η ταινία κρατά το θεατή με κομμένη την ανάσα μέχρις ότου το μακάβριο, επτασφράγιστο μυστικό που κρύβει στα σωθικά της βγει στην επιφάνεια... Ως προς τη θεματική του, επιδεικνύει εκλεκτικές συγγένειες με τη «ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ» (1950) του Μπίλι Γουάιλντερ. 'Η πώς η βιομηχανία του θεάματος λειώνει κάποιον που της ήταν χρήσιμος. Μολυσμένες και οι παλιές δόξες της show-business, τυφλωμένες από τις νευρώσεις και την έλξη των προβολέων. Η αντιπαράθεση βέβαια εδώ είναι άλλης τάξης, αδελφική, αλλά και θρυλική, μια που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε δυο αντίπαλες σταρ!

ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΣΕΝΤΓΟΥΙΚ ΚΑΙ ΜΠΑΣΤΕΡ ΚΙΤΟΝ «Ο Κινηματογραφιστής»



Ο «αγέλαστος», και ελάχιστα δημοφιλής στο πλατύ κοινό, κωμικός του βωβού κινηματογράφου Μπάστερ Κίτον υποστήριζε ανέκαθεν, ότι η κωμωδία πρέπει να είναι αστεία χωρίς το στοιχείο του γελοίου. Για το λόγο αυτό έκανε μεγάλες προσπάθειες ώστε οι ταινίες του να μπορούν να είναι αξιόπιστες, τόσο με όρους δράματος όσο και με όρους κωμωδίας. Η σκηνοθετική «αριστεία» του Κίτον εμφανίζεται - σε μεγάλο βαθμό - σαν αποτέλεσμα της αυστηρής τήρησης μιας δραματικής λογικής στην αφήγηση με την παράλληλη χρήση κωμικών ευρημάτων, κοινώς γκαγκς. Το σχήμα αυτό εξελίσσεται με ακρίβεια στη βάση ενός γεωμετρικού μοντέλου που υποστηρίζεται από τους χαρακτήρες και το σενάριο.

Sunday, August 12, 2012

Το ωμό πορτρέτο της Ινδίας


  • Νέοι κινηματογραφιστές τολμούν και αμφισβητούν το λούστρο και την υποκρισία του Μπόλιγουντ
The Guardian
Στο φεστιβάλ ινδικού κινηματογράφου που διεξήχθη τον περασμένο μήνα στο Λονδίνο, οι προβολές άρχισαν με την ταινία «Οι συμμορίες του Βασεϊπούρ», ένα κινηματογραφικό έπος με θέμα τις εγκληματικές δυναστείες που ελέγχουν μία πόλη με ορυχεία στο κρατίδιο του Τζαρκάντ. Παρουσιάζοντας το ωμό πορτρέτο μιας πραγματικότητας που ποτέ δεν εμφανίζεται στη γυαλιστερή ουτοπία του Μπόλιγουντ, η ταινία προαναγγέλλει ένα κινηματογραφικό κίνημα που στρέφεται στην αποκάλυψη της υποκρισίας της ινδικής κοινωνίας σχετικά με την αδικία, το έγκλημα, τις διακρίσεις, τη στρεβλή ανάπτυξη. Και είναι ένα κίνημα που δεν περνάει απαρατήρητο: οι «Συμμορίες» ήταν μεταξύ των ταινιών που επιλέχθηκαν για να προβληθούν στο δεκαπενθήμερο σκηνοθετών στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Οι κριτικοί τη λάτρεψαν.

Η έκρηξη των μικρομηκάδων


Οι Ελληνες σκηνοθέτες, κόβοντας χρόνο και χρήμα, δημιουργούν και γεμίζουν τα διεθνή φεστιβάλ
  • Της Μαριας Κατσουνακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 12/8/2012

Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ είχε γράψει ότι οι μικρού μήκους ταινίες είναι τα εργαστήρια του μέλλοντος, όχι απλώς του κινηματογράφου. Τη φράση του Γάλλου δημιουργού υπενθυμίζει η σκηνοθέτις Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη ενώ επεξεργάζεται την τελική κόπια της 35λεπτης ταινίας της «The capsule» για το 65ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο. Συμμετείχε εκτός συναγωνισμού (το φεστιβάλ ολοκληρώθηκε χθες) με μια μικρού μήκους παραγωγή που ξεκίνησε ως installation (εγκατάσταση), σε ανάθεση του Δάκη Ιωάννου, για το DesteFashion Collection του 2012. Τι οδήγησε την Αθηνά Τσαγγάρη, που έχει ήδη υπογράψει δύο μεγάλου μήκους ταινίες (με δεύτερη το διεθνώς βραβευμένο «Attenberg») να επιστρέψει στη μικρή διάρκεια; «Μα εδώ ο Ντέιβιντ Λιντς γυρίζει τρεις μικρού μήκους τον χρόνο», σχολιάζει, για να αποσυνδέσει στη συνέχεια τον χρόνο μιας ταινίας με την ηλικία του σκηνοθέτη. «Είναι ένα διαφορετικό είδος σινεμά. Σαν να λέμε μυθιστόρημα ή νουβέλα. Ποιο είναι πιο σημαντικό; Ο δημιουργός μπορεί να δοκιμάσει διαφορετικά εργαλεία μέσα από διαφορετικού είδους αφηγηματικότητες, χωρίς την πίεση -όχι μόνο οικονομική- μιας μεγάλου μήκους παραγωγής. Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό και εκπαιδευτικό στη μικρού μήκους».

Ντάστιν Χόφμαν: «Στην κυρία Ρόμπινσον χρωστάω ολόκληρη την καριέρα μου»

  • Ο 75ΧΡΟΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ «ΠΡΩΤΑΡΗ»

Τρεις καλοί φίλοι. Ο Ντάστιν Χόφμαν, ο Ρόμπερτ Ντιβάλ και ο Τζιν Χάκμαν ξεκίνησαν σχεδόν μαζί, έκαναν παράλληλα καριέρες και κανένας από τους τρεις τους δεν φανταζόταν πως κάποια στιγμή θα καμάρωναν και οι τρεις για τα Οσκαρ τους. «Δεν περνούσε από το μυαλό μας κάτι τέτοιο» θυμάται σήμερα ο Χόμφαν που προχθές έκλεισε τα 75 του χρόνια και έχει κερδίσει δύο βραβεία Οσκαρ σε 45 χρόνια καριέρας. Οι ερμηνείες του άλλωστε έχουν αφήσει εποχή: στον «Πρωτάρη», το «Τούτσι», το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», τον «Ανθρωπο της βροχής» ώς και, πρόσφατα, στα «Πεθερικά της συμφοράς», την κωμωδία όπου έπαιξε τον χίπη μπαμπά του Μπεν Στίλερ. Με κάθε ευκαιρία, όμως, λέει πως χρωστάει πολλά στον «Πρωτάρη».

Μέριλιν Μονρόε, η "εικόνα" που αντιστέκεται στον χρόνο

Η Μέριλιν διαβάζει τον "Οδυσσέα" του Τζόις.

[Τερζής Κ., Η ΑΥΓΗ, 12/08/2012]. Περίπου 300 θαυμαστές της Μέριλιν Μονρόε συγκεντρώθηκαν την περασμένη Κυριακή 5 Αυγούστου στο μικρό νεκροταφείο στο Westwood Village Memorial Park του Λος Άντζελες για να τιμήσουν τη μνήμη της ηθοποιού, στην επέτειο για τα πενήντα χρόνια από τον θάνατό της. Ήταν ο επίλογος εκδηλώσεων μνήμης και αμέτρητων δημοσιευμάτων αλλά και βιβλίων που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες, για την ηθοποιό που έχει καταγραφεί στην ιστορία του κινηματογράφου ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ. Τον περασμένο Μάιο, το μεγαλύτερο κινηματογραφικό γεγονός του πλανήτη, το Φεστιβάλ των Καννών, της αφιέρωσε την αφίσα του, σαν να ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ωστόσο, η Μέριλιν Μονρόε ή Νόρμα Τζιν Μόρτενσεν, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, παραμένει μέχρι σήμερα ένα παράδοξο αίνιγμα: Όσο περισσότερο προσπαθούν οι μελετητές να αναλύσουν την περίπτωσή της, τόσο η προσωπικότητά της "αντιστέκεται" και οι ερμηνείες για το πολιτισμικό φαινόμενο Μονρόε διαφεύγουν...

Friday, August 10, 2012

Οι ταινίες της εβδομάδας: Eυτυχώς υπάρχει η… Μέριλιν!

 O «Νιαγάρας» είναι η τρίτη επανέκδοση με τη Μονρόε που βλέπουμε εφέτος 
Ζουμπουλάκης Γιάννης
ΤΟ ΒΗΜΑ: 09/08/2012
 Οι ταινίες της εβδομάδας: Eυτυχώς υπάρχει η… Μέριλιν!
«Νιαγάρας»:Η «αθάνατη» Μέριλιν Μονρόε σε έναν από τους σκοτεινότερους ρόλους της καριέρας της
ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, -: χωρίς άποψη
Μετά το «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές» αλλά και το «Ολα για την Εύα» όπου κάνει ένα πέρασμα, ο «Νιαγάρας» είναι η τρίτη επανέκδοση με τη Μέριλιν Μονρόε που βλέπουμε εφέτος, κάτι φυσικό αφού το 2012 σηματοδοτεί μισό αιώνα από τον θάνατό της θρυλικής μορφής του κινηματογράφου που ήταν αλλά και παραμένει σύμβολο θηλυκότητας και σεξαπίλ.


«Νιαγάρας»:Η «αθάνατη» Μέριλιν Μονρόε σε έναν από τους σκοτεινότερους ρόλους της καριέρας της.
«Χάρηκα που σε γνώρισα» δείχνει να λέει η Κίρα Νάιτλι στον Στιβ Καρέλ.  Εμείς πάλι, καθόλου δεν χαρήκαμε...
«Ατίθαση συντροφιά» λέγεται η ταινία η οποία, ωστόσο, κάθε άλλο παρά ατίθαση είναι. Με την Νταϊάν Κίτον (φωτογραφία)
«Speciales forces», ένα «ραμποειδές» κατασκεύασμα για οπλο-λάγνους!
Ο ελληνικής καταγωγής Νικόλας Βαπορίδης σε σκηνή από την ιταλική κομεντί «Αντρες εναντίον γυναικών»
5  φωτογραφίες


Υποτιμημένη στην εποχή της και σχετικά ξεχασμένη σήμερα, η ταινία «Νιαγάρας» («Niagara», ΗΠΑ) του Χένρι Χάθαγουεϊ, είναι ένα από τα πιο έντονα σε… χρώματα φιλμ νουάρ που έχουν γυριστεί ποτέ (είναι παράξενο που παρά την τόσο λαμπερή φωτογραφία του το τρέιλερ στην εποχή της ταινίας γυρίστηκε ασπρόμαυρο) και καλώς ή κακώς, μπροστά στις νέες ταινίες της εβδομάδας μοιάζει με ταινία όχι απλώς από άλλη εποχή αλλά από άλλον… πλανήτη.

Ο Μπερνάλ πήρε τη «Λεοπάρδαλη»

Στα 33 του, ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι ο νεότερος σταρ που βραβεύεται με το βραβείο καριέρας του Φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Ο Μπερνάλ πήρε τη «Λεοπάρδαλη»
Στα 33 του, ο Μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είναι ο νεότερος σταρ που βραβεύεται με το βραβείο καριέρας του Φεστιβάλ του Λοκάρνο. «Νομίζω ότι έχω ακόμα πολύ χώρο για να ωριμάσω», είπε ο Μπερνάλ παραλαμβάνοντας την τιμητική Λεοπάρδαλη μπροστά σε ένα κοινό 8.000 θεατών, λίγο πριν από την υπαίθρια προβολή της νέας του ταινίας «No» σε σκηνοθεσία του Πάμπλο Λαρέιν.

ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ Επιστρέφει... προκλητικός

«Νυμφομανής» θα ονομάζεται η νέα ταινία του σκηνοθέτη, με «ατού» τις τολμηρές σκηνές αλλά και τη συμμετοχή της Νικόλ Κίντμαν
Λαρς Φον Τρίερ και Νικόλ Κίντμαν θα συναντηθούν ξανά μετά το «Dogville» στη νέα ταινία «Νυμφομανής»
Λαρς Φον Τρίερ και Νικόλ Κίντμαν θα συναντηθούν ξανά μετά το «Dogville» στη νέα ταινία «Νυμφομανής»
Σε τροχιά γυρισμάτων για τη νέα του ταινία ? ήδη πολυαναμενόμενη και βαφτισμένη «προκλητική», πριν καν ξεκινήσει να γυρίζεται - βαδίζει ο Λαρς Φον Τρίερ, καθώς τον ερχόμενο Σεπτέμβριο το «Nymphomaniac» («Νυμφομανής») που είχε ανακοινωθεί στο επεισοδιακό, λόγω των ειρωνικών φιλοναζιστικών του σχολίων, Φεστιβάλ των Κανών του 2011, θα αρχίσει να υλοποιείται.
Μέρα με τη μέρα, τα νέα πληθαίνουν. Τη μία διαβάζουμε ότι η Νικόλ Κίντμαν δήλωσε σε συνέντευξή της στο γαλλικό περιοδικό «Positif» ότι θα έχει έναν μικρό ρόλο στο φιλμ, γεγονός που θα σημάνει την επανασύνδεση του Δανού σκηνοθέτη και της χολιγουντιανής σταρ εννιά χρόνια μετά το «Dogville». Την άλλη, ότι θα συμμετάσχει και ο Σάια ΛαΜπεφ, ο νεαρός πρωταγωνιστής των μπλοκμπάστερ της σειράς «Transformers», αλλά και του τέταρτου «Ιντιάνα Τζόουνς».

Οι «σκληροί» του Χόλιγουντ ποζάρουν και τα κόκκαλα του Ντα Βίντσι τρίζουν

Η ΑΦΙΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΣΙΛΒΕΣΤΕΡ ΣΤΑΛΟΝΕ


Κακόμοιρε Λεονάρντο... Ο «Μυστικός Δείπνος» σου έχει κακοποιηθεί όχι και λίγες φορές στην ποπ κουλτούρα αλλά το τελευταίο «κατόρθωμα» ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Σε ένα τραπέζι όπου ο άρτος και ο οίνος έχουν αντικατασταθεί από χειροβομβίδες και σφηνάκια με ουίσκι, ο Σιλβέστερ Σταλόνε - Ιησούς ποζάρει με δύο όπλα ανάμεσα σε μερικούς από τους διασημότερους σταρ ταινιών δράσης. Πρόκειται για τη νέα αφίσα της ταινίας «Αναλώσιμοι 2» που θα προβάλλεται στους κινηματογράφους των ΗΠΑ από τις 17 Αυγούστου (μία ημέρα νωρίτερα στην Ελλάδα).