Ο Ιταλός σκηνοθέτης και ηθοποιός Βιτόριο ντε Σίκα [Vittorio de Sica, 7 Ιουλίου 1901 – 13 Νοεμβρίου 1974] υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Ο Βιτόριο ντε Σίκα γεννήθηκε στο Σόρα (Sora) της επαρχίας Φροζινόνε του Λατίου. Γιος Ιταλού επιχειρηματία, αρχικά ξεκίνησε σπουδές για σταδιοδρομία τραπεζικού, πλην όμως οικονομική ανάγκη τον υποχρέωσε το 1923 να συμμετάσχει ως μέλος σε θεατρικό θίασο όπου και ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού.
Οι επόμενες ταινίες του, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως Λούστρο Παπουτσιών (Sciuscia, 1946), Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri Di Biciclette, 1948), Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo A Milano, 1951), Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι(Umberto D., 1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Με την ταινία Η Ατιμασμένη (La Ciociara, 1960), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λόρεν, έκλεισε η νεορεαλιστική περίοδος.
Έπειτα, ο Βιτόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες όπως Φιλουμένα Μαρτουράνο – Γάμος Αλά Ιταλικά(Matrimonio All’ Italiana, 1964) βασισμένη στο θεατρικό του Εντουάρντο ντι Φιλίππο Φιλουμένα Μαρτουράνο. Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970) που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Τελευταίες του ταινίες ήταν Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης (Una Breve Vacanza, 1974) και το Τελευταίο ταξίδι (Il Viaggio, 1974). Υπήρξε υποστηρικτής του Κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας.
Σημειώνεται ότι η πρεμιέρα της ταινίας του «Τελευταίο ταξίδι» δόθηκε στο Παρίσι λίγο μετά τον θάνατό του.
Πηγές
- «Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica» τομ. 46ος, σελ.70.
No comments:
Post a Comment