Ο χρόνος «ζωγράφισε» τον έρωτα…
VIDEO H σκόνη του χρόνου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου ξεκινά τη διεθνή της καριέρα στην Αθήνα, ταυτόχρονα με την εκτός συναγωνισμού συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου το «ταυτόχρονα» είναι κυριολεκτικό. Απέναντί του έχει το υποψήφιο για πέντε Οσκαρ «Frost/Nixon» του Ρον Χάουαρντ και το περσινό υποψήφιο της ξενόγλωσσης κατηγορίας «12» του Νικίτα Μιχαλκόφ, μια ρωσική εκδοχή των «12 ενόρκων». Τα δε νέα από το «Slumdog millionaire» τα έχετε πληροφορηθεί ήδη: Κέρδισε κι άλλο ένα προ-οσκαρικό βραβείο, τα εγγλέζικα «BAFTA» (τα οποία, όμως, έχουν ξεφύγει εντελώς από τα ομόλογα του «Σεζάρ» της Γαλλίας, «Νταβίντ ντι Ντονατέλο» της Ιταλίας, «Γκόγια» της Ισπανίας κ.λπ.), κι αντί να ασχολούνται με την τοπική τους παραγωγή φιλοδοξούν να παίζουν το ρόλο ενός ακόμα προ-οσκαρικού βραβείου. Σαν τον Μπλερ με τον Μπους έχουν γίνει..
PHOTO GALLERY 
AUDIO ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΘΟ∆ΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΙΖΟΥΝ: ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟΕ, ΜΠΡΟΥΝΟ ΓΚΑΝΤΖ
Για την ταινία είχαμε γράψει κριτική από το Διεθνές Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου εκεί είχε κάνει την πρώτη της διεθνή παρουσίαση. Υπενθυμίζουμε εδώ μερικά πράγματα και πάνω από όλα την εξέλιξη και ωρίμανση του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ο οποίος μπορεί πλέον τους στοχασμούς του να τους κοινωνήσει σε μεγαλύτερη μερίδα θεατών από άλλοτε. Δεν μιλάω για τα εισιτήρια. Εκοβε και προ 30ετίας. Μιλάω για τη σχέση πομπού και δέκτη. Κάτι οι μικρότερες διάρκειες, κάτι τα κοντινά πλάνα, φέρνουν πλησιέστερα στο κοινό τα πρόσωπα μέσα από τα οποία στοχάζεται ο Αγγελόπουλος. Η ωρίμανση άρχισε εδώ και αρκετά χρόνια, από τη συνεργασία με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και μετά, όπου ο Αγγελόπουλος ξεκίνησε να στέκεται περισσότερο δίπλα στον άνθρωπο κι όχι μόνο στις ιδέες, τις οποίες καθόλου δεν εγκατέλειψε. Εδώ και χρόνια οι άνθρωποι παίζουν ρόλο στις ταινίες του και ίσως περισσότερο κι από τον Μαστρογιάνι να πρέπει να το πιστώσουμε αυτό στη συνεργασία με τον κορυφαίο Ιταλό σεναριογράφο Τονίνο Γκουέρα. Οπου όμως κι αν πάμε να το πιστώσουμε, στον ίδιο τον Αγγελόπουλο καταλήγουμε. Στη «Σκόνη του χρόνου» ο στοχασμός του εστιάζεται πάνω σε αυτό που λέει ο τίτλος. Αν στον «Πελαργό» προβληματίστηκε για τα παιχνίδια που παίζει η Ιστορία ως καταλύτης πάνω στους ανθρώπους κι αν στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» αναζήτησε τις ρίζες του ήρωά του μέσα στη δίνη της βαλκανικής αναστάτωσης, ενώ στην «Αιωνιότητα» έκανε μια στάση για προσωπική ενδοσκόπηση, στη «Σκόνη του χρόνου» αναρωτιέται για το τι άφησε ο χρόνος πάνω στα πρόσωπα που παρέσυρε η Ιστορία στις δικές της περιπέτειες και καταλήγει σε μια συγκινητική διαπίστωση για την έννοια της αγάπης. Η Καραΐνδρου κλαίει μουσικά για τους καημούς των ηρώων, αλλά και του στοχαζόμενου σκηνοθέτη, ο Ανδρέας Σινάνος φωτογραφίζει το κρύο που τους περιβάλλει, ο Γουίλεμ Νταφόε δίνει τη δική του ποιότητα στο αγγελοπουλικό alter ego, τα δύο γερόντια είναι συγκινητικότατα όπως τα υποστηρίζουν ο Μπρούνο Γκαντζ -κυρίως αυτός!- και ο Μισέλ Πικολί, αλλά η Ιρέν Ζακόμπ μου φάνηκε ψυχρή για μια γυναίκα σαν την Ελένη. Ισως με παρέσυρε η πρώτη διανομή που ήθελε για Ελένη την tamperamentosa Βαλέρια Γκολίνο.
- ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 12.02.09
No comments:
Post a Comment