Δύο από τα καλύτερα έργα της φετινής Ευρώπης, το ιταλικό «Γόμορρα» και το γερμανικό «Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ»
Δύο από τα καλύτερα έργα της φετινής Ευρώπης, το ιταλικό «Γόμορρα» και το γερμανικό «Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ» -που έχουν υποβληθεί και τα δύο από τις χώρες τους για το φετινό ξενόγλωσσο Οσκαρ- πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο, με το ενδεχόμενο να «διχάσουν» το κοινό, ενώ την ίδια εβδομάδα με τα «Γόμορρα» προβάλλεται ένα ακόμα ιταλικό, περσινής παραγωγής, το εξαίρετο «Piano, solo», που στριμώχνεται σε κινηματογράφο του Αμαρουσίου, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπήρχαν περιθώρια για «κεντρικότερες» λύσεις. Κοντά σε αυτά, κι ένα καθαρά φεστιβαλικό, το «Τέσσερις νύχτες με την Αννα», του Πολωνού Γέρζι Σκολιμόφσκι. Το αμερικάνικο της εβδομάδας είναι το «Ζήτημα τιμής».
«Γόμορρα»
Από το παραεμπόριο και την παραοικονομία, τα εμπορικά και οικονομικά πάρε-δώσε με την Κίνα, από τη διακίνηση των ναρκωτικών (μετέτρεψε την κοκαΐνη από ναρκωτικό των πλουσίων σε ναρκωτικό των αστών αλλά και των μικροαστών) στο εμπόριο όπλων, με ιδιαίτερη «αδυναμία» στα καλάζνικοφ, και φτάνει μέχρι και αυτή την ιταλική μόδα. Ο Σαβιάνο αποκαλύπτει λεπτομέρειες και έχει θέσει σε κίνδυνο πλέον και τη ζωή του.
Στην ταινία, ο σχετικά νέος σε ηλικία σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε υιοθετεί το ύφος του ντοκουμέντου, κάτι ανάλογο με εκείνο που είχε κάνει ο Στίβεν Σόντερμπεργκ στο «Traffic». Το σενάριο, για να μαζέψει όλο αυτό το υλικό, που είναι αδύνατο να μεταφερθεί στον κινηματογράφο έτσι όπως το περιγράφει ο Σαβιάνο, το εντάσσει σε πέντε ιστορίες που ενσωματώνονται η μία μέσα στην άλλη και δρουν παράλληλα. Βεβαίως ούτε και όλα τα στοιχεία του βιβλίου χωρούν, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Ο Γκαρόνε πέτυχε την απόδοση που χρειαζόταν και στάθηκε στο ύψος του αρχικού υλικού του.
«Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ»
Η ροή της ταινίας είναι εξαιρετική kαι οι ηθοποιοί πρώτης γραμμής, ειδικά η Μαρτίνα Γκέντεκ, η οποία με το παίξιμό της κάνει την Ουλρίκε Μάινχοφ πιο οικεία αν και όχι υποχρεωτικά συμπαθητική. Αυτό που στην ταινία περνά μόνο έμμεσα είναι οι καταγγελίες εκείνης της εποχής για το αστυνομικό κράτος, που το είχαν επισημάνει οι Γερμανοί διανοούμενοι καθώς κι ο κινηματογράφος με τη δυνατή ταινία του Φόλκερ Σλέντορφ «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ».
«Piano, solo»
«Sex drive»
No comments:
Post a Comment