Ο κακός του «Σπάιντερμαν», ο ηθικός του «Πλατούν», ο νοσταλγός της «Σκόνης του Χρόνου»... Ο Γουίλεμ Νταφόε κάθεται αναπαυτικά στον μικρό καναπέ της σουίτας του στο Χίλτον, προσφέροντας καφέ και παίζοντας καλά το ρόλο του οικοδεσπότη. Ο Αμερικανός ηθοποιός, με το έντονο βλέμμα και πρόσωπο που μοιάζει να είναι τόσο ευπροσάρμοστο όσο και η ικανότητά του στην ερμηνεία πολύ διαφορετικών ρόλων, έχει έρθει στην Αθήνα για την επίσημη πρεμιέρα της νέας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το πρωί της ίδιας μέρας, μιλάει στην «Κ» για τη συνεργασία του με τον Ελληνα σκηνοθέτη, τους στόχους του και τις προτιμήσεις του όσον αφορά την ηθοποιία, καθώς και τη βιομηχανία του Χόλιγουντ.
«Με τραβάνε οι δημιουργοί»
«Μου αρέσει να βρίσκομαι δίπλα του», λέει για τον Αγγελόπουλο. «Είναι κάπως σας τις ταινίες του, σκληρός, φιλοσοφημένος και ποιητικός, και υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές μεγάλης προσωπικής γενναιοδωρίας». Ο Νταφόε είναι εξαιρετικά εύγλωττος και δεν μασάει τα λόγια του. Αλλωστε, έχει συνεργαστεί με ουκ ολίγους σημαντικούς σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων, ο Ολιβερ Στόουν, ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Γουές Αντερσον και ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Είναι πολύ συγκεκριμένος όταν καλείται να περιγράψει τα χαρακτηριστικά που εκτιμά σε έναν σκηνοθέτη: «Με τραβάνε οι δημιουργοί. Το πάθος, η προσωπική ανάγκη για δημιουργία, η εμπιστοσύνη. Μου αρέσει επίσης όταν έχει μία δυνατή προσωπική ιστορία, και πρέπει να την κάνω δικιά μου. “Η Σκόνη του χρόνου” ήταν ιδιαίτερη περίπτωση διότι υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία στην ταινία και παρ’ όλο που δεν υποδύομαι τον Αγγελόπουλο, μου έχει εμπιστευτεί έναν χαρακτήρα που προσανατολίζει την ιστορία και χαρίζει ισορροπία στα πράγματα». Σοβαρός, σκληρός και καθόλου επιπόλαιος, ο ιδανικός σκηνοθέτης για τον Νταφόε. Θα έμπαινε ποτέ ο ίδιος στη θέση του σκηνοθέτη;
Ο Νταφόε κάθεται λίγο πιο ίσια, παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή σαν να προετοιμάζεται για κάποια μεγάλη εξομολόγηση. «Είμαι βαθιά μη συνειδητοποιημένος και ακόμα πιο βαθιά ανεύθυνος», μας λέει. «Είναι αδύνατον να είσαι σκηνοθέτης με αυτά τα χαρακτηριστικά. Μου αρέσει η στιγμή που γίνομαι η χειρονομία, στοιχείο της ιστορίας. Ως σκηνοθέτης, βρίσκεσαι πάντα ένα βήμα πιο έξω, παρακολουθώντας τη χειρονομία... Και στο τέλος, ίσως να αποφεύγω τις ευθύνες». Και καταλήγει αστειευόμενος: «Στο κάτω κάτω, έτσι, μπορώ πάντα να λέω ότι αν η ταινία πατώσει, φταίει ο σκηνοθέτης!»
Οσκαρ και μάρκετινγκ
Η αναφορά στα αναμενόμενα Οσκαρ είναι αναπόφευκτη. Την πρώτη φορά που προτάθηκε ήταν για την ερμηνεία του στο «Πλατούν» και το έμαθε μέσω της νταντάς των παιδιών του που του τηλεφώνησε τα καλά νέα. Τότε χρειάστηκε να κάνει λίγες συνεντεύξεις, να πάει σε κάποιες συγκεντρώσεις και μέχρι εκεί... Τώρα πια, εξηγεί, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά, αφού τα Οσκαρ πυροδοτούν καλά οργανωμένες καμπάνιες που σκοπεύουν στην εμπορική επιτυχία της ταινίας, ειδικά για τις μικρές που υπό άλλες συνθήκες, θα περνούσαν έξω από το ραντάρ των μέσων ενημέρωσης. Κατά τον Νταφόε, οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. «Κάποτε, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Χόλιγουντ έπαιζε ο σκηνοθέτης, ύστερα ήρθε για πολύ λίγο ο σεναριογράφος, μετά ο ηθοποιός και τώρα πια, στην κορυφή βρίσκονται οι άνθρωποι του μάρκετινγκ».
Από το Χόλιγουντ βέβαια, ο Νταφόε απουσιάζει εδώ και καιρό. Ζώντας στην Ιταλία με την οικογένειά του και έχοντας δουλέψει αρκετά εκτός της χολιγουντιανής βιομηχανίας, δεν διστάζει να ομολογήσει: «Αν δούλευα μόνο στο Χόλιγουντ, μπορώ να πω ότι δεν θα ήμουν ευτυχής. Από την άλλη μεριά, αν δούλευα μόνο εκτός Χόλιγουντ, πιθανώς να ήμουν πολύ ευτυχής». Κοιτάζοντας προς το μέλλον, ο πενηντατριάχρονος ηθοποιός νιώθει ότι έχει ακόμα να μάθει κάτι πολύ σημαντικό. «Το να μπορώ να ξαναρχίζω ξανά από το τίποτα, με καθαρό μυαλό, με ευελιξία. Προτιμώ να μπορώ να δημιουργώ, παρά να εξηγώ. Ο Ντοστογιέφκι είχε γράψει κάποτε: “ο άνθρωπος ζει στο δεύτερο μέρος της ζωής του όλες τις συνήθειες που μαθαίνει στο πρώτο”. Και παρ’ όλο που συμφωνώ, παλεύω μετά μανίας για να μην μου συμβεί ποτέ αυτό». [Της Νελλης Aμπραβανελ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13/02/2009]
No comments:
Post a Comment