Χάρη στην ερμηνεία της στις ταινίες «Λογική και ευαισθησία» το 1995 και «Τιτανικός» το 1997, υπήρξε η νεότερη ηθοποιός που (στα 22 της) είχε προταθεί δύο φορές για Οσκαρ. Στα 33 της χρόνια σήμερα, η Κέιτ Γουίνσλετ κέρδισε πρόσφατα δυο Χρυσές Σφαίρες: τη μία για πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Σφραγισμένα χείλη» και την άλλη για δεύτερο ρόλο στην ταινία «Ο δρόμος της επανάστασης».
 |
Για τους ίδιους ρόλους είναι υποψήφια και στα φετινά Οσκαρ, που θα τα μάθουμε αύριο. Μεγαλωμένη σε οικογένεια ηθοποιών, από πολύ μικρή άρχισε να σπουδάζει τη δραματική τέχνη και στα 17 της πέτυχε έναν ρόλο στην ταινία «Ουράνια πλάσματα» του Πίτερ Τζάκσον.
Θ' ακολουθήσουν ταινίες όπως «Τζουντ», «Αμλετ», «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» κ.ά.
Στο «Δρόμο της επανάστασης» που σκηνοθέτησε ο σύζυγός της, Σαμ Μέντες, η Κέιτ υποδύεται μια συνηθισμένη αστή στην Αμερική του '50, που προσπαθεί να πείσει τον άντρα της (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) να εγκαταλείψουν την ανιαρή ζωή τους στην επαρχία και να αναζητήσουν μια πιο συναρπαστική, στο Παρίσι.
- Αισθάνεστε ότι στα «Σφιγμένα χείλη» η αίσθηση ντροπής για τη Χάνα είναι μεγαλύτερη από την αίσθηση ενοχής;
«Η ισορροπία ήταν δύσκολη. Η ηρωίδα αισθάνεται και ντροπή και ενοχή. Τόσο στη διάρκεια της δίκης όσο και στην περίοδο που βρίσκεται στη φυλακή, το συνειδητοποιεί. Επρεπε να δώσω μια ισορροπία: δεν ήθελα να της δώσω ανθρωπιά, αλλά έπρεπε να την κάνω ανθρώπινο ον, γυναίκα που μπορούσε να προσφέρει αγάπη, στοργή και ζεστασιά, παράλληλα με αυτά που αισθανόταν για όσα έκανε. Ταυτόχρονα έπρεπε να είναι γυναίκα με θάρρος, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αρχίζει να εκτίει την ποινή φυλάκισής της».
- Ηταν δύσκολο να γυρίσετε ερωτικές σκηνές, ιδιαίτερα με έναν άντρα... κάπως νεότερο;
«Καθόλου (γελάει). Γράφτηκαν πολλά για την τελευταία ερωτική σκηνή με τον Ντάβιντ, γιατί είναι μόλις 18 χρόνων, αλλά είναι πολύ επαγγελματίας και έξοχος στην ταινία. Εκείνο που για μένα είχε σημασία ήταν ο Ντάβιντ να καταλάβει τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνει. Δεν ήξερε ακριβώς πώς θα γυριζόταν η σκηνή, πόσοι άνθρωποι θα βρίσκονταν στο δωμάτιο εκείνη τη στιγμή. Αλλά η αλήθεια είναι πως, τελικά, αυτό αποτελούσε μέρος της δουλειάς του και ήταν σημαντικό τμήμα της ερωτικής ιστορίας».
- Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεστε μπροστά στην κάμερα γυμνή. Πώς ήταν όταν το κάνατε για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια και πώς είναι σήμερα;
«Δεν είναι κάτι που απολαμβάνεις ιδιαίτερα. Αλλά συχνά αποτελεί τμήμα της δουλειάς μου. Για την ταινία αυτή, παρεμπιπτόντως, είχα διαβάσει το μυθιστόρημα πριν από έξι χρόνια και με είχε συναρπάσει. Οι ερωτικές σκηνές ήταν αναγκαίες».
- Ενώ δουλεύετε τόσο τις ερμηνείες σας, τα μίντια συχνά εστιάζονται στις γυμνές σκηνές σας. Πώς το αντιμετωπίζετε;
«Δεν μπορείς να εξοργιστείς. Θα ήταν σαν να αρνείσαι τη δημοσιότητα, που είναι κάτι αναπόφευκτο. Αλλά δεν διαβάζω κριτικές, ούτε καν τις συνεντεύξεις που δίνω. Στο σπίτι μας δεν μπαίνουν περιοδικά. Ετσι, έχω σώας τας φρένας... Αγαπώ τη δουλειά μου με πάθος. Και, για να μπορώ να έχω ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό, δεν μπορώ να διαβάζω όσα λένε οι άλλοι για μένα».
«Πάρα πολύ ευτυχισμένη... Πράγματι, πάρα πολύ...»
- Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο της Χάνα;
«Στην αρχή δεν γνώριζα πολλά για τη μεταπολεμική Γερμανία. Ούτε για τον ρόλο ενός φύλακα των Ες-Ες. Τα ερεύνησα όλ' αυτά όσο καλύτερα μπορούσα για να διδαχτώ και να καταλάβω το χαρακτήρα μου. Αλλά για μένα μεγαλύτερη προετοιμασία χρειάστηκε για να υποδυθώ την αγραμματοσύνη της Χάνα - το ότι έπρεπε να το κρύψει, κι αυτό ήταν μια ακόμη ντροπή γι' αυτήν».
- Υπήρχε κάποια σημαντική διαφορά ανάμεσα σε έναν σκηνοθέτη όπως ο άντρας σας στην ταινία «Ο δρόμος της επανάστασης» από έναν σκηνοθέτη όπως ο Στίβεν Ντόλντρι στα «Σφραγισμένα χείλη»;
«Μάλλον θέλετε να ρωτήσετε πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον άντρα σου. (γελάει) Δεν μου αρέσει να συγκρίνω σκηνοθέτες. Αν έχουν κάτι κοινό είναι πως προέρχονται από το θέατρο. Πράγμα που σημαίνει πως αγαπούν πολύ τους ηθοποιούς. Ο Στίβεν δημιούργησε ένα πλαίσιο όχι μόνο για τους ηθοποιούς, αλλά και για το συνεργείο. Ολοι αισθάνονταν το ίδιο σημαντικοί. Μια τέτοια ατμόσφαιρα ονειρεύεσαι να έχεις ως ηθοποιός».
Θ' ακολουθήσουν ταινίες όπως «Τζουντ», «Αμλετ», «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» κ.ά.
Στο «Δρόμο της επανάστασης» που σκηνοθέτησε ο σύζυγός της, Σαμ Μέντες, η Κέιτ υποδύεται μια συνηθισμένη αστή στην Αμερική του '50, που προσπαθεί να πείσει τον άντρα της (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) να εγκαταλείψουν την ανιαρή ζωή τους στην επαρχία και να αναζητήσουν μια πιο συναρπαστική, στο Παρίσι.
- Πολυσυζητημένες σκηνές
- Αισθάνεστε ότι στα «Σφιγμένα χείλη» η αίσθηση ντροπής για τη Χάνα είναι μεγαλύτερη από την αίσθηση ενοχής;
«Η ισορροπία ήταν δύσκολη. Η ηρωίδα αισθάνεται και ντροπή και ενοχή. Τόσο στη διάρκεια της δίκης όσο και στην περίοδο που βρίσκεται στη φυλακή, το συνειδητοποιεί. Επρεπε να δώσω μια ισορροπία: δεν ήθελα να της δώσω ανθρωπιά, αλλά έπρεπε να την κάνω ανθρώπινο ον, γυναίκα που μπορούσε να προσφέρει αγάπη, στοργή και ζεστασιά, παράλληλα με αυτά που αισθανόταν για όσα έκανε. Ταυτόχρονα έπρεπε να είναι γυναίκα με θάρρος, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αρχίζει να εκτίει την ποινή φυλάκισής της».
- Ηταν δύσκολο να γυρίσετε ερωτικές σκηνές, ιδιαίτερα με έναν άντρα... κάπως νεότερο;
«Καθόλου (γελάει). Γράφτηκαν πολλά για την τελευταία ερωτική σκηνή με τον Ντάβιντ, γιατί είναι μόλις 18 χρόνων, αλλά είναι πολύ επαγγελματίας και έξοχος στην ταινία. Εκείνο που για μένα είχε σημασία ήταν ο Ντάβιντ να καταλάβει τι ακριβώς χρειαζόταν να κάνει. Δεν ήξερε ακριβώς πώς θα γυριζόταν η σκηνή, πόσοι άνθρωποι θα βρίσκονταν στο δωμάτιο εκείνη τη στιγμή. Αλλά η αλήθεια είναι πως, τελικά, αυτό αποτελούσε μέρος της δουλειάς του και ήταν σημαντικό τμήμα της ερωτικής ιστορίας».
- Δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεστε μπροστά στην κάμερα γυμνή. Πώς ήταν όταν το κάνατε για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια και πώς είναι σήμερα;
«Δεν είναι κάτι που απολαμβάνεις ιδιαίτερα. Αλλά συχνά αποτελεί τμήμα της δουλειάς μου. Για την ταινία αυτή, παρεμπιπτόντως, είχα διαβάσει το μυθιστόρημα πριν από έξι χρόνια και με είχε συναρπάσει. Οι ερωτικές σκηνές ήταν αναγκαίες».
- Ενώ δουλεύετε τόσο τις ερμηνείες σας, τα μίντια συχνά εστιάζονται στις γυμνές σκηνές σας. Πώς το αντιμετωπίζετε;
«Δεν μπορείς να εξοργιστείς. Θα ήταν σαν να αρνείσαι τη δημοσιότητα, που είναι κάτι αναπόφευκτο. Αλλά δεν διαβάζω κριτικές, ούτε καν τις συνεντεύξεις που δίνω. Στο σπίτι μας δεν μπαίνουν περιοδικά. Ετσι, έχω σώας τας φρένας... Αγαπώ τη δουλειά μου με πάθος. Και, για να μπορώ να έχω ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό, δεν μπορώ να διαβάζω όσα λένε οι άλλοι για μένα».
- Ερευνώντας τα Ες-Ες
«Πάρα πολύ ευτυχισμένη... Πράγματι, πάρα πολύ...»
- Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο της Χάνα;
«Στην αρχή δεν γνώριζα πολλά για τη μεταπολεμική Γερμανία. Ούτε για τον ρόλο ενός φύλακα των Ες-Ες. Τα ερεύνησα όλ' αυτά όσο καλύτερα μπορούσα για να διδαχτώ και να καταλάβω το χαρακτήρα μου. Αλλά για μένα μεγαλύτερη προετοιμασία χρειάστηκε για να υποδυθώ την αγραμματοσύνη της Χάνα - το ότι έπρεπε να το κρύψει, κι αυτό ήταν μια ακόμη ντροπή γι' αυτήν».
- Υπήρχε κάποια σημαντική διαφορά ανάμεσα σε έναν σκηνοθέτη όπως ο άντρας σας στην ταινία «Ο δρόμος της επανάστασης» από έναν σκηνοθέτη όπως ο Στίβεν Ντόλντρι στα «Σφραγισμένα χείλη»;
«Μάλλον θέλετε να ρωτήσετε πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον άντρα σου. (γελάει) Δεν μου αρέσει να συγκρίνω σκηνοθέτες. Αν έχουν κάτι κοινό είναι πως προέρχονται από το θέατρο. Πράγμα που σημαίνει πως αγαπούν πολύ τους ηθοποιούς. Ο Στίβεν δημιούργησε ένα πλαίσιο όχι μόνο για τους ηθοποιούς, αλλά και για το συνεργείο. Ολοι αισθάνονταν το ίδιο σημαντικοί. Μια τέτοια ατμόσφαιρα ονειρεύεσαι να έχεις ως ηθοποιός».
- Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 22/02/2009
No comments:
Post a Comment