Ο γερο-Κλιντ Ιστγουντ κερδίζει ξανά το παιχνίδι...

• Σε μία εβδομάδα γεμάτη ασυνάρτητες και μετριότατες ταινίες το «Gran Τorino» μιλάει απλά, κατανοητά και εν τέλει σοφά

Τέσσερα χρόνια μετά το «Μillion Dollar Βaby», ο Κλιντ Ιστγουντ επανέρχεται μπροστά από τον κινηματογραφικό φακό με το- δικής του σκηνοθεσίας- «Gran Τorino» (ΗΠΑ, 2008). Υποδύεται έναν σπουδαίο κινηματογραφικό ήρωα, ίσως τον σημαντικότερο της φιλμογραφίας του, μαζί με τον Γουίλ Μάνι των δικών του «Ασυγχώρητων».

Το όνομά του Γουόλτ Κοβάλσκι. Συνταξιούχος μηχανικός αυτοκινήτων, βετεράνος του πολέμου της Κορέας (όπως ο ίδιος ο Ιστγουντ), ο Γουόλτ βλέπει πια τον κόσμο του να καταρρέει. Χωρίς ακριβώς να είναι ρατσιστής, δεν κρύβει την αντιπάθειά του απέναντι σε καθετί ξένο. Μασάει ταμπάκο και το φτύνει προκλητικά, το γρανιτένιο πρόσωπό του διαρκώς βλοσυρό. Μουγκρίζει αντί να μιλάει. Προσβάλλει τους πάντες και τα πάντα: γιους, νύφες, εγγόνια, φίλους, ακόμη και τον νεαρό πάστορα που έχει υποσχεθεί στη μακαρίτισσα σύζυγο του Γουόλτ ότι θα τον φροντίζει. Αγαπά μόνο τη σκύλα του και μια Gran Τorino της δεκαετίας του ΄70- το απόλυτο φετίχ του. Ωσπου στη ζωή του «εισβάλλει» ένας βιετναμέζος πιτσιρίκος, γείτονάς του, τον οποίο ο γερο-Γουόλτ σώζει κατά λάθος. Σταδιακά θα βρει ξανά νόημα ύπαρξης, θα ξαναγίνει πατέρας.

Ο Γουόλτ Κοβάλσκι είναι φορέας όλων των στοιχείων που έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια στην κινηματογραφική περσόνα που λέγεται Κλιντ Ιστγουντ. Είναι ο «Dirty Ηarry» στη σύνταξη, αλλά έχει το ίδιο αποφασιστικό βλέμμα που δηλώνει «μην παίζεις με τα σίδερα». Μπορεί να μην τραβάει το πιστόλι τόσο γρήγορα όσο ο «Ανθρωπος δίχως όνομα» των σπαγκέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, το τραβάει όμως. Με τον ίδιο τσαμπουκά. Και έχει μέσα του την αίσθηση του δικαίου, όπως ο «Εκδικητής εκτός νόμου» και ο «Σιωπηλός καβαλάρης». Συγχρόνως είναι ο σοφός σκηνοθέτης που με λίγα λόγια, λίγα χρήματα και σε λίγο χρόνο μπορεί να φτιάξει μια καταπληκτική, ανθρώπινη ταινία, ικανή να σου βγάλει αβίαστα τόσο το χαμόγελο όσο και το δάκρυ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

«Γκίνες» (2009) του Αλέξη Καρδάρα . Το «Γκίνες» του τίτλου πηγάζει από τις γκίνιες ενός μονίμως γρουσούζη τζογαδόρου ( Γιώργος Πυρπασόπουλος )- τόσο που θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στο βιβλίο Γκίνες. Αναζητώντας τον κρυμμένο θησαυρό στην Ηπειρο, γνωρίζεται με την όμορφη αλλά εξίσου γρουσούζα σύζυγο ενός ντόπιου εστιάτορα σε αναδουλειές ( Μαρκέλλα Γιαννάτου,Στέλιος Μάινας ). Μια χαριτωμένη αλλά ασήμαντη «μαύρη» κωμωδία.

«Μικρές ελευθερίες» (2008) του Κώστα Ζάππα. Μετά το «Τhe last porn movie» και το «Uncut family», ο «βαρόνος» του πειραματικού εγχώριου κινηματογράφου Κώστας Ζάππας ολοκληρώνει την «οικογενειακή τριλογία» του με τη στήριξη των Ζentropa Studios. Προαγωγός πατέρας που επίσης εμπορεύεται μετανάστες, τοξικομανής κόρη που εκπορνεύεται για λογαριασμό του, γιος με αυτοκτονικές τάσεις τον οποίο ο πρώτος θέλει επίσης να εκπορνεύσει. Αποτέλεσμα, ένα εφιαλτικό 90λεπτο υπερβατικού κινηματογράφου.

«Καρουζέλ» (2008) του Σταμάτη Τσαρουχά. Τα τραύματα μιας βιασθείσας στην εφηβεία γυναίκας ( Σοφία Σωτηρίου ) την καταδιώκουν ανελέητα και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν κάνει την εμφάνισή του ένας μυστηριώδης τύπος.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ

▅ Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Ιστορία του Ντεσπερό» («Τales of Desperaux») εξιστορεί τα κατορθώματα ενός πανέξυπνου ποντικού, κάτι που καλώς ή κακώς σε αναγκάζει να τη συγκρίνεις με τον «Ρατατούη»- για να δεις ότι βρίσκεται έτη φωτός πίσω του.

▅ Η ακατανόητη, ασυνάρτητη και ανούσια «Ιστορία με θέμα την αγάπη» («Just another love story», Δανία, 2007) του Ολε Μπόντενταλ ακολουθεί τη μόδα της σπαζοκεφαλιάς με τη δαιδαλώδη αφήγηση, τον κατακερματισμό του χρόνου και την ευκολία ότι... όλα μπορούν να συμβούν ανεξαρτήτως εξηγήσεων. Σπατάλη χρόνου.

• «Μέρες θυμού» (Δανία, 2008)

Από τις ακριβότερες παραγωγές του σύγχρονου δανέζικου κινηματογράφου, οι «Μέρες θυμού» εξιστορούν τα κατορθώματα δύο θρυλικών δανών αντιστασιακών ( Τούρε Λίντχαρτ και Μαντς Μίκελσεν, στη φωτογραφία) οι οποίοι σκότωναν προπαγανδιστές συνεργάτες των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πληθωρική αυτή ταινία, που δεν κρύβει το κόστος της, έχει το ύφος ενός νουάρ έπους, αλλά παράλληλα «σκάβει» βαθύτερα μιλώντας για τα παρασκηνιακά πολιτικά παιχνίδια που έφεραν τους δύο ήρωες αντιμέτωπους με σκευωρίες τις οποίες δεν μπορούσαν να ελέγξουν και την προδοσία του οράματός τους. «Θα χρειαστούμε ήρωες για να τους μνημονεύουν στα σχολεία» ακούγεται κάποια στιγμή κυνικά στην ταινία, στην οποία η έννοια του ήρωα αποδομείται, αφήνοντας στο τέλος έντονη τη γεύση της πίκρας.

• «Ρush το επικίνδυνο χάρισμα» (2009, ΗΠΑ)

Απίστευτα μπερδεμένο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, μια σαλάτα με συστατικά την τηλεκίνηση, την ιερομαντεία, την τηλεπάθεια και λοιπά υπερφυσικά φαινόμενα, μέσω των οποίων οι κυβερνήσεις διεξάγουν απόρρητα ερευνητικά προγράμματα με το μυαλό στη θέση του πιο θανάσιμου όπλου. Ανθρωποι που βλέπουν το μέλλον, διαβάζουν τη σκέψη του αντιπάλου, δημιουργούν νέες πραγματικότητες και μετακινούν τηλεκινητικώς πιστόλια. Ο σκηνοθέτης Πολ Μακ Γκουίγκαν (που είχε κάνει ένα δυνατό ξεκίνημα με το «Στοίχημα του Σλέβιν») προσπαθεί να βάλει σε τάξη το χάος με φόντο το Χονγκ Κονγκ και κεντρικό ήρωα έναν αποστασιοποιημένο πρώην πράκτορα, ο οποίος διαθέτει τέτοια φυσικά χαρίσματα ( Κρις Εβανς ) και επανέρχεται στη δράση με τη βοήθεια μιας εξίσου υπερφυσικής έφηβης ( Ντακότα Φάνινγκ ).

• «Επτά ζωές» (2008, ΗΠΑ)

Ακόμη ένα αίνιγμα για αυτή την εβδομάδα, με τον Γουίλ Σμιθ (στη φωτογραφία) στον ρόλο ενός μυστηριώδους «καλού Σαμαρείτη» ο οποίος προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή επτά άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, κοινό στοιχείο των οποίων είναι η ανάγκη άμεσης βοήθειας (οικονομικής, ιατρικής και ψυχικής). Το ερώτημα που υποτίθεται ότι κινεί το νήμα της ιστορίας είναι από πού πηγάζει το ενδιαφέρον του. Ωστόσο όλες οι καλές προθέσεις των δημιουργών της ταινίας καταρρέουν εξαιτίας της επίδειξης σκηνοθετικού ύφους από τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο , ο οποίος περιπλέκοντας αδικαιολόγητα την ιστορία αδυνατεί να βρει τις ισορροπίες που θα κρατούσαν ζωντανό το ενδιαφέρον. Κρίμα, γιατί η αμέσως προηγούμενη συνεργασία των Σμιθ- Μουτσίνο, το «Κυνήγι της ευτυχίας», ήταν ένα μικρό διαμάντι.

• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ |ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009