«Δεν ελπίζω σε τίποτα παραπάνω», λέει η Κέιτ Γουίνσλετ, η οποία για έκτη φορά διεκδικεί το χρυσό αγαλματίδιο, για την ερμηνεία της στο δράμα «Σφραγισμένα χείλη»
«Λογική και ευαισθησία», «Τιτανικός», «Αϊρις», «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», «Κρυφές επιθυμίες». Πέντε άκαρπες υποψηφιότητες για Οσκαρ, που όμως την έστεψαν τη νεότερη ηθοποιό που έχει προταθεί τις περισσότερες φορές για το χρυσό αγαλματίδιο.
Πριν από λίγες εβδομάδες στο βιογραφικό της ήρθε να προστεθεί άλλο ένα ρεκόρ, αυτό της διπλής βράβευσης με τη Χρυσή Σφαίρα την ίδια χρονιά για τις ερμηνείες της στα δράματα «Ο δρόμος της επανάστασης» (α' ρόλου) και «Σφραγισμένα χείλη» (β' ρόλου), ενώ την επόμενη Κυριακή θα ξέρουμε αν η έκτη της οσκαρική υποψηφιότητα για τα «Χείλη» θα στεφθεί με χρυσό από τα μέλη της Ακαδημίας. Λοιπόν, λέτε να ήρθε επιτέλους η ώρα της βρετανίδας σταρ Κέιτ Γουίνσλετ; Ρωτήσαμε και την ίδια, σε μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνάντησή μας στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
- Ο ρόλος σας ως πρώην δεσμοφύλακας των ναζί στα «Σφραγισμένα χείλη» πρέπει να ήταν από τους πιο απαιτητικούς της καριέρας σας. Πόσω μάλλον που πρόκειται για έναν χαρακτήρα που δεν ξέρεις αν πρέπει να συμπαθήσεις ή να αντιπαθήσεις. Ηταν πρόκληση για σας η προετοιμασία;
Νομίζω πως για έναν ηθοποιό σημασία έχει, πριν φτάσει στο στάδιο να συμπαθήσει ή μη έναν χαρακτήρα, να τον καταλάβει και να προσπαθήσει να μεταφέρει όσα κατάλαβε και στην ερμηνεία.
Οταν ο Στίβεν Ντάλντρι μου πρότεινε τον ρόλο της Χάνα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξαναδιαβάσω το βιβλίο -το είχα πρωτοδιαβάσει πριν από έξι χρόνια- ώστε να απορροφήσω όλες τις πτυχές της ιστορίας. Υστερα να μελετήσω τη ναζιστική περίοδο, πριν και στη διάρκεια του πολέμου, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους φρουρούς των ναζιστικών δυνάμεων.
Μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα, ντράπηκα για την άγνοιά μου. Η βασική σχολική εκπαίδευση στην Αγγλία, σε ό,τι έχει να κάνει με τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι τελικά τόσο περιορισμένη. Ομως, το πιο πολύτιμο κομμάτι της προετοιμασίας μου ήταν η έρευνα του αναλφαβητισμού. Μελέτησα ομάδες αναλφάβητων από 21 έως 69 χρονών, ενώ καθοριστική ήταν η συνεργασία μου με μια μητέρα 56 χρονών, που έμαθε γράμματα μόλις πριν από τρία χρόνια. Εκείνη κυρίως με βοήθησε να καταλάβω την ντροπή που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι ακόμα κι απέναντι στα παιδιά τους, την απομόνωση στην οποία καταφεύγουν επειδή θεωρούν πως υστερούν σε συνεννόηση με τους άλλους.
- Πρόκληση, πάντως, πρέπει να ήταν και το βαρύ μακιγιάζ που σας «γερνάει» θεαματικά. Οπως και να χει, δεν είναι λίγες οι ηθοποιοί που αρνούνται να δείχνουν γηραιότερες στην οθόνη...
Απ όσο ξέρω τον εαυτό μου, δεν έχω ποτέ υπάρξει ματαιόδοξη, ούτε προσωπικά ούτε επαγγελματικά. Η ματαιοδοξία, νομίζω, επεμβαίνει πάντα ολέθρια στην ερμηνεία ενός ηθοποιού, στην ικανότητά του να είναι ειλικρινής. Εγώ αφήνομαι να εξαφανιστώ μέσα στον χαρακτήρα. Και προτιμώ πάντα να φαίνομαι χάλια στην οθόνη παρά να φαίνομαι υπέροχη.
- Ο ρόλος σας αυτός σας βρίσκει φέτος υποψήφια για Οσκαρ για έκτη φορά. Διαισθάνεστε ότι «ήρθε η ώρα σας»;
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι είμαι μια 33χρονη ηθοποιός που πραγματοποιεί κάποια όνειρά της και έχω πλήρη συναίσθηση του πόσο τυχερή υπήρξα.
Τα περί Οσκαρ τα έχω ξαναπεράσει και πάντα έχανα, οπότε είμαι συνηθισμένη. Από αυτό το σημείο κι έπειτα δεν ελπίζω σε τίποτα παραπάνω, γιατί ήμουν ήδη πολύ τυχερή σε όλη αυτή τη χειμερινή περίοδο των βραβείων...
Θα εννοείτε, μεταξύ άλλων, και τη διπλή σας βράβευση στις Χρυσές Σφαίρες. Πάντως υπήρξε σχετικός θόρυβος με εσάς μετά την τελετή, ότι ήσασταν επιλεκτική στους λόγους σας, ότι ξεχάσατε να αναφέρετε συναδέλφους κ.λπ. Κάποιοι σας κατηγόρησαν και για αυτοπροβολή, αναφερόμενοι και στην γκλάμορους φωτογράφησή σας στο περιοδικό «Vanity Fair»...
Ξέρετε κάτι, να πα να γ........ όλοι τους! Ξεπατώνομαι στη δουλειά από 17 χρονών, έχω βρεθεί εκεί πάνω (στις Χρυσές Σφαίρες) πολλές φορές, οπότε δεν νομίζω πως χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν που αντιδρά με αυτόν τον τρόπο στη χαρά μου που με τίμησαν όχι με ένα, αλλά με δύο βραβεία, πόσω μάλλον σε μια χρονιά συναρπαστικών γυναικείων ερμηνειών.
Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αρνητικότητας προέρχεται από την ίδια την πατρίδα μου, την Αγγλία, το θεωρώ πραγματικά αηδιαστικό. Γι αυτό και οι περισσότεροι Βρετανοί ηθοποιοί που προκόβουν σε αυτήν τη δουλειά, προτιμούν να φεύγουν από την Αγγλία.
Γιατί αντί για συμπαράσταση και επιβράβευση δέχονται μονάχα και μονίμως επικρίσεις.
- Η ΖΩΗ ΤΗΣ
Κόρη οικογένειας θεατρικών ηθοποιών, η Κέιτ Γουίνσλετ γεννήθηκε το 1975 στο Λονδίνο και άρχισε να αναλαμβάνει ρόλους από 13 κιόλας χρόνων στη βρετανική τηλεόραση.
Στα 18 της έγινε ευρύτερα γνωστή πρωταγωνιστώντας στο δράμα φαντασίας «Ουράνια πλάσματα» του Πίτερ Τζάκσον, το 1995 προτάθηκε για πρώτη φορά για Οσκαρ με την ταινία εποχής του Ανγκ Λι «Λογική και ευαισθησία», ενώ το 1997 καθιερώθηκε ως σταρ με τον εμπορικό κολοσσό του Τζέιμς Κάμερον «Τιτανικός». Η φιλμογραφία της περιλαμβάνει ακόμα επιτυχίες όπως «Τζουντ», «Κουίλς, η πένα της αμαρτίας», «Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ» ή «Ψάχνοντας τη χώρα του ποτέ», ενώ φέτος επέστρεψε στην επικαιρότητα ύστερα από μακρά απουσία από τα πλατό με τα φιλμ «Ο δρόμος της επανάστασης», σε σκηνοθεσία του συζύγου της Σαμ Μέντες, και «Σφραγισμένα χείλη» του Στίβεν Ντάλντρι, που αμφότερα συνεχίζουν να προβάλλονται με επιτυχία στις ελληνικές αίθουσες.
- ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ, ΕΘΝΟΣ, 15/02/2009
No comments:
Post a Comment