Η πρωταγωνίστρια της «Σκόνης του χρόνου» μιλάει για τη συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και εξηγεί γιατί η ιστορία της Ελένης είναι πολύ μοντέρνα
Την Ιρέν Ζακόμπ τη γνωρίζουμε ως «μούσα του Κριστόφ Κισλόφσκι». Αν και ο χαρακτηρισμός είναι πλέον τετριμμένος, με χαρά διαπιστώσαμε όταν τη γνωρίσαμε από κοντά στη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα, για την πρεμιέρα της «Σκόνης του χρόνου» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πως δεν έχει χάσει ούτε κόκκο από την ποιότητα της αινιγματικής και εύθραυστης ενζενί που την έκανε διάσημη. Η ίδια μας μίλησε για τη συνεργασία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στη νέα του ταινία.
- Εχετε δουλέψει με ορισμένους από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του ευρωπαϊκού σινεμά. Σε τι διέφερε αυτή η εμπειρία απ ό,τι έχετε κάνει στο παρελθόν;
Είναι μια πρόκληση να δουλεύεις με έναν σκηνοθέτη τέτοιου μεγέθους. Γιατί αισθάνεσαι πραγματικά ότι μπορείς να βουτήξεις μέσα σε μια πολύ προσωπική περιπέτεια. Οταν πήρα το σενάριο του Αγγελόπουλου, σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να δουλέψω μαζί του. Ηθελα να γίνω μέρος της δημιουργικής του διαδικασίας. Να βρω μια θέση στο παζλ των σκηνών του. Η δουλειά μαζί του ήταν πολύ ιδιαίτερη, δεν μπορώ να τη συγκρίνω με άλλες, αν και θα έλεγα ότι επιδιώκει την ένταση. Αυτό είναι που θέλει. Η ένταση και η αίσθηση του επείγοντος στο γύρισμα προσδίδουν ενέργεια πολύ σημαντική στους χαρακτήρες του.
- Εχει τη φήμη απαιτητικού σκηνοθέτη. Οτι ζητεί πολλά από τους ηθοποιούς του...
Φυσικά, δουλεύεις καμιά φορά σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Χρειάζεται, για παράδειγμα, να ξυπνάς πολύ πρωί για να προλάβει το πρώτο φως της μέρας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία στις λήψεις του που έχουν σημασία. Γι αυτό δεν έχεις την πολυτέλεια να μην είσαι εκεί.
Πρέπει να είσαι πάντα παρών. Το τεχνικό μέρος είναι πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι βάζει τους ηθοποιούς στη διαδικασία ενός σοκ που είναι πάντα αισθητό, ακόμα κι αν περιμένεις πέντε ώρες για να κάνεις μια σκηνή με διαφορετικό τρόπο... Στην περίπτωση του Αγγελόπουλου όλα σχετίζονται με τα μακρόσυρτα πλάνα.
Το σινεμά του αντλεί έμπνευση από τη ζωγραφική, την κίνηση. Με τον Αντονιόνι αυτό που είχε σημασία ήταν να βρεις την ουσία της ερμηνείας σου.
-Η ηρωίδα που υποδύεστε βρίσκεται εξόριστη στη Σιβηρία. Πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι η ιστορία της;
Η Ελένη διεκδικεί τη ζωή της παραμένοντας πιστή στα ιδανικά της. Είναι νέα, γεμάτη ενέργεια, ερωτευμένη. Ξαφνικά στέλνεται στη Σιβηρία και χωρίζει από τον αγαπημένο της αλλά και από το παιδί της. Περνά έναν μεγάλο χωρισμό. Πολλές γυναίκες στην εποχή μας αναγκάζονται να αποχωριστούν το παιδί τους επειδή πρέπει να αγωνιστούν για να επιβιώσουν. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολλοί Ασιάτες στο Παρίσι που έχουν πολιτική δράση και χωρίζονται από τους συζύγους, τα παιδιά τους. Η ιστορία της Ελένης είναι πολύ μοντέρνα. Η ίδια είναι μέρος ενός μεγάλου κινήματος. Μια φιγούρα στο πλήθος, όχι μια ακτιβίστρια που θα δεις στην πρώτη γραμμή της πολιτικής. Προσωπικά, ως άνθρωπος δεν μοιράζομαι μαζί της τα ίδια διλήμματα, δεν είμαι το ίδιο περίπλοκη, αλλά παρ όλο που δεν έχουμε πολλά κοινά, θαυμάζω το κουράγιο της. Ιστορίες σαν της Ελένης συμβαίνουν καθημερινά.
- Κι εσείς μείνατε πιστή στο ευρωπαϊκό σινεμά όλα αυτά τα χρόνια. Πώς και δεν επιδιώξατε μια καριέρα στο Χόλιγουντ; Στο παρελθόν δουλέψατε σε αμερικανικές παραγωγές...
Δεν ήθελα ποτέ να κάνω καριέρα στο Χόλιγουντ. Μετά τις ταινίες με τον Κισλόφσκι είχα πολλές προσφορές, αλλά το Χόλιγουντ δεν μου έκανε. Ηθελα να συνεχίσω να δουλεύω σε ανεξάρτητες παραγωγές, σε ένα είδος πιο προσωπικού σινεμά. Εχω δουλέψει στην Ισπανία, στην Αγγλία και στη Ρωσία. Ως Γαλλίδα αισθάνομαι πιο καλά στο σπίτι μου στην Ευρώπη. Νομίζω ότι μπορώ να κατανοήσω την ιστορία της και να προσφέρω σ' αυτήν.
- ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ, ΕΘΝΟΣ, 16/02/2009
No comments:
Post a Comment