Υπάρχουν κάποια πράγματα που συμβαίνουν μόνο στον κινηματογράφο, αφού στην αληθινή ζωή όλα είναι κάπως... διαφορετικά. Ετσι, και για να μην αναρωτιέστε, «μα γιατί κι εγώ αν πηδήξω από δέκα μέτρα ύψος δεν θα προσγειωθώ ομαλά στο έδαφος, όπως ο Ντάνιελ Κρεγκ;», παραθέτουμε μια σειρά από κλισέ που απαντούν στις χολιγουντιανές ταινίες, τα οποία έχουν την υπερβολή τους αλλά ταυτόχρονα είναι και απείρως διασκεδαστικά.
- Εσείς, ενδεχομένως, θεωρείτε την προσγείωση ενός αεροπλάνου δύσκολη υπόθεση, αλλά στις ταινίες δεν είναι έτσι: οποιοσδήποτε μπορεί να προσγειώσει ένα αεροπλάνο αρκεί να του παρέχονται οι κατάλληλες συμβουλές από τον πύργο ελέγχου. Ακόμη και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος ασφαλώς στα μικράτα του ήταν ήρωας πολέμου και αυτά τα μαραφέτια τα παίζει στα δάχτυλα... (βλ. Χάρισον Φορντ στο Air Force 1).
- Εάν θέλετε να περάσετε για Γερμανός αξιωματικός, η γνώση της γερμανικής γλώσσας σάς είναι άχρηστη. Μια απλή γερμανική προφορά φτάνει και περισσεύει... Μάλιστα, κατά έναν περίεργο τρόπο, στις σκηνές που οι Γερμανοί στρατιώτες βρίσκονται μόνοι τους προτιμούν να μιλούν μεταξύ τους στα αγγλικά (ή στα ελληνικά, στις ταινίες του Φώσκολου).
- Ο αρχηγός της αστυνομίας στα χολιγουντιανά φιλμ είναι κατά 90% μαύρος. Οι έρευνες για την εξιχνίαση του φόνου περιλαμβάνουν -σχεδόν πάντοτε- την επίσκεψη σε κάποιο στριπτίζ-κλαμπ. Ο κάθε αστυνομικός πριν προσληφθεί περνά από τεστ προσωπικότητας, απλά και μόνο για να καταλήξει στο τέλος ζευγάρι στο περιπολικό με έναν χαρακτήρα ακριβώς αντίθετό του...
- Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας και των υπολοίπων μεγάλων ελληνικών πόλεων, στον μαγικό κόσμο των movies ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν δυσκολεύεται να βρει ταξί. Και όταν είναι να καταδιώξει ή να παρακολουθήσει κάποιον, σταματά το ταξί, που «όλως τυχαίως» έρχεται πίσω από το αυτοκίνητο που τον ενδιαφέρει. Εάν δε χρειαστεί, πετάγεται από το ταξί και πληρώνει με το χαρτονόμισμα που έχει τραβήξει αυθόρμητα από την τσέπη του και το οποίο -και πάλι «όλως τυχαίως»- είναι το ακριβές ποσό που γράφει το ταξίμετρο, αφού ποτέ δεν παίρνει ρέστα...
- Ανάλογη είναι και η ευκολία με την οποία ο κινηματογραφικός ήρωας παρκάρει. Εκεί δηλαδή που εσύ, ταλαιπωρημένε -πλην γενναίε- αναγνώστη ψάχνεις με τις ώρες στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, Νέα Σμύρνη και Μοσχάτο, στις ταινίες όποιος θελήσει μπορεί να παρκάρει μπροστά από το οποιοδήποτε κτίριο, άνετα, χωρίς ουδείς να τον εμποδίσει και -το κυριότερο- χωρίς κανείς να έχει παρκάρει εκεί πριν από αυτόν...
- Τα μυστήρια που κρύβει ο μαγικός κόσμος των ταινιών είναι πολλά. Γι' αυτό και αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς διάολο και ο πύργος τού Αϊφελ φαίνεται από το παράθυρο οποιουδήποτε κτιρίου στο Παρίσι, γιατί οι χωρικοί του Μεσαίωνα διαθέτουν περίφημες οδοντοστοιχίες ή γιατί ο ένας που πυροβολεί τους είκοσι έχει περισσότερες πιθανότητες να τους σκοτώσει απ' όσες έχουν οι είκοσι που πυροβολούν τον έναν... Αλλά, είπαμε, είναι κινηματογράφος. Που πάει να πει τέχνη της ψευδαίσθησης και φυγή από τα τετριμμένα αυτού του κόσμου...
- Εάν θέλετε να περάσετε για Γερμανός αξιωματικός, η γνώση της γερμανικής γλώσσας σάς είναι άχρηστη. Μια απλή γερμανική προφορά φτάνει και περισσεύει... Μάλιστα, κατά έναν περίεργο τρόπο, στις σκηνές που οι Γερμανοί στρατιώτες βρίσκονται μόνοι τους προτιμούν να μιλούν μεταξύ τους στα αγγλικά (ή στα ελληνικά, στις ταινίες του Φώσκολου).
- Ο αρχηγός της αστυνομίας στα χολιγουντιανά φιλμ είναι κατά 90% μαύρος. Οι έρευνες για την εξιχνίαση του φόνου περιλαμβάνουν -σχεδόν πάντοτε- την επίσκεψη σε κάποιο στριπτίζ-κλαμπ. Ο κάθε αστυνομικός πριν προσληφθεί περνά από τεστ προσωπικότητας, απλά και μόνο για να καταλήξει στο τέλος ζευγάρι στο περιπολικό με έναν χαρακτήρα ακριβώς αντίθετό του...
- Αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στους δρόμους της Αθήνας και των υπολοίπων μεγάλων ελληνικών πόλεων, στον μαγικό κόσμο των movies ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν δυσκολεύεται να βρει ταξί. Και όταν είναι να καταδιώξει ή να παρακολουθήσει κάποιον, σταματά το ταξί, που «όλως τυχαίως» έρχεται πίσω από το αυτοκίνητο που τον ενδιαφέρει. Εάν δε χρειαστεί, πετάγεται από το ταξί και πληρώνει με το χαρτονόμισμα που έχει τραβήξει αυθόρμητα από την τσέπη του και το οποίο -και πάλι «όλως τυχαίως»- είναι το ακριβές ποσό που γράφει το ταξίμετρο, αφού ποτέ δεν παίρνει ρέστα...
- Ανάλογη είναι και η ευκολία με την οποία ο κινηματογραφικός ήρωας παρκάρει. Εκεί δηλαδή που εσύ, ταλαιπωρημένε -πλην γενναίε- αναγνώστη ψάχνεις με τις ώρες στην Κυψέλη, στο Παγκράτι, Νέα Σμύρνη και Μοσχάτο, στις ταινίες όποιος θελήσει μπορεί να παρκάρει μπροστά από το οποιοδήποτε κτίριο, άνετα, χωρίς ουδείς να τον εμποδίσει και -το κυριότερο- χωρίς κανείς να έχει παρκάρει εκεί πριν από αυτόν...
- Τα μυστήρια που κρύβει ο μαγικός κόσμος των ταινιών είναι πολλά. Γι' αυτό και αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς διάολο και ο πύργος τού Αϊφελ φαίνεται από το παράθυρο οποιουδήποτε κτιρίου στο Παρίσι, γιατί οι χωρικοί του Μεσαίωνα διαθέτουν περίφημες οδοντοστοιχίες ή γιατί ο ένας που πυροβολεί τους είκοσι έχει περισσότερες πιθανότητες να τους σκοτώσει απ' όσες έχουν οι είκοσι που πυροβολούν τον έναν... Αλλά, είπαμε, είναι κινηματογράφος. Που πάει να πει τέχνη της ψευδαίσθησης και φυγή από τα τετριμμένα αυτού του κόσμου...
Γ. Τ., ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/02/2009
No comments:
Post a Comment