Η εβδομάδα των κινηματογραφικών κλώνων

Επτά ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες κάτι θυμίζουν αλλά δεν έχουν τίποτε καινούργιο να προσφέρουν

ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ. Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008

Ο Γκάι Πιρς υποδύεται τον αφοσιωμένο, έντιμο πράκτορα της CΙΑ, μπλεγμένο σε «Παιχνίδι θανάτου». Το θρίλερ κατασκοπείας του Τζέφρεϊ Ναχμάνοφ παρακολουθείται ευχάριστα αν και προσπαθεί να φθάσει τη «Syriana»

Η καλύτερη ταινία της εβδομάδας φαίνεται να είναι το «Παιχνίδι θανάτου» («Τraitor», ΗΠΑ, 2008), θρίλερ κατασκοπείας του Τζέφρεϊ Ναχμάνοφ, με τον Ντον Τσιντλ - του «Ηotel Rwanda»- στον ρόλο του σουδανού πρώην εμπόρου όπλων ο οποίος έχει στραφεί στην τρομοκρατία. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται ότι συμβαίνει διότι στην πορεία βγαίνουν στην επιφάνεια κρυμμένα μυστικά που πονοκεφαλιάζουν τον κυνηγό του, έναν αφοσιωμένο και ηθικό πράκτορα της CΙΑ ( Γκάι Πιρς ).

Η ταινία προσπαθεί να αποκτήσει τον αέρα της «Syriana» αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παρακολουθείται ευχάριστα καταλήγοντας σε ένα σύνολο που μπορεί να μη σε ενθουσιάζει αλλά τουλάχιστον δεν σου προκαλεί ανία. Στο «Περί τυφλότητος» («Βlindness», ΗΠΑ, 2008) του Βραζιλιάνου Φερνάντο Μεϊρέλες («Ο επίμονος κηπουρός») παρακολουθούμε μια κοινωνία που οδηγείται στην αποσύνθεση επειδή ο κόσμος έχει αρχίσει να χάνει το φως του.

Ο μοναδικός άνθρωπος που δεν έχει «μολυνθεί» (δεν εξηγούνται ποτέ τα αίτια της τύφλωσης) είναι μια γυναίκα ( Τζουλιάν Μουρ ), σύζυγος οπτικού, η οποία στηρίζει τους στοιβαγμένους σε φυλακή παθόντες. Πέρα για πέρα αλληγορική, η ταινία, βασισμένη σε μυθιστόρημα του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου, προσπαθεί να συνδυάσει ιδέες γύρω από την κατάρρευση του πολιτισμού και το ζωώδες ένστικτο του ανθρώπου, ενώ στη φιλοσοφία της φαίνεται να ακολουθεί τα χνάρια των «Παιδιών των ανθρώπων» του Αλφόνσο Κουαρόν, ταινίας με παρόμοιο προβληματισμό αλλά σίγουρα πιο δραστήριας και λιγότερο εξαντλητικής.

Ο τίτλος «Μax Ρayne» (ΗΠΑ, 2008), της ταινίας του Τζον Μουρ, παραπέμπει στο ονοματεπώνυμο ενός «βαρεμένου» αστυνομικού ( Μαρκ Γουόλμπεργκ ), ο οποίος δεν έχει σκοπό να σταματήσει πουθενά αν δεν βρει τον φονιά της γυναίκας του. Η ταινία αγκομαχά να αποκτήσει την εικόνα τού «Sin City», αλλά αυτό που καταφέρνει είναι να καταλήξει σε ένα ακόμη θορυβώδες νταβαντούρι, όπως θα όφειλε άλλωστε, καθ΄ ότι είναι βασισμένη σε ένα πολύ δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι.

Το μόνο παράξενο στην ταινία «Χυμαδιό» («Τhe wagness», ΗΠΑ, 2007) του Τζόναθαν Λιβάιν είναι ο ελληνικός τίτλος της. Ολοι ρωτούν τι σημαίνει «χυμαδιό» αλλά, είτε μάθουν είτε όχι, το ίδιο κάνει. Ασήμαντη και ανούσια ταινία του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου με κεντρικό ήρωα έναν έφηβο ( Τζος Πεκ ) ο οποίος αναζητεί νόημα στη ζωή του διακινώντας ναρκωτικά ακόμη και στον ψυχοθεραπευτή του ( Μπεν Κίνγκσλεϊ ). Παρακολουθώντας την ταινία προσπαθούσα να βρω έναν λόγο για τον οποίο το θέμα της θα μπορούσε να με αφορά. Δεν βρήκα κανέναν.

Λες και δεν μας έφτανε ο δισδιάστατος και φρικαλέος τρόμος των ταινιών «Σε βλέπω», «Ηostel» και λοιπών σκουπιδιών, τώρα μας τον σερβίρουν και τρισδιάστατο! Το «Scar 3D» (ΗΠΑ, 2007) του Τζεντ Γουάιντροπ ακολουθεί κατά γράμμα κάθε κλισέ του είδους με πυρήνα τον διεστραμμένο εγκέφαλο ενός κατά συρροήν δολοφόνου που πετσοκόβει κορίτσια στο νεκροτομείο όπου εργάζεται. Η διαστροφή μεγαλουργεί και το στομάχι ανακατεύεται.

Προβάλλονται, τέλος, η αισθηματική κωμωδία του Χάουαρντ Ντόιτς «Το κορίτσι του καλύτερού μου φίλου» («Μy best friend΄s girl», ΗΠΑ, 2008), ένα ακόμη γλυκερό αμερικανικό γαϊτανάκι, με τους Ανταμ Σάντλερ,Κέιτ Χάντσον και Ντέιν Κουκ, και η τουρκική ταινία «Η διεθνής» («Τhe international», 2006) των Σιρί Σουρεγιά ΟντέρΜουχαρέμ Γκουλμέζ.